Блатна желка
Европска блатна желка (науч. Emys orbicularis) најчесто — вид на слатководна желка со долг животен век од семејството Emydidae .[3] Видот е ендемичен во Западниот Палеарктик (Европа, Северна Африка и Југозападна Азија) .
| Блатна желка | |
|---|---|
| Научна класификација [ у ] | |
| Непознат таксон (попр): | Блатна |
| Вид: | Блатна желка |
| Научен назив | |
| Блатна желка | |
| European pond turtle | |
|---|---|
Scientific classification 
| |
| Kingdom: | Animalia |
| Phylum: | Chordata |
| Class: | Reptilia |
| Order: | Testudines |
| Suborder: | Cryptodira |
| Superfamily: | Testudinoidea |
| Family: | Emydidae |
| Genus: | Emys |
| Species: | E. orbicularis
|
| Binomial name | |
| Emys orbicularis | |
| The range of the European pond turtle | |
| Synonyms[2] | |
Linnaeus, 1758
Linnaeus, 1758
Schneider, 1783
Schoepff, 1801
— Brongniart, 1805
— Schweigger, 1812
— Schweigger, 1812
— Rafinesque, 1814
Merrem, 1820
— Bell, 1826
— Gray, 1831
Gray, 1831 (ex errore)
— A.M.C. Duméril & Bibron, 1835
— Fitzinger, 1835
C.E.H. Meyer, 1835
Nilsson, 1841
— Gray, 1856
— Strauch, 1862
Giebel, 1866
— Blanford, 1876
Mehnert, 1890
Dürigen, 1897
Dürigen, 1897
Dürigen, 1897
Nikolsky, 1915
— Mertens, Müller & Rust, 1934
Fritz, 1995
Obst, 2003 (ex errore)
Fritz, 1994
Fritz, Baran, Budak & Amthauer, 1998
Fritz, 1993
Obst, 2003 (ex errore)
Fritz, 1995
Valenciennes, 1832
Valenciennes, 1833
Fitzinger, 1835
Schreiber, 1875 (not Emys hofmanni Fitzinger, 1835)
F. Werner, 1897
Dürigen, 1897
— Kovatscheff, 1903
Eichwald, 1831
Fritz, 1994
Rogner, 1995 (ex errore)
— Fritz, 1998
Jesu, Piombo, Salvidio, Lamagni, Ortale & Genta, 2004
Fritz, 1995
Fritz, 1989
Fritz, 1993
Eichwald, 1831
Fritz, 1994
— Fritz, 1998
Artner, 2003 (ex errore) | |
Од Европските документи видот е заштитен согласно: Директива за живеалишта 92/43/EEC Анекс II: Животински и растителни видови кои се значајни за Унијата и чија заштита бара определување на посебни подрачја за заштита; Анекс IV: Животински и растителни видови кои се значајни за Унијата и се под строга заштита, Конвенција за заштита на европскиот див свет и природните живеалишта (BERN) – Апендикс II строго заштитени фаунистички видови.
Подвидови
уредиСледните 14 подвидови се признаваат како валидни.[2]
- Emys orbicularis capolongoi Fritz, 1995 - Сардинијанска блатна желка
- Emys orbicularis colchica Fritz, 1994 - Колхилска блатна желка
- Emys orbicularis eiselti Fritz, Baran, Budak & Amthauer, 1998 - блатна желка на Ајзелт
- Emys orbicularis fritzjuergenobstii Fritz, 1993 - блатна желка на Обст
- Emys orbicularis galloitalica Fritz, 1995 - италијанска блатна желка
- Emys orbicularis hellenica (Valenciennes, 1832) - блатна желка од западна Турција
- Emys orbicularis hispanica Fritz, Keller & Budde, 1996 - Шпанска блатна желка
- Emys orbicularis IBERICA Eichwald, 1831 - Блатна желка од долината на Кура
- Emys orbicularis ingauna Jesu, Piombo, Salvidio, Lamagni, Ortale & Genta, 2004
- Emys orbicularis lanzai Fritz, 1995 - Коризианска блатна желка
- Emys orbicularis luteofusca Fritz, 1989 - блатна желка од централна Турција
- Emys orbicularis occidentalis Fritz, 1993 - блатна желка од Северна Африка
- Emys orbicularis orbicularis (Linnaeus, 1758) - обична европска блатна желка
- Emys orbicularis persica Eichwald, 1831 - источна блатна желка
Трином авторитет во заградите укажува на тоа дека подвидот првично бил опишан во друг род освен во Еми .
Етимологија
уредиИмето на подвидот eiselti е во чест на виенскиот херпетолог Јозеф Ајзелт(Josed Eiselt) (1912–2001).[4]
Името на подвидот fritzjuergenobsti е во чест на германскиот херпетолог Фриц Јирген Обст(Fritz Jürgen Obst) (1939–2018).[4]
Името на подвидот lanzai е во чест на италијанскиот херпетолог Бенедето Ланза(Benedetto Lanza) .
Блатна желка во Македонија
Во Националниот Парк Галичица, овој вид е ограничен на мочуришните делови покрај брегот на двете езера. Во рамките на теренските истражувања, присуството на блатната желка е регистрирано во изворите Свети Наум и Стењското блато.
Распространетост и живеалиште
уредиВидот е распространет во поголемиот дел на Европа, со исклучок на северните и централни делови, Западна Азија и Северна Африка . Во раниот пост-глацијален период, европската блатна желка имала многу поширока дистрибуција, може да се најде од северна до јужна Шведска . Во Франција, има шест големи преостанати популации, но сите се влошуваат; тоа е најзагрозениот рептил во земјата.[5] Во Швајцарија, блатната желка била изумрена на почетокот на дваесеттиот век и повторно вратена од 2010 година.[5]
E. orbicularis претпочита да живее во мочуришта опкружени со природа и шуми, a обично се среќава во стоечки или слабо проточни води, обраснати со акватични (водни) растенија и бујна водна растителност, како што се бари, езера, реки, канали, блата и ендеци. . Се храни и на угорници .[6] Обично се смета за полуводна, бидејќи нејзините копнени движења можат да се достигнат 1 km, а повремено се случува да патува 4 km, далеку од водата.[6] [7]
Биологија
уредиМорфологија
уреди
Блатна желка е средна по големина желка, а должината на оклопот варира доста низ различни места на живеење, од 12 до 38 cm . Оклопот е темнокафеава до црна, со нијанса на зелена боја. Главата и нозете се украсени со жолта боја. Пластронот(школата на желката) е жолтеникав.
Важен фактори кои влијаат на развојот на E. orbicularis се температурните и топлинските услови. Пријавено е дека се јавуваат диференцијални стапки на раст на истиот вид, вклучувајќи варијација на големината на телото и големината на јајцата, поради варијација на температури во одредени области.[8] Поради очигледниот полов диморфизам, возрасните мажи E. orbicularis секогаш се помали од женките. Кај мажите, помалиот оклоп им нуди поширока подвижност во споредба со женките. Кај жените, поради нивната диференцијална исхрана и навики за потрага по храна, може да има корелација со адаптивниот ефект врз нивната морфологија на черепот и главата.[8]
Диета
уредиE. orbicularis јаде мешана исхрана на растенија и животински материи што може да ја зголеми ефикасноста на процесот на варење.[6] Пријавено е дека диетата кај возрасен започнува како месојадна(карниворна) диета и преминува се' повеќе во тревојадина диета како што старее и расте во големина. Ова е слично на другите сештојади emydidae(семејство на желки) желки.[6] Како што расте E. orbicularis во годините и станува возрасен, количината на потрошувачка на растителен материјал се зголемува за време на периодот по размножувањето. E. orbicularis можеби претпочита помалку енергична храна по сезоната на размножување, временски период каде што поголемиот дел од нејзината енергија се троши за да се опорави од размножувањето.[6]
Гнездење
уреди
Повеќето слатководни желки положуваат јајца на копно, обично во близина на водна површина, но откриено е дека некои видови емус ги поставуваат јајцата на растојанија помали од 150м од водата.[3] Потрагата по погодна области за гнездење од страна на возрасни жени може да трае од неколку часа до повеќе од еден ден. Откако ќе ја пронајдат локацијата за гнездото, женките трошат време за изградба на гнездото, поставување јајца и затворање на гнездото што може да трае уште 4 часа.[9]
Верноста во гнездо е одлика што женките блатни желки ја извршуваат со избирање место за гнездење засновано врз неговите еколошки одлики и потоа се враќаат таму за идните експедиции, сè додека локацијата не е променета.[3] Женките E. orbicularis имаат тенденција да се менуваат место за гнездење ако има видливи промени во сегашната средина или поради промени во исхраната. Ако женката Е. orbicularis мора да префрли од гнездо на гнездо, таа обично ќе избере место во непосредна близина.[3] Покрај тоа, женките исто така можат да положат јајца во напуштено место за гнездење доколку се променат условите за да станат посоодветни за преживување на јајцата. Ако се променат еколошките одлики на местото на гнездење, ова може да влијае на преживувањето на мрестилиштата и нивниот однос. Како резултат на еколошките промени, пример дрвјата што растат и го засенуваат гнездото, ова може да ја смени животната средина и да ја претвори во несоодветна локација за инкубација на јајца. Женките кои не покажуваат верност при гнездење и положуваат јајца во истата област подолг временски период, дури и со еколошките промени, може да создадат големи сооднос на мажјаци бидејќи растењето на растителноста во областите на гнездење остануваат под сенка.[3] Бидејќи полот на овие желки е зависен од температурата, промената на температурата може да произведе поголем број мажи или жени што може да го наруши половиот сооднос.[3]
Периодот на парење е во пролет, а јајцата ги закопуваат на брегот од водното станиште. Инкубацијата на јајцата трае од 65 до 100 дена, во зависност од температурата. Половата зрелост кај мажјаците е помеѓу 6 до 12 години, а кај женките меѓу 14 до 18. Блатната желка главно хибернира во вода, поретко на земја.
Смртност
уредиКлимата влијае на преживувањето на младенчињат на E. orbicularis кои штотуку излегле од јајцето. Младенчињата можат да преживеат само под поволни временски услови, но поради нивната големина и долгиот животен век, возрасните E. orbicularis, заедно со многу слатководни желки, имаат балансирана загуба на младенчиња поради климата.[9]
Видот E. orbicularis стана редок во повеќето земји иако е широко распространет во Европа. Изградбата на патишта и возењето на автомобили преку природни живеалишта е можен фактор што и се заканува на популацијата блатни желки. Патните мрежи и сообраќајот честопати носат комплексни еколошки ефекти врз популациите на животни, како што се уништување на природните живеалишта и создавање бариери за движење на животните. Смртноста на патот најверојатно се должи на женките кои се решаваат своите гнезда да ги направат во близина на патиштата, што претставува потенцијална опасност и за младите. Младите блатни желки што се движат по патиштата најверојатно ќе бидат убиени и ќе ги доведат во опасност идните популации. Иако можноста патиштата да бидат главна причина за смртноста на блатните желки е редок феномен, неопходен е долготраен мониторинг.[9]
Воведени егзотични видови како што се Trachemys scripta scripta и Trachemys scripta elegans(црвеноушеста желка), познати обично како желки од Флорида, исто така го доведуваат во опасност вид Emys,од кои потекнуваат, во многу делови на Шпанија (а можеби и во други делови на јужна Европа), бидејќи овие егзотични желки се поголеми и потешки од првичните блатните желки .[10][11] Вообичаениот животен век на блатните желки е 40-60 години. Може да живее и над 100 години, но таквата долговечност е ретка.
Паразити
уредиE. orbicularis е домаќин на неколку видови паразити, вклучувајќи Haemogregarina stepanovi, моногенена од родот Polystomoides, васкуларни трематоди од родот Spirhapalum и многу видови нематоди.[се бара извор]
Влијание врз човекот
уредиИсториски гледано, E. orbicularis се чувала како домашни миленици; сепак, оваа практика е ограничена поради законите за заштита. Сопственоста на диви уловени примероци е забранета. Само регистрирани примероци одгледувани во одредено опкружување и на одреден начин можат да бидат во сопственост на приватни лица. Како резултат на влијанието на човекот, откриено е дека блатната желка е преместена во области далечни од местото на своето потекло. Сепак, можно е да се локализира и укаже на регион на потекло со генетско тестирање.[12]
Погледни повеќе
уредиНаводи
уредиДополнителна литература
уреди- Арнолд. EN , Бартон, Ј. А. (1978). Теренски водич за влекачи и водоземци во Велика Британија и Европа . (Со 351 илустрација, 257 во боја на ДВ Овенден ). Лондон: Колинс. 272 стр. + Плочи 1-40.ISBN 0-00-219318-3ISBN 0-00-219318-3 . ( Emys orbicularis, стр. 93 + Плоча 14, слика 1 + Мапа 48).
- Буленгер, ГА (1889). Каталог на челонците, ринхоцефалијците и крокодилите во британскиот музеј (природна историја). Ново издание. Лондон: Доверители на Британскиот музеј (природна историја). (Тејлор и Френсис, печатари). x + 311 pp. + Плочи I-III. ( Emys orbicularis, стр. 112–114).
- Лине, Карл (1758). Systema naturæ per regna tria naturæ, secundum класи, редови, родови, видови, cum karakteribus, diferentiis, synonymis, locis. Tomus I. Editio Decima, реформати. Стокхолм: Л. Салвиј. 824 стр. ( Testudo orbicularis, нови видови, стр. 198). (на латински).
Надворешни врски
уреди- Emys orbicularis Архивирано на 29 септември 2004 г.
- ARKive - слики и филмови од желката во езерцето (Emys orbicularis)
- Emys orbicularis во базата на податоци за рептили
- http://politiken.dk/indland/ECE36862/gaaden-om-de-danske-sumpskildpadder/
- ↑ Tortoise & Freshwater Turtle Specialist Group (1996). "Emys orbicularis ". The IUCN Red List of Threatened Species. 1996: e.T7717A97292665. doi:10.2305/IUCN.UK.1996.RLTS.T7717A12844431.en.
- ↑ 2,0 2,1 Fritz, Uwe; Havaš, Peter (2007).
- ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 3,4 3,5 Mitrus, S. (2006). „Fidelity to nesting area of the European pond turtle, Emys orbicularis (Linnaeus, 1758)“. Belgian Journal of Zoology. 136 (1): 25–30.
- ↑ 4,0 4,1 Beolens, Bo; Watkins, Michael; Grayson, Michael (2011).
- ↑ 5,0 5,1 Perrot, Julien (2016).
- ↑ 6,0 6,1 6,2 6,3 6,4 Ficetola, G. F.; De Bernardi, F. (2006). „Is the European "pond" turtle Emys orbicularis strictly aquatic and carnivorous?“. Amphibia-Reptilia. 27 (3): 445–447. doi:10.1163/156853806778190079.
- ↑ „НП Галичица“. Архивирано од изворникот на 2021-06-14. Посетено на 2021-07-19.
- ↑ 8,0 8,1 Zuffi, M. A.; Celani, A.; Foschi, E.; Tripepi, S. (2007). „Reproductive strategies and body shape in the European pond turtle (Emys orbicularis) from contrasting habitats in Italy“. Italian Journal of Zoology. 271 (2): 218–224. doi:10.1111/j.1469-7998.2006.00212.x.
- ↑ 9,0 9,1 9,2 Trakimas, G.; Sidaravicius, J. (2008). „Road mortality threatens small northern populations of the European pond turtle, Emys orbicularis“. Acta Herpetologica. 3 (2): 161–166.
- ↑ „La tortuga de Florida amenaza la fauna de la desembocadura del río Millars “.
- ↑ „La tortuga de Florida, especie exótica invasora “.
- ↑ Velo-Anton, G.; Godinho, R.; Ayres, C.; Ferrand, N.; Rivera, A. C. (2007). „Assignment tests applied to relocate individuals of unknown origin in a threatened species, the European pond turtle (Emys orbicularis)“. Amphibia-Reptilia. 28 (4): 475–484. CiteSeerX 10.1.1.508.2852. doi:10.1163/156853807782152589.