Википедија

The Kinks

англиска рок-група

The Kinks (транскрипција: Кинкс) ― англиска рок-група основана во Лондон во 1963 година од браќата Реј и Дејв Дејвис. Тие се сметаат за една од највлијателните рок-групи од 1960-тите.[1] [2] Групата се појавила за време на зенитот на британскиот ритам и блуз и мерсибит и била дел од британската инвазија на САД додека не добиле забрана за турнеи во 1965 година. Нивниот трет сингл, „You Really Got Me“ напишан од Реј Дејвис,[2] [3] станал меѓународен хит.[4]

The Kinks
Оригиналната постава во 1965 година
Од лево: Пит Квејф, Дејв Дејвис, Реј Дејвис и Мик Ејвори
Животописни податоци
Познат(а) и како
  • The Ray Davies Quartet (1962–1963)
  • The Ramrods (1963)
  • The Pete Quaife Band (1963)
  • The Bo-Weevils (1964)
  • The Ravens (1963–1964)
ПотеклоЛондон, Англија
Жанрови
Период на активност1963–1997
Издавачи
Мреж. местоthekinks.info

Музиката на The Kinks била под влијание на многу музички жанрови како: американскиот R&B и рокенрол, а подоцна под британската фолк и кантри-музика. Групи како: Van Halen, The Jam, The Knack, the Pretenders и the Romantics ги преработиле нивните песни, со што помогнале да се зголеми продажбата на плочи на Kinks. Во 1990-тите, бритпоп-групи како Blur и Oasis навеле дека групата имала големо влијание врз нивната музика.[5]

The Kinks имале пет топ-10 песни на американскиот Билборд Хот 100. Девет нивни албуми се пласирале во топ-40.[6] Во ОК, тие имале седумнаесет топ-20 песни и пет топ-10 албуми.[7] Четири албуми на The Kinks се сертифицирани како златни плочи од Здружението на индустријата за снимање на Америка (RIAA), а групата продала преку 50 милиони плочи во светски рамки. Меѓу бројните почести, ја добиле наградата Ајвор Новело за „Извонредна услуга за британската музика“.[8] Во 1990 година, четирите основачки членови на The Kinks биле примени во Куќата на славните на рокенролот,[9] [10] а во ноември 2005 година и во Музичката куќа на славата во Обединетото Кралство.

Историја

уреди

Основање (1962–1963)

уреди

Браќата Дејвис се родени во предградие на Северен Лондон, најмлади и единствени момчиња меѓу осумте деца на нивното семејство.[8]

Двајцата браќа го посетувале средното училиште Вилијам Гримшо, каде што со нивните соученици Пит Квејф и Џон Старт ја основале групата „Реј Дејвис квартет“. Имале низа водечки вокалисти, вклучувајќи го и Род Стјуарт,[8] уште еден ученик во Вилијам Гримшо,[11] кој со групата настапил барем еднаш на почетокот од 1962 година.[8] Потоа формирал своја група, Rod Stewart and the Moonrakers, кои станале месни конкуренти на Реј Дејвис квартет.[8]

Кон крајот на 1962 година, Реј Дејвис отишол да студира на колеџот за уметност Хорнси.[12] Додека сè уште бил во Квартетот, Реј се приклучил на Дејв Хант Бенд во кој накратко бил вклучен и Чарли Вотс на тапани.[12] Во февруари 1963 година, Дејвис го напуштил Дејв Хант и се приклучил на Хамилтон Кинг Бенд (исто така познат како the Blues Messengers).[12] На крајот на пролетниот семестар, тој го напуштил колеџот Хорнси за да студира филм на лондонското Централно училиште за уметност и дизајн. Тогаш Квартетот го променил своето име во the Ramrods.[12] Во јуни, Хамилтон Кинг Бенд се распаднал, [12] а the Ramrods продолжиле да настапуваат под неколку други имиња, како: the Pete Quaife Band, the Bo-Weevils, пред (привремено) да се одлучат за the Ravens.[3] [8] Групата ангажирала двајца менаџери, Гренвил Колинс и Роберт Вејс, а кон крајот на 1963 година, поранешниот поп-пејач Лери Пејџ станал нивен трет менаџер. Американскиот музички продуцент Шел Талми почнал да работи со групата, а промоторот на Битлси, Артур Хаус, требало да ги закажува настапите во живо на Ravens.[13] Во 1964 година Талми им обезбедил договор со Pye Records. Ravens го поканиле Мик Авори да биде нивен тапанар.[8] Авори имал искуство со џез-тапани и свирел еден концерт со новооснованите Ролинг Стоунс.[8]

Ravens се одлучиле за ново, трајно име: the Kinks.

Почетоци (1964–1965)

уреди
 
The Kinks во нивните црвени јакни, во близина на Тауер Бриџ, Лондон, август 1964 година

Првиот сингл на The Kinks била преработената песна од Литл Ричард „Long Tall Sally“. Објавен во февруари 1964 година, „Long Tall Sally“ бил речиси целосно игнориран, и покрај трудот на менаџерите на групата. Откако вториот сингл „You Still Want Me“ не успеал да се пласира на топ-листите,[8] Pye Records се заканил дека ќе го поништи договорот со групата ако и нивниот трет сингл не биде успешен.

Песната „You Really Got Me“ била под влијание на американскиот блуз и верзијата на „Louie Louie“ од the Kingsmen,[14][15] а синглот бил објавен во август 1964 година; се искачила на прво место на топ-листата во Обединетото Кралство.[16][12] „You Really Got Me“ исто така се пласирала во топ-10 во САД.[4] „You Really Got Me“ е опишана како „основна песна во арсеналот на хард-рок и хеви-метал жанрот“,[17] и била влијателна врз пристапот на некои американски гаражни рок групи.[12] По објавувањето, Kinks ги снимиле повеќето нумери од нивното прво издание, под наслов Kinks. Било објавено на 2 Октомври 1964 година, и се искачило на четврто место на топ-листата во ОК.[8] „ All Day and All of the Night“, уште една хард-рок песна од групата, била објавена три недели подоцна како четврти сингл од групата.[4][17][18] Следните три синглови, „Tired of Waiting for You“, „Ev'rybody's Gonna Be Happy“ и „Set Me Free“, исто така успешно се продавале.[19][18]

По средогодишната турнеја низ САД, Американската федерација на музичари одбила да ѝ дозволи на групата да настапува на концерти во САД во следните четири години, со што ги отсекла од главниот пазар за рок-музика во екот на британската инвазија.[1] [20] Иако ниту Kinks, ниту здружението не ја откриле конкретната причина за забраната, во тоа време тоа се припишувало на нивното бурно однесување на сцената.[20][21]

Во овој период, групата издала неколку успешни албуми, вклучувајќи ги: Kinda Kinks (1965) и The Kink Kontroversy (1965).

Врв на популарноста (1966–1972)

уреди
 
Промотивна фотографија направена во јуни 1965 година за време на првата турнеја на групата во САД

Во 1966 година, The Kinks го издале албумот Face to Face, кој го означи нивниот премин кон попрефинета музика и способноста на Дејвис да создава музички нежни, но лирски наративни песни за секојдневниот живот и луѓето.[1] На албумот се наоѓал и нивниот хит-сингл „Sunny Afternoon“ кој станал симбол на британската поп-култура од тоа време. Хопкинс се вратил на сесиите за да свири на различни клавијатурни инструменти, вклучувајќи пијано и чембало. Тој свирел и на следните два студиски албуми на бендот и бил вклучен во многу нивни снимки во живо на Би-би-си пред да се приклучи the Jeff Beck Group во 1968 година.[8]


Во доцните 1960-ти и раните 1970-ти, The Kinks продолжиле да издаваат влијателни албуми, како Something Else by The Kinks (1967), кој го содржел хитот „Waterloo Sunset“. „Waterloo Sunset“, бил објавен во мај 1967 година. Стиховите опишуваат двајца љубовници кои минуваат преку мост, со меланхоличен набљудувач кој размислува за двојката, станицата Темза и Ватерло.[22][23] Се шпекулирало дека песната била инспирирана од романсата меѓу глумците Теренс Стамп и Џули Кристи, две британски познати личности од тоа време.[18][24][25] Реј Дејвис го негирал ова во својата автобиографија и во едно интервју од 2008 година изјавил: „Тоа беше фантазија за мојата сестра која оди со своето момче во нов свет и тие ќе емигрираат и ќе заминат во друга земја“.[23][26] Овој сингл бил еден од најголемите успеси на Кинкс во Обединетото Кралство, искачувајќи се на второ место на топ-листата на Мелоди Мејкер[18] и станала една од нивните најпопуларни и најпознати песни. Критичарот Роберт Кристгау ја нарекол „најубава песна на англискиот јазик“,[27], а уредникот од АllMusic Стивен Томас Ерлевин ја навел како „можеби најубава песна на рокенрол ерата“.[28] Реј Дејвис ја извел „Waterloo Sunset“ на затворањето на Олимписките игри во Лондон 2012 година, 45 години по објавувањето на песната.[29][30]

 
Реј Дејвис свири акустична Фендер гитара на холандската ТВ емисија Фенклуп, 29 април 1967 година [31]

Нивниот следен албум, The Kinks Are the Village Green Preservation Society, бил објавен кон крајот на 1968 година. Збирка на тематски вињети од животот во англискиот град, составена од песни напишани и снимени во претходните две години.[32] Бил дочекан со речиси едногласни позитивни критики од британските и од американските рок-критичари, но сепак не успеал да привлече голема продажба.[33] Иако бил комерцијално разочарување, Village Green (оригиналното име на проектот било усвоено како стенографија за долгиот наслов на албумот) бил прифатен од новиот андерграунд рок печат кога бил објавен во јануари 1969 година во САД, каде што Кинкс почнале да стекнуваат репутација. на култен бенд.[8] Во списанието The Village Voice, нововработениот Роберт Кристгау го нарекол „најдобриот албум на годината досега“.[8] Иако Дејвис проценил дека првичното издание било продадено во само околу 100 000 примероци,[16] Village Green подоцна станал најпродаван оригинален запис на Kinks.[33]

На почетокот од 1969 година, Кваиф повторно објавил дека ја напушта групата.[8] Останатите членови не ја сфатиле сериозно неговата изјава додека на 4 април не се појавил напис во New Musical Express со новата група Quaife, Maple Oak, која ја основал без да им каже на останатите членови од Kinks.[8][8][8] Како негова замена, Реј Дејвис во групата го повикал Џон Далтон. Далтон останал во групата до снимањето на албумот Sleepwalker во 1976 година.[8]

Реј Дејвис, во април 1969 година, отпатувал во Лос Анџелес за да преговара за ставање крај на забраната на Американската федерација на музичари за групата, отворајќи им можност да се вратат на турнеја во САД.[8] Пред нивното враќање во САД, Кинкс снимиле уште еден албум, Arthur (Or the Decline and Fall of the British Empire) (1969).[34] Кинкс ја започнале нивната турнеја низ САД во октомври 1969 година.[8] Турнејата била претежно неуспешна, бидејќи групата се трудела да најде кооперативни промотори и заинтересирана публика; многу од закажаните концерти биле откажани.

На почетокот од 1970 година на групата ѝ се придружил клавијатуристот Џон Гослинг.[8] Во мај 1970 година, Гослинг дебитирал со Кинкс на песната „Lola“, приказна за збунета романтична средба со травестит, која станала хит во Обединетото Кралство и во САД.[8][18] Во ноември 1970 година, го објавиле придружниот албум Lola Versus Powerman and the Moneygoround, Part One. Албумот се пласирал во топ-40 во САД, со што станал нивен најуспешен албум од средината на 1960-тите.[18][35] По успехот на „Лола“, групата во 1971 година го издала синглот Percy, саундтрак-албум од истоимениот филм за трансплантација на пенис.[36] Албумот, кој претежно се состоел од инструментални нумери, не добил позитивни критики.[36] Американската издавачка куќа од групата, Reprise, одбила да го издаде во САД, што предизвикало голем спор по кој групата ја напуштила издавачката куќа.[36] Непосредно по објавувањето на албумот, истекле договорите на групата со Pye и Reprise.[1][36]

 
Кинкс, ок. 1971 . Од лево: Џон Гослинг, Дејв Дејвис, Мик Ејвори, Џон Далтон, Реј Дејвис (поставата на групата од 1970 до 1976 година).

Кон крајот на 1971 година, Кинкс потпишале договор за пет албуми со RCA Records и добиле аванс од милион долари, што им помогнало да ја финансираат изградбата на нивното сопствено студио за снимање, Konk.[1][37] Нивниот прв албум со RCA бил Muswell Hillbillies. Иако не бил успешен како нивните претходни изданија, често се смета за нивен последен одличен запис.[37] Во 1972 година следел двојниот албум, Everybody's in Show-Biz, составен од студиски песни и песни во живо снимени за време на двата концерта во Карнеги Хол.[38] Албумот го означува преминот на групата од рок-материјалот од почетокот на 1970-тите кон театарската инкарнација во која ќе запловат во следните четири години.[38]

Театарски стил (1973-1976)

уреди

Во 1973 година, Реј Дејвис го развивал театарскиот стил, почнувајќи со рок операта Preservation.[39] [8] За проектот Preservation, составот на Kinks бил проширен за да вклучи дел од хорна и женски резервни пејачки, во суштина реконфигурирајќи ја групата како театарска трупа.[1][39]

Preservation Act 1 (1973) и Preservation Act 2 (1974) добиле претежно лоши критики.[39][8][40] Приказната од албумите вклучувала анти-херој под име г-дин Флеш и неговиот ривал и непријател г-дин Блек (го игра Дејв Дејвис за време на емисиите во живо), ултра-пурист и корпоратист. [41] Preservation Act 2 бил прв албум снимен во Konk Studio.[8][8]

Дејвис започнал уште еден проект за Гранада телевизија, мјузикл наречен Starmaker.[42] По емитувањето со Реј Дејвис во главната улога и Кинкс како резервен бенд и помошни ликови, проектот на крајот се претвори во концептниот албум The Kinks Present a Sоap Opera, објавен во мај 1975 година, во кој Реј Дејвис фантазира за тоа што би се случило доколку рок-ѕвездата ги замени местата со „нормален Норман“.[42][43] Во август 1975 година, Кинкс го снимиле нивното последно театарско дело, Schoolboys in Disgrace, биографија на приказната за Mr Flash од Preservation.[44]

Втор бран на популарност (1977-1985)

уреди

По раскинувањето на нивниот договор со RCA, Кинкс во 1976 година потпишале со Arista Records. Џон Далтон ја напуштил групата пред да ги заврши сесиите за првиот албум со Ариста. Енди Пајл бил донесен како замена.[1] Sleepwalker, објавен во 1977 година, го означил враќањето на успехот за групата.[4][45] По објавувањето на следниот албум, Misfits, Енди Пајл и клавијатуристот Џон Гослинг ја напуштиле групата.[8] Во мај 1978 година, бил издаден Misfits, вториот албум на Kinks со Arista. Потоа групата ги издала албумите Low Budget (1979) и Give the People What They Want (1981), како и хит-сингловите „Come Dancing“ и „Destroyer“.

Врвот на вториот бран на популарноста на Кинкс го имале со албумот State of Confusion, по што успехот почнал да бледнее, тренд што влијаел и на нивните британски рок-современици Ролинг Стоунс и Ху.[46][47][48] Во втората половина на 1983 година, Реј Дејвис започнал да работи на амбициозен соло филмски проект, Враќање во Ватерло, за патник од Лондон кој сонува дека е сериски убиец.[49][50] Глумецот Тим Рот имал значајна рана улога.[50] Посветеноста на Дејвис за пишување, режирање и изведување на новото дело предизвикало тензија во односот со неговиот брат.[8] Друг проблем бил бурниот крај на врската меѓу Реј Дејвис и Криси Хајнд.[8]

Пад на популарноста и распаѓање (1986-1997)

уреди

На почетокот од 1986 година, Кинкс потпишале договор со MCA Records за САД и со London Records за Велика Британија.[19][51] Нивниот прв албум за новите издавачки куќи, Think Visual, бил објавен подоцна истата година и забележал умерен успех.[4][19][52] Во 1987 година го објавиле албумот во живо The Road,[4] а во 1989 година го објавиле UK Jive, кој бил неуспешен.[4] MCA Records го прекинала договорот со групата, оставајќи ги Kinks без договор со издавачка куќа за прв пат по повеќе од четвртина век. Долгогодишниот клавијатурист Ијан Гибонс ја напуштил групата и бил заменет со Марк Хејли.[8]

Кинкс биле примени во Куќата на славните на рокенролот во 1990 година.[2] На церемонијата за прием присуствувале Мик Ејвори и Пит Квејф.[2][8] Компилација од периодот со MCA Records, Lost & Found (1986–1989), била објавена во 1991 година за да ги исполни договорните обврски, означувајќи го официјалниот крај на врската на групата со издавачката куќа.[19] Групата потоа потпишала договор со Columbia Records и го издала EP-то со пет песни Did Ya во 1991 година, кое, и покрај тоа што беше споено со новото студиско повторно снимање на британскиот хит на групата од 1968 година „Days“, не успеало да се најде на топ-листите.[4][19]

Популарноста на групата значително пораснала во средината на 1990-тите, првенствено како резултат на бумот на „бритпоп-музиката“.[1][8] Неколку од најистакнатите групи од таа деценија ги навеле Кинкс како големо влијание. И покрај ова признание, продажбата на албуми на групата продолжила да опаѓа.[1] Тие постепено станале помалку активни, што ги навело Реј и Дејв Дејвис да ги следат своите интереси. Издале свои биографии; Рендгенски зрак (англ. X-Ray) од Реј бил објавен на почетокот од 1995 година, а Дејв одговорил со неговите мемоари Кинк, објавени една година подоцна.[8] Кинкс го одржале нивниот последен јавен настап во средината на 1996 година.[8]

Дискографија

уреди

Студиски албуми

  • Kinks (1964)
  • Kinda Kinks (1965)
  • The Kink Kontroversy (1965)
  • Face to Face (1966)
  • Something Else by the Kinks (1967)
  • The Kinks Are the Village Green Preservation Society (1968)
  • Arthur (Or the Decline and Fall of the British Empire) (1969)
  • Lola Versus Powerman and the Moneygoround, Part One (1970)
  • Percy (1971)
  • Muswell Hillbillies (1971)
  • Everybody's in Show-Biz (1972)
  • Preservation Act 1 (1973)
  • Preservation Act 2 (1974)
  • Soap Opera (1975)
  • Schoolboys in Disgrace (1975)
  • Sleepwalker (1977)
  • Misfits (1978)
  • Low Budget (1979)
  • Give the People What They Want (1981)
  • State of Confusion (1983)
  • Word of Mouth (1984)
  • Think Visual (1986)
  • UK Jive (1989)
  • Phobia (1993)

Албуми во живо

  • Live at Kelvin Hall (1967)
  • One for the Road (1980)
  • Live: The Road (1988)
  • To the Bone (1994)
  • BBC Sessions: 1964–1977 (2001)

Наводи

уреди
  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 1,5 1,6 1,7 1,8 Erlewine, Stephen. „The Kinks Biography on All Music.com“. AllMusic. Посетено на 20 November 2009. Грешка во наводот: Неважечка ознака <ref>; називот „AllMusic“ е зададен повеќепати со различна содржина.
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 „The Kinks“. Rock and Roll Hall of Fame. 2007. Архивирано од изворникот на 27 June 2018. Посетено на 20 November 2009. Грешка во наводот: Неважечка ознака <ref>; називот „Hall Bio“ е зададен повеќепати со различна содржина.
  3. ↑ 3,0 3,1 „The Kinks“. Blender.com. Архивирано од изворникот на 13 July 2010. Посетено на 8 December 2009.
  4. ↑ 4,0 4,1 4,2 4,3 4,4 4,5 4,6 4,7 „Charts And Awards“. Allmusic. Посетено на 20 November 2009. Грешка во наводот: Неважечка ознака <ref>; називот „Charts Kinda“ е зададен повеќепати со различна содржина.
  5. ↑ Erlewine, Stephen. „The Kinks Biography on All Music.com“. AllMusic. Посетено на 20 November 2009.
  6. ↑ „Discography“. Allmusic. Посетено на 25 November 2009.
  7. ↑ Rogan, Johnny (2004). passim ("Chart Positions" data)
  8. ↑ 8,00 8,01 8,02 8,03 8,04 8,05 8,06 8,07 8,08 8,09 8,10 8,11 8,12 8,13 8,14 8,15 8,16 8,17 8,18 8,19 8,20 8,21 8,22 8,23 8,24 8,25 8,26 8,27 8,28 8,29 8,30 8,31 8,32 8,33 Hinman 2004.
  9. ↑ „The Kinks“. Rock and Roll Hall of Fame. 2007. Архивирано од изворникот на 27 June 2018. Посетено на 20 November 2009.
  10. ↑ „The Kinks“. Blender.com. Архивирано од изворникот на 13 July 2010. Посетено на 8 December 2009.
  11. ↑ Ewbank, Tim; Hildred, Stafford (2005). Rod Stewart: The New Biography. стр. 7. ISBN 978-0-74995027-9.
  12. ↑ 12,0 12,1 12,2 12,3 12,4 12,5 12,6 Kitts 2008.
  13. ↑ Savage 1984.
  14. ↑ McCormick, Neil (4 August 2014). „Was heavy rock born 50 years ago?“. The Daily Telegraph. Архивирано од изворникот на 11 January 2022.
  15. ↑ Ellis, Iain (2012). Brit Wits: A History of British Rock Humor. Intellect Books. стр. 39. ISBN 978-1-84150565-7. Архивирано од изворникот на 14 June 2020. Посетено на 16 September 2017.
  16. ↑ 16,0 16,1 Rogan 2015.
  17. ↑ 17,0 17,1 Sullivan, Denise. „You Really Got Me“. Allmusic. Архивирано од изворникот на 13 September 2022. Посетено на 25 November 2009.
  18. ↑ 18,0 18,1 18,2 18,3 18,4 18,5 Rogan 1998.
  19. ↑ 19,0 19,1 19,2 19,3 19,4 „Discography“. Allmusic. Архивирано од изворникот на 4 June 2011. Посетено на 25 November 2009. Грешка во наводот: Неважечка ознака <ref>; називот „Disc“ е зададен повеќепати со различна содржина.
  20. ↑ 20,0 20,1 Празен навод (help)
  21. ↑ Savage, Mark (23 April 2017). „To Ray Davies, America is a 'beautiful but dangerous' place“. BBC News. Архивирано од изворникот на 23 April 2017. Посетено на 23 April 2017.
  22. ↑ Maginnis, Tom. „Waterloo Sunset“. Allmusic. Архивирано од изворникот на 28 July 2024. Посетено на 27 November 2009.
  23. ↑ 23,0 23,1 Baltin, Steve (27 March 2008). „The Kinks' Ray Davies Serves Up Songs at the 'Working Man's Cafe'“. spinner.com. Архивирано од изворникот на 6 March 2012. Посетено на 8 December 2009.
  24. ↑ „Biography of Julie Christie“. Variety. Архивирано од изворникот на 22 April 2009. Посетено на 27 November 2009.
  25. ↑ Jenkins, David (3 February 2008). „Julie Christie: Still Our Darling“. Sunday Telegraph. London. Архивирано од изворникот на 11 January 2022. Посетено на 27 November 2009.
  26. ↑ McNair, James (23 September 2008). „Ray Davies' well-respected legacy“. The Independent. London. Архивирано од изворникот на 13 February 2010. Посетено на 27 November 2009.
  27. ↑ Christgau, Robert. „Consumer Guide: The Kinks“. Village Voice, Robertchristgau.com. Архивирано од изворникот на 19 September 2020. Посетено на 18 February 2010.
  28. ↑ Erlewine, Stephen. „To the Bone“. Allmusic. Архивирано од изворникот на 3 January 2011. Посетено на 27 November 2009.
  29. ↑ Moreton, Cole (22 July 2012). „London 2012 Olympics: The perfect stage for Ray Davies's Waterloo Sunset“. The Telegraph. Архивирано од изворникот на 3 July 2018. Посетено на 13 December 2020.
  30. ↑ „Davies: Closing ceremony was 'intimate'“. Irish Examiner. 16 August 2012. Архивирано од изворникот на 28 February 2022. Посетено на 13 December 2020.
  31. ↑ Forte, Dan (September 1977). "Dave Davies – Of The Kinks". Guitar Player.
  32. ↑ Erlewine, Stephen. „The Village Green Preservation Society“. Allmusic. Архивирано од изворникот на 4 April 2011. Посетено на 27 November 2009.
  33. ↑ 33,0 33,1 Miller 2003.
  34. ↑ Erlewine, Stephen. „Arthur (Or the Decline and Fall of the British Empire)“. Allmusic. Архивирано од изворникот на 24 July 2011. Посетено на 27 November 2009.
  35. ↑ Erlewine, Stephen. „Lola Versus Powerman and the Moneygoround, Part One“. Allmusic. Архивирано од изворникот на 28 July 2024. Посетено на 27 November 2009.
  36. ↑ 36,0 36,1 36,2 36,3 Erlewine, Stephen. „Percy“. Allmusic. Архивирано од изворникот на 28 July 2024. Посетено на 8 December 2009.
  37. ↑ 37,0 37,1 Erlewine, Stephen. „Muswell Hillbillies“. Allmusic. Архивирано од изворникот на 18 March 2011. Посетено на 8 December 2009.
  38. ↑ 38,0 38,1 Erlewine, Stephen. „Everybody's in Show-Biz“. Allmusic. Посетено на 8 December 2009.
  39. ↑ 39,0 39,1 39,2 Erlewine, Stephen. „Preservation Act 1“. Allmusic. Архивирано од изворникот на 4 April 2011. Посетено на 13 February 2010. Грешка во наводот: Неважечка ознака <ref>; називот „Preserv“ е зададен повеќепати со различна содржина.
  40. ↑ Erlewine, Stephen. „Preservation: Act 2“. Allmusic. Архивирано од изворникот на 25 December 2010. Посетено на 18 February 2010.
  41. ↑ Weisbard 2004.
  42. ↑ 42,0 42,1 Erlewine, Stephen. „The Kinks Present a Soap Opera“. Allmusic. Архивирано од изворникот на 4 April 2011. Посетено на 27 November 2009.
  43. ↑ Hickey, Dave. "Soap Opera: Rock Theater That Works". Village Voice, 19 May 1975
  44. ↑ Erlewine, Stephen. „The Kinks Present Schoolboys In Disgrace“. Allmusic. Архивирано од изворникот на 28 July 2024. Посетено на 27 November 2009.
  45. ↑ Erlewine, Stephen. „Sleepwalker“. Allmusic. Архивирано од изворникот на 4 April 2011. Посетено на 13 February 2010.
  46. ↑ Rogan, Johnny (2004). p. 138
  47. ↑ Erlewine, Stephen. „The Rolling Stones“. Allmusic. Архивирано од изворникот на 16 October 2010. Посетено на 27 November 2009.
  48. ↑ Erlewine, Stephen. „The Who“. Allmusic. Архивирано од изворникот на 18 January 2011. Посетено на 27 November 2009.
  49. ↑ Ruhlmann, William. „Return To Waterloo“. Allmusic. Архивирано од изворникот на 28 July 2024. Посетено на 27 November 2009.
  50. ↑ 50,0 50,1 Deming, Mark. „Return To Waterloo“. Allmovie. Архивирано од изворникот на 28 January 2010. Посетено на 27 November 2009.
  51. ↑ Rogan, Johnny (2004). p. 142
  52. ↑ Rogan, Johnny (2004). pp. 142–154

Извори

уреди

Надворешни врски

уреди
Преземено од „https://mk.wikipedia.org/w/index.php?title=The_Kinks&oldid=5280653“