Хумајунов гроб

Гробницата на Хумајун (персиски: Maqbara-i Humayun) — гробница на могулскиот цар, Мирза Насир ел-Дин Мухамед, попознат како Хумајун, сместена во Делхи, Индија. Гробницата била нарачана од првата сопруга и главна сопруга на Хумајун, царицата Бега Бегум под нејзино покровителство во 1558 година, а дизајнирана од Мирак Мирза Гијас и неговиот син, Сејид Мухамед, персиски архитекти избрани од неа. Тоа било првата градина-гробница на индискиот потконтинент, и се наоѓа во Низамудин Исток, Делхи, блиску до тврдината Дина-Панах, позната и како Пурана Кила (Стара тврдина), која Хумајун ја пронашол во 1538 година. Тоа било, исто така, првата структура што користела црвен песочник во таков обем. Гробницата е прогласена за светско наследство на УНЕСКО во 1993 година, и оттогаш е подложена на обемни реставраторски работи, кои се завршени. Покрај главната гробница на Хумајун, неколку помали споменици се пробиени на патеката што води до неа, од главниот влез на запад, вклучително и оној што дури и датира пред самата главна гробница, за дваесет години; тоа е гробниот комплекс на Иса Кан Нијази, авганистански благородник во дворот на Шер Шах Сури од династијата Сури, кој се борел против Могалите, изграден во 1547 н.е.

Хумајунов гроб
Панорамски поглед на џамијата на дневна светлина
Општи податоци
Вид	Гробница
Стил	Могулска архитектура
Место	Патот Матура, Низамудин Исток, Делхи, Индија
Координати	28°35′35.8″N 77°15′02.5″E
Темелот удрен	1557
Проектирање и изградба
Архитект	Мирак Мирза Гијат Саид Мухамад
Светско наследство на УНЕСКО
Службен назив	Хумајунов гроб, Делхи
Критериум	културно: (ii), (iv)
Навод	232bis
Запис	1993 (XVII заседание)
Дополнувања	2016
Површина	27.04 ha (0.1044 ми)
Преоден појас	53.21 ha (0.2054 ми)

Комплексот ја опфаќа главната гробница на царот Хумајун, во која се сместени гробовите на царицата Бега Бегум, Хаџи Бегум, како и Дара Шикох, правнук на Хумајун и син на подоцнежниот цар Шах Јахан, како и многу други последователни Могули, вклучувајќи ги Џахандар Шах, Фаруксијар, Рафи Ул-Дарџат, Рафи Уд-Далат, Мухамед Кам Бахш и Аламгир II. Претставува скок во могулската архитектура и заедно со нејзината остварена градина Чарбаг, типична за персиските градини, но никогаш досега невидена во Индија, поставила преседан за подоцнежната мугалска архитектура. Се гледа како јасно отстапување од прилично скромниот мавзолеј на неговиот татко, првиот могулски цар, Бабур, наречен Баг-е Бабур (Градини на Бабур) во Кабул (Авганистан). Иако тој бил првиот цар кој ја започнал традицијата да биде погребан во рајска градина. По примерот на Гур-е Амир, гробницата на неговиот предок и азискиот освојувач Тимур во Самарканд, тој создал преседан за идната мугалска архитектура на кралски мавзолеј, која го достигна својот зенит со Таџ Махал, во Агра.

Местото е избрано на бреговите на реката Јамуна, поради неговата близина до Низамудин Дарга, мавзолејот на прославениот суфиски светец од Делхи, Низамудин Аулија, кој бил многу почитуван од владетелите на Делхи и чија резиденција е Чила Низамудин Аулија, североисточно од гробницата. Во подоцнежната историја на Могулците, последниот цар Бахадур Шах Зафар се засолнил овде, за време на Индискиот бунт од 1857 година, заедно со тројца принцови, и бил заробен од капетанот Ходсон пред да биде протеран во Рангун. Во времето на династијата Мамелуци, (робови) оваа земја била под „Тврдината КилоХери“, која била престолнина на султанот Кајкабад, синот на Насирудин (1268–1287).

Гробниците на комплексот Баташевала лежат во тампон зоната на светското наследство на гробниот комплекс Хумајун; двата комплекса се разделени со мал пат, но затворени во нивниот посебен сложен ѕид.

Историја

Могулскиот цар, Хумајун,1508–1556 година

Заробување на последниот царБахадур Шах Зафар и неговите синови од Вилијам Ходсон во гробот на Хумајун во септември 1857 година

По неговата смрт на 27 јануари 1556 година, телото на Хумајун првпат било погребано во неговата палата во Пурана Кила во Делхи. Потоа, Ханџар-бег го однел во Сирхинд, во Пенџаб, а во 1558 година го видел синот на Хумајун, тогашниот цар на Могулите, Акбар. Акбар потоа ја посетил гробницата во 1571 година, кога требало да биде завршена.

Гробницата на Хумајун била изградена по наредба на неговата прва сопруга и главна сопруга, царицата Бега Бегум (позната и како Хаџи Бегум). Изградбата започнала во 1565 година и била завршена во 1572 година; изградбата чинела 1,5 милиони рупии, целосно платени од царицата. Бега Бегум била толку тажна поради смртта на нејзиниот сопруг што оттогаш го посветила својот живот на единствена цел: изградба на споменик за него, кој што би бил највеличествениот мавзолеј во царството, на локација во близина на реката Јамуна во Делхи. Според Аин-и-Акбари, детален документ од 16 век напишан за време на владеењето на Акбар, Бега Бегум ја надгледувала изградбата на гробницата по враќањето од Мека и преземањето на аџилакот Хаџ.

Според Абд ел-Кадир Бада'уни, еден од ретките современи историчари што ја спомнал изградбата на гробницата, таа била дизајнирана од персискиот архитект Мирак Мирза Гијас (исто така познат како Мирак Гијатудин), кој бил избран од царицата и донесен од Херат (денеѓен северозападен Авганистан ); тој претходно проектирал неколку згради во Херат, Бухара (денес во Узбекистан) и други на други места во Индија. Гијас умрел пред да биде завршена структурата и ја довршил неговиот син, Сејед Мухамед ибн Мирак Гијатуддин.

Еден англиски трговец, Вилијам Финч, кој ја посетил гробницата во 1611 година, го опишува богатото внатрешно опремување на централната комора (во споредба со редок изглед денес). Тој го спомнува присуството на богати теписи, како и шамијана, мал шатор над кенотафот, кој бил покриен со чист бел чаршаф и со копии од Куранот напред заедно со мечот, турбанот и чевлите на Хумајун.

Некогаш познатиот чарбаг (четири градини) бил направени од четири квадрати разделени со четири шеталишта, кои зрачат од централниот базен за рефлексија. Се простира на 13 хектари околу споменикот, постојано менуван во текот на годините по неговата изградба. Главниот град веќе бил префрлен во Агра во 1556 година, а падот на Могулите го забрзал распаѓањето на споменикот и неговите карактеристики, бидејќи скапото одржување на градината се покажало невозможно. До почетокот на 18 век, некогашните бујни градини биле заменети со зеленчукова градина на луѓе кои се населиле во оградената област. Меѓутоа, заробувањето на последниот цар на Могулите, Бахадур Шах Зафар за време на индискиот бунт од 1857 година, заедно со просториите, и неговото последователно осудување на егзил, заедно со егзекуцијата на неговите три сина, значело дека претстојат најлошите денови на споменикот, бидејќи Британците целосно го презеле Делхи. Во 1860 година, могулскиот дизајн на градината била повторно засаден во поанглиски стил на градина, со кружни кревети кои ги замениле централните базени со вода на четирите аксијални патеки и дрвја обилно засадени во цветните леи. Оваа грешка била поправена во почетокот на 20 век, кога по наредба на вицекралот Лорд Керзон, оригиналните градини биле обновени во голем проект за реставрација помеѓу 1903 и 1909 година, кој исто така вклучувал обложување на гипсните канали со песочник; шемата за садење од 1915 година додала акцент на централната и дијагоналната оска со тоа што ја обложил со дрвја, иако некои дрвја исто така биле засадени на платформата првично резервирана за шатори.

Во 1882 година, официјалниот куратор на античките споменици во Индија го објавил својот прв извештај, во кој се споменува дека главната градина била пуштена на различни култиватори; Меѓу нив до доцна биле кралските потомци, кои во неа одгледувале зелка и тутун.

Во биографијата на Роналдшеј за Лорд Керзон е цитирано писмо од Лорд Керзон до неговата сопруга во април 1905 година: „Се сеќавате на гробот на Хумајун? Ја обновив градината, ги ископав каналите за вода и повторно ги наполнив и целото место ја врати својата недопрена убавина. Отидов во Англија минатото лето и, бидејќи окото на мајсторот беше далеку, на целото место му беше дозволено да се врати. Градината е препуштена на староседелец и сега е засадена со репа, а трудот од четири години е фрлен! “.

За време на поделбата на Индија, во август 1947 година, Пурана Кила заедно со гробот на Хумајун, станале главни бегалски кампови за муслиманите кои мигрирале во новооснованиот Пакистан, а подоцна биле управувани од владата на Индија. Овие кампови останале отворени околу пет години и предизвикале значителна штета не само на големите градини, туку и на водните канали и на главните градби. Логорите биле многупати нападнати од џати, што предизвикало вандализам за време на раните денови на поделба во 1947 година. На крајот, за да се избегне вандализам, кенотафите во мавзолејот биле обвиткани во тули. Во наредните години, Археолошкиот институт на Индија (АИИ) ја презел одговорноста за зачувување на спомениците на наследството во Индија, и постепено зградата и нејзините градини биле обновени. До 1985 година биле направени четири неуспешни обиди да се вратат оригиналните водни карактеристики.

Важна фаза во реставрацијата на комплексот започнала околу 1993 година, кога споменикот бил прогласен за светско наследство. Ова донело нов интерес за неговата реставрација и започнал детален процес на истражување и ископување под покровителство на Ага Кан Траст и АИИ. Ова кулминирало во 2003 година, кога голем дел од комплексот и градините биле обновени, а историските фонтани повторно започнале да работат по неколку векови неупотреба. Оттогаш, реставрацијата е континуиран процес, со следните фази кои се однесуваат на различни аспекти и споменици на комплексот.

Архитектура

План на подот на гробната структура на гробот на Хумајун

Кенотафот на Хумајун

Таванот на влезната комора внатре

Турското и могулското владеење во индискиот потконтинент, исто така, вовело централноазиски и персиски стилови на исламска архитектура во регионот, а до крајот на 12 век раните споменици во овој стил се појавувале во и околу Делхи, главниот град на Делхискиот Султанат. Почнувајќи од династијата турски робови (Мамелучка династија) која го изградила Кутб Минар (1192) и нејзината соседна џамија Куват-ул-Ислам (1193 н.е.). Северна Индија била сукцесивно управувана од странски династии во наредните векови, што ја довело до индо-исламската архитектура. Додека преовладувачкиот стил на архитектура бил трабеат, употребувајќи столбови, греди и надвратници, ова довело до лачен стил на градба, со своите сводови и греди, кои процветале под покровителство на Могулците и со инкорпорирање на елементи од индиската архитектура, особено раџастанската архитектура, вклучително и декоративните конзолски балкони, висечки украси и киосци или чатри, за да се развие посебен стил на могулската архитектура, кој требало да стане трајно наследство на владеењето на Могулите. Комбинацијата од црвен песочник и бел мермер претходно била видена во гробниците и џамиите од периодот на султанатот на Делхи, најкарактеристично во високо украсната порта Алаи Дарваза во комплексот Кутуб, Мехраули, изградена во 1311 година, за време на династијата Калџи.

План за заграден простор на гробницата на Хумајун

Во комплексот се влегува преку две високи двокатни порти на запад и југ, високи 16 метри со простории од двете страни на преминот и мали дворови на горните катови. Гробницата, изградена од урнатини и црвен песочник, користи бел мермер како материјал за обложување, а исто така и за подот, решеткастите екрани (јалис), рамките на вратите, стреата (чаџа) и главната купола. Се наоѓа на засводена тераса висока осум метри и се простира на 12.000 m ². Тој е во суштина квадрат во дизајнот, иако е заоблен на рабовите за да изгледа октагонален, за да се подготви теренот за дизајнот на внатрешната структура. Пиедесталот направен со јадро од урнатини има педесет и шест ќелии наоколу и има над 100 надгробни споменици. Целата основна структура е на подигната платформа, висока неколку скалила.

Гробницата била инспирирана од персиската архитектура, и достигнува висина од 47 метри и столбна плоча широка 91 метри, и била првата индиска градба што ја користела персиската двојна купола, со 42,5 метри. Двојната или „двослојната“ купола има надворешен слој кој ја поддржува надворешноста од бел мермер, додека внатрешниот дел му дава облик на кавернозниот внатрешен волумен. За разлика од чисто белата надворешна купола, остатокот од зградата е составен од црвен песочник, со бел и црн мермер и жолти детали од песочник, за да се ослободи од монотонијата.

Симетричниот и едноставен дизајн на надворешноста е во остар контраст со сложениот внатрешен план на подот, на внатрешните комори, кој е квадратен деветкратен план, каде што осум двокатни засводени комори зрачат од централната купола комора со двојна висина. Во него може да се влезе преку импозантен влезен ејван (висок лак) на југ, кој е малку вдлабнат, додека другите страни се покриени со сложени џали, камени решетки. Под оваа бела купола во купола одаја (хуџра), се наоѓа централниот октагонален гроб, погребната комора која содржи единствен кенотаф, оној на вториот цар, Хумајун. Кенотафот е порамнет на оската север-југ, според исламската традиција, при што главата е поставена на север, додека лицето е свртено настрана кон Мека. Вистинската погребна комора на царот, сепак, лежи во подземна комора, точно под горниот кенотаф, достапно преку посебен премин надвор од главната структура, која останува главно затворена за посетителите. Оваа техника на погребување, заедно со пиетра дура, орнаментација со мермер, па дури и камен, во бројни геометриски и арабески обрасци, видена насекаде околу фасадата е важно наследство на индо-исламската архитектура и процветала во многу подоцнежни мавзолеи на Могулското Царство, како Таџ Махал, кој исто така има двојни кенотафи и извонредна изработка на пиетра дура.

Главната комора го носи и симболичниот елемент, дизајн на михраб над централната мермерна решетка или џали, свртена кон Мека на Запад. Наместо традиционалната Сура 24, Ан-Нур од Куранот да биде испишана на михрабите, оваа е само преглед што дозволува светлината да влезе директно во комората, од Кибла или правецот на Мека, со што го издигнува статусот на императорот над неговиот ривали и поблиску до божественоста.

Оваа комора со својот висок таван е опкружена со четири главни октогонални комори на два ката, поставени на дијагоналите со заоблени лоби кои водат до нив и ги поврзуваат. Помеѓу има четири помошни комори, што сугерира дека гробницата била изградена како династички мавзолеј. Збирно, концептот на осум странични комори не само што нуди премин за обиколување на главниот кенотаф, практика вообичаена во суфизмот и исто така видлива во многу царски мавзолеи на династијата, тој исто така го одразува концептот на Рајот во исламската космологија. Секоја од главните комори има, пак, уште осум, помали комори што зрачат од нив, и на тој начин симетричниот план на земјата се открива дека содржи вкупно 124 засводени комори. Многу помали комори исто така содржат кенотафи на други членови на кралското семејство и могулското благородништво, сите во главните ѕидови на гробницата. Истакнати меѓу нив и кенотафите на самата Хамида Бегум се таму заедно со Дара Шико. Севкупно, има над 100 гробови во целиот комплекс, вклучително и многу на терасата на првото ниво, поради што го добил името „Дом на Могулите“. Бидејќи гробовите не се испишани, нивната идентификација останала непозната.

Зградата била првата што ја искористила својата уникатна комбинација од црвен песочник и бел мермер, и вклучува неколку елементи од индиската архитектура, како малите настрешници или чатри кои ја опкружуваат централната купола, популарни во Раџастанската архитектура и кои првично биле покриени со сини плочки.

Чар Баг

Додека изградбата на главната гробница траела повеќе од осум години, околу неа се работело на исто така била поставената во центарот на 120.000 м² градина Чар Баг или Рајска градина, во персиски стил со четириаголна поставеност. Тоа било прв од ваков вид во Јужна Азија во таков обем. Високо геометриската и затворена Рајска градина е поделена на четири квадрати со асфалтирани патеки (кијабани) и два пресечни централни водни канали, рефлектирајќи ги четирите реки што течат во џенат, исламскиот концепт на рајот. Секој од четирите квадрати е дополнително поделен на 8 помали градини со патеки, создавајќи вкупно 32 минијатурни градини (со мавзолејот во центарот), дизајн типичен за подоцнежните могулски градини. Се сметс дека централните водни канали исчезнуваат под структурата на гробот и повторно се појавуваат од другата страна во права линија, што укажува на корански стих кој зборува за реките што течат под „Рајската градина“.

Стоејќи во центарот на местото каде што се вкрстуваат главните оски, гробницата е слична по форма и положба на градинарски павилјон. Но, овде го означува местото каде почива телото на починатиот владетел. „Градината е за суверенитет, а мавзолејот е за династија. Кога мавзолејот е вграден во градината, како што е на гробот на Хумајун, суверенитетот и династијата се комбинираат во телеолошка изјава дека кралот е владетел како што секогаш бил и секогаш ќе биде“.

Целата гробница и градината се затворени во високи ѕидови од урнатини од три страни. Четвртата страна требало да биде реката Јамуна, која оттогаш се оддалечила од структурата. Централните патеки завршуваат на две порти: главната во јужниот ѕид и помала во западниот ѕид. Постојат два двокатни влеза; западната порта се користи денес, додека јужната порта, која се користела за време на могулскиот период, денес е затворена. Порамнет во центарот на источниот ѕид се наоѓа барадари, што е зграда или просторија со дванаесет врати дизајнирани да овозможат слободен проток на воздух низ него. На северниот ѕид се наоѓа амам, комора за капење.

Гробница на Бербер (Нај Ка Гумбад)

Чила Низамудин

Други споменици

Гробот на Иса Кан Нијази, датирана од 1547 година

Гробот и џамијата на Иса Кан: Неколку споменици се исцртани на патеката што води до оградата на гробницата од главниот влез на Запад. Истакната меѓу нив е онаа што датира пред самата главна гробница, за дваесет години. Изграден во 1547 н.е., тој е гробниот комплекс на Иса Кан Нијази, авганистански благородник во дворот на Шер Шах Сури од династијата Сури, кој се борел против Могулите. Октогоналната гробница е поставена во октогонална градина, која била изградена за време на неговиот живот и за време на владеењето на Ислам Шах Сури, син на Шер Шах. Подоцна служела како гробница за целото семејство на Иса Кан. На западната страна на гробот се наоѓа џамија широка три заливи, во црвен песочник. Октогоналната гробница има неверојатна сличност со другите гробници од спомениците на династијата Сури во градините Лоди, во Делхи и покажува забележителен напредок во развојот на извонредниот архитектонски стил на главната гробница. Некои од архитектонските детали присутни овде биле видени подоцна во главниот гроб на Хумајун, иако во многу поголем размер, како што е гробницата што е сместена во заградена градина со ѕидови.

Градината на Бу Халима и поглед на гробот

Гробот и градината на Бу Халима: Кога се влегува во комплексот од запад, посетителот најпрвин влегува во комплексот градина, познат како Градината на Бу Халима, иако малку се знае за неа, а бидејќи гробот или подигнатата платформа каде што некогаш стоела не е на центар, се смета дека бил додаден подоцна.

Гробница и џамија Афсарвала: Се наоѓа на југозападниот крај на комплексот, и е посветена на непознато лице. Еден од мермерните гробови во гробницата е датиран од 1566-67 н.е. Самата џамија може да се датира во истиот период, судејќи според неговата местоположба, како што стои во непосредна близина на гробот, наместо подалеку од него.

Арапски Серај: Буквално значи сарај за коњите, структурата се наоѓа во непосредна близина на џамијата Афсарвала и била изградена од Бега Бегум околу 1560-1561 н.е., наводно изградена за занаетчиите кои дошле за градежните работи. Можела да собере 300 на број. (на персиски ارابه значи: Количка или Гари (возило)).

Нила Гумбад околу 1625-1626 година, изградена од дворецот Абдул Рахим Кан-И-Кана, за неговиот слуга Фахим Кан

Нила Гумбад: Надвор од границите на комплексот се наоѓа гробницата позната како Нила Бурџ (денес позната како Нила Гумбад) или „Сина купола“, така наречена затоа што носи впечатливи сини застаклени плочки. Таа била изградена од Абдул Рахим Кан-И-Кана, син на Бајрам Кан, исто така дворјанин на могулскиот цар во дворот на Акбар, за неговиот слуга Мијан Фахим. Фахим, кој не само што пораснал со својот син, туку подоцна и умрел заедно со еден од синовите на Рахим, Фероз Кан, додека се борел против бунтот на могалскиот генерал Махабат Кан во 1625–26 година, за време на владеењето на Џахангир. Оваа структура е позната по својата уникатна архитектура, бидејќи е октагонална однадвор додека квадрат внатре; таванот е украсен со обоен и засечен малтер, има купола со висок врат и покажува видливо отсуство на карактеристика со двојна купола, заедничка за гробниците од тој период.

Чила Низамудин Аулија: Се верува дека е резиденција на светецот заштитник на Делхи, Низамудин Аулија (1325), се наоѓа веднаш надвор од главниот комплекс, во близина на североисточниот агол на главниот мавзолеј и е пример на архитектурата од периодот на Туглак.

Уште подалеку од гробниот комплекс, лежат споменици од времето на Могулците, Бада Батешевала Махал, гробот на Музафар Хусеин Мирза, внук на Хумајун, изграден во 1603-04 година на платформа со пет лакови на секоја страна, а неговите внатрешни ѕидови се украсени со засечен и обоен малтер; Чоте Батешевала Махал некогаш била аркадна октагонална зграда со куполен таван и камени џаали. И двата споменици денес се наоѓаат во комерцијална област свртена кон паркингот на комплексот. Друга градба од периодот е Барапула, мост со 12 столбови и 11 заоблени отвори, изграден во 1621 година од Михр Бану Ага, главниот евнух на дворот на Џахангир.

Берберска гробница: Кон југоисточниот агол, во рамките на Чар Баг, се наоѓа гробот познат како Наи-ка-Гумбад, или берберска гробница, што му припаѓа на кралскиот бербер, може да се добие од 1590-91 н.е., преку натпис пронајден во неговата внатрешност. Неговата близина до главната гробница и фактот дека тоа е единствената друга градба во рамките на главниот гробен комплекс укажува на нејзината важност, меѓутоа, нема натписи кои укажуваат на тоа кој е погребан во него, името Берберски гроб е локалното име на структурата., па затоа се уште се користи.

Гробницата се наоѓа на подигната платформа, до која се стигнуваат седум скалила од југ, има квадратен план и се состои од единечна преграда покриена со двојна купола. Внатре се наоѓаат два гробови на секој испишан со стихови од Куранот. Исто така, еден од гробовите е испишан со фигурата 999 што може да значи година на хиџра 1590–91. Меѓутоа, во акварел од 1820 година, кој денес се наоѓа во Британската библиотека, персискиот натпис под структурата гласи, Maqbarah-i-Kokah, т.е. Персиска титула како господине) иако идентитетот на лицето останува непознат, и можеби (погрешно) се однесува на друг близок споменик во комплексот Чаусат Хамба, гробот на Атага Кан, згрижувачкиот брат на Хумајун, кој се наоѓа во областа Низамудин запад, а не на исток од гробот на Хумајун.

Гробници во споменикот

• Насирудин Мухамед Хумајун
• Хамида Бану Бегум
• Бега Бегум
• Шахзада Мурад Мирза
• Шахзада Дара Шикох
• Шахзада Кам Бакш
• Шахзада Бидар Бахт
• Муизудин Мухамед Џахандар Шах
• Муинудин Мухамед Фарухсијар
• Шахзада Азим-уш-Шан Мирза
• Шахзада Рафи-уш-Шан Мирза
• Шахзада Јахан Шах Мирза
• Шахзада Хумајун Мирза
• Рафи уд-Дарајат
• Рафи уд-Даула
• Азизудин Мухамед Аламгир II

Реставрација

Реставраторските работи на гробот на Хумајун, барале отстранување на 3000 камиони (12.000 кубни метри) земја и специјален канал инсталиран одзади, од покривот (2008)

Пред да се преземат реставраторските работи, вандализмот и незаконските зафати биле неконтролирани на местото на гробницата, што претставувало сериозна опасност за зачувувањето на ова непроценливо богатство. На главниот влез на гробницата на Хумајун, мрачните тезги биле поставени под многу корумпиран систем на општинско покровителство познат како техбазари, а на овие отворени простори им било дозволено да се паркираат нелегално на секакви тешки возила. На страната на Нила Гумбад била огромна тврдина на политиката на индиската банка за гласови – илјадници „жители на сиромашните квартови“ биле задржани од влијателен дел од политичкото раководство за да служат како „врзани гласачи“ за време на изборите. Околината на даргахот на Хазрети Низамудин Аулија исто така била безмилосно деградирана, а светиот резервоар станал неуреден слив.

Работата за реставрација на Фондот за култура на Ага Кан (АКТЦ), во соработка со Археолошкото истражување на Индија (АИИ), започнала околу 1999 година по истражувачката работа, која започнала во 1997 година, а била завршена во март 2003 година. Повторно биле засадени околу 12 хектари тревници, а во градините биле засадени над 2500 дрвја и растенија, вклучително и манго, лимон, ним, хибискус и сечи од јасмин. Била преземена и инсталација на нов систем за циркулација на вода за каналите на пешачките патеки. За да се осигура дека водата тече природно низ каналите и базените на локацијата од 12 хектари (30 хектари) без помош на хидраулични системи, каналите за вода биле повторно поставени до точен степен од еден сантиметар на секои 40 метри (1:4000 падина). Ова на крајот овозможило водата да тече низ водотеците во градините, а заспаните фонтани повторно да почнат да функционираат. Други задачи во овој проект за реставрација вклучувале поставување систем за собирање дождовница со користење на 128 јами за полнење подземни води и уништување и ревитализација на старите бунари кои биле откриени за време на реставрацијата. Ова било прво приватно финансиран заеднички напор под покровителство на Националниот културен фонд (НКФ) од страна на Археолошкото истражување на Индија (АИИ). Финансирањето вклучувало сума од 650.000 американски долари од фондот Ага Кан за култура на Неговото Височество Ага Кан, со помош од Хотелската групација Оберои. Покрај тоа, АКТЦ врши позначајна реставрација на гробот на Бабур, почивалиштето на таткото на Хумајун во Кабул.

По реставраторските работи, условите во и околу овој комплекс претрпеле промени во морето. Сите тезги и други упади биле отстранети, а спомениците и зелените површини биле обновени. Елегантните градини денес ги опкружуваат спомениците, додавајќи им на нивното достоинство и благодат. Кога е осветлен ноќе, споменикот изгледа навистина прекрасно.

Во 2009 година, како дел од тековните реставраторски работи, АИИ и АКТЦ, по повеќемесечна рачна работа со рачен алат, отстраниле од покривот дебел слој од цемент бетон кој вршел притисок од околу 1.102 тони врз конструкцијата. Цементниот бетон првично бил поставен во 1920-тите за да се спречи истекување на вода и довело до блокирање на водните премини. Последователно, секогаш кога имало истекување, се додавал свеж слој цемент, што доведува до акумулирана дебелина од околу 40 см; ова сега е заменето со традиционален покривен слој на база на вар. Во следната фаза, сличен третман бил даден на првата чабутра (цоколот) на гробницата, која првично била поплочена со големи блокови од кварцитски камен, некои тежат над 1.000 килограми. Во 1940-тите, нерамна населба во долниот столб била коригирана со покривање со слој од бетон, додавајќи го обезличувањето на оригиналниот могулски под, кој се совпаѓал со оној на Западната порта.

Гробница во литературата

Летиција Елизабет Лендон ја објавила поетската илустрација Гробот на Хумајон, Делхи во книгата од 1833 година. Ова се одразува на сцената и се заснова на гравура на слика од Вилијам Пурсер, покажувајќи малку далечен поглед на гробницата.

Мавзолејот денес

Лошо осмислени градежни планови како плановите на Владата на Делхи во 2006-2007 година за изградба на нов тунел за поврзување на Источен Делхи со стадионот Џавахарлал Нехру, Делхи во Јужен Делхи и за проширување на патиштата во близина на гробницата за Игрите на Комонвелтот во 2010 година за поврзување на Националниот автопат -24 со патот Лоди, исто така, претставувало сериозна закана за споменикот. Урбанистите стравувале дека историскиот споменик не би можел да ги издржи вибрациите што произлегуваат од градежните работи во толку непосредна близина. Конечно, Археолошкиот институт на Индија успеал да ги запре плановите.

На 30 мај 2014 година, завршницата на гробницата била урната од куполата од силно невреме што го погодил градот. На 19 април 2016 година, министерот за култура на Унијата на Индија, д-р Махеш Шарма го открила реставрираниот финален проект на споменикот. Оригиналната завршница ќе биде конзервирана.

Галерија

• 
• 
  Поглед на југозападниот агол на гробот на Хумајун
• 
  Одраз
• 
  Шестокраки ѕвезди на една од Пиштаките на гробницата на Хумајун
• 
  Кенотафи на Хамида Бану Бегум,Дара Шико. во една споредна просторија
• 
  Џали михраб го означува правецот на киблата додека некој стои во комората на кенотафот на Хумајун и гледа на запад.
• 
  Гробницата на Хумајун видена од Западната порта
• 
  Западната фасада на Западната порта на гробот на Хумајун
• 
  Џамијата на Иса Кан, преку неговиот гроб, исто така била изработена околу 1547 н.е., во близина на гробот Хумајун
• 
  Порта во Араба Сарај, јужно до патеката кон гробот на Хумајун
• 
  Гробницата Афсарвала се наоѓа во близина на гробницата Хумајун
• 
  Гробот на Хумајун, со неговиот берберски гроб (Наи-ка-Гумбад) во преден план, Делхи (фотографија од 1858 година)
• 
  Кружни текови во стил на англиски градина ги замениле квадратните централни резервоари на градината Чарбаг во 1860 година
• 
  Гробот на Хумајун ноќе
• 
  Страничен поглед на гробот на Хумајун

Дополнителна литература

• Begum, Gulbadan (1902). Humayun-nama :The history of Humayun. Annette S. Beveridge (trans.). Royal Asiatic Society.
• Banerji, S K (1938). Humayun Badshah. Humphrey Milford Oxford University Press.
• Hearn, Gordon Risley (1906). The Seven Cities of Delhi. W. Thacker & Co., London.
• Humayun's Tomb & adjacent monuments, by Akbar Naqvi. Published by Archaeological Survey of India, 2002. ISBN 81-87780-08-8ISBN 81-87780-08-8.
• Delhi – Humayun's Tomb and Adjacent Building  Delhi Through Ages, by S. R. Bakshi. Published by Anmol Publications, 1995. ISBN 81-7488-138-7ISBN 81-7488-138-7. pp. 29–47.
• Orthodoxy, Innovation, and Revival: Considerations of the Past Imperial Mughal Tomb Architecture by Michael Brand. 1993
• Humayun's Tomb: Form, Function, and Meaning in Early Mughal Architecture, by Glenn D. Lowry, 1987
• Humayun Tomb Gardens Revitalisation, 2000s, documents and videos
• Zohreh Bozorg-nia, Mimaran-i Iran. ISBN 964-7483-39-2ISBN 964-7483-39-2, 2004, p. 184.
• Mughal Architecture of Delhi : A Study of Mosques and Tombs (1556–1627 A.D.), by Praduman K. Sharma, Sundeep, 2001, ISBN 81-7574-094-9. Chapt 10.
• Garden Tomb of Humayun: An Abode in Paradise, by Neeru Misra and Tanay Misra, Published by Aryan Books International, Delhi, 2003
• Ruggles, D. Fairchild. 1997. Humayun's Tomb and Garden: Typologies and Visual Order. In Gardens in the Time of the Great Muslim Empires: Theory and Design. Attilio Petruccioli (ed). Leiden; New York: E.J. Brill

Надворешни врски

• Матична страница
• Humayun's Tomb Archaeological Survey of India
• Humayun's Tomb Bibliography with Linked Articles
• Compilation of Indian Heritage Sites
• AKTC revitalisation of the Humayun's Tomb Gardens
• Humayun's Tomb on Delhi-Tourism-India.com
• Geographic data related to Humayun's Tomb at OpenStreetMap
• Humayun's Tomb Best Time To Visit Архивирано на 27 ноември 2021 г. Archived 27 November 2021 at the Wayback Machine

Слики

• Сателитска слика од Google Maps
• Панорамски поглед на гробот на Хумајун во WHTour
• Слајдшоу на гробот на Хумајун на Фотопедија