Википедија

Игнаци Јан Падеревски

полски композитор и политичар
(Пренасочено од Игнациј Јан Падеревски)

Игнаци Јан Падеревски; роден 18 ноември 1860 година во Куриловка, починал на 29 јуни 1941 година во Њујорк) - полски пијанист, композитор, активист за независност, државник и политичар. Под негово директно влијание, претседателот Вудро Вилсон во својот ултиматум го условил со потпишувањето на Версајскиот договор од страна на Соединетите Американски Држави, во 13-тата точка со која се бара согласност од страните во договорот за суверенитетот на Полска - благодарение на што договорот вклучувал создавање на независна полска држава.

Доаѓањето на Игнаци Јан Падеревски во Познањ на 27 декември 1918 година беше директен импулс за избувнувањето на Големото Полско востание.
Минует во Г-дур, оп. 14 бр.1 од Падеревски во изведба на Маркус Стааб
Игнаци Јан Падеревски свири валцер Оп. 64, бр.2 од Фрајдерик Шопен. Снимено во 1917 година

Од 1919 година бил премиер и министер за надворешни работи на Република Полска. Падеревски дипломирал на Музичкиот институт (подоцна Варшавски конзерваториум). Тој, меѓу другите, добил Орден на Белиот орел, Францускиот Голем крст на Легијата на честа и титулата Витез на Големиот крст од Редот на Британската империја.

Биографија

уреди

Детството и младоста

уреди

Игнаци Јан Падеревски е роден во Куриловка во Подолија (денешна Украина) во 1860 година. Неговата мајка, Поликена, ќерка на Зигмунт, филомат и пријател на Адам Мицкевич, починала неколку месеци по неговото раѓање. За Игнаци и неговата постара сестра Антонина се грижел нивниот татко - учесник во Јануарското востание, кој отслужил едногодишна затворска казна во Киев за неговото учество, а потоа заработувал како администратор на еден од имотите во Подолија. Набргу потоа, татко му починал. И двајцата родители на Падеревски беа погребани на гробиштата во Житомиерц.

По смртта на татко му, за Падеревски се грижела тетка му. Поранешниот ноемвриски бунтовник, Михал Бабински, имал големо влијание врз неговото воспитување [1]. На момчето му предавал историја, географија, француска и полска литература. Од детството, Игнаци ги покажал своите музички таленти свирејќи на старото семејно пијано.

Во годините 1872–1878 година се школувал во Варшавскиот музички институт (од 1919 година наречен Варшавски конзерваториум). Таму студирал пијано со Рудолф Штробл, Јулиус Јанота, Роман Шлоцер и неговиот брат Павел Шлоцер. Студирал теоретски предмети кај Густав Рогуски, кој пак бил ученик на Хектор Берлиоз. По дипломирањето со почести, Падеревски добил позиција како наставник по пијано. Заработувал свирејќи на забави, компонирајќи и изведувајќи свои дела и држејќи часови по пијано. И покрај широкото признание, рекол дека има уште многу да научи, па можел да вежба и до 12 часа на ден. Во 1880 година се оженил со Антонина Корсаковна. По смртта на неговата сопруга во 1881 година (која го оставила со осакатениот неколкумесечен син Алфред), тој заминал во Берлин каде се усовршувал.

Музичка кариера

уреди

За време на неговите патувања во странство, Падеревски, меѓу другите, се сретнал со познатата полска глумица Хелена Моджејевска. Таа, фасцинирана од неговиот талент, му подарила голема сума пари. За оваа сума, тој можел да го продолжи своето образование во Виена под раководство на Теодор Лешетицки. Неговиот учител подоцна го предложил како наставник по пијано во Стразбур. Првиот голем успех го имал, дебитирајќи како пијанист во 1887 година, а во 1888 година го имал првиот голем концерт во Париз. Таму се запознал и се дружел и со композиторот Камил Сен-Санс.

Подоцна, извесно време престојувал во Лондон, каде што одржувал концерти, меѓу другите, за кралицата Викторија. Финансиската ситуација го принудила Падеревски да оди на турнеја низ Соединетите држави во 1891–1892 година, што се покажало како голем успех. Решил да живее во САД. Таму се здобил со огромна популарност. Го нарекувале „најголем од сите“, „мајстор“, „крал на пијанистите“, „волшебник на дирките“. За време на турнеата во САД ја повредил раката. Тој дури размислувал да ја заврши својата кариерата. Фридрих Ланге - пионер на германската хирургија во Соединетите држави успел да ја спаси неговата дланка. Во 1899 година, Падеревски се оженил со Хелена Марија Горска, родената Розен. Двојката купила имот во Кешна Долна (близу Тарнов), но сепак подоцна семејството Падеревски се преселило во Швајцарија, на имотот Рионд-Босон во Толошна, во близина на Морж (близу Лозана).

Падеревски го создал своето единствено сценско дело, операта Манру [2][3] (на крајот на 19 век). Неговата светска премиера се одржа во Дрезден на 29 мај 1901 година, а наскоро делото било претставено во Лавов. Американската премиера се одржала во Метрополитен операта на 14 февруари 1902 година. Имала уште 9 изведби во истата сезона, по што операта била симната од постерот и никогаш повторно не била поставена. До ден денес, Манру останува единствената опера создадена од Полјак што била поставена во Метрополитен операта.

Политика

уреди

Во 1908 година, по налог на Падеревски, вајарот Антони Вивулски направил споменик во чест на победата на полската војска во битката кај Грунвалд. Споменикот бил откриен во 1910 година во Краков, во присуство на над 150.000 луѓе.[4] Тогаш Падеревски одржал говор за независност.

По избувнувањето на Првата светска војна, тој започнал да спроведува обемни дипломатски активности за Полска и Полјаците, користејќи ја својата популарност на Запад. Падеревски собрал, меѓу другото средства за помош на жртвите од војната и бил еден од ко-основачите на комитетите за помош на Полјаците во Париз и Лондон. Во 1915 година во Вевеј, заедно со Хенрик Шенкевич, тој го основал швајцарскиот генерален комитет за помош на жртвите од војната во Полска. Истата година заминал во Соединетите Американски Држави, каде што ги продолжил своите активности. Пред секој настап тој зборувал за независноста на Полска. За кратко време имал можност да се зближи со советникот на претседателот Вилсон, Едвард Хаус. Подоцна тоа му овозможило и средба со самиот претседател, на која имал прилика да му ја претстави својата визија за независна Полска (вклучувајќи го и концептот на Соединетите Држави на Полска). Можеби поради оваа причина прашањето за полската независност било вклучено во познатите 14 точки на Вилсон. Во август 1917 година, тој станал претставник на Полскиот национален комитет во САД, на чело со Роман Дмовски

По враќањето на Јозеф Пилсудски во земјата и доверувањето на задачата за формирање влада на Једреј Морачевски, Падеревски исто така се вратил во Полска. Првично пристигнал во Ливерпул на 23 Ноември 1918 година, од каде заминал за Лондон.[5] Во текот на следните неколку дена, тогашниотбритански министер за надворешни работи, Артур Балфур, разговарал со него, убедувајќи го да замине за Полска и да ја води новата влада. Падеревски сакал да отпатува за Варшава преку Гдањск и Торун, иако овие градови тогаш сè уште биле германски.[6] Полуофицијална делегација предводена од британскиот воен аташе Хари Хершел Вејд[5] заминала во Полска заедно со Падеревски, а Ричард Кименс од британското Министерство за надворешни работи, поранешен англиски конзул во Варшава[5], бил негов заменик.

Падеревски, со сопругата и со мајорот Зигмунт Ивановски кој ги придружувал како аѓутант, тргнале на патување од пристаништето Харвич до Полска со бродот „Конкорд“.[5] На 23 декември, бродот замина во Копенхаген, а на 25 декември пристигнал во Гдањск. Падеревски престојувал во хотелот Данцигер Хоф, а на 26 декември во 11 часот отпатувал со воз преку Пила до Познањ.[5] Со цел да се избегнат политички демонстрации, Канцеларијата за надворешни работи на Рајх одлучила да му забрани на пијанистот да доаѓа а во Рогожано, Германците се обиделе да го насочат возот што го превезувал директно во Варшава, заобиколувајќи го Познањ.[7] Благодарение на односот на Падеревски и Вејд, оваа намера не била реализирана. Падеревски на 26 декември пристигнал во Познањ, што предизвикало голема врева кај локалните Полјаци. Давањето наредба да го напушти градот ги оневозможило германските офицери на кордонот на Народната гарда. Падеревски отишол во хотелот Базар, каде што бил одржан банкет во негова чест, по што одржал говор, кој кулминирал со овации и патриотски демонстрации. Неговото пристигнување во главниот град на Голема Полска и неговиот ентузијастички поздрав биле поттик за избувнување на успешното востание.

По пристигнувањето во Варшава, Падеревски се сретнал со Пилсудски и ја презел улогата на посредник меѓу него и таборот на Дмовски. На 16 јануари 1919 година станал премиер, служејќи и како министер за надворешни работи. Заедно со Роман Дмовски, како ополномоштен делегат, ја претставувал Полска на мировната конференција во Париз, која завршила со потпишување на Версајскиот договор, со кој завршила Првата светска војна. Во тоа време, тој го поддржал ген. Тадеуш Розвадовски во неговите планови да ја создаде Американската легија, која требала да се бори во Полска со болшевиците. Како резултат на овие активности бил формиран полско-американскиот авијациски ескадрил Тадеуш Кошчиушко. Падеревски не успеал да ги спроведе сите претпоставки на полската страна, но се покажал како ефикасен преговарач и дипломат. И покрај ова, неговата непартиска влада била критикувана дома и од левицата и од десницата. Падеревски знаел дека неговиот кабинет е привремен и затоа поднел оставка во декември 1919 година. Потоа заминал во Швајцарија да се одмори од политиката. Сепак, тој се вратил во Полска во екот на полско-болшевичката војна во 1920 година. Станал пратеник на полската влада во Лигата на народите. Сепак, набрзо се повлекол од оваа функција во 1921 година.

Последните години

уреди

Игнаци Јан Падеревски во 1922 година се вратил во САД, каде се посветил на концертите. За турнејата низ САД, тој успеал да заработи 500.000 долари, астрономска сума за тие времиња. Подоцна, тој се занимавал и со добротворна работа (во 1932 година, настапот на Падеревски во Медисон Сквер Гарден бил со посетеност од рекорден број гледачи - 16.000, а уметникот ги донирал приходите од овој концерт ,на невработени американски музичари). Во тоа период се здобил со многу титули и признанија, вклучително и титулата Витез од страна на Британскиот Монарх Џорџ V [8]].

По смртта на Пилсудски во 1935 година, Падеревски го основал т.н. Фронт Моргес. Опозициска организација, политички договор на активисти на центристички партии, а еден од нејзините главни основачи бил генералот Владислав Сикорски. Фронт Моргес повикувал на демократизација на политичкиот живот во земјата  и предложиле Падеревски да биде избран за претседател на Полска.

На 26 мај 1939 година доживеал срцев удар пред планираниот концерт во Њујорк, за кој биле продадени околу 16.000 билети.[9]

По избувнувањето на Втората светска војна, Падеревски станал член на полските власти во дијаспората. Тој бил претседател на Националниот совет на Република Полска во Лондон, кој претставувал замена за парламент во дијаспората. Во септември 1940 година, и покрај влошената здравствена состојба, повторно заминал во САД за да може да дејствува за Полска. Тоа помогнало, меѓу другото, во добивање на заеми од владата на Сикорски за вооружување на полските вооружени сили на Запад. За време на Втората светска војна, германските нацисти го ставиле неговото име на листата на непријатели на Третиот рајх, т.н. Црна книга.

Падеревски починал од пневмонија[10] на 29 јуни 1941 година во единаесет часот наутро, во хотелска соба на хотелот Бакингем на Менхетен.[11][12] (Меѓутоа, обдукцијата покажала дека долги години боледувал од карцином на дебелото црево, кој метастазирал во белите дробови).

Следниот ден, премиерот на полската влада на дијаспората и врховниот командант, генералот Владислав Сикорски, издал наредба бр. 11, во која последните зборови биле:

Полскиот народ во длабока жалост поради заминувањето на И.Ј. Падеревски, засекогаш губи еден од најголемите духовни водичи. Почитувајте го неговиот спомен! Прочитајте ја оваа наредба пред војниците и морнарицата на Република Полска.

Инхумација

уреди

Првично, Падеревски бил погребан на Националните Гробишта Арлингтон во близина на Вашингтон, како резултат на личните напори на претседателот Рузвелт по ова прашање.[13] Како дел од политичките и општествените промени во Полска по изборите во јуни 1989 година, на 29 јуни 1992 година, ковчегот со неговите мошти биле пренесени во Полска, во гробницата на катедралата Св. Јан во Варшава. Постхумно одликуван со воениот орден Виртути Милитари.[14]

Срцето на Падеревски

уреди

При обдукцијата тајно е извадено неговото срце, со цел во иднина да биде погребан во Св. Крст во Краковские Прзедмиесцие во Варшава, каде што се наоѓаат срцата на Ф. Шопен и В.С. Рејмонт. Некое време по погребот, Јан Смоленски, познат активист на полската заедница кој учествување во погребот на Падеревски, ја предал урната со срцето на Падеревски на њујоршкото Здружението на Ветерани на Полската Армија во Бруклин.

Во 1983 година за ова биле известени, Полско-американскиот Конгрес и Фондацијата Кошчиушко и само три години подоцна го основале Комитетот за срцето на Падеревски под водство на Хенрик Арчацки. Благодарение на напорите на комисијата, урната била пренесена во Техничкиот Институт за Скулптура Џонсон Ателје во Мерсервил, Њу Џерси, во работилницата на вајарот Анджеј Питињски. На 26 јуни 1986 година од страна на комисија била отворена и префрлена во релјефна урна изработена од Анджеј Питињски. Истиот ден, таа била однесена во Дојлстаун, познат како „Американска Ченстохова“ и прикачена на мермерниот ѕид во источниот дел од предворието на храмот. Церемонијата на откривање и посветување се одржала на 29 јуни 1986 година, на четириесет и петгодишнината од смртта на Падеревски.

Семејство

уреди

На 7 Јануари 1880 година, Игнаци Јан Падеревски се оженил со Антонина Корсак, апсолвентка на Музичкиот Институт во Варшава. Свадбата била организирана во Рудни во Волинија – од каде што потекнувала сопругата. Антонина починала 9 месеци подоцна, на 18 Октомври 1880 година, кратко по породувањето.[11] Нивниот син Алфред е роден со детска парализа, на 9 Октомври 1880 година.[15] Тој починал во 1901 година како резултат на компликаците поврзани со кардиоваскуларни болести.[9]

На 31 мај 1899 година, Падеревски повторно се оженил, со Хелена Марија Горска, која потекнувала од семејство на полонизирани Германци. Венчавка била организирана во црквата Свети Дух во Варшава. Хелена Падеревска починала на 16 јануари 1934 година во Рионд-Босон.[16][17] Игнаци Јан Падеревски  имал полубраќа: Јозеф Падеревски (1871–1958), учител во гимназијата долги години во Бидгошч и Станислав Падеревски (1875–1914), полски рударски инженер и поручник во полските легии, кој починал на 14 ноември 1914 година во битката кај Кживоплоти.

Комеморација

уреди

Чеслав Халски напишал публикација со наслов Игнаци Јан Падеревски на десетгодишнината од неговата смрт. Биографска скица (1951) и Игнаци Јан Падеревски. Приказната за еден голем полјак и еден голем Европеец (1964).

Во 1991 година е снимен биографски документарец Враќањето на Падеревски во режија на Алина Чернијаковска.

Со резолуција од 7 декември 2000 година, Сејмот на Република Полска одлучил да ја прогласи 2001 година за Година на Јан Падеревски.

На 11 ноември 2003 година, во паркот на Хенрик Џордан во Краков, откриена е бистата на Игнаци Падеревски како дел од проектот „познати Полјаци на 20 век“ (IV.6). На 3 ноември 1985 година, една од карпите во скаменетиот град во Чиековице била наречена И.Ј. Падеревски и на неа била поставена плоча во спомен на композиторот.[18]

Во 2009 година, полската безбедносна печатница отпечатила пробна банкнота со ликот на Игнаци Јан Падеревски.[19]

На 29 октомври 2010 година, Сејмот на Република Полска усвоил резолуција во која го одбележала Игнаци Јан Падеревски на 150-годишнината од неговото раѓање. Во истата прилика, полската пошта издала поштенска марка со фотографија на пијанистот [20].

Од 2014 година, во првата половина на ноември во Варшава се организира Меѓународниот фестивал со негово име.[21] На 3 мај 2018 година, споменикот на клупата на Игнаци Јан Падеревски бил откриен на плоштадот во Чиезковице.

Сликата на Падеревски се појавила на банкнотата од 2.000.000 злоти што била во оптек помеѓу 1992-1996 година.[22]

Во 2019 година, Народната банка на Полска издала колекционерска банкнота од 19 злоти со ликот на Игнаци Јан Падеревски.[23]

Во февруари 2020 година, Игнаци Јан Падеревски станал еден од покровители на државната културна институција - Институтот за наследство на националната мисла Роман Дмовски и Игнаци Јан Падеревски, назначени од министерот за култура и национално наследство, Пјотр Глињски.[24]

Одликувањата и признанијата

уреди

Орден на белиот орел (1921) [25][26]

Сребрен крст од редот на Виртути Милитари (посмртно, 1941 година) [30] бр. 9092 [27]

Голема тока на Редот на Полониа Реститута (2 мај 1923 година) [9][25][28]

Златен Академски Ловор (5 ноември 1935) [29]

Орден на Алберт (Саксонија, 1895) [30]

Орден на круната на Романија (Романија, 1889) [30]

Големиот крст на Орденот на Легијата на честа (Франција, 1929) [25]

Орденот на Легијата на честа (Франција, 1921) [25]

Офицерски крст од Орденот на Легијата на честа (Франција, 1909) [25]

Големиот крст од редот на светите Маврикиј и Лазар (1925) [28] [30]

Командантски крст од редот на Италијанската Круна (Италија) [31]

Големиот крст на редот на Чарлс III (Шпанија, 1906) [30]

Голема Тока од редот на Леополд (Белгија, 1924) [28] [30]

Големиот крст на Редот на Британската империја (ГБЕ, 1925) [25][30]

Почести и награди

уреди

Почесни докторати на:  Универзитет во Лавов (1912), Универзитетот Јеил, Њу Хевн (1917) Јагелонскиот Универзитет, Краков (1919), Универзитетот во Оксфорд (1920) Универзитетот Колумбија, Њујорк (1922) Универзитетот  Јужна Калифорнија, Лос Анџелес (1923), Универзитетот во Познањ (1924), Универзитетот во Глазгов (1925) Универзитетот  Кембриџ (1926), Универзитетот во Варшава (1926), Универзитетот во Њујорк (1933) [32][33] Универзитетот во Лозана (1933) [34],

Почесен граѓанин на градот Лавов (1912) [9]

Почесен граѓанин на градот Познањ (1920) [35],

Почесен граѓанин на градот Варшава (1919),

Филистејска чест на академската корпорација Патриа[36],

Наградата на Фондацијата Јерзмановски доделена од Полската Академија за Науки во 1919 година.

Почесен член на Литературниот и Уметнички Клуб на Лавов [37].

Прикажувања во филмови

уреди

Ликот на Игнаци Јан Падеревски бил прикажан во два полски историски филмови: Најдолгата војна во модерна Европа (1979–1981) и Полониа Реститута (1983). Неговата улога ја играле глумците: во првата Марек Валчевски, а во втората Кшиштоф Шамиец.

Падеревски е исто и еден од главните ликови во филмот Влијание (Шпанецот) (2015), реж. Лукас Барчик, кој се темели врз факти на настаните од Големополското Востание. Филмот претставува измислена реинтерпретација на патувањето на Падеревски од Лондон до Познањ и говорот од балконот на хотелот Базар. Јан Фриц ја игра улогата на композиторот.

Наводи

уреди
  1. ↑ 18 listopada w Historii Kresów (полски)
  2. ↑ Manru: Oper in drei Aufzügen Musik von J.J. Paderewski ; Dichtung von Alfred Nossig ; Vollständiger Klavier-Auszug mit deutschen Text bearb. von F. H. Schneider., Berlin, 1901, nuty
  3. ↑ Manru. Opera w 3 aktach z muzyką I. J. Paderewskiego ; słowa Alfreda Nossiga ; przekł. pol. Stanisława Rossowskiego, wyd. 1901
  4. ↑ Kowalczyk, Michał (2016-09-20). „Węgry w publicystyce Romana Dmowskiego (na podstawie „Polityka polska i odbudowanie państwa")“. Saeculum Christianum. 22: 222–228. doi:10.21697/sc.2015.22.19. ISSN 1232-1575.
  5. ↑ 5,0 5,1 5,2 5,3 5,4 Mazurczak 1987.
  6. ↑ Erwin, Schrödinger, (1987). Was ist Leben? : Die lebende Zelle mit den Augen des Physikers betrachtet. Piper. ISBN 3-492-03122-6. OCLC 844123929.CS1-одржување: излишна интерпункција (link)
  7. ↑ Historia (полски) Занемарен непознатиот параметар |inventor= (help)
  8. ↑ Morris, John C. (2015-07). „PL‐05‐01: Clinical and research utility of Alzheimer's biomarkers“. Alzheimer's & Dementia. 11 (7S_Part_7). doi:10.1016/j.jalz.2015.07.443. ISSN 1552-5260. Проверете ги датумските вредности во: |date= (help)
  9. ↑ 9,0 9,1 9,2 9,3 Samson, Jim (2001). „Paderewski, Ignacy Jan“. Oxford Music Online. Oxford University Press.
  10. ↑ (1870-1942)., Opieński, Henryk (1960). Ignacy Jan Paderewski. Polskie Wydaw. Muzyczne. OCLC 749943223.CS1-одржување: бројчени имиња: список на автори (link)
  11. ↑ 11,0 11,1 Ejdys, Stanisław (2017). „Spójny i zrównoważony system transportowy Warmii i Mazur“. Optimum. Studia Ekonomiczne (4(288)): 199–212. doi:10.15290/ose.2017.04.88.15. ISSN 1506-7637.
  12. ↑ „Le Maréchal Pilsudski“. International Affairs. 1935-09-01. doi:10.1093/ia/14.5.730. ISSN 1468-2346.
  13. ↑ Taketomi, S.; Tsuda, M.; Matsuo, T.; Iwatsuka, H.; Suzuoki, Z. (1973). „Alterations of Hepatic Enzyme Activities in KK and Yellow KK Mice with Various Diabetic States“. Hormone and Metabolic Research. 5 (05): 333–339. doi:10.1055/s-0028-1093938. ISSN 0018-5043.
  14. ↑ Filipow, Krzysztof (1992). Order Virtuti Militari (Wyd. 1. изд.). Białystok: Wydawn. Łuk. ISBN 83-85183-27-2. OCLC 31475046.
  15. ↑ Serhiichuk, Hryhoriy (2015-07-12). „Metropolitan Andrey Sheptytsky in Moscow (to the 150th anniversary of his birth)“. Skhid. 0 (3(135)). doi:10.21847/1728-9343.2015.3(135).46584. ISSN 1728-9343.
  16. ↑ Schnepf-Kołacz, Zuzanna (2006-12-02). „Losy pracowników niemieckiej gadzinówki „Nowy Kurier Warszawski" w świetle powojennych procesów z dekretu sierpniowego“. Zagłada Żydów. Studia i Materiały (2): 132–159. doi:10.32927/zzsim.183. ISSN 2657-3571.
  17. ↑ Magiera, Paweł (2021-08-18). „W stulecie pierwszego sejmu Polski odrodzonej“. Przegląd Nauk Historycznych. 20 (1): 345–354. doi:10.18778/1644-857x.20.01.13. ISSN 2450-7660.
  18. ↑ Wiesław Szura,, Wiesław Ziomek. Skamieniałe Miasto w Ciężkowicach. Tuchów: Mała Poligrafia Redemptorystów w Tuchowie. ISBN ISBN 978-837631-524-9. Проверете ја вредноста |isbn=: invalid character (help).CS1-одржување: излишна интерпункција (link)
  19. ↑ Chmiel, Jerzy (1980-12-31). „Polskie Towarzystwo Teologiczne w Krakowie w hołdzie Janowi Długoszowi w 500-lecie śmierci“. Ruch Biblijny i Liturgiczny. 33 (6): 354. doi:10.21906/rbl.1547. ISSN 2391-8497.
  20. ↑ Skrendo, Andrzej (2014). „Janusz Sławiński (15 marca 1934 - 1 listopada 2014) - "obecność pozorowana nieobecnością"“. Pamiętnik Literacki (4). doi:10.18318/pl.2014.4.19. ISSN 0031-0514.
  21. ↑ Królikowska, Joanna (2021). Lokalny festiwal o światowym potencjale: Międzynarodowy Festiwal Teatralny Klasyki Światowej – Nowa Klasyka Europy. Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego.
  22. ↑ Chachulski, Tomasz (2017-02-08). „MICKIEWICZ I TREMBECKI – JESZCZE RAZ (JUŻ SIĘ Z POGODNYCH NIEBIOS…)“. Colloquia Litteraria. 20 (1): 45. doi:10.21697/cl.2016.1.4. ISSN 1896-3455.
  23. ↑ . 100-lecie polskiej Policji. 51. ELIPSA Dom Wydawniczy i Handlowy http://dx.doi.org/10.33896/spolit.2019.51. Отсутно или празно |title= (help)
  24. ↑ Naleziński, Bogumił; Holocher, Justyna (2020). „Samorząd terytorialny w stanie epidemii“. Polityka i Społeczeństwo. 18 (4): 48–60. doi:10.15584/polispol.2020.4.3. ISSN 1732-9639.
  25. ↑ 25,0 25,1 25,2 25,3 25,4 25,5 Bator, Wiesław (2015-04-16). „Nacjonalizm czy nacjonalizmy? – funkcja wartości chrześcijańskich, świeckich i neopogańskich w kształtowaniu idei nacjonalistycznych, red. Bogumił Grott, Kraków 2006, Wyd. Nomos, ss. 424. Różne oblicza nacjonalizmów: polityka – religia – etos, red. Bogumił Grott, Kraków 2010, Wyd. Nomos, ss. 613. Nacjonalizmy różnych narodów: perspektywa politologiczno- -religioznawcza, red. Bogumił i Olgierd Grott, Wyd. Księgarnia Akademicka, Kraków 2012, ss. 595“. Sprawy Narodowościowe (43): 168–174. doi:10.11649/sn.2013.025. ISSN 2392-2427.
  26. ↑ Matuszyk, Dorota; Schlegel-Zawadzka, Małgorzata; Jagielski, Paweł; Dziedzic, Małgorzata (2016-02-29). „Jakość życia kobiet w przebiegu ciąży, połogu i laktacji w zależności od stanu odżywienia przed ciążą“. Problemy Pielęgniarstwa. 23 (4): 484–489. doi:10.5603/pp.2015.0079. ISSN 2299-8284.
  27. ↑ Kieżun, Witold (2004). „Virtuti Militari“. Dialogue and Universalism. 14 (5): 135–140. doi:10.5840/du2004145/631. ISSN 1234-5792.
  28. ↑ Barszcz, Anna (2012). Kadry archiwum zakładowego Prezydium Rady Ministrów / Urzędu Rady Ministrów w latach 1945–1996 . Warsaw University Press.
  29. ↑ 1935: Nr. 0262-0449, Österreich: Nr. 0413-0449. Berlin, Boston: De Gruyter. 1996-01-31.
  30. ↑ 30,0 30,1 30,2 30,3 30,4 30,5 Matuszyk, Dorota; Schlegel-Zawadzka, Małgorzata; Jagielski, Paweł; Dziedzic, Małgorzata (2016-02-29). „Jakość życia kobiet w przebiegu ciąży, połogu i laktacji w zależności od stanu odżywienia przed ciążą“. Problemy Pielęgniarstwa. 23 (4): 484–489. doi:10.5603/pp.2015.0079. ISSN 2299-8284.
  31. ↑ Krochmal, Anna (2020-11-12). „„Czarodziej klawiatury" w świecie dyplomacji. Rola Ignacego Jana Paderewskiego w walce o polskie granice (1919-1920)“. Teka Komisji Historycznej Towarzystwa Naukowego KUL. 17: 27–59. doi:10.18290/teka.20.3. ISSN 2719-3144.
  32. ↑ Perkowska-Waszek, Małgorzata. Mała kronika życia artysty i męża stanu. line feed character во |title= во положба 27 (help)
  33. ↑ hc (2013-10). „Weit Über dem Durchschnitt“. Der Freie Zahnarzt. 57 (10): 21–22. doi:10.1007/s12614-013-5284-6. ISSN 0340-1766. Проверете ги датумските вредности во: |date= (help)
  34. ↑ Redaktor, . (2017-01-17). „Doktorat honorowy Hugona Steinhausa“. Wiadomości Matematyczne. 3 (1). doi:10.14708/wm.v3i1.2672. ISSN 2543-991X.CS1-одржување: бројчени имиња: список на автори (link)
  35. ↑ Zasłużeni dla miasta. O mikrosystemie plateonimicznym Opola. Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego. 2016.
  36. ↑ Guzman, Daniel (2021-12-22). „Pobyt w Archiwum Polskiego Muzeum w Rapperswilu“. Archiwa - Kancelarie - Zbiory (12 (14)). doi:10.12775/akz.2021.013. ISSN 2544-5685.
  37. ↑ Lubczyńska, Aleksandra (2018-03-01). „„Iris" (1899–1900) – organ Koła Literacko-Artystycznego we Lwowie. Analiza zawartości“. Studia Medioznawcze. 1: 107–118. doi:10.33077/uw.24511617.ms.2018.72.295. ISSN 2451-1617.
Преземено од „https://mk.wikipedia.org/w/index.php?title=Игнаци_Јан_Падеревски&oldid=5283429“