Шлука бекасина
| Шлука бекасина | |
|---|---|
| |
| Научна класификација | |
| Царство: | Животни |
| Колено: | Хордови |
| Класа: | Птици |
| Ред: | Бекасови |
| Семејство: | Мочварки |
| Род: | Gallinago |
| Вид: | Шлука бекасина |
| Научен назив | |
| Gallinago gallinago (Linnaeus, 1758) | |
| Подвидови | |
|
G. g. faroeensis | |
| Синоними | |
|
Capella gallinago | |
Шлуката бекасина (науч. Gallinago gallinago) е мала, набиена крајбрежна птица која потекнува од Стариот Свет. За време на размножувањето нејзиното живеалиште се мочуриштата, блатата, тундрите и влажните ливади со ниска растителност низ северна Европа и северна Азија. Таа е птица преселница, со европска популација која се сели во јужна и западна Европа и во Африка, и азиска, која се сели во тропска јужна Азија. Оваа птица ја има во Македонија.
Опис
уреди
Возрасните птици се долги 25-27 см, имаат распон на крилјата 44-47 см и тежат 80-140 г, а над 180 грама пред преселба. Имаат кратки зеленосиви нозе и многу долг, прав, темен клун (5.5-7 см). Телото им е шарено кафеаво со жолти надолжни линии одозгора и светло одоздола. Имаат темна линија врз окото, со светли линии над и под него. Крилјата му се зашилени.[2][3]
Распространетоста на оваа птица е најголема во однос на другите бекасини. Најблиска е на американската вилсонова бекасина G. delicata од Северна Америка, која до неодамна се сметаше за подвид G. g. delicata на шлуката бекасина. Разликата е во бројот на пердувите на опашката, G. gallinago има 7 пара, а G. delicata има 8; американскиот вид, исто така, има малку потесен бел раб на крајот од крилјата.[4][5]
Има два подвида на шлуката бекасина, G. g. faeroeensis во Исланд, Фарски Острови, Шетландски Острови и Оркни (кои зимуваат во Британија и Ирска), и G. g. gallinago во остатокот од Стариот Свет.
Живеалиште и поведение
уреди_at_Bharatpur_I_IMG_5750.jpg)
Шлуката бекасина е добро камуфлирана птица, срамежлива и се крие себеси блиску до земјата, во растителноста, а летнува само кога ќе ѝ се пријде блиску. Кога летнува, испушта остар звук како скип скип и лета цик-цак за да го збуни натрапникот.[6] Се храни пасејќи и копкајќи по меката кал, истражувајќи и собирајќи ја храната што ќе ја види. Претежно јаде инсекти, црви, но и растенија.[3]
| Проблеми со пуштањето? Помош. | |
За време на додворувањето, мажјакот го изведува своејот „одвејувачки“ летачки танц, кога лета високо во кругови, а потоа се нурнува надолу и произведува звук како „удирање на тапан“ и вибрира со пердувите на опашката. Овој звук некои го споредуваат со блеење на овци или кози, па оттаму во многу јазици оваа птица се вика „летачка коза“, „рајски овен“ и сл.[6] Шлуката бекасина гнезди на добро скриено место на земја, со легло од 4 темно маслинести, испрскани со кафеави дамки, јајца.[6] Ги инкубира само женката во тек на 18-21 ден. Но, откако ќе се испилат, за нив се грижат обата родитела, секој со по 2 малечки. Тие се оперјуваат по 10-20 дена.[2][3]
Статус
уредиСè на сè, видот не е загрозен. Иако во многу земји е сè уште предмет на спортски лов, и иако му се уништува животната средина, популацијата е во доволно голем број за да не биде загрозен вид. Сепак, и на оваа птица се однесува Договорот за заштита на африканско-евроазиските миграторни водни птици.
Шлуката бекасина како тема во уметноста
уреди- „Ноќта на шлуките бекасини“ - расказ на колумбискиот писател Габриел Гарсија Маркес од 1950 година.[7]
Наводи
уреди- ↑ BirdLife International (2012). „Gallinago gallinago“. IUCN Red List. Version 2012.1. International Union for Conservation of Nature. Посетено на 16 July 2012.
- ↑ 2,0 2,1 Hoyo, J. del, et al., eds. (1996). Handbook of the Birds of the World, vol. 3. Barcelona: Lynx Edicions. стр. 496. ISBN 84-87334-20-2.CS1-одржување: излишен текст: список на автори (link)
- ↑ 3,0 3,1 3,2 Snow, D. W., & Perrins, C. M. (1998). The Birds of the Western Palearctic, Concise Edition (Vol. 1), Oxford University Press, Oxford.
- ↑ Leader, P. (1999). Identification forum: Common Snipe and Wilson's Snipe Birding World 12(9): 371-4
- ↑ Reid, M. (2008). Identification of Wilson's and Common Snipe British Birds 101 (4): 189-200.
- ↑ 6,0 6,1 6,2 One or more of the preceding sentences вклучува текст од објавено дело кое сега е јавна сопственост: Chisholm, Hugh, уред. (1911). . Encyclopædia Britannica (11. изд.). Cambridge University Press.
- ↑ Gabrijel Garsija Markes, Oči plavog psa. Beograd: Sezam Book, 2015, стр. 87-92.
Надворешни врски
уреди| „Шлука бекасина“ на Ризницата ? |
| „Gallinago gallinago“ на Викивидовите ? |
- Common Snipe videos, photos & sounds Архивирано на 29 јули 2013 г. on the Internet Bird Collection
- Ageing and sexing (PDF; 5.1 MB) by Javier Blasco-Zumeta & Gerd-Michael Heinze Архивирано на 23 јули 2011 г.
- Avibase[мртва врска]
- Gallinago gallinago(ITIS)
- „Gallinago gallinago“. Europeana. Посетено на 2012-09-25. - sound sample