Ирина Палеологина (сопруга на Матеј Кантакузин)

Ирина Палеологина била византиска царица, сопруга на византискиот царот Матеј Кантакузин.

Ирина Палеологина
Византиска царица
На престолсо Ирина Асенина во 1353–57
со Елена Кантакузина во 1353–1357
СопружникМатеј Кантакузин
ДецаЈован Кантакузин

Димитар I Кантакузин
Теодора Кантакузина
Елена Кантакузина

Марија Кантакузина
ДинастијаПалеолози
Кантакузини
ТаткоДимитар Палеолог
МајкаТеодора
Вероисповедправославие

Ирина била ќерка на деспотот Димитар Палеолог и неговата сопруга Теодора. Таа била внука на царот Андроник II Палеолог и Ирина Монфератска.

Според историјата на Јован VI Кантакузин, Ирина се омажила за Матеј Кантакузин во 1340 година. Матеј Кантакузин бил син на димотишкиот цар Јован VI Кантакузин и Ирина Асенина.

Ирина Палеологина му родила на Матеј Кантакузин пет деца[1]:

На 25 октомври 1341 година Јован Кантакузин се прогласил за цар во Димотика. Граѓанската војна меѓу него и законскиот цар Јован V Палеолог завршила во 1347 година со признавањето на Јован Кантакузин за соцар на Византија и ја омажиле неговата ќерка Елена Кантакузина за Јован V Палеолог.

На 15 април 1353 година Матеј Кантакузин бил прогласен за соцар на Јован V и Јован Кантакузин. Така Ирина Палеологина станала помалата совладетелка на нејзината свекрва Ирина Асенина и на својата золва Елена Кантакузина.

На 4 декември 1357 година Јован Кантакузин абдицирал и заедно со неговата сопруга се повлекол во манастир. Матеј Кантакузин сепак ја задржал титулата и заедно со неговата сопруга се одвоил како самостоен владетел во Тракија.

Во февруари 1356 година Матеј и Ирина се земени во заробеништво од српски војници. Заложништвото им продолжило до интервенцијата на Јован V Палеолог во декември 1357 година. Во замена за помош од царот, Матеј Кантакузин бил принуден да абдицира, а Ирина Палеологина престанала да ја носи титулата царица.

Датумот на смртта на Ирина Палеологина не е познат.

Наводи

уреди
  1. Donald M. Nicol, The Byzantine Family of Kantakouzenos (Cantacuzenus) ca. 1100-1460: a Genealogical and Prosopographical Study (Washington, DC: Dumbarton Oaks, 1968), pp. 121f, 156-164