Добриот грешник
Григориј или Добриот грешник (германски: Gregorius или Der gute Sünder) — дворска легенда од стиховите на Хартман фон Ауе напишана на средногорногермански јазик, која потекнува од периодот околу 1186 до 1190 година[1] и се заснова на француски образец од непознат автор.
Содржина уреди
Во прологот на Григориј, Хартман развива општи теолошки мисли за вината и за покајанието. Нагласено е неговото предупредување за животот (desperatio) (56-75) и за описот на библиската самарјанска склоност (Лука 10, 30-35, ст. 97-143). Ова се меша со други библиски параболи и современото толкување. Тој, исто така, предупредува против предрасудата, што веројатно е грев на praesumptio (с. 7-34).
Актуелната нарација започнува со приказната за сиромашниот грешник, имено биографијата на неговите родители (с. 177-922). Господ на земјата Аквитанија (Equitânjâ ), кој по смртта на неговата сопруга мора сам да ги подигне своите две деца, неочекувано се здобива со смртна постела и е затрупан со жалење што не се грижел за ќерката (с.239-242). Така тој го препорачува спасението на ќерката на синот (v. 259ff.) и на тој начин го претпоставува инцестот (V. 273-410), на кои сè уште придонесуваат шепоти на ѓаволот. Плодот на братскиот однос е детето подоцна позната како Грегориј (v. 411-500), кој, според советот на татковиот пријател, е ставен во кутија и испратен со брод до морето, за да може Бог - според неговата судбина - се расипе или се вози на далечен брег, каде што ќе биде спасен. Во меѓувреме, братот оди на крстоносна војна и умира (с. 501-922). На момчето во кутијата, но 20 Марк злато и табла се прикачени, што го потврдува благородното потекло на детето (v. 719-751).
Понатамошниот раст на детето сега е опишан во стиховите 923-1824 (или 1841): Момчето се вози на островот на каналот и рибаре од водата од игуменот на еден манастир и се грижи за рибарско семејство, додека самиот свештеник го воспитува а исто така и крштевањето на Григориј (с. 1136). Меѓутоа, сеопфатното образование на момчето, а исто така и некои аргументативни финти на игуменот не можат да спречат дека зрелите момчиња, наместо да се приспособат на свештенството, сакаат да станат витез, што исто така се должи на фактот дека дознал за своето грешно потекло , Меѓутоа, промената на штандот ќе биде задолжена со предавањето на оригиналниот знак.
Со водните мотиви потсетувајќи на библискиот Јона и, појасно, на Мојсеј, ветувањето за спасение му било ветено, и веднаш штом манастирот го напуштил манастирот, етипискиот мотив за инцестот на извештајот за отворање е воспоставен. Во стиховите 1825-2750 се забележува како младиот витез го ослободува градот од опсадата. Фактот дека љубовницата на градот, која ја предизвикала лакомоста на „римскиот војвода“ (с. 1999), мајка на Грегориј, веќе била откриена во стиховите 899-922, така што „правењето на судбината“ останува транспарентен. Се обиде својата EUA Григориј се претставува како двобој со besiegers и ослободен, по освојувањето на оваа, љубовница на градот која ќе стане негова жена. Само девица (2295 година.) Ја открива тајната на новиот господин што плаче секојдневно за своето потекло документирано на придружниот панел, и го открива ова на нејзината љубовница, која дознава дека таа е мајка и жена на истиот човек (с. 2471ff).
На каење за чинот, кој исто така е да се повтори кривичното дело за мајка која се бара чувствителни казни . Додека претходно љубовната мајка на христијанин сега целосно ја зафати превезот и се откажува од имотот, Грегориј се повлекува во карпа на која тој може да биде врзан со рибар. Стиховите 2751-3136 ја опишуваат оваа невообичаено остра казна, која траела седумнаесет години (с. 3139). По смртта на папата во Рим (с. 3144), Господ им се јавува на двајцата кардинали кои се фаворизирани како наследници на папата и им објавува дека назначиле светец , кој живее на островот во Аквитанија, како следниот папа. Во стиховите 3137-3740 се објаснува како се бара и најде „избраниот“. Патувањето во Рим, папската крунисување и извинување на мајката (с. 3741-3958) е проследено со сумирање и наводно лажен заклучок (празумптио) дефанзивен епилог (с 3959-4006).
Книжевно историско подредување уреди
Григориј во делото на Хартман уреди
Појавата на Григориј може да биде помеѓу 1187 / 89 и 1190 и 1197 датум. Во самата фабрика, има малку што може да помогне да се стави во навремено. Во рамките на Хартманската хронологија на делото, тој е опишан како втора голема работа по Ерек, а пред сиромашните Хајнрих и Ивеин .
Поради прологот во кој поетот се оддалечува од светски наградувачките дела на неговата младост, Грегориј одамна се смета за стара работа на Хартман. Сепак, програмските изјави не мора да имаат биографска важност, но во голема мера се тематски специфицирани од легендата.
Суштина и извор уреди
Суштината на Грегориј Хартман требало да биде позната во анонимната стара француска приказна Vie du pape Grégoire , оваа француска работа се смета во науката како „директен образец“.[1] Датирањето на францускиот Grégoire е контроверзно, но најчесто е во средината на 12 век. Век во собата.[2] Хартман фон Ауе ги остави основните идеи на приказната непроменети, но особено во религиозните и во застапеноста на судските додатоци.
Мотивот на инцестот мајка и син, последователното самоодрекување и конечно прочистување на херојот, води кон древната Едипова сага, која, сепак, во текот на 1200-тата година, во средновековната книжевност, воопшто, направила заобиколен пат.
Друга традиција е типот на христијански грешник, како што е претставена од Марија Магдалена. Од 10 век бил познат по специјалната форма на светиот инцест, чиј најстар претставник е метрото Верона.
Двоен инцест е предмет на албанската легенда од втората половина на XII век. Поради временската близина на наративите на Грегориус, можно е да се влијае, но поради неточни датуми на двете дела, односот на зависност тешко може да се одреди.
Толкувачки пристапи уреди
Легендата за Григориј не може да се идентификува со ниту еден историски папа од ова име, но вообично се претпоставува дека приказната во конкретни народни приказни за Григориј Велики обработува: Ова беше првиот монах во 593 година, кој беше избран за папа, и оваа околност беше добро почетна точка на фиктивни извештаи за едно нејасно потекло и грешен минат живот. Ова не значи дека една средновековна публика би ја сметала Вита за фиктивна. Темата на прологот е дека приказната треба да ја пренесе „вистината“. Традицијата на Григориј со други историски-спасение-историски дела докажува дека тој всушност не бил сфатен како измислен наратив. Ова е потврдено и од црковни патронажи како што е Свети Григориј во неволја (Свети Григориј во егзил), кои се однесуваат на годините на покајание на Григориј.
Целиот наратив се толкува во спротивна насока во истражувањето, само целната точка е неприкосновена: Грегориј со канцеларијата на папата го постигна последниот очај и гаранција за спасение. Сепак, не постои консензус во истражувањето за прашањето дали Грегориј повторно е виновен со напуштање на манастирот или тоа е огромен чекор кон неговото спасение.
Критика уреди
Традиција и читателски интерес уреди
Григориј е напишан во шест ракописи и пет фрагменти од средината на 13-15 век. Век изречена, поголемиот дел од областа на Горниот германски јазик. Само од Ивејн има повеќе текстуални сведоци меѓу делата на Хартман. Сепак, само два текстуални сведоци го доставуваат и прологот на „Григориј“.[2]
Сите кодекси се внимателно извршени, но илустрираните претставителни ракописи не се меѓу нив. Прологот недостасува во двата најстари и во најновиот ракопис, во спротивно традицијата е релативно константна.
Целосните записници можат да се најдат во ракописи што ги издаваат судските епови од историското спасение-историско подрачје, како што се Strickers Karl (ракописот A) или Seifrits Alexander (E), или во комбинација со судски Versdidaktik Freidanks (D) и Winsbecken (L), Од 14-ти Век Григориј е исто така предаден со легенди и други духовни текстови. Само во ракописот Б (14. Век) е со Конрадс од Вирцбург Алексиус како сличен дворски версификатор. Текстилите, кои се сметаат за фиктивни, не биле вклучени во композитните ракописи - јасна индикација дека Грегоријанската приказна исто така била замислена како „реалност“. Другите романи на Хартман не припаѓаат на ко-традицијата на Грегориус .
Преработки во средниот век и раниот современ период уреди
Григориј бил обработен до 1450 година во три латински и две германски адаптации.
Од особена важност е латинската адаптација на Арнолд фон Либек , игумен на опатијата Свети Јован во Либек . Неговата Gesta Gregorii Peccatoris веќе се појавила помеѓу 1210 и 1213 година во име на гулфскиот војвода Вилхелм од Брансвик-Линебург . Арнолд особено ги изменил аматерските теолошки изјави на поетот.
Од околу 1330 година, супстанцијата е дистрибуирана низ цела Европа со вклучување во колекцијата на поштенски марки Gesta Romanorum . Грегоријанската легенда најверојатно се враќа на стариот француски гргоир, наместо на Хартман текст.
Латински композитен ракопис од втората половина на 14 век.
Околу 1300 година, беше создадено германско пленарство , во кое легендата беше споена како пример за проповед. Пленарот беше отпечатен во 1492 во Либек, а подоцна и неколкупати во Базел .
Во прозата верзија , делото на Хартман влезе во најпопуларната германска колекција на легенди за Светиот Живот (над 150 ракописи и повеќе од 40 отпечатоци помеѓу 1471 и 1521). Григориј станува тука 28 години. Доделени до ноември. Уште во 1692 година, кафучинскиот отец Мартин фон Кохем ја вклучил оваа верзија во својата вонредна книга за историја . На патот на проповедта, таа пристигнала на 18-ти век во сферата на Volksbuches .
Во ракопис на Цирих од 15 години. Век (C 28) Григориј дојде во различен контекст на традиција. Компилацијата секуларна поучни популарна литература со Willehalm трилогија, верзијата прозата на Ѓорѓи Reinbot на Durne и други текстови од Gesta Romanorum и шах Забел книга од страна на Конрад фон Ammenhausen е поврзана со современи витези ренесансата , на nachtrachtet неодамнешната судска култура.
Од 15-ти Век е изречена книга од работилницата за пишување на Диболд Лаубер , која нуди ракопис од санте Грегориус, грешник за продажба. Која верзија беше скриена зад неа, веќе не треба да се утврди денес.
Историја на изданието уреди
Од изданието на Лахман Грегориус од 1838 година, ракописот А се користел како водечки ракопис. Сегашната само во ракописот за транскрипција Б сè повеќе се користеше за текстуална продукција, така и од Бургхарт Вахингер , кој го уредуваше изданието на Старата германска текстуална библиотека во 1984 година. Ова беше првпат објавен во 1882 година од страна на Херман Павле и ревидиран од 1929 година од Алберт Леицман , од 1959 година од Лудвиг Волф неколкупати. Во 2004 година, Вокер Мертенс повторно го уредувал Грегориус за библиотеката на германските класици .
Современи преработки уреди
Со романтиката, интересот за старите народни книги беше буден, па дури и Грегориј бил додаден во 1839 година од Карл Симрок во компилација за секој духовен читател .
Во модерните времиња, Франц Куглер го уредуваше Грегориј во балада (1832), за што Карл Лоев се појави како музика како легенда за глас и пијано со пет движења.
Досега најзначајниот третман ја доживеал работата на Хартман во романот "Избрано од Томас Ман" (1951).
Диселдорфскиот театар на звуците во 2004 година изготви две верзии на театарската верзија на Хартман фон Ауе и на Томас Ман "Грегориус на шут". Во 2012 следи снимањето на оваа супстанција преку театарот на звуците / звучниот филм.[3]