Заштита од копирање

Заштита од копирање, (познатa како заштита на содржина, опструкција на копиии, превенција од копии и ограничување на копии ) се однесува на техники кои се користат за спречување на репродукција на софтвер, филмови, музика и други медиуми, обично заради авторски права.

Терминологија

Медиумските корпорации секогаш го користат терминот заштита од копирање, но критичарите тврдат дека терминот има тенденција да се сврти кон јавноста при идентификување со издавачите, кои се стремат кон ограничување на технологиите, наместо кон корисниците.

Превенција од копирање и контрола на копирање се повеќе неутрални поими. "Заштита од копирање" како термин е погрешен за некои системи, бидејќи било колку копии може да се направат од оригиналот и сите овие копии ќе работат, но само на еден компјутер, или само на друг уред од кој не може лесно да се копира.

Терминот исто така е често се поврзува и се меша со, концептот на управување со дигитални права. Управување со дигитални права е повеќе општ термин бидејќи ги вклучува сите видови на управување со трудови, вклучувајќи ограничување на копии. Заштита од копирање може да вклучува мерки кои не се дигитални. Посоодветен термин може да биде "технолошки мерки за заштита" (TPMs), кој е често дефиниран како употреба на технолошки алатки со цел да се ограничи употребата или пристапот до некој труд.

Бизнис образложение

Заштита од копирање најчесто се наоѓа на видеокасети, ДВД, дискови за компјутерски софтвер, видеоигри, или на некои аудио ЦД-а .

Многу медиумски формати се лесни за копирање со користење на машина, овозможувајќи им на потрошувачите да дистрибуираат копии до нивните пријатели, познато како практика на "обично копирање".

Компаниите објавуваат трудови под заштита од копирање, бидејќи тие веруваат дека цената на спроведување на заштита од копирање ќе биде помалку од приходите произведени од страна на потрошувачите кои го купуваат производот наместо оние кои го стекнуваат преку случајно копирање.

Противниците на заштита од копирање тврдат дека луѓето кои ќе добијат бесплатни копии го користат само она што тие можат да го добијат бесплатно и не би ги купите копиите, ако не се во можност да добијат бесплатен примерок. Некои дури тврдат дека бесплатните примероци го зголемуваат профитот, т.е луѓето кои добиваат бесплатен примерок на CD со музика, може да одат и купат повеќе CD-а од музиката на тој бенд, што не би го направиле поинаку.

Некои издавачи избегнуваат заштита од копирање на нивните производи, потпирајќи се на теоријата дека резултатчката непријатност на нивните корисници ја надминува користа на фрустрирачкото "обично копирање".

Од гледна точка на крајниот корисник, заштитата од копирање секогаш е трошок. Управувањата со дигитални права и лиценци понекогаш не успеваат, се неповолни за користење и можат да не му дозволат на корисникот правна употреба на производот што тој/таа го има купено.

Терминот заштита од копирање се однесува на технологијата што се користи да се обиде со фрустрирачко копирање, а не со правни средства на располагање на издавачите или авторите чии авторски права се прекршени. Употреба на софтверски модели за лиценци (каде фиксен број лиценци можат да се користат истовремено во претпријатие), компјутерска мрежа (каде што повеќе компјутери функционираат како една единица и така користат заеднички лиценца) и електронско лиценцирање (каде одликите може да се купат и активираат онлајн). Терминот дозвола за управување се однесува на широк број на платформи кои им овозможуваат спецификација, спроведување и следење на софтверските лиценци. Да се ​​заштитат "заштита од копирање" и лиценца за управување со технологии од упади и хакирање, се користат софтверски методи.

Технички предизвици

Од техничка гледна точка, се чини дека теоретски е невозможно целосно да се спречат корисниците од правење копии на медијата што тие ја купуваат, додека "писателот" може да напише на празни медиуми. Основниот технички факт е дека сите видови на медиуми бараат "плеер" - CD плеер, DVD плеер, видео-плеер, компјутер, или конзола за видео игри. Играчот мора да биде способен да чита на медиумот, со цел да го прикаже на човек. За возврат, тогаш, логично, играчот, прво треба да го прочита медиумот, а потоа да напише идентична копија на она што го чита, за ист вид на медиум, или можеби некој друг формат, како податотека на тврд диск. Ако е на друг диск, тогаш резултатот е дупликат на дискот кој е заштитен од копирање.

Најмалку, дигиталната заштита од копирање на не-интерактивни трудови е предмет на "аналоген отвор": без оглед на било кои дигитални ограничувања, ако музиката може да се слушне од страна на човечкото уво, исто така, може да биде снимена (во најмала рака, со микрофон и магнетофон), ако филмот може да се гледа од страна на човечкото око, исто така, може да биде снимен (во најмала рака, со видеокамера и диктафон). Во пракса, скоро совршените примероци на копии обично може да се направат со прислушување на аналогниот излез на плеерот (на пример излез од звучник или слушалки) и, откако ќе се регитализира во незаштитена форма, станува дупликат на неодредено време. Копирање на текст-заснована содржина на овој начин е повеќе здодевно, но истиот принцип се применува: ако може содржината да се испечати или да се прикаже на екран, исто така, може да се скенира и да се препознае преку оптичко препознавање знаци - OCRed. Со основнот софтвер и трпение, овие техники може да се применат од страна на типични компјутерски образувани корисници.

Од постоењето на овие основни технички факти, следува дека определен поединец дефинитивно ќе успее во копирање на било кој медиум, доколку му се дадат доволно време и ресурси. Издавачите на медиуми го разбираат ова, дека заштитата од копирање не е наменета да се запрат професионалните операции вклучени во неовластеното дуплирање на медиумите, туку да се запре "обичното копирање".

Копирање на информации кои се преземени (наместо да биде масовно копирани како со физичките медиуми) може да биде евтино прилагодено за секое симнување на датотеки и на тој начин поефикасно ограничено, во процесот познат како "предавничко следење". Може да се спроведе заштита според тренд кој е единствен за секој компјутерски корисник, а декриптирачкиот систем може да се направи отпорен.

Заштита од копирање на компјутерски софтвер

Заштита од копирање за одамна создадените домашни компјутерски софтвери, особено за игри, започнала одамна како борба помеѓу мачка и глушец меѓу издавачите и софтверските хакери. Овие биле (и се) програмери кој ќе ја пробиваат заштитата од копирање на софтвер како хоби, ќе го додадваат нивниот алијас на екранот и потоа ќе го дистрибуираат производот на мрежа или на интернет сајтови кои се специјализирани за дистрибуција на неовластени копии на софтвер.

Шеми за заштита од копирање на софтвер за првите компјутери како на Apple II и Commodore 64 компјутерите биле многу различни и креативни, бидејќи повеќето читања и пишување на дискета биле контролирана од страна на софтвер, а не од хардвер. Првата заштитата од копирање била за касети и се состоела од подигнувачот на почетокот на лента, кој читал специјален форматиран дел што следи.

Првата заштита на флопи дискови се состоела од промена на адресни знаци, лизгачки знаци, податочни марки, или на крајот на податочни марки за секој сектор. На пример, стандардни ознаки на сектор на Apple биле:

• D5 АА 96 за адресна марка. Тоа било проследено со патека, сектор, како и проверка на сума.
• DE AA EB го заклучиле адресниот наслов со она што е познато како лизгачки марки.
• D5 AA AD било користено за ознака на податоци и на крајот на податочната марка имало уште еден DE AA EB.

Промена на било кој од овие марки барало промена на софтверот кој го чита флопи дискот, но и произведување на диск кој не може да биде копиран. Некои системи користеле комплицирани системи што ги променуваат знаците од патеката, па дури и во рамките на вистинскиот пат.

Во 1980 година, бил воведен првиот копир Locksmith. Овие копири репродуцирале копирачки заштитени флопи дискови и тоа цела патека во исто време, игнорирајќи го тоа како секторите биле означени. Ова беше потешко да се направи отколку што звучи, бидејќи Apple дисковите не користеле индекс за да го одбележат почетокот на патеката. Патеките можело да започнат насекаде. Сепак, Locksmith ги копирал Apple II дисковите со искористување на синхронизациски полиња помеѓу секторите, кои се состоеле од долга низа на FF (хексадецимални) бајти помеѓу секој сектор. Ако ја најде најдолгата низа на FF бајти, што се случува меѓу последните и првите сектори на секоја патека, започнува со запишување на патеката од средината.

Иронично, Locksmith нема да се копира самиот. Првиот Locksmith го мерел растојанието помеѓу сектор 1 на секоја патека. Инженерите за заштита од копирање брзо сфатиле што Locksmith прави и почнале да ја користат истата техника за да го уништат. Locksmith се спротивставил со воведување на можноста за репродукција на патека и спречување самиот да биде копиран од вградување на посебен редослед. Хенри Робертс, дипломиран студент по компјутерски науки на Универзитетот на Јужна Каролина, го проучил Locksmith и ги дистрибуира линформациите за некои 7 или 8 луѓе кои се занимавале со заштита од копирање во тоа време.

Хенри Робертс тогаш напишал конкурентна програма за Locksmith. Тој смислил неколку методи за победата над овој систем и на крајот осмислил метод за читање само синхронизирачките полиња директно, без оглед на тоа што тие не содржат низа од четири битови.

Битката помеѓу инженери кои се залагале за заштита од копирање и копирачите на битови продолжила додека Apple II не станал застарен и бил заменет од страна на IBM PC и неговите клонови.

Флопи дисковите биле заменети со CD-а како најчесто користен метод за дистрибуција, со компании како Macrovision и Sony обезбедувајќи шеми за заштита од копирање кои работат со пишување податоци на места на CD-ROM, каде што дискот нормално не може да се напише. Таква шема се користи за PlayStation и не може да се прекршува лесно.

За софтверските издавачи, помалку скап метод на заштита од копирање е да се напише софтвер, така што тоа бара докази од страна на корисникот дека тој всушност го купил софтверот, обично со поставување прашање кое само корисникот со софтверски прирачник може да одговори (за пример, "Што е 4-иот зборот на 6-тата линија на страница 37?"). Овој пристап може да биде уништен од страна на корисниците кои имаат трпение за да го копираат прирачникот со фотокопир, а исто така страда од фактот дека ако хакерите еднаш нападнат некое парче софтвер, резултираниот производ е поудобен од оригиналниот софтвер, создавајќи обесхрабрување за купување на оригиналот. Како резултат на тоа, корисничката интерактивна заштита од копирање на овој вид најмногу исчезна.

Други софтверски техники за заштита од копирање вклучуваат:

• Стик, парче на хардвер што содржи електронски сериски број, кој мора да се вклучи во компјутерот да се стартува софтверот. Ова додава дополнителен трошок за софтверскиот издавач, па стиковите се невообичаени за игри и се наоѓаат претежно во скапи софтверски пакети. Rainbow (SafeNet), HASP (Aladdin Системи за знаење), iLok (Заштита од копирање) и Matrix, систем за заштита на софтверски лиценци, се популарни вакви шеми за заштита што користат USB стик. За производство на уште порестриктивен софтвер, развивачите на софтвер користат производ кој поддржува механизам на пренесување на код.
• Енкрипција на магистрала и шифриран код за употреба во безбедни криптопроцесори. Ова го спречува копирањето и упаѓањето на програми што се користат во средини со високо ниво на безбедност како што се банкомати. Ова хардвер решение се заснова на фактот дека за разлика од музика, видео и текст што на крајот мора да се објават за да бидат слушнати, видени, или прочитани од корисниците, програмските инструкции се потребни само од страна на криптопроцесорот кој ги дешифрира и извршува.
• Клуч на производ, серија на букви и бројки што се бара за кога се стартува програмата. Многу компјутерски програми употребаат регистрациски клучеви. Софтверот ќе одбие да се вклучи ако напишаниот клуч не е внесен правилно и Multiplayer игрите ќе одбијат да се вклучат, ако друг корисник е онлајн и го користи истиот регистарски клуч.
• Име и сериски број, име и број кој се дадени на корисникот во време кога е купен софтверот и потребно е да се инсталира.
• Податотека-клуч, која бара од корисникот да ја има податотеката во истиот директориум каде што програмата е инсталирана за да работи.
• Телефонски активациски код, кој бара од корисникот да повика број и да го регистрира производот за да добие компјутерски специфичен сериски број.
• Интернет продуктна активација, која бара од корисникот да се поврзе на интернет, или да размени криптирани податотеки со продавачот, па софтверот "може да јави" и да го извести производителот, кој го има инсталирано софтверот и каде и да спречи други корисници од инсталирање на софтвер, ако тие се обидуваат да го користат истиот сериски број. Microsoft систем е далекусежен пример за тоа.
• ИД верификација на уред, посебно врзување копија на софтвер за компјутер или мобилен уред врз основа на единствен идентификатор познат само на тој уред (како кодот IMEA на паметните телефони), процес што се користи од страна на com Appuware, AD. за превенција од пиратерија.

Методи за заштита од копирање обично се врзуваат за инсталиран софтвер за одредена машина со вклучување на некоја уникатна одлика на машината. Некои машини имаат сериски број во ROM, додека други немаат, а може да се користат и некои други метрики, како што се датум и време (до секунда) на иницијализација на тврдиот диск. На машини со Ethernet картички, MAC адресата, што е фабрички доделена и е наменета да биде уникатна, е популарен пристап за сериски број, но сепак, оваа адреса е програмабилна на современите картички. Со подемот на хардвер виртуелизацијата треба да се додаде практиката на заклучување на овие едноставни хардвер параметри, за да се спречи уште поголемо копирање.

Сите овие шеми беа критикувани за предизвикување проблеми за валидно лиценцираните корисници кои ќе се префрлат на нова машина, или треба да инсталираат софтвер по реиницијализација на својот тврд диск. Некои производи со интернет продуктна активација овозможуваат заменети копии да се издадат за регистрираните корисници или пак повеќе копии на истата лиценца.

Како и сите софтвери, софтверот за заштита на копии, понекогаш содржи грешки, чиј ефект може да одбие пристап на валидно лиценцирани корисници. Повеќето шеми за заштита од копирање можат лесно да се скршат и како резултат на тоа потоа кракираниот софтвер да стане повеќе користена верзија, затоа што корисниците можат да направат дополнителни копии.

Исто така, постои алатка за црната список на софтвер која се користи за подобрување на некои шеми за заштита од копирање.

Заштита од копирање на игри специфични за XX век

Во текот на 1980-тите и 1990-тите години, видео игрите кои се продавале на аудио касета и флопи диск понекогаш биле заштитени со кориснички-интерактивен метод, кој побарува од корисникот да го има оригиналниот пакет или дел од него, обично прирачникот. Заштита од копирање не се активирала во инсталацијата, но секој пат кога играта била извршена.

Понекогаш кодот за заштита од копирање не е потребен при стартување, туку подоцна во играта. Ова им помогна на играчите да ја доживеат играта (на пример, како демонстрација), а можеби и да ги убеди го ја купат.

Неколку креативни методи биле вклучени, со цел да биде и забавно и тешко да се копира. Тие вклучуваат:

• Најчестиот метод (" Што е 13-ти збор на 7 линија на страница 22 ?") бил често користен на почетокот на секоја игра, но, бидејќи се покажал проблематичен и досаден за играчите, бележи намалување на популарноста. Друга варијанта на оваа техника вклучила појавување на слика обезбедена од страна на играта и обезбедување на одговор во врска со слика во прирачникот.
• Упатства кои содржат информации и совети од витално значење за завршување на играта, како одговори на загатки, рецепти на магии , клучеви за дешифрирање на не-латински системи на пишување, лавиринт водичи, дијалог што го зборуваат другите ликови во играта , извадоци од приказната, или радио честота за користење за да се комуницира со карактер и понатаму да се игра.
• Некои вид на код со симболи, кои не постојат на тастатура или ASCII код. Овој код е нареден во мрежа и мора да се внесува преку виртуелна тастатура на барање "Што е кодот на линијата 3 ред 2 ?". Овие табели се испечатени на хартија или се видливи само низ црвено транспарентен слој, правејќи ја хартијата многу тешка за фотокопирање. Друга варијанта на овој метод користи картичка со боја секвенци на секоја мрежна референца која треба да влезе, пред да започнете со играта. Ова исто така спречува фотокопирање.

Како помалку строга софтвер заштита, во некои компании нудат дополнителни работи во пакетот, како смешни прирачници, постери, стрипови, книги или измислен документација во врска со играта со цел да ги примами гејмерите да го купат пакетот. Овој тренд повторно се појавува во современите игри како поттик за да се купи играта и да не се врши нивна препродажба.

Копирачки методи за заштита на неодамнешните видео игри за конзолни системи

Кога Dreamcast била издадена во 1998 година, дојде со понова верзија на диск формат, наречен GD-ROM. Само користејќи изменет CD плеер, можело да се пристапи до играта. Користејќи специјален метод на замена може да им овозможи читање на GD-ROM игра преку CD-ROM само со користење заеднички MIL-CD (стандардни CD лоадери, обично се наоѓаат на Windows инсталациони дискови, Линукс).

Xbox има специфична функција: Не бутирање или не читање од ЦД и DVD-ром и како метод на заштита од копирање на играта. Исто така, користи различен DVD датотечен систем (наместо UDF). Тоа е теорија дека дисковите имаат втора партиција која се чита од надвор (наспроти важечките стандарди со тоа дека втората партиција не се чита во PC DVD дискови) која им дава на патеките различен изглед. Кога станува збор за заштита од копирање Xbox 360 се бараDVD дискот да пресмета аголна оддалеченост помеѓу специфични податоци и сектори на дискот. Дупликат ДВД-то ќе врати различни вредности од оригиналот .

PlayStation 2 има мапирачка податотека која ги содржи сите точни позиции и информации за големината на податотеката на CD-то во него, која се чува на позиција која е надвор од датотечната граница. Играта директно ја повикува позицијата каде што мапирачката податотека би требало да биде. Ова значи дека ако податотеката е преместена во внатрешноста на граница, таа е бескорисна, бидејќи играта ја бара надвор и податотеката нема да работи надвор од границата, со што копираниот диск би бил неупотреблив без мод чип или употреба на FMCB (бесплатно мемориска картичка за подигање). FMCB користи мемориска картичка за да направи трик на вградениот DVD видео софтвер во подигнување на копирани игри.

Нинтендо Wii и Nintendo GameCube имаат свој специјален формат за заштита од копирање. Тој се заснова на ДВД / miniDVD технологија, каде секој диск содржи некои намерно ставени дефекти. Точната позиција на овие дефекти, кои се разликуваат, за секој произведен диск, е кодирано шифрирана во BCA-Burst Cutting Area на секој диск. BCA е читлива на повеќето стандардни DVD-ROM уреди, но потрошувачите не можат да репродуцираат ниту BCA, ниту дефекти. Како дополнителен обфускациски механизам, диск сектор форматот е малку поинаков од вообичаените ДВД-а.

PlayStation Portable, освен PSP Go, користи Универзален медиумски диск, медиумски формат сличен на MiniDisc. Тој има околу 1,2 GB мемрија. Иако не може да се копира, може да се направи ISO слика (датотечна верзија на UMD) на мемориската картичка и да се игра на PSP homebrew, кој може да се инсталира на PSP.

PlayStation 3 користи Blu-ray дискови. Во прилог на никаква заштита обезбедена од страна на конзолаta, спецификација на BD-ROM форматот му овозможува за ROM-Mark кој не може да се удвои од страна на потрошувачите на ниво на снимање. BD-ROM форматот, исто така, има особено голема податотеката во близина од 40-50 гигабајти по игра, што го прави тежок за онлајн споделување.

Методи за заштита од копирање за општа намена

Постои уште еден заштитен метод, којшто сè уште не е излезен, а тоа е US Patent Office за апликациски број 11678137. Секој примерок на заштитена програма добива сопствена внатрешна интелигенција, толкувачка само по себе, која го вклучува времето на создавањето на програмата , итн. Секоја копија на играта или програмата мора да се состави или на друг начин создаде во времето на купување. Исто така, творецот треба да го следи подмножество на секој пример на новосоздадениот специјализиран софтвер во случај на кориснички пораки за нови клучеви, коишто велат за преинсталација. Можеби дури името на купувачот ќе биде кодирано и вклучено како дел од интелигенцијата. Бројот на дозволени појави на барања за кодови за нов клуч да речеме, 5 пати може да се контролира од страна творецот на програмата. Ако некој го кракира кодот за таа копија од програмата, сепак, таа ќе работи само за таа копија и само во временската рамка што внатрешната интелигенција вели дека може да се инсталира.

Заштита на копирање на видеокасета

Компаниите како што се Macrovision и Dwight Cavendish предвидоа шеми за издавачите на видеокасети, правејќи ги копиите неупотребливи доколку тие се создадени со нормално видео. Сите големи дупликатори на видеокасети ги лиценцираат касететите со Macrovision или слични технологии за заштита од копирање на видео касетите за нивните клиенти.

Почнувајќи во 1985 со излегувањето на видео филмот "The Cotton Club", Macrovision им понудил на издавачите технологија која обездува автоматско здобивање со контрола на видеорекордери со додавање пулсови на вертикалниот бришечки синхронизиран сигнал

Заштита од копирање на аудио CD

До 2000 година, Napster станал популарно хоби и неколку музички издавачи одговориле со тоа што започнале да продаваат некои ЦДа со разни шеми за заштита од копирање. Повеќето од нив се ограничувања за репродукција кои имаат за цел да ги направат ЦД-ата неупотребливи во компјутери со CD-ROM уреди, оставајќи ги само посветените аудио CD плеери за репродукција. Ова не спречува, CD-то да бидат копирано преку аналогни врски или со режање на ЦД-то под оперативни системи како што се Linux (кој е ефикасен бидејќи заштитата на софтвер за копиии е генерално напишан за Microsoft Windows ), што доведува до тоа критичарите да се сомневаат во корисноста на таквите шеми.

Заштита од копирање на CD се постигнува со преземање на одредени нивоа на активности на дискови: The Red Book е најстариот ЦД стандард и претставува основна функција за која не треба никакво знаење. CD-ROM дисковите дополнително треба да се поддржат мешан CD режим (во комбинација со аудио) и мулти-сесиски CDа.

Превенција на извршување на CD-то во употреба намерно отстапуваат од стандардите и намерно вклучуваат погрешни мултисесиски податоци или слични со цел да ги збунат CD-ROM уредите за да го спречат извршувањето на точната функција. Едноставен аудио CD плеер нема да биде погоден од погрешни податоци бидејќи овие се одлики кои тие не ги поддржуваат - на пример, аудио плеерот нема ни да погледне во втората сесија што содржи заштита на податоците од копирање.

Во пракса, резултатите се разликуваат. CD-ROM уредите може да бидат во можност да ги поправат погрешните податоци и сè уште да ги извршат до тој степен што зависи од марката и верзијата на дискот. Од друга страна, некои аудио плеери може да бидат изградени со поголема интелегенција од основната потребна за аудио репродукција. Некои CD плеери во автомобил, преносливи CD плеери, CD плеери со дополнителна поддршка за податоци што содржат MP3 податотеки и DVD плеери имале проблеми со овие ЦД-а.

Отстапување од стандардите на The Red Book кои дефинираат барања за аудио ЦД-а, е издавачите на овие заштитени ЦД-а да се воздржат од користење на официјалното лого на дисковите. Логото е регистриран заштитен знак во сопственост на Philips и Sony и е лиценцирано за да се идентификува во согласност со аудио дискови. За да се спречи незадоволните клиенти да ги вратат ЦД-ата кои се погрешни во согласност со аудио ЦД-ата, почнаале да носат очигледни известувања на пакувањето.

Во принцип аудио секогаш може да се екстрахира со примена на принципот на аналоген отвор. Покрај тоа, таквите програми како IsoBuster може да биде способни за производство на скриени аудио фајлови.

Заштита од копирање во последниве дигитални медиуми

Неодамна, издавачите на музика и филмови во дигитална форма се свртеле кон енкрипција да се направи копирањето потешко. Содржинските системи, кој се користат на ДВД-а, се познат пример за тоа. Тоа е форма на заштита од копирање која користи 40-битна енкрипција. Копиите нема да се извршат, бидејќи нивниот клуч ќе се води за исчезнат и не може да се запишува на DVD-R или DVD-RW дискови. Со оваа техника, работата е криптирана со помош на копче на "овластените" плеери, кои овозможуваат само "легитимно" употреба на нештото. (обично се ограничени форми на репродукција, но не и замена или модификација). Контроверзниот Digital Millennium Copyright Act обезбедува правна заштита во САД, со што забранува тоа што е нелегално да се дистрибуира. Сепак, енкрипциските шеми наменети за големиот пазар на стандардизирани медиуми како што се DVD, страдаат од основните слабости дека потрошувачите имаат физички пристап до уреди кои ги содржат клучевите и еднаш спроведува, шемата за заштита од копирање никогаш не може да се промени без да се прекрши на компатибилноста на постари уреди (или постари верзии на новите медиуми).

Бидејќи од потрошувачите многу веројатно е да се очекува да купат нов хардвер за единствена цел за зачувување на заштита од копирање, производителите, биле спречени да ја подобруваат нивната DRM технологија до неодамна, со пуштањето на новата генерација на медиумите, како што се HD DVD и Blu -ray Disc. Овој период претставува повеќе од доволно време за енкрипциската шема да биде поразена од страна на определени напаѓачи. На пример, енкрипцискиот CSS систем кој се користи на DVD Видео беше пробиен во рок од три години на појавувањето на пазарот во ноември 1996 година, но не се промени, бидејќи, поради тоа што веднаш би го направила сите DVD плеери создадени пред тоа да станат невозможни за читање на нови ДВД плеери. Ова не само што ќе предизвика силна реакција меѓу потрошувачите, но исто така ќе го ограничи и пазарот на кој новиот ДВД-а може да бидат продадени. Поновите ДВД-а се обиделе да го зголемат CSS со шеми за дополнителна заштита. Повеќето модерни шеми како ARccOS заштита користат трикови на ДВД форматот, прават обид да ги уништат копирачките програми и покрај тоа што е забележано дека секоја шема мора да остане во рамките на границите на видео ДВД формат.

Најновите генерации на оптички диск медиуми, HD DVD и Blu-ray Disc, се обидуваат да го решат ова прашање. И двата формати вклучуваат систем за напреден пристап до содржината, кој предвидува за неколку стотици различни декрипциски клучеви (за различни модели на плеери кои ги има на пазарот). Некои клучеви едноставно нема да се појават на иднините дискови, рендерирјќи ги компромитираните плеери како бескорисни за идните наслови, освен ако тие се ажурираат да го поправат ова прашање. Поради оваа причина, сите HD-DVD плеери и некои Blu-ray плеери го вклучуваат Ethernet физичкиот слој, да им се даде можност да ги преземат DRM надградбите. Blu-ray дисковите одат еден чекор понатаму со посебна техника наречена BD +, виртуелна машина која може да изврши код вклучен на дискови за да се потврди, дозволи, одзема и да го надгради плеерот доколку има потреба за тоа. Бидејќи програмата за заштита е на дискот, а не не плеерот, тоа овозможува ажурирање на програмите за заштита со едноставно поседување на понови програми вклучени во новите дискови.

Значајни идеи за заштита од копирање

Со текот на времето, софтверските издавачи (особено во случајот на видео-игри) станале креативни за уништување на софтвер во случај на нелегално копирање. Овие игри првично ќе покажат дека копијата е успешна, но на крајот ќе се оневозможат самите.

• Superior Soccer нема надворешни знаци на заштита од копирање, но ако отркие дека е незаконски копирани, ќе ја направи фудбалската топка во играта невидлива, па станува невозможно играчите да ја играат играта .
• Додека заштита од копирање во Zak McKracken и Alien Mindbenders не била скриена, последиците од недостастаток на код биле невообичаени: играчот ќе заврши во затвор (постојано) и полицискиот службеник ќе му каже долг говор за софтверско копирање.
• Во случај на копирани верзии на Settlers 3, топилниците на железо кои се од суштинско значење за да се создаде оружје - само ќе произведат сурово железо, со што играчи неизбежно ќе изгубат, поради недостаток на оклоп.
• Bohemia Interactive Studio разви уникатен и многу суптилен систем за заштита за својата игра Operation Flashpoint: Cold War Crisis . Наречена е FADE и доколку детектира неовластено копирање, не го известува плеерот веднаш туку постепено ги разградува аспектите на играта (како што се намалување на оружје) до тој степен што на крајот станува невозможна за играње. FADE исто така се користи воArma II . They continued these methods in Take On Helicopters, where the screen would blur and distort when playing a pirated copy.
• Неодамна,Batman: Arkham Asylum спроведе систем за заштита од копирање каде што играта го оневозможува системот за функција на Бетмен и разни други функции и притоа играчите нема да бидат во можност да продолжат.

Поврзано

• Енкрипционен клуч
• Дигитален видео клуч
• Дигитален сертификат
• Софтверска пиратерија

Надворешни врски

• Детална протекција од копирање
• Евалуирање на нови превентивни техники за заштита на копирање на аудио цд-а Архивирано на 15 октомври 2005 г.
• CDFreaks Forum Архивирано на 9 септември 2005 г. - Форум како да се копираат сите заштити од копирање и дигитално да се зачуваат заедно.
• C64 Preservation Project Дискусии и анализа за заштити од копирање кои ги користат старите флопи дискови.
• Сеопфатна статија за пиратерија на видео игри и превенција.