Лејџојски јазик
Лејџојски јазик (традиционален кинески: 雷州話; упростен кинески: 雷州话; пинјин: Léizhōu huà - лејџојски дијалект) или лејџојски мински — огранок на минските јазици кој се говори во градот Лејџоу и околното подрачје на полуостровот Лејџоу, во југозападниот дел на покраината Гуангдунг, јужна Кина. Според класификацијата на Јуен Ѓахуа, лејџојскиот е наречје на јужноминскиот јазик, но ова е спорно поради малата заеморазбирливост со другите јужномински наречја. Според поделбата на Ли Жунг, која е искористена во влијателното дело Јазичен атлас на Кина, ова е посебна група во состав на минските јазици.[3] Некои го врзуваат со хајнанскиот во т.н. ќуншко-лејскa група.[2]
| Лејџојски јазик | |
|---|---|
| Лејџојски мински јазик 黎話 / [lɔi˩ uɛ˨˦] | |
| Изговор | [lui˩ tsiu˨˦ uɛ˨˦] (лејченшки дијалект) |
| Застапен во | Кина, Хонгконг и Макао, Тајван, Сингапур, Малезија, Индонезија, САД (Калифорнија) |
| Подрачје | полуостров Лејџоу во Гуангдунг |
| Говорници | ~ 2,8 мил. во Кина (2004)[1] |
| Јазично семејство | |
| Јазични кодови | |
| ISO 639-3 | нема |
| Linguasphere | 79-AAA-jj |
 Лејџојски | |
Фонологија уреди
Согласки уреди
| Двоуснени | Венечни | Заднонепчени | Гласилни | |||
|---|---|---|---|---|---|---|
| Носни | m | n | ŋ | |||
| Избувни | звучни | b | ||||
| безвучни | неприздивни | p | t | k | ||
| приздивни | pʰ | tʰ | kʰ | |||
| Струјни | звучни | z | ||||
| безвучни | s | h | ||||
| Слеани | безвучни | неприздивни | t͡s | |||
| приздивни | t͡sʰ | |||||
| Странични приближни | l | |||||
Тонови уреди
Лејџојскиот има шест тона, кои се сведуваат на два кај запирните (затворени) слогови. Овие не се тонови како такви, иако кинеската линвгистика ги бројува заедно со тоновите во „8 гласа“„ (聲, шенг).
| Број | Назив | Контура | Опис |
|---|---|---|---|
| 1 | јин пинг (陰平) | ˨˦ (24) | нагорен |
| 2 | јин шанг (陰上) | ˦˨ (42) | надолен (високопаден) |
| 3 | јин ќу (陰去) | ˨˩ (21) | најнизок (нископаден) |
| 4 | јин жу (陰入) | ˥̚ (5) | високозапирен |
| 5 | јанг пинг (陽平) | ˨ (2) | низок |
| 6 | јанг шанг (陽上) | ˧ (3) | среден |
| 7 | јанг ќу (陽去) | ˥ (5) | висок |
| 8 | јанг жу (陽入) | ˩̚ (1) | нискозапирен |
Поврзано уреди
Наводи уреди
- ↑ „湛江市志•第三十六篇 方言•第三章 雷州话“. Архивирано од изворникот на 2015-05-05. Посетено на 2017-03-21.
- ↑ 2,0 2,1 Hou Jingyi [侯精一]. 2002. An Introduction to Mordern Chinese Dialects [现代汉语方言概论], Shanghai Educational Press [上海教育出版社], pp. 238
- ↑ Kurpaska, Maria (2010). Chinese Language(s): A Look Through the Prism of "The Great Dictionary of Modern Chinese Dialects". Walter de Gruyter. стр. 54–55, 86. ISBN 978-3-11-021914-2.
- Běijīng dàxué zhōngguóyǔyánwénxuéxì yǔyánxué jiàoyánshì. (1989) Hànyǔ fāngyīn zìhuì. Běijīng: Wénzìgǎigé chūbǎnshè.(北京大學中國語言文學系語言學教研室. 1989. 漢語方音字匯. 北京: 文字改革出版社)
- Norman, Jerry. [1988] (2002). Chinese. Cambridge, England: CUP ISBN 0-521-29653-6
- Yuán, jiāhuá (1989). Hànyǔ fāngyán gàiyào (An introduction to Chinese dialects). Beijing, China: Wénzì gǎigé chūbǎnshè. (袁家驊. 1989. 漢語方言概要. 北京:文字改革出版社.)
- Zhū, yuèmíng. (2005) "Léizhōuhuà yú Pǔtōnghuà bǐjiàoyīnxì yánjiū" (Comparative phonological studies on the Leizhou dialect and Putonghua) Yúnnán shīfàndàxué xuébào (zhéxué shèhuìkēxué bǎn) (Yunnan Normal University Journal (philosophy and social sciences)): vol.37 no. 5 p. 133-136. (朱月明. 2005. "雷州話與普通話音系比較研究" 《雲南師範大學學報 (哲學社會科學版)》: 第 37 卷 第 5 期 頁133-136)
Надворешни врски уреди
- Кантонски и други дијалекти
- Класификација на северноминските дијалекти — Glossika (англиски)