Горно Каленик
Горно Каленик — село во Леринско, Егејска Македонија, денес во општината Лерин на истоимениот округ во областа Западна Македонија, Грција. Населението брои 85 жители (2011), сочинето исклучиво од Македонци.[2]
| Горно Каленик Άνω Καλλινίκη | |
|---|---|
  Горно Каленик | |
|
Местоположба во областа   Горно Каленик | |
| Координати: 40°51.37′N 21°27.9′E / 40.85617° СГШ; 21.4650° ИГД | |
| Земја | Грција |
| Област | Западна Македонија |
| Округ | Лерински |
| Општина | Лерин |
| Општ. единица | Долно Клештино |
| Надм. вис. | 605 м |
| Население (2011)[1] | |
| • Вкупно | 275 |
| Час. појас | EET (UTC+2) |
| • Лето (ЛСВ) | EEST (UTC+3) |
Географија
уредиСелото се наоѓа 10 км североисточно од Лерин и 6 км источно од Долно Клештино, во северозападниот крај на Леринското Поле близу границата со Р Македонија.
Историја
уредиВо Отоманското Царство
уредиВо османски дефтери на христијанското население на Леринскиот вилает за 1626-27 г. селото е заведено како Каљаник-и баља со даночни домаќинства.[3]
Во XIX век Горно Каленик било чисто македонско село во Леринската каза. Во 1848 г. рускиот славист Виктор Григорович („Очерк путешествия по Европейской Турции)“ го опишал Каљник како македонско село.[4][5] Во неговата етничка карта на Вардарската Долина од 1861 г. Јохан фон Хан го означил Горно Каленик како македонско село.[4][6] Во „Етнографија на вилаетите Адријанопол, Монастир и Салоника“ се вели дека во 1873 г. Каленик (Kalénik) било село со 90 домаќинства и 254 жители Македонци.[7][8] Во 1889 г. хрватскиот етнограф Стефан Верковиќ нашишал дека во селото живеат 72 македонски семејства со вкупно 364 лица.[4][9] Според статистиката на Васил К’нчов („Македонија. Етнографија и статистика“) во 1900 г. во Долно и Горно Каленик имало 394 жители Македонци.[7][10]
На Етнографската карта на Битолскиот Вилает од 1901 г. Горно Каленик се води како чисто македонско село во Леринската каза на Битолскиот санџак со 25 куќи.[11]
По Илинденското востание на почетокот на 1904 г. целото село потпаднало под врховенството на Бугарската егзархија.[12] По податоци на егзархискиот секретар Димитар Мишев („La Macédoine et sa Population Chrétienne“) во 1905 г. во селото имало 328 Македонци под егзархијата.[7][13]
Во првите денови на април 1908 г. власта извршиал претрес на селото. Одземени се неколку пушки и револвери.[14]
Во Грција
уредиПо Балканските војни во 1913 г. селото е припоено кон Грција согласно Букурешкиот договор, кога броело 356 жители.[2] На пописот од 1920 г. се заведени 309 лица. Во 1926 г. селото е преименувано во Ано Калиники, што е проста грцизација на македонското име.[15]
Во 1940 г. Горно Каленик имало 500 жители. Иако не настрадало позначајно во Граѓанската војна, во 1960-тите селото бележи значајно намалување на населението поради голем бран на иселувања во прекуокеанските земји.[2]
Според истражување од 1993 г. селото е чисто „словенојазично“ и во него македонскиот јазик е одлично зачуван.[16]
Личности
уредиНаселение
уредиЕве преглед на населението во сите пописни години, од 1940 г. до денес:
| Година | 1940 | 1951 | 1961 | 1971 | 1981 | 1991 | 2001 | 2011 | 2021 |
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Население | 500 | 551 | 506 | 303 | 333 | 446 | 325 | 275 |
- Извор за 1940-1991 г.: Т. Симовски, Населените места во Егејска Македонија
Стопанство
уредиСелото се смета за многу богато. Произведува големи количества жито.[2]
Поврзано
уредиЛитература
уреди- Хил, П. Говорот на Каленик [Леринско]. – Die slavischen Sprachen (Salzburg), 1982, No 1, 33—38.
- Hill, Р. The Dialect of Gorno Kalenik. Slavica Publishers. Columbus, Ohio, 1991, 255 p.
Наводи
уреди- ↑ „Попис на населението од 2011 г. Трајно население“. Државен завод за статистика на Грција.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 Симовски, Тодор (1998). Населените места во Егејска Македонија : географски, етнички и стопански одлики. II дел. Скопје: Институт за национална историја. стр. 147–148.
- ↑ Турски извори за българската история, т. VII, София 1986, с. 332.
- ↑ 4,0 4,1 4,2 Нарекувајќи го „бугарско“ под влијание на бугарската пропаганда.
- ↑ Григорович, В. Очеркъ путешествія по Европейской Турціи, Москва, 1877, стр. 93.
- ↑ Croquis der westlischen Zurflüsse des oberen Wardar von J.G. von Hahn. Deukschriften der k Akad. d wissenseh. philos. histor. CIX1Bd, 1861.
- ↑ 7,0 7,1 7,2 Како што е општопознато, Македонците во бугарските извори се присвојуваат и водат како Бугари, и покрај признанието дека самите се изјаснувале како Македонци.
- ↑ „Македония и Одринско. Статистика на населението от 1873 г.“ Македонски научен институт, София, 1995, стр. 84-85.
- ↑ Веркович, Стефан. Топографическо-этнографический очерк Македонии, СПб, 1889.
- ↑ Кънчов, Васил. Македония. Етнография и статистика, София, 1900, стр. 249.
- ↑ Михајловски, Роберт, уред. (2017). Етнографска карта на Битолскиот вилает (PDF). Каламус. стр. 26.
- ↑ Силянов, Христо. Освободителните борби на Македония, том II, София, 1993, стр. 125.
- ↑ Brancoff, D.M. La Macédoine et sa Population Chrétienne, Paris, 1905, pp. 176-177.
- ↑ Одрински глас, брой 15, 20 април 1908, стр. 4.
- ↑ „Δημήτρης Λιθοξόου. Μετονομασίες των οικισμών της Μακεδονίας 1919 - 1971“. Архивирано од изворникот 20 јуни 2012. Посетено на 20 јуни 2012.
- ↑ Riki Van Boeschoten. "Usage des langues minoritaires dans les départements de Florina et d’Aridea (Macédoine)"
- ↑ Николов, Борис Й. Вътрешна македоно-одринска революционна организация. Войводи и ръководители (1893 – 1934). Биографично-библиографски справочник, София, 2001, стр. 146.