Небосвод

Небосвод или небесен свод — небото над хоризонтот, отворено од сите страни, во вид на свод (купола). Од физичка гледна точка, небото се состои од дел од сферичната атмосфера на Земјата, која свети под влијание на космичкото зрачење. Во библиската космологија, небосводот е огромен цврст свод, создаден од Бога на вториот ден од создавањето, кој ги дели првичните „води“ на горни и долни делови.

Гравура (1888) на која е прикажан патник како се лизга под небосводот на работ на рамната земја: „Средновековен мисионер вели дека ја нашол точката каде што се спојуваат небото и земјата“.

Историја

Старите Евреи, како и сите древни народи од Блискиот Исток, верувале дека небото е цврст свод со Сонцето, Месечината, планетите и ѕвездите вградени во него. Околу IV до III век пр. н. е., Грците, под влијание на Аристотел, кој тврдел дека небесата морала да биде совршена и дека сферата е идеална геометриска фигура, го замениле ова за сферична Земја опкружена со цврсти сфери. Ова станало доминантен модел во класичниот и средновековниот поглед на светот, па дури и кога Коперник го поставил Сонцето во центарот на системот, вклучил надворешна сфера што ги држела ѕвездите (со тоа што Земјата се врти секојдневно околу својата оска дозволило небосводот да биде целосно неподвижен). Проучувањата на Тихо Брахе за новата од 1572 г. и кометата од 1577 г. биле првите големи предизвици за идејата дека сферите постоеле како цврсти, нераспадливи, материјални предмети, и во 1584 г. Џордано Бруно предложил космологија без небосвод — бесконечна вселена во кои ѕвездите се всушност сонца со свои планетарни системи. Откако Галилео почнал да користи телескоп за да го испита небото, станало потешко да се тврди дека небесата се совршени, како што барала Аристотеловата филозофија, и до 1630 г. замислата за цврсти сфери повеќе не била доминантна.

Надворешни врски

• The Vault of Heaven