Википедија

Рено

(Пренасочено од Рено (Renault))

Група Рено е француски мултинационален автомобилски производител основан во 1899 година.[7] Компанијата произведува низа автомобили и комбиња, а во минатото произведувало камиони, трактори, резервоари, автобуси, мотори за авиони, авиони и шински возила за патници.

Рено С.А.
Renault S.A.
ВидSociété Anonyme
Предлошка:Euronext
CAC 40 Component
ISINFR0000131906 Уреди на Википодатоците
Дејноставтомобилска индустрија
Основано25 февруари 1899; пред 125 години (1899-02-25)
ОсновачиЛуј Рено
Марсел Рено
Фернан Рено
Седиште
Булоњ-Бијанкур
,
 Франција
Опслужувани подрачја
глобално (128 земји)[1]
Клучни личности
Производиавтомобили, електрични возила, комерцијални возила, луксузни возила, финансирање
Производствен обем
▲ 2.235.000[2] (2023)
Доход▲ 52,37 милијарди евра[2] (2023)
Оперативен доход
▲ 2,48 милијарди евра[2] (2019)
Нето-доход
▲ 2,31 милијарди евра[2] (2023)
Вкупно актива▲ 121,91 милијарди евра[2] (2023)
Вк. капитал▲ 30,63 милијарди евра[2] (2023)
Сопственик
Вработени
181.344 (Q4 2017)[4]
Одделенија
[5]
Подружници
Мреж. местоgroup.renault.com/en/ (EN)
group.renault.com (FR)

Според организацијата „Ентернасионал де констриктер д’отомобил“ (Internationale des Constructeurs d'Automobiles), во 2016 година Рено бил деветтиот најголем производител на автомобили во светот според обемот на производство.[8] До 2017 година, алијансата Рено-Нисан-Мицубиши станала најголем продавач на лесни возила во светот, соборувајќи го Фолксваген АГ од првото место.[9]

Седиштето на дирекцијата на Рено е во Булоњ-Бијанкур, во близина на Париз и групата „Рено“ ја сочинуваат марките Алпин, Дачија од Романија, Рено и Рено Самсунг Моторс од Јужна Кореја.[10][11] Рено има контролен удел од 43,4% во Нисан од Јапонија,[6] и удел од 1,55% во Дајмлер АГ од Германија (од 2012 година, Рено произведува мотори за автомобилите на моделот „Дајмлер“ А-Класа и Б-класа [12] ). Рено поседува и подружници РЦИ Банк (RCI Banque) (автомобилско финансирање), Рено ритејл груп (Renault Retail Group) (автомобилска дистрибуција) и Мотрио (Motrio) (автомобилски делови). Рено има различни заеднички вложувања, вклучувајќи ги Ојак-Рено (Турција) и Рено Парс (Иран). Француската влада поседува удел од 15% во Рено.

Рено камиони (Renault Trucks), претходно познат како Рено веикил ендистриел (Renault Véhicules Industriels), е дел од АБ Волво од 2001 година. Рено Агро стана 100% сопственост на германскиот производител на земјоделската опрема КЛААС во 2008 година.

Заедно Рено и Нисан инвестирале 4 милијарди евра (5,16 милијарди американски долари) во осум електрични возила во период од три до четири години со почеток во 2011 година.[13]

Рено е познат по улогата во мото-спортот, особено со релито, Формула 1 и Формула Е. Неговата рана работа на математичко моделирање на обликот на каросериите на автомобилите е важна во историјата на компјутерската графика.

Концептни автомобили

уреди
Концепт Рено Кангу ЗЕ
Рено Еолаб, хибриден концепт автомобил 1л / 100км

Концептуалните автомобили на Рено ги покажуваат насоките за иден дизајн и технологија. Од 2008 година, Рено прикажал различни концепти на електричен автомобил под името „ЗЕ“, со нула емисија, започнувајќи со концептот заснован на Рено Кангоо Be Bop. Следеле понатамошни концепти и соопштенија, со производство на Флуенс ЗЕ (Fluence ZE) што започнало во 2011 година и Рено Зое (Renault Zoe) во 2012 година.

Рено го открил хибридниот концепт Ондлиос во 2008 година[14][15], но ова го претекнала програмата ЗЕ. Сепак, Рено претставил нов хибриден автомобил во септември 2014 година, Еолаб (Eolab), кој вклучува разни иновации за кои компанијата рекла дека ќе бидат додадени во моделите на производство до 2020 година.[16]

Во 2014 година, на Саемот за автомобили во Њу Делхи, Рено најавил нов модел, квид концепт, кој доаѓал со хеликоптерски дрон.[17]

Електрични возила

уреди
Рено Зое, чист електричен автомобил со 210   км до 230   опсег на км.
Рено Твизи целосно електричен автомобил.

Во 2013 година, Рено стана водач во продажбата на електрични возила во Европа, благодарение на големиот опсег на возила (Твизи, Зое, Флуенс, Кангу).[18]

Во почетокот на 2008 година, Рено склучил договори за планираните производи без издувни гасови, со Израел, Португалија, Данска и со американските држави Тенеси и Орегон,[19] Јокохама во Јапонија и кнежевството Монако.[20] Серж Јокоз бил директор на проектот за електрични возила.[21]

Во 2008 година, Рено-Нисан потпишал договор за производство на електрични автомобили во Израел со Бетер плејс (Better Place), американска компанија која развивала нова инфраструктура за транспорт која не била заснована на нафта. Рено имал за цел да продаде 10-20 000 автомобили годишно во Израел.[22] Рено исто така се согласил за проектот да развие заменливи батерии. Рено соработувал со Бетер плејс за производство на мрежа за целосно електрични возила и илјадници станици за полнење во Данска, планирани да бидат во функција до 2011 година.[23] Рено Флуенс ЗЕ, било избрано за израелскиот проект. Тоа станало првото незагадувачко возило со заменлива батерија,[24] со испитувања во 2010 година преземени на Рено лагуна (Renault Laguna). Рено го завршил партнерството во 2013 година, по банкротот на „Бетер плејс“, со продажба на само 1.000 возила во Израел и 240 во Данска.[25]

Во септември 2013 година, Рено и Болоре најавиле договор за соработка за производство на ново електрично возило.[26]

Рено зое, со 18.453 регистрирани возила, бил најпродаваниот целосно електричен автомобил во Европа во 2015 година.[27][28] Со продадени 11.873 возила во текот на првата половина на 2016 година, Зое продолжил да се рангира како најпродаваниот модел на електричен автомобил во Европа.[29] Глобалната продажба на Зое достигнала 50.000 единици во јуни 2016 година.[30] Глобалната продажба на електрични возила на Групата Рено поминала 100.000 единици во септември 2016 година, со удел во продажбата на Зое со 54%, КАнгу ЗЕ со 24%, Твизи со 18% и Флуенс ЗЕ и нејзиниот корејски преработен Самсун СМ3 ЗЕ со 4%.[31][32]

Маркетинг и брендирање

уреди

Рено ги продава своите производи под четири бренда: Алпин, Дачија, Рено и Рено Самсунг моторс.[33]

Лого на Рено

уреди

Првото лого на Рено било претставено во 1900 година и се состоело во испреплетени иницијали на браќата Рено. Кога компанијата започнала со масовно производство во 1906 година, таа донела графичка форма во форма на опрема со автомобил во неа. По Првата светска војна, компанијата користела лого на кое бил прикажан тенк ФТ. Во 1923 година Рено вовел ново лого во форма на круг, кое било заменето со „дијамантот“ во 1925 година.[34] Дијамантот на Рено ја изразува цврстата желба на брендот да проектира силна и доследна корпоративна слика.[35]

Логото дијамант на „Рено“ минало низ многу дотерувања.[34] За модернизација на својот имиџ, Рено побарал од Виктор Вазарели да го дизајнира неговото ново лого во 1972 година. Преобразеното лого ја задржало дијамантската форма. Дизајнот подоцна бил ревидиран за да ги одрази заоблените линии на новите знаци за стилизирање на брендот.[36] Тековното лого е во употреба од 1992 година.

Логото за употреба на веб и во печатена форма било ажурирано трипати потоа. Во 2004 година, пореална претстава во жолт квадрат со зборот „Рено“ покрај истата. Во 2007 година, Сагез и Партнерс создале верзија со зборот „Рено“ во внатрешноста на жолтиот квадрат.[34][37]

Во април 2015 година, Рено вовел нови дизајни за диференцирање на компанијата од брендот на производи, како дел од кампањата „Страст за живот“. Новото лого на брендот ја заменило жолтата позадина со жолта лента. Бил воведен и нов фонт на буквите. Корпоративното лого било презентирано на Годишниот генерален состанок во 2015 година, во кое биле опфатени Рено, Дачија и Рено Самсунг моторс.[38][39]

  •  
    1946-1959 година
  •  
    1959–1972 година
  •  
    Рено дијамант со 3Д ефект, од Виктор Вазарели (1972–1981)
  • 1981-1992 година
    1981-1992 година
  •  
    Рено дијамант (2004–2007)
  •  
    Рено дијамант (2007–2015)
  •  
    Лого на групата Рено лого (што е различно од логото на „Рено страст за животот“ користено за марката)
  •  
    Рено лого 2022-

Модели на автомобили

уреди


Галерија

уреди
  •  
    Рено Еспас
  •  
    Рено Каптур
  •  
    Рено Каптур
  •  
    Рено Меган 1 (хечбек)
  •  
    Рено Меган 1 (хечбек)
  •  
    Рено Меган 1 (хечбек)
  •  
    Рено Меган 1 (седан)
  •  
    Рено Меган 1 (седан)
  •  
    Рено Меган 1 (караван)
  •  
    Рено Меган 1 (кабриолет)
  •  
    Рено Меган 1 (купе)
  •  
    Рено Меган 2 (хечбек)
  •  
    Рено Меган
  •  
    Рено Твинго
  •  
    Рено Сеник
  •  
    Рено Колеос
  •  
    Рено Модус
  •  
    Рено Клио
  •  
    Рено Клио
  •  
    Рено Лагуна
  •  
    Рено Мастер
  •  
    Рено Вел Сатис

Наводи

уреди
  1. ↑ „Renault Group sites across the world - Groupe Renault“.
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 2,5 „Earnings report – Full year 2023“ (PDF). Renault. Посетено на 14 February 2024.
  3. ↑ „Stockholder Structure“. Groupe Renault. Посетено на 27 July 2019.
  4. ↑ „Renault SA SWOT Analysis“. Renault SA SWOT Analysis (SWOT Analysis). Boulogne-sur-Mer (France): MarketLine: 1–8. 6 July 2018. EBSCOhost AN 131413771. Посетено на 24 October 2018 – преку EBSCO Information Services.
  5. ↑ „Renault launches comprehensive Motorsport programme“. Renault Sport. 3 February 2016. Архивирано од изворникот на 2016-04-05. Посетено на 2 March 2016.
  6. ↑ 6,0 6,1 Ciferri, Luca (10 January 2014). „Why Ghosn favors separate CEOs for Renault and Nissan“. europe.autonews.com. Automotive News Europe. Архивирано од изворникот на 24 February 2014. Посетено на 24 February 2014.
  7. ↑ Boutillier, Sophie; Uzunidis, Dimitri (2006). L'aventure des entrepreneurs [The entrepreneurs' adventure]. Studyrama perspectives (француски). 625. Studyrama. стр. 28–29. ISBN 2-84472-790-5.
  8. ↑ „World motor vehicle production. OICA correspondents survey. World ranking of manufacturers year 2016“ (PDF). OICA. Посетено на 14 October 2017.
  9. ↑ „Renault-Nissan beats Volkswagen AG to become the world's top-selling automaker for 2017“. Business Insider France (англиски). Посетено на 2018-09-07.
  10. ↑ Pearson, David (8 July 2010). „Renault's First-Half Global Sales Rise 22%“. online.wsj.com. The Wall Street Journal. Посетено на 24 February 2014.
  11. ↑ „2016/2017 Annual Report“ (PDF). Renault. стр. 19. Посетено на 15 June 2017.
  12. ↑ „Our strategic partnerships“. renault.com. Renault. Архивирано од изворникот на 2015-02-12. Посетено на 22 February 2015.
  13. ↑ „Renault presents stunning electric range at Frankfurt 2009“. Gizmodo. 15 September 2009. Посетено на 2015-04-15. These four vehicles will cover a range of uses and customers who will nonetheless all have one thing in common: they will be entering a new era of zero-emission mobility. The first will be the electric version of Fluence which will initially be available in Israel and Europe. The second will be an electric version of Renault Kangoo Express, intended primarily for fleet and business use. The range of electric vehicles will then expand to cover other segments, with two vehicles that will be designed from scratch as electric vehicles. Derived from the Twizy Z.E. Concept, the third vehicle will target urban mobility. The fourth vehicle, which takes it inspiration from Zoe Z.E. Concept, will go on sale at the beginning of 2012 and will be a multi-purpose daily driver for built-up areas.
  14. ↑ Stoy, Andrew (10 September 2008). „Renault Ondelios Concept Sets Gullwing Doors into Attack Mode Ahead of Paris – Renault Ondelios Concept“. Jalopnik. Посетено на 12 April 2009.
  15. ↑ Abuelsamid, Sam (10 September 2008). „Paris Preview: Renault Ondelios diesel hybrid crossover, 52.3 mpg“. Autoblog Green. Посетено на 12 April 2009.
  16. ↑ Horrell, Paul (16 September 2014). „Top Gear drives the Renault Eolab“. Top Gear. Архивирано од изворникот на 2015-02-06. Посетено на 23 September 2014.
  17. ↑ MacKenzie, Angus (10 February 2014). „Renault's KWID Concept comes with its own Flying Companion quadcopter“. Gizmag. Посетено на 17 February 2014.
  18. ↑ „Renault confirms its leadership in the European electric vehicles market in 2013 and 2014“. Renault Zero Emission. 2 February 2015. Посетено на 2015-02-20.
  19. ↑ Christoph Hammerschmidt. „Automotive DesignLine Europe“. Automotivedesign-europe.com. Архивирано од изворникот на 16 January 2009. Посетено на 12 April 2009.
  20. ↑ „Renault-Nissan Alliance Adds Oregon and Monaco to Growing Roster of EV Partners“. Green Car Congress. Посетено на 12 April 2009.
  21. ↑ Tuohy, Malachy (26 October 2008). „Paradigm shif gives new momentum to electric cars“. The New York Times. Посетено на 28 April 2015.
  22. ↑ Steven Scheer (21 January 2008). „Renault to develop electric cars for Israel project“. Reuters. Посетено на 15 April 2010.
  23. ↑ Sean O'Grady (14 May 2008). „Renault Bets on Electric“. The Independent. UK. Архивирано од изворникот на 2008-05-15. Посетено на 15 May 2008.
  24. ↑ „Israel's Better Place and Renault partner in first mass-market electric vehicle“. Israel 21c Innovation News Service. 17 September 2009. Посетено на 20 January 2010.
  25. ↑ Rosemain, Mathieu (27 May 2013). „Renault to End Better Place Partnership After Bankruptcy“. Bloomberg. Посетено на 8 August 2013.
  26. ↑ Carnegy, Hugh; Thomson, Adam (12 September 2013). „Renault and Bolloré in electric car deal“. ft.com. Financial Times. Посетено на 5 November 2013.
  27. ↑ Bruce, Chris (2016-01-20). „Renault Zoe was Europe's best-selling EV last year“. Renault. Autoblog.com. Посетено на 2016-02-06.
  28. ↑ Automotive Industry Data (AID) (2016-01-26). „Renault ZOE was last year's top-selling electric car in Western Europe“. AID Newsletter. Посетено на 2016-02-06.
  29. ↑ Kane, Mark (2016-07-29). „Renault Holds 27% Market Share Of BEV Sales In Europe. ZOE Up 40%“. InsideEVs.com. Посетено на 2016-09-11.
  30. ↑ Cobb, Jeff (2016-08-01). „Renault Zoe and BMW i3 Join The 50,000 Sales Club“. HybridCars.com. Посетено на 2016-08-01. "Од јуни 2016 , cumulative global sales of the top selling plug-in electric cars were led by the Nissan Leaf (about 225,000), Tesla Model S (over 129,000), Votl/Ampera family (over 117,000), Mitsubishi Outlander PHEV (about 107,000), Toyota Prius PHV (over 75,000), BYD Qin (56,191), Renault Zoe (51,193), and BMW i3 (almost 50,000)."
  31. ↑ Renault-Nissan Alliance (13 септември 2016). "Renault-Nissan Alliance hits milestone of 350,000 electric vehicles sold, maintains position as global EV leader". Соопштение за печат.  посет. 13 септември 2016 г „архивски примерок“. Архивирано од изворникот на 2017-02-23. Посетено на 2020-03-05.CS1-одржување: бот: непознат статус на изворната URL (link) The Alliance has sold its 350,000th electric vehicle since December 2010, when the Nissan LEAF went on sale. The milestone was achieved in August 2016. The Alliance also set an industry record of 100,000 EVs sold in a single year.
  32. ↑ Haugneland, Petter (2016-09-12). „Nå har Renault solgt 100.000 elbiler“ [Renault has now sold 100,000 EVs] (норвешки). Norsk Elbilforening (Norwegian Electric Vehicle Association). Архивирано од изворникот на 2016-09-15. Посетено на 2016-09-12.
  33. ↑ „Our brands“. Renault. Посетено на 16 June 2017.
  34. ↑ 34,0 34,1 34,2 „Dinesh.com“. Dinesh.com. 25 August 2010. Архивирано од изворникот на 1 October 2011. Посетено на 7 September 2011.
  35. ↑ „El logotipo de Renault“ [Renault's logo] (шпански). Excelenciasdelmotor.com. Архивирано од изворникот на 2017-03-05. Посетено на 24 March 2013.
  36. ↑ „Victor Vasarely“. Renault.com. Архивирано од изворникот на 15 September 2011. Посетено на 7 September 2011.
  37. ↑ Sandison, Nikki (12 September 2007). „Renault opts for stronger image in brand revamp“. brandrepublic.com. Haymarket Media Group. Посетено на 23 March 2013.
  38. ↑ „Renault's new brand signature : "Renault - Passion for life"“. Renault. 23 April 2015. Архивирано од изворникот на 2015-05-19. Посетено на 30 April 2015.
  39. ↑ „New Logo and Identity for Renault done In-house“. Brand New.
Преземено од „https://mk.wikipedia.org/w/index.php?title=Рено&oldid=5294009“