Љалево
Љалево или Љалово (бугарски: Лялево или Ляльово) — поранешно село во Неврокопско, Пиринска Македонија, на територијата на денешната општина Хаџидимово на Благоевградската област, Бугарија.
| Љаљево Лялево | |
|---|---|
  Љаљево | |
|
Местоположба во областа   Љаљево | |
| Координати: 41°30′N 23°46′E / 41.500° СГШ; 23.767° ИГД | |
| Земја | Бугарија |
| Област | Благоевградска |
| Општина | Хаџидимово |
| Надм. вис. | 780 м |
| Час. појас | EET (UTC+2) |
| • Лето (ЛСВ) | EEST (UTC+3) |
Географиа
уредиЉалево се наоѓало во југоисточните делови на масивот Пирин, на 14 километри јужно од градот Неврокоп, под Љаљевски Врв. Низ селото течело Љаљево Дере.[1]
Историја
уредиВо Отоманското Царство
уредиВо историските документи, селото е споменато за прв пат како Љалева во османски регистри од 1623 – 1625 и 1635 – 1637 година со 2 христијански домаќинства.[2]
По 1821 година, населението на Љалево се состоело од грци-муслимани (валахади). Според месни преданија, тие се доселиле од областа Мадемско на Халкидик во првата половина на XIX век, при што го прифатиле исламот за да ги избегнат колежите извршени врз грчкото население по Халкидичкото востание.[3]
Во 1848 г. рускиот славист Виктор Григорович („Очеркъ путешествія по Европейской Турціи“) ги опишал жителите на Љалуху како „грчки потомци“.[4]
Во XIX век Љалево било грчко-муслиманско село во Неврокопската каза на Серскиот Санџак. Во „Етнографија на вилаетите Адријанопол, Монастир и Салоника“ се вели дека во 1873 г. во Љалово (Lialovo) имало 90 домаќинства и 220 жители муслимани.[5][6]
Во 1889 г. Стефан Верковиќ („Топографическо-этнографическій очеркъ Македоніи“) го обележал Љаљуво со 90 домаќинства и 300 Грци-муслимани.[7]
Во 1891 година Георги Стрезов за селото запишал:
| „ | Љаљово, село на 3 часа јужно од Неврокоп, покрај самиот пат од Сер до Неврокоп. Голо и карпесто место; се одгледуваат добри лозја; винарството е главниот занает кај населението. Неколку ниви имаат во Либјахово и Копривлен. 80 куќи; сите се муслимани по вера, говорат грчки и се преселни пред стотина години од зихненското село Локвица кај Скрижово. Од Локвица и сега има видливи остатоци.[8] | “ |
Во Бугарија
уредиПо крајот на Втората балканска војна во 1913 г. селото е припоено кон Бугарија согласно Букурешкиот договор. Истата година неговото население е иселено во Грција. Дел од жителите се вратиле во 1916 година, но во 1928 г. се иселени во Турција и на нивно место се населени бегалци од Егејска Македонија. Подоцна селото е постепено иселено и неговите жители претежно се иселиле во Копривлен.[2] Во 1960 г. било избришано од евиденција.[9]
Наводи
уреди- ↑ По топографска карта М1:50 000, издание 1980-1985 „Генеральный штаб“
- ↑ 2,0 2,1 Енциклопедия „Пирински край“, том I. Благоевград: Редакция „Енциклопедия“. 1995. стр. 523. ISBN 954-90006-1-3.
- ↑ Кѫнчовъ, Василъ (1900). Македония. Етнография и статистика. София: Българското книжовно дружество. стр. 230. ISBN 954430424X.
- ↑ Очеркъ путешествія по Европейской Турціи (съ картою окресностей охридскаго и преспанскаго озеръ) Виктора Григоровича (PDF) (Изданіе второе. изд.). Москва: Типографія М. Н. Лаврова и Ко. 1877. стр. 123.
- ↑ Како што е општопознато, Македонците во бугарските извори се присвојуваат и водат како Бугари, и покрај признанието дека самите се изјаснувале како Македонци.
- ↑ Македония и Одринско : Статистика на населението от 1873 г. София: Македонски научен институт – София, Македонска библиотека № 33. 1995. стр. 126–127. ISBN 954-8187-21-3.
- ↑ Верковичъ, Стефанъ (1889). Топографическо-этнографическій очеркъ Македоніи (PDF). С. Петербургъ: Военная Типографія (въ зданіи Главнаго Штаба). стр. 238–239. no-break space character во
|pages=во положба 4 (help) - ↑ Стрезов, Г. Два санджака от Източна Македония. Периодично списание на Българското книжовно дружество в Средец, кн.XXXVII-XXXVIII, 1891, стр. 6.
- ↑ Николай Мичев, Петър Коледаров. „Речник на селищата и селищните имена в България 1878 – 1987“, София, 1989, с. 174.