Второ послание на апостол Петар

книга од Библијата

Второ послание на апстол Петар — книга од Новиот завет на Библијата.

Авторот се претставува себеси како „Симон Петар“, слуга и апостол на Исус Христос“. Поради ова, посланието традиционално му се припишува на Апостол Петар, но највеќето стручњаци го сметаат дека се работи за псевдоним, а автор е некој или некои од неговите следбеници.[1][2][3][4][5] Се проценува дека посланието е напишано некаде меѓу 60 и 150 г. Оригиналот е напишан на коински грчки.

Авторство и датирање

уреди

Според самото послание, тоа е напишано од Апостол Петар, личен сведок на Христовите дела. Ако 2 Петар 3,1 (второто послание) се повикува на 1 Петар, примачите на писмото се разните цркви во Мала Азија (вид. 1 Петар 1,1).

Највеќето библисти заклучиле дека Петар не е авторот на ова послание, сметајќи го истото за псевдоепиграфско.[1][6][7][8][9][10] Причини за ова се јазичните разлики со 1 Петар, упоребата на Јудиното послание, можните алузии на гностицизмот од II век, бодрењето по одложената парусија (Второ пришествие) и слабата надворешна поддршка.[11]

Датумот на пишување на посланието е тешко одредлив. Ако се чита буквално, тогаш тоа би било 65–68 г. бидјеќи Петар умрел маченичка смет во 68 г. од режимот на Нерон и поради тоа што самиот автор знае дека му се наближува смртта 2 Петар 1,14 („бидејќи знам дека наскоро ќе го оставам моето тело, како што Господ наш, Исус Христос, ми откри“).[12]

Прашањата за авторството и датирањето се потесно поврзани. Стручњаците сметаат дека посланието е напишано некаде меѓу 60 и 150 г., поретпочитајќи 80-90 г.[13]

Рано ракописно сведоштво

уреди
 
Две страни од Бодмеровиот папирус VIII — денес најстариот извор на текстот од Второто послание на Петар.

Еве некои рани раскописи во кои се содржи оваа книга:

Грчки

уреди

Латински

уреди
  • Флериски ракопис (h; VI век, старолатински; делумен)[16]

Поврзаност со Посланието на апостол Јуда

уреди

Постои јасна врска меѓу текстовите на 2 Петар и Посланието на апостол Јуда.[17] Еве ги заедничките зачала:[18]

2 Петар Јуда
1,5 3
1,12 5
2,1 4
2,4 6
2,6 7
2,10–11 8–9
2,12 10
2,13–17 11–13
3,2-3 17-18
3,14 24
3,18 25

Канонско усвојување

уреди

Усвојувањето на посланието било предмет на распава поради неговото авторство, но не и отфрлање.[19] Прв кој изразил сомнеж за авторството бил Ориген (~185–254), иако самиот не дава образложение за тоа. Во негово време посланието било насекаде прифатено како канонско."[19]

Во друг дел од неговиот текст, се чини дека Ориген го прифаќа Петар како автор.[20] Пред Ориген, се сметало дека сè уште нема цврсти докази за да се дојде до став;[21] во делата на апостолските отци отсуствуваат непосредни цитати на посланието, макар што е забележано можно влијание врз делата на Климент Александриски († ~211), Теофил Антиохиски († ~183), Аристид Атински († ~134), Поликарп Смирнски († 155) и Јустин Философ († 165).[22][23][24]

Роберт Пичирили заблежал дека папата Климент Римски ги поврзува Јаков 1,8, 2 Петар 3,4 и Марко 4,26 во 1 Климент 23,3.[24]:59-65 Ричард Бокам и Питер Дејвис исто така забележале дека цитираното во 1 Климент 23,3 одговара на 2 Петар 3,4, но го сметаат дека станува збор за заеднички апокалиптички извор, употребен и во 2 Климент 11,2.[25][26]

Карстен Петер Тиде го надополнува Пичирили со дела на други дејци како Јустин Философ и Минуциј Феликс кои непосредно го користат 2 Петар и додава ново повикување на Климент (1 Клим. 9,2 = 2 Пет. 1,17).[27]

Во книжевните апокрофи 2 Петар се цитира во Ерминиот Пастир (95–160 г.),[28][29] Откровението на Петар (~125–135 г.),[30][31][32][33][34] Евангелието на Вистината (140–170 г.) и Тајната книга Јованова (120–180 г.).[35]

Евсевиј Кесариски (~275–339) од своја страна изразува сомнеж, што претставува најрано непосредно сведоштво за ова, макар што вели дека највеќето го прифаќаат текстот. Во времето на Јероним Стридонски (~346–420) посланието било веќе прифатено како канонско.[36]

Пешитата (Библијата според сириската традиција) не го содржи ова послание бидејќи го смета за некаконско.[37]

Содржина

уреди

Посланието започнува со обраќање до верниците при што апостолот ги повикува на покорност, побожност, трпение, добродетелство, разум, воздржување и љубов. Притоа, тој се повикува како на личното сведоштво на страдањата на Исус Христос, така и на старите пророци кои го проповедале божјото слово. Во продолжение, апостолот ги предупредува верниците на лажните пророци, истакнувајќи дека Господ секогаш ги казнува грешниците и ги поштедува праведниците, а во тој поглед наведува повеќе примери (паднатите ангели, потопот, судбината на Содом и Гомор, Ное, Лот) кои покажуваат дека лажните пророци ќе завршат во погибел. Посланието завршува со најавата на крајот на светот и со пораката до верниците да се подготвуваат за доаѓањето на Господ.[38]

За Посланието

уреди

Ова послание во голема мера се разликува од 1 Петар како по содржина, така и по стил. Неговиот автор, како и авторот на Евангелието според Лука и Делата на светите апостоли, е запознаен со книжевните обичаи, пишувајќи на повисок коински грчки отколку, на пример, Павловите писанија или Евангелието според Марко.[39] Употребени се горгијански фигури, својствени на азиската реторика (азијанизам),[40][41] чиј стил е сличен на оној на Игнатиј Богоносец и Посланието до Диогнет.[42] Ова води до ставот дека посланието, исто како 1 Петар, им е упатено на нееврејските христијани во Мала Азија.[43][44][45]

Посланието вели дека е напишано накратко пред смртта на апостолот (1,14), што може да не се содржело во изворниот текст. Аргументите за и против изворноста на овој исказ зависат од тоа дали толкувачот го прифаќа или одбива натприродното влијание врз животот на пишувачот.[46]

Во посланието Стариот Завет се спомнува 11 пати. Во 3,15-16 се спомнува едно од Павловите посланија. Некои сметаат дека 3,10 е во врска со 1 Сол 5,2, а 3,14 со 1 Сол 5,23.

Авторот на 2 Петар е запознаен со евангелската традиција, главно со Христовото преображение, 1,4 има е поврзано со Марко 9,1; 1,11 со Марко 9,1; 1,16 и 18 со Марко 9,2-10; 1,17 со Матеј 17,5; 1,19 со Марко 9,4;[47] и ветувањето за Второто пришествие, 3,10 со Марко 13,31 или Лука 21,33.[48]

Книгата исто така дели низа зачала Посланието на апостол Јуда1,5 со Јуда 3; 1,12 со Јуда 5; 2,1 со Јуда 4; 2,4 со Јуда 6; 2,5 со Јуда 5; 2,6 со Јуда 7; 2,10–11 со Јуда 8–9; 2,12 со Јуда 10; 2,13–17 со Јуда 11–13; 2,18 со Јуда 16; 3,2 со Јуда 17; 3,3 со Јуда 18; 3,14 со Јуда 24 и 3,18 со Јуда 25.[49] Бидејќи посланието на апостол Јуда е многу пократко од 2 Петар, и поради разни стилски поединости, меѓу библистите постои консензус дека Јуда е извор на сличните зачала во 2 Петар.[49][50]

Во 2 Peter 2,4 се спомнува Тартар како затвор за извесни паднати ангели. Тој е разработен во Јуда 6. Меѓутоа Јуда 6 јасно се повикува на Книгата на пророкот Енох. Бокам вели дека 2 Петар 2,4 е делумно зависен од Јуда 6 но независно се повикува на параенетичката традиција на која се заснова Јуда 5–7. Во оваа традиција спаѓаат Мудрост Сирахова 16,7–10, Дамаскиот документ 2,17–3,12, 3 Макавејска 2,4–7, Заветите на дванаесетте патријарси 3,4–5 и Мишненскиот синедрион 10,3.[51]

Поврзано

уреди

Наводи

уреди
  1. 1,0 1,1 Brown, Raymond E., Introduction to the New Testament, Anchor Bible, 1997, ISBN 0-385-24767-2. p. 767 „псевдонимноста на 2 Петар е посигурна од онаа на било кое новозаветно дело.“
  2. Ehrman, Bart (2005). Misquoting Jesus: The Story Behind Who Changed the Bible and Why. Harper Collins. стр. 31. ISBN 978-0-06-182514-9.
  3. Duff 2007, стр. 1271.
  4. Davids, Peter H (1982). Marshall, I Howard; Gasque, W Ward (уред.). The Epistle of James. New International Greek Testament Commentary (repr.. изд.). Grand Rapids, MI: Eerdmans. ISBN 0-80282388-2.
  5. Evans, Craig A (2005). Evans, Craig A (уред.). John, Hebrews-Revelation. Bible Knowledge Background Commentary. Colorado Springs, CO: Victor. ISBN 0-78144228-1.
  6. Erhman, Bart (2005). Misquoting Jesus: The Story Behind Who Changed the Bible and Why. Harper Collins. стр. 31. ISBN 978-0-06-182514-9.
  7. Moyise, Steve (9 декември 2004). The Old Testament in the New. A&C Black. стр. 116. ISBN 978-0-567-08199-5.
  8. Stephen L. Harris (1992). Understanding the Bible. Mayfield. стр. 388. ISBN 978-1-55934-083-0.
  9. Stephen L. Harris (1980). Understanding the Bible: a reader's guide and reference. Mayfield Pub. Co. стр. 295. ISBN 978-0-87484-472-6.
  10. Dale Martin 2009 (lecture). "24. Apocalyptic and Accommodation" на YouTube. Yale University. Accessed 22 July 2013. Lecture 24 (transcript) Архивирано на 6 септември 2014 г.
  11. Grant, Robert M. A Historical Introduction To The New Testament, chap. 14 Архивирано на 21 јуни 2010..
  12. Bauckham, RJ (1983), Word Bible Commentary, Vol. 50, Jude-2 Peter, Waco.
  13. Duff, J. (2001). 78. 2 Peter, in John Barton and John Muddiman (ed.), "Oxford Bible Commentary". Oxford University Press. p. 1271
  14. Nongbri, "The Construction of P. Bodmer VIII and the Bodmer 'Composite' or 'Miscellaneous' Codex," 396
  15. Eberhard Nestle, Erwin Nestle, Barbara Aland and Kurt Aland (eds), Novum Testamentum Graece, 26th ed., (Stuttgart: Deutsche Bibelgesellschaft, 1991), p. 689.
  16. Gregory, Caspar René (1902). Textkritik des Neuen Testaments. 2. Leipzig: Hinrichs. стр. 609. ISBN 1-4021-6347-9.
  17. Callan 2004, стр. 42.
  18. Robinson 2017, стр. 10.
  19. 19,0 19,1 Donald Guthrie, Introduction to the New Testament 4th ed. (Leicester: Apollos, 1990), p. 806.
  20. M. R. James, "The Second Epistle General of St. Peter and the General Epistle of St. Jude", in Cambridge Greek Testament (1912), p. xix; cf. Origen, Homily in Josh. 7.1.
  21. Donald Guthrie, Introduction to the New Testament 4th ed. (Leicester: Apollos, 1990), p. 807.
  22. Bigg 1901, 202–205.
  23. J. W. C. Wand, The General Epistles of St. Peter and St. Jude (1934), p. 141.
  24. 24,0 24,1 Picirilli, Robert E. (мај 1988). „Allusions to 2 Peter in the Apostolic Fathers“. Journal for the Study of the New Testament. 10 (33): 57–83. doi:10.1177/0142064X8801003304. S2CID 161724733.
  25. Bauckham 1983, 283–84.
  26. Davids, P. H. (2004). “The Use of Second Temple Traditions in 1 and 2 Peter and Jude,” in Jacques Schlosser, ed. The Catholic Epistles and the Tradition, Bibliotheca Ephemeridum Theologicarum Lovaniensium 176; Leuven: Peeters Publishers, 426–27.
  27. Thiede, C. P. (1986). A Pagan Reader of 2 Peter: Cosmic Conflagration in 2 Peter 3 and the Octavius of Minucius Felix. Journal for the Study of the New Testament, 8(26), 79–96.
  28. Osburn, D. Carroll. (2000). "Second Letter of Peter", in Eerdmans Dictionary of the Bible, pp. 1039.
  29. Elliott, John. (1993). "Second Epistle of Peter", in Anchor Bible Dictionary 5. pp. 282–87, at 287.
  30. Elliott 1993, 283.
  31. C. Detlef G. Müller (1992). "Apocalypse of Peter", in Schneemelcher, New Testament Apocrypha, vol. 2, pp. 620–38.
  32. Bigg 1901, 207.
  33. Spicq 1966, 189.
  34. Bauckham 1983, 162.
  35. Helmbold, Andrew (1967). The Nag Hammati Gnostic Texts and the Bible. Grand Rapids, pp. 61.
  36. Donald Guthrie, 1990, Introduction to the New Testament 4th ed. Leicester: Apollos, pp. 808–9, макар што напоменат е исклучокот на сирискиот канон, во кој е усвоен некаде околу 509 г.; погл. Јероним Стридонски, За знаменитите мажи, Глава 1.
  37. „Table of Contents“. ܟܬܒܐ ܩܕܝ̈ܫܐ: ܟܬܒܐ ܕܕܝܬܩܐ ܥܛܝܼܩܬܐ ܘ ܚ̇ܕܬܐ. [London]: United Bible Societies. 1979. OCLC 38847449.
  38. „Новиот завет на нашиот Господ Исус Христос“, во: Свето писмо на Стариот и на новиот завет (трето издание). Свиндон: Британско и инострано библиско друштво, Скопје: Македонска книга, 1998, стр. 182-184.
  39. Helmut Koester, 1982, Introduction to the New Testament, Vol. One: History, Culture and Religion of the Hellenistic Age, Fortress Press/Walter de Gruyter. pp. 107–10.
  40. Reicke 1964, 146–47.
  41. Kelly 1969, 228.
  42. Aune, David E. (2003). The Westminster Dictionary of New Testament and Early Christian Literature and Rhetoric. Westminster John Knox Press. pp. 199
  43. Köstenberger, Andreas J; Kellum, Scott L, and Quarles, Charles L. (2012). The Lion and the Lamb. B&H Publishing Group, pp. 338–39
  44. Chaine 1939, 32–3.
  45. Knoch 1990, 199.
  46. Davids, Peter H. (2006). The Letters of 2 Peter and Jude. Wm. B. Eerdmans. стр. 126. ISBN 978-0-80283726-4.
  47. Longenecker, Richard N. (2005). Contours of Christology in the New Testament, pp 280–81.
  48. Werse 2016, 124.
  49. 49,0 49,1 T. Callan, "Use of the Letter of Jude by the Second Letter of Peter", Biblica 85 (2004), pp. 42–64.
  50. The Westminster dictionary of New Testament and early Christian literature, David Edward Aune, p. 256
  51. Christian-Jewish Relations Through the Centuries By Stanley E. Porter, Brook W. R. Pearson

Надворешни врски

уреди