Енох (син на Јаред)

За истоимениот син на Каин, видете Енох (син на Каин).

Енох (библиски хебрејски: חנוך) — старозаветна личност што живеела пред Големиот потоп, седмиот патријарх, почнувајќи од Адам.[1] Тој е потомок на Сит, син на Јаред и татко на Матусал, дедо на Ламех, прадедо на Ное (Бит. 5:18–28). Неговото пророштво „Господ доаѓа со десет илјади Свои свети ангели за да изврши пресуда над сите“ е пренесено во новозаветниот текст (Јуда 1:14–15). Како награда за неговото благочестие и вера, Бог „го зел“ од земјата, ослободувајќи го од смртта предизвикана од гревовите на неговите прародители (Евр. 11:5). Неговото појавување, заедно со пророкот Илија, се очекува пред второто Христово доаѓање.

Енох, синот на Јаред

Хронологија

уреди

Според Јосиф Волоцки, тој живеел повеќе од 4000 години пр. н. е. Според книгата Битие, бил однесен кај Бога на 365-годишна возраст поради неговото благочестие.

Опис

уреди

Родословие

уреди
АдамЕва
КаинАвелСит
ЕнохЕнос
ИрадКаинан
МехујаелМалелеил
МатусалЈаред
АдаЛамехЦилаЕнох
ЈавалЈувалТувал-КаинНоемаМатусал
Ламех
Ное
СимХамЈафет

За предците

уреди

Енох е „седмиот од Адам“ според книгата Битие и Посланието на Јуда (Бит. 5:1–18, Јуда 1:14). Неговите предци биле Адам, Сит, Енос, Каинан, Малелеил и Јаред. Јаред имал 162 години кога се родил Енох.

Од десетте „праотци“, Енох живеел најкраток живот и бил првиот што „Бог го зел“, израз што се користи двапати во книгата Битие. Вака е опишан и неговиот правнук Ное. Апостол Павле го парафразирал ова како „му угодил на Бога“ и забележал дека Енох бил однесен на небесата без да умре.

Жени

уреди

Во Книгата на јубилеите се споменува жената на Енох — Адни.

Ерменскиот историчар Мхитар Ајриванеци ја споменал жената на Енох — Јаднер.[2]

За децата

уреди

Потомците на Енох: синот Матусал, внукот Ламех, правнукот Ное ги родил Сим, Хам и Јафет (праправнуци на Енох).

Наводи

уреди
  1. Ализаде А. А. Идрис // Исламский энциклопедический словарь. — М. : Ансар, 2007. — ISBN 978-5-98443-025-8. (руски)
  2. Мхитар Айриванеци. Хронографическая история — Второй труд, 1287. (руски)

Надворешни врски

уреди