Корчула (хрватски: Korčula; италијански: Curzola) ― град на источниот брег на островот Корчула, во Хрватска, во Јадранското Море.

Корчула
Град
Grad Korčula
Град Корчула
Korčula Old Town
Korčula Old Town
Држава Хрватска
Жупанија Дубровничко-неретванска жупанија
ОстровКорчула
Површина[1]
 • Град112,4 км2 (434 ми2)
 • Градска4,9 км2 (19 ми2)
Население (2021)[2]
 • Град5.415
 • Густина4,8/км2 (12/ми2)
 • Градскo2.659
 • Градска54/км2 (140/ми2)
Часовен појасСЕВ (UTC+1)
 • Лете (ЛСВ)СЕЛВ (UTC+2)
Поштенски број20260
Повик. бр.+385 20
Рег. таб.DU
КлимаCsa
Мреж. местоkorcula.hr

Население уреди

Град Корчула има вкупно население од 5.634 жители, во следните поединечни населби:[3]

  • Чара со население 616 жители
  • Корчула со 2.856 жители
  • Пупнат со 391 жители
  • Рачишќе со 432 жители
  • Жрново со 1.368 жители 

Изградба уреди

Стариот град е опкружен со ѕидови, а улиците се наредени во шема на паркет што овозможува слободно кружење на воздухот, но заштитува од силни ветрови.[4] Корчула е цврсто изградена на гребенот што го чува тесниот звук помеѓу островот и копното. Градењето надвор од ѕидовите било забрането до 18 век, а дрвениот подвижен мост бил заменет дури во 1863 година. Сите тесни улички во Корчула се скалести со забележлив исклучок на улицата што се протега покрај југоисточниот ѕид. Улицата се нарекува „Улица на мислите“ бидејќи не треба да се грижите за чекорите.

Историски места уреди

Историските места во градот ја вклучуваат средишно поставената романескно-готска катедрала „Св. Марко“ (изградена од 1301 до 1806 година), францисканскиот манастир од 15 век со венецијански готски манастир, одаите на граѓанскиот совет, палатата на поранешните венецијански управници, големите дворци од 15 и 16 век на месните трговски благородници и огромните градски утврдувања.

Курсола, како што бил нарекувал на латински, станал епископско седиште во почетокот на 14 век, кога епископот од Стон (Стагнум на латински) побарал да биде овластен да го префрли своето седиште таму поради српскиот притисок врз Стон. Ова му било одобрено и тој бил поставен за епископ и на новата епархија Курсола, обединета со неговата претходна. Во 1541 година, Рагузаните побарале одвојување на црковната јурисдикција над Стон, кој тие го освоиле, од Курсола, која во претходниот век станала венецијанска сопственост. Во 1828 година, кога и Корчула и Рагуза (Дубровник) припаѓале на Австриската Империја, територијата на епархијата Курсола била дел од онаа на Дубровник.[5][6][7] Повеќе не е резиденцијална епископија, Курсола денес е наведена од Католичката црква како титуларно седиште.[8]

Архитектура уреди

Архитектурата во Корчула е претставена со многу добро сочувани градби како цркви, дворци, плоштади и кули. Поголемиот дел од зградите во Стариот град биле изградени во венецијански ренесансен стил, со исклучок на катедралата која била изградена во готски стил.

Заедно со изградбата на камени ѕидови кои го опкружуваат градот, во текот на средниот век биле подигнати 12 кули за да обезбедат заштита на градот. Некои од овие кули се Кулата Закерјан, Кулата Канавелиќ, Кулата на Морската порта, Кулата Мала Кнежева Кула, Кулата Велика Кнежева Кула, Кулата Ревелин, Кулата на сите светци и Фортеча. Од дванаесетте првични кули, 7 сè уште стојат денес. Друга знаменитост на градот се многуте мали капели и цркви кои можат да се најдат во тесните улички на градот. Едно од најголемите архитектонски дела на градот е катедралата „Св. Марко“ која се наоѓа на највисоката точка на полуостровот. Катедралата е готско-ренесансен стил и е изградена од мештанин занаетчија специјализирана за ѕидање од камен. Орнамент од статуи и рози со флејти ја украсуваат фасадата на катедралата заедно со фигури на лав и статуи на Адам и Ева кои го врамуваат главниот влез.

Голема претстава на венецијанската архитектура во градот може да биде видена во дворците на Корчула. Овие палати биле изградени користејќи неколку архитектонски стилови како што се готски, барок и ренесансен. Популарни палати во градот се Дворецот Арнери, Дворецот на управниците, Дворецот Габриелис, Епископскиот дворец и Дворецот Каенацо. Поголемиот дел од дворците во Корчула им припаѓале на богатите семејства кои живееле во градот. Некои од дворците, како што е Дворецот Арнери, биле изградени со различни архитектонски стилови. Дизајнот на овој дворец содржи готска фасада заедно со готска орнаментика. Покриената патека на дворецот била изградена со ренесансни и барокни стилови.

Култура уреди

Побожните католички жители на Корчула ги одржуваат во живот старите народни црковни церемонии и танцот со оружје „Морешка“, кое датира од средниот век.[9] Првично било танцувано само во посебни прилики, а во денешно време има претстави двапати неделно за туристи.[10]

Градскиот статут[11] датира од 1214 година го забранувал ропството.[12][13]

Галерија уреди

Наводи[14][15] уреди

  1. Register of spatial units of the State Geodetic Administration of the Republic of Croatia. Википодатоци Q119585703
  2. Предлошка:Croatian Census 2021
  3. „Население по возраст и пол, по населени места, попис 2011: Корчула“. Попис на населението, домаќинствата и имотот 2011. Загреб: Државен завод за статистика. декември 2012.
  4. Architecture Korčula-www.korculainfo.com
  5. Curzola, in Dictionnaire d'Histoire et de Géographie ecclésiastiques, vol.
  6. Konrad Eubel, Hierarchia Catholica Medii Aevi, vol. Архивирано на 9 јули 2019 г.
  7. Pius Bonifacius Gams, Series episcoporum Ecclesiae Catholicae, Leipzig 1931, p. 405
  8. Annuario Pontificio 2013 (Libreria Editrice Vaticana 2013 ISBN 978-88-209-9070-1), p. 878
  9. The Early Korčula Moreska Journal article by Max Harris, Lada Cale Feldman; Comparative Drama, Vol. [мртва врска]
  10. Dunin, Elsie Ivancich, уред. (2006). Korčulanska Moreska (хрватски).
  11. Korčula Statute-www.korculainfo.com Архивирано на 16 март 2013 г.
  12. Footprint Croatia-Page 289 Jane Foster
  13. „Razvitak hrvatskih otoka“ (PDF). Građevinar (хрватски). 52 (6). 2000. Посетено на 14 February 2015.
  14. „Korcula Town Walls“. Korculainfo (англиски). Посетено на 2023-12-01.
  15. Centre, UNESCO World Heritage. „The historic town of Korčula“. UNESCO World Heritage Centre (англиски). Посетено на 2023-12-01.

Надворешни врски уреди