Атинско Војводство
Атинско Војводство — феудална држава создадена формирано во текот на Четвртата крстоносна војна на територијата на поранешна Византија, односно во 1205 година. Престолнина на ова војводство бил градот Атина во Атика. Државата опстојувала сè до 1458 кога била вклучена во составот на Османлиското Царство.
Атинско Војводство Δουκάτον Αθηνών
| |||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| 1205–1458 | |||||||||
.svg) Грбот на Војводството под семејството Ла Рош
| |||||||||
 Латинското Царство со своите вазали и грчките наследнички држави по поделбата на Византиското Царство, в. 1204. Границите се многу неизвесни. | |||||||||
| Статус | Вазалска земја* | ||||||||
| Главен град | Атина | ||||||||
| Говорени јазици | француски каталонски (од 1318) грчки | ||||||||
| Вероисповед | Римокатоличка црква, православие | ||||||||
| Историски период | Среден век | ||||||||
| 1204 | |||||||||
• Создавање на војводството | 1205 1205 | ||||||||
| 1318 | |||||||||
• Ачајоли | 1388 | ||||||||
| 1444 | |||||||||
• Османлиско освојување | 1458 1458 | ||||||||
| |||||||||
* | |||||||||
Историја
уредиОсновање на Војводството
уреди.jpg)
Првиот војвода на Атина (како и на Теба) бил Отон де ла Рош, малолетен бургундски витез на Четвртата крстоносна војна. Иако тој од основањето на војводството во 1205 година бил познат како „Војвода на Атина“, титулата станала официјална дури во 1260 година. Ото себеси се прогласил за „Господар на Атина“ (на латински Dominus Atenarum, на француски: Sire d’Athènes). Локалнoто население војводите ги нарекувале „Мега Кирис“ (грчки: Μέγας Κύρης), од каде потекнува скратена форма „Мегаскир“, која честопати ја користеле дури и Франките кога зборувале за војводите на Атина.
Атина првично била вазалска држава на Солунското кралство, но откако Солун бил заземен во 1224 година од Теодор, деспотот на Епир, кнежевството Ахаја ја побарало власта во Атина, барање коешто го оспорил де ла Рош во војната за наследство на Негрепонт. Сепак, војводите по Договорот на Витербо во 1267 година, ја признале власта на Карл I од Сицилија.
Војводството се протегало на Атичкиот Полуостров, како и Боеотија и делумно во Тесалија, делејќи ја недефинираната граница со Солун и потоа со Епир. Не ги држело островите на Егејското Море, кои биле венецијански територии, но вршело влијание врз латинската тријархија на Негропонт. Акрополис во Атина служел како палата на војводите.
Арагонско освојување
уреди
Војводството било под власта на семејството на Ла Рош до 1308 година а потоа преминало во власт на Готје V од Бриен. Готје ја ангажирал каталонската компанија, група платеници основана од Рожер де Флор, да се бори против византиската наследничка држава Епир, но кога се обидел да ги отпушти и да не им плати во 1311 година тие го убиле заедно со поголемиот дел од франкиското благородништво во Битката кај Кефис и го презеле Војводството. Синот на Готје, Готје VI од Бриен, ја задржал само власта врз Аргос и Науплија.
Во 1312 година, Каталонците ја признале власта на кралот Федерико III од Сицилија, кој за војвода го назначил неговиот син Манфред. Војвотската титула останала во рацете на круната на Арагон до 1388 година, но вистинската власт ја извршувале серија викар-генерали. Во 1318-19 година, Каталонците го освоиле Сидерокастрон и југот на Тесалија и го создале Војводството Неопатрија, обединето во Атина. Дел од Тесалија на Каталонците била освоена од страна на Србите.
Под арагонска власт, феудалниот систем продолжил да постои, не повеќе под основи на Романија туку под обичаите на Барселона, а официјалниот заеднички јазик сега бил каталонскиот наместо францускиот. Секој град и област - на пример на Сицилија - имал свој локален гувернер (вегер, кастла, капита), чиј мандат бил одреден на три години и кој бил именуван од војводата, генералниот викар или локалните претставници. Главните градови и села беа претставени од синдик, кои имале свои совети и офицери. Судиите и нотарите беа избирани доживотно или по наследство.
Пад
уреди_(cropped).JPG)
Во 1379 Наварската компанија, во служба на латинскиот император Жак де Бо, ја освоила Теба и дел од Неопатрија. Во меѓувреме, Арагонците зачувале уште еден дел од Неопатрија и Атика.
По 1381 година, војводството било управувано од кралевите на Сицилија до 1388 година, кога семејството Ачајоли од Фиренца ја зазеле Атина. Неопатрија била окупирана во 1390 година.
Од 1395 до 1402 година Венецијанците кратко го контролирале Војводството. Во 1444 година Атина потпаднала под Константин Палеолог, деспот на Мореја и наследник на византискиот престол. Во 1456 година, по падот на Цариград (1453) до Отоманската империја, Тураханоглу Омер бег ги освоил остатоците од Војводството. И покрај османлиското освојување, титулата „Војвода на Атина и Неопатрија“ продолжила да се користи од страна на кралевите на Арагон, а преку нив и од страна на кралевите на Шпанија.
Латинската црква во Атинското Војводство
уредиАтина била седиште на атинската архиепископија во рамките на Цариградската патријаршија кога ја освоиле Франките. Седиштето, сепак, не било од значење, бидејќи било дваесет и осмо по предност во Византиското Царство.[2] Сепак, се истакнал свештеникот Михаил Хониат. За време на освојувањето, тоа било метрополитија (провинција или епархија) со единаесет суфрагани : Еврип, Даулија, Коронеа, Андрос, Ореос, Сирир, Каристос, Портмус, Аулон, Сира и Сериф, и Сеос и Термија (или Китнус). Структурата на грчката црква не била значително променета од Латините, а папата Инокентиј III го потврдил првиот латински архиепископ на Атина, Берард, во сите права и јурисдикции на неговите грчки претходници. Обичаите на црквата во Париз биле увезени во Атина, но малкумина западни европски свештеници посакувале да заминат толку далеку како во Атина. Сепак, Антонио Балестер, образован Каталонец, остварил успешна кариера во Грција како архиепископ.
Партенон, која била православна црква на Пресвета Богородица, станала католичка црква Света Марија од Атина. Грчката православна црква преживеала како подземна институција без официјална санкција од страна на владејачките латински власти. Грчкото свештенство обично не било писмено во дванаесеттиот век и нивното образование секако се влошило под латинската доминација, кога нивната црква била забранета.[2]
Архиепископијата на Теба, исто така била во рамките на Атинското Војводство. За разлика од Атина, немало супрагани.[2] Сепак, од латинската архиепископија произлегле неколку значајни личности како архиепископи, како што е Симон Атамано. Под Каталонците, атинската епархија ја проширила својата јурисдикција на тринаесет супрагани, но само епархијата на Мегара, Даулија, Салона и Будонинза се наоѓале во самото војводство. Архипископиите на Атина и Теба ги држеле Французи и Италијанци сè до крајот на 14 век, кога поминале кај Каталонците или Арагонците.
Атински војводи
уредиСемејството Де ла Рош
уредиОд бургундско потекло, војводите на ситното господско семејство Де ла Рош го обновувале античкиот град на Платон и Аристотел како привлечна европска престолнина на витештвото. Државата што ја граделе за време на нивниот мандат била најсилната и најмирната од латинските творби во Грција.
- Отон де ла Рош (1205 – 1225)
- Ги I (1225 – 1263)
- Жан I (1263 – 1280)
- Гијом I (1280 – 1287)
- Ги II (1287 – 1308)
Семејството Бриен
уредиАтинскиот парламент го избрал грофот Бриен да го наследи Ги, но неговиот мандат бил краток и тој бил убиен во битка од страна на Каталонците. Неговата сопруга за кратко време имала контрола врз градот. Наследниците на Бриен продолжиле да го бараат војводството, но биле признати само во Аргос и Науплија .
- Готје V од Бријан (1308 – 1311)
- Жан де Шатијон (1311 – 1354)
- Готје VI од Бриен (1311 – 1356)
- Изабела од Бриен (1356 – 1360)
- Соје од Енгиен (1356 – 1367)
- Готје IV од Енгиен (1367 – 1381)
- Лудвиг од Енгиен (1381 – 1394)
Арагонска доминација
уредиАнексијата на војводството прво од Каталонската компанија и потоа од Арагон довело до спор во наследството по смртта на последниот војвода од Бургундија. Каталонците го признале кралот на Сицилија како суверен над Атина и ова го оставило војводството во рацете на помладите синови и под викар-генералите.
- Роже Деслор (1311 – 1312)
- Манфред (1312 – 1317)
- Гијом Втори (1317 – 1338)
- Џовани Рандацо (1338 – 1348)
- Фредерик I (1348 – 1355)
- Фредерик Втори (1355 – 1377)
- Марија (1377 – 1379)
- Петар IV (1379 – 1387)
Каталонски викари-генерали
уредиОвие биле викари-генерал на круната на Сицилија, а по 1379 година на круната на Арагон.
- Беренгер Естањол (1312–1316) [3]
- Алфонсо Фадрике (1317 година - околу 1330 година) [3]
- Одо од Новелес, евентуално назначен за водење на војната против Гијом VI од Бриен во 1331 година [3]
- Никола Лансија (околу 1331–1335) [3]
- Рејмонд Бернарди (1354–1356) [3]
- Гонсалво Ксименез од Арените (1359) [3]
- Матео од Монкада (1359–1361) [3]
- Питер де Пу (1361–1362) [3]
- Роџер де Лорија (1362-1369 / 70), де факто и непрепознатлив до 1366 година [3]
- Гонсалво Ксименез од Арените (1362–1363), неизвесен [3]
- Матео од Монкада (1363–1366), само де јуре [3]
- Матео од Пералта (1370–1374) [3]
- Луис Фадрике (1375–1382) [3]
- Филип Далмау, Виконт од Рокаберти (1379-1386, де факто само за време на престојот во Грција 1381-1382) [3] [4]
- Рејмонд де Виланова (1382-1386), заменик на Филип Далмау по заминувањето од Грција [4]
- Бернар од Корнела (1386-1387), никогаш не отишол во Грција [4]
- Филип Далмау, Виконт од Рокаберти (1387–1388) [4]
- Петар од Пау (1386-1388), заменик на Бернард од Корнела и потоа на Филип Далмау во Грција до падот на Атина во Нерио Акиаоли [4]
Семејство Ачајоли
уредиФирентското семејство управувало со војската до нивното отстранување од Каталонците, со помош на Наварската компанија, Нерио посакувал градот и војводството да се на Венеција, го вратил на Фирентинците сè до турското освојување.
- Нерио I (1388 – 1394)
- Антонио I (1394 – 1395)
- Венецијанска контрола (1395 – 1402), под подрачја :
- Албано Контарини (1395 – 1397)
- Лоренцо Вениер (1397 – 1399)
- Ермоалдо Контарини (1399 – 1400)
- Николо Витури (1400 – 1402)
- Антонио I (1402 – 1435), обновен
- Нерио Втори (1435 – 1439)
- Антонио Втори (1439 – 1441)
- Нерио Втори (1441 – 1451), обновен
- Клер (1451 – 1454)
- со Бартоломео Контарини (1451 – 1454)
- Франческо I (1451 – 1454)
- Франческо Втори (1455 – 1458)
Војводството и Данте Алигиери
уредиИталијанскиот поет Данте Алигиери (околу 1265-1321), во сегмент од Пеколот од неговата Божествена комедија, се среќава, заедно со римскиот поет Виргил, со митолошкиот Минотаур и, зборувајќи со него, го спомнува „Војводата од Атина“ ( Тезеј ) .
Во Божествената комедија на Данте (особено во Пеколот ) има многу упатувања на старогрчката митологија, а поетот ги поврзува со доцниот среден век на Грција, и со војводата од Атина. [се бара извор]
Извори
уреди- Fine, John Van Antwerp (1994) [1987]. Доцниот средновековен Балкан: Критичко истражување од доцниот дванаесетти век до османлиското освојување . Ен Арбор, Мичиген: Универзитет во Мичиген Прес. ISBN Fine, John Van Antwerp Fine, John Van Antwerp
- Miller, William (1908). Латините во Левант: Историја на Франкиска Грција (1204–1566) . Лондон: он Мареј. OCLC 563022439 .
- Setton, Kenneth M. (1975). Catalan Domination of Athens 1311–1380 (Revised. изд.). London: Variorum.
- Setton, Kenneth M. (1975). „Каталонците во Грција, 1311–1388“ . Во Сеттон, Кенет М. Хазард, Хари В. (еди.). Историја на крстоносните војни, том III: Четиринаесеттиот и петнаесеттиот век . Медисон и Лондон: Универзитет во Висконсин Прес. п.п. 167–224. ISBN Setton, Kenneth M. Setton, Kenneth M.
- Setton, Kenneth M. (1975). „Каталонците и Фиренцаните во Грција, 1311–1462“ . Во Сеттон, Кенет М. Хазард, Хари В. (еди.). Историја на крстоносните војни, том III: Четиринаесеттиот и петнаесеттиот век . Медисон и Лондон: Универзитет во Висконсин Прес. п.п. 225–277. ISBN Setton, Kenneth M. Setton, Kenneth M.