Иван Глишиќ

Иван Глишиќ (14 јуни 1942 година - Пирот, Србија) е шабачки андерграунд писател, интелектуалец, сликар, новинар, панкер, анархист. Својата мултимедијална работа Иван ја започнал во средината на 1960-те години, како соработник на младинските весници од Шабац: „Чекор“, „Колоквиум“, „Средби“, „Пламен“. Познат најпрвин како текстописец на хитовите на популарната музика од седумдесеттите (Дарко Домијан, Јосипа Лисац, Бети Ѓорѓевиќ), Иван е една од најважните икони на тоа движење во поранешна Југославија од појавувањето на панк сцената во средината на 1970-тите години.

Иван Глишиќ

Биографија

Почетоци

Иван Глишиќ е роден за време на Втората светска војна (Југославија) во Пирот, но 10 години подоцна се преселил со семејството во градот Шабац (Социјалистичка Република Србија). Дедото на Иван (по татко му), Живојин, бил капетан во Балканските војни и во Првата светска војна, па по службена должност бил префрлен од Мачванското село Шеварице во Пирот. Таму загинал бранејќи ја црквата во Пирот од Бугарите. Оттаму, бабата на Иван, неговиот татко, браќата и сестрите останале во Пирот, но таткото на Иван се вратил во Мачва по Втората светска војна, во 1948 година, и во Шабац ги довел Иван, неговит новородени брат и мајка му. Како тинејџер во доцните 1950-ти, тој станал љубител на рокенрол музиката откако ги слушал уметниците на Радио Луксембург како што се Томи Стил, Клиф Ричард и Дрифтери, заеднички извор на информации за југословенската младинска музичка сцена на времето. Најмногу ги сакал анархо рок бендовите како The Who, The Kinks, The Pretty Things, The Animals. Во раните 1960-ти, тој станал обожавател на Битлси и Ролинг Стоунс и страстен колекционер на рокенрол плочи, иако сè уште немал грамофон бидејќи, како што вели во едно интервју, еден Сингл го чинел платата на татко му и лонг плеј плоча две плати. Првиот грамофон го купил во 1964 година заедно со група пријатели од Шабац кои заедно со него биле следбеници на рок субкултурата, во отпад продавале стара хартија и железа, а од тој профит купувале плочи. Ги купувале во Славија и преку огласи во списанието „Ритам“. На почетокот имале несогласувања со локалните власти ( Тогаш рнр бил забранет кај нас, а сè што е забрането им е слатко на младите), така што младите рокери добиле Дом за млади. Основан е Клубот на млади творци (прв претседател бил Глишиќ), студентскиот клуб „Татковина“, сликарско-поетската група „Бои и зборови“, биле отворени четири младински списанија, основани рок бендовите „Чивије“, „Слатки лимони“, „Баш челик“. Првите концерти ги одржале Јуниорите и Силуети на Зоран Мишчевиќ. Организирано отишле на првиот фестивал на гитара во Белград. Добиле рок емисија на Радио Подриње кога никој во ЈУ не свирел рок. Родителите ги бркале од дома, учителите во училиштата ги стрижеле на нула, но на почетокот на 70-тите властите на Шабац го претвориле градот во Ју Нешвил, рај за луѓето.

(„Рокенролот, како и религијата, беше непожелен. Училиштата во Шабац строго се придржуваа до тоа. Не ни дозволија да носиме фармерки, ниту „битлси“ и „камени“ фризури, па ни ја шишаа косата, ни дадоа единици за поведение, а најмладите меѓу нас, браќата Владимир и Александар Константиновиќ, иако одлични студенти, беа избркани. од гимназијата Шабац за рокенролот. Тие исто така мораа да се иселат. Меѓутоа, по часовите, можевме слободно да слушаме рокенрол на првите грамофони од работните организации: во Дом за млади, во кината пред почетокот на филмот и, замислете, во Домот на ЈНА. Основавме дури и рнр бендови: „Чивије“, „Црни сенки“, „Свит Лимонс“, „Џаст Стил“. „Лидерите“ Раша Жуниќ, Влада Пинца, Џоле Кекиќ, Љубиша Лолиќ Лолија, Миња Ѓорѓевиќ, па во тоа предничеше Шабац, а не Белград. Само, ние, рокерите на Шабац, бевме претерано 'локал патриоти', не мрднавме од Шабац. Но, рокерите со задоволство ги прифативме од страна. Така, македонскиот бенд „Јуниорс“ и белградските „Силуети“ ги имаа првите концерти во Шабац. За жал, сè уште немаше медиум, немавме магнетофони, касетофони, камери, за сето ова трајно да го снимаме. Останува само приказната.")

Во тие рани години, првото книжевно дело на Глишиќ „Затоа што мајка ми знаеше дека ќе ми се намалат левите елементи“ е напишано во 1968 година, но никој не смеел да го објави затоа што Иван ги опишал настаните во рокенрол во тоа време. Пеца Поповиќ сакал да го објави во изданието на Џубокс од 1975 година. Надлежните реагирале, и го прекинале печатењето и само половина од едно поглавје се појавило во Џубокс. Книгата конечно е објавена во 1987 година од Слободан Машиќ. Режисерот Желимир Жилник имал намера да го сними филмот „Рокенрол воини“ според таа книга, но војната го попречила тоа.

Текстописец

Во мај 1967 година ја добил првата награда на Југословенскиот филмски институт за сценарио за документарниот филм Млади Југословени 47/67. Иван Глишиќ ја фокусирал својата работа на Загреб и на соработката со бендот Roboti i Weels of fire, басистот Рајмонд Руиќ. Руиќ како композитор, Глишиќ како текстописец ја потресле тогашната Ју рок сцена со нивните хитови во интерпретација на Јосипа Лисац, Дарко Домијан, Далибор Бруно, бендот Тајм. Глишиќ се приклучил и на тимот на Никола Караклајиќ, водител на култната емисија „Вечер со радио“ на Првата програма на Радио Белград. Заедно со Мишо Алексиќ, басист во Рибља Чорба и оргуларот Лазар Ристовски, тој е автор на химната на ова шоу, а снимил синглови и со младите рок бендови од Белград и Шабац. Бил уредник за рок поезија во Џубокс.

Загрепскиот рок-магазин Поп експрес му доделил Златна лира за песната Момент на среќата. По препорака на Маја Перфиљева, песната е компонирана од Рајмонд Руиќ. Ја отпеал Далибор Брун / Суботица 69. Истата година, на натпреварот на музичката младина на Европа во Бургас, тие го освоиле Златниот Орфеј со песната Замок од лисја, испеана од Јосипа Лисац. За жал, таа никогаш не ја снимила оваа песна, ја снимил Дарко Домијан. Глишиќ и Руиќ го снимиле со Јосип Лисац синглот Вечер во луна парк, и добиле награда од публиката, 1972 година, на фестивалот на списанието Викенд. А со Дарко Домијан, триесетина синглови, меѓу нив и култната балада Улица на јоргованите и л.п. Овчар крај огнот . Овој албум му ја донел на Глишиќ титулата најдобар текстописец во Ју 1974/5.

Глишиќ пишувал и за други бендови и пејачи: Рондо, Мудра Сова, Тетрапак, Стари фијакер, Стари Звучи, Дражен Жанко, СОС, Богаљи... го напишал текстот за извонредната „Жубор вода жуборила“, која прва ја испеала Мира. Васиљевиќ со групата „ Ѓердан “, а напишал и текст за Кемал Маловчиќ. Сакав да му напишам текст и тој да ни плати за пивото и вечерата. И така беше. Тоа беше Кемал Маловчиќ, а текстот што тогаш му го дадов беше еден од неговите најголеми хитови - Моите очи се две големи солзи. Подоцна, музиката ја компонираше Радослав Граиќ, а снимањето се одвиваше во Дискос, во малиот град Александровац. Така, покажав дека р'н'р и панк воините можат да направат сè, но другите не можат како р'н'р и панк воини".

Во 1970-тите Југотон му плаќа на Иван Глишиќ од Шабац неделен авионски билет од Белград до Загреб и назад, отворена сметка во кој било од најлуксузните хотели во Загреб и најдобрите датуми за снимање. Секој понеделник до пладне Иван пристигнувал во Загреб, секој петок навечер Иван се враќаше во Шабац. Напишал песна за Лепа Брена и ансамблот Сладок грев „Без љубов нема среќа“ .

Класична музика е компонирана на стиховите на Глишиќ: Мирјана Божидар Живковиќ / од книгата Лорка умре од љубов, Слободан Атанацковиќ / од книгата Аз буки вједи, Душан Радиќ / од книгата Свадбарење; стар град Радослав Граиќ / Жубор вода жуборила, и Милутин Поповиќ Захар / Мачвани; рокенрол Михаило Миња Ѓорѓевиќ. . .

Литература

Иван Глишиќ е автор на бројни литературни дела од проза, поезија и есеи. . . Добитник е на разни награди и признанија, Глишиќ ги има книгите: Кој е кој во Србија - 7.6.1995; Лексикон на југословенските писатели, Милисав Савиќ; Ју рок, Петра Јањатовиќ, Речник на графити, м-р Радомир Ѓорѓевиќ. . .

Дејвид Стоун, американски филозоф и мултимедијален уметник, ги превел книгите на Глишиќ на англиски: Клубот на бели стаорци, Приказните за руина, Мајка Земја, Жолто куче, Лорка умре од љубов / Алхемија на љубовта. . .

Некои од најпознатите дела се:

„Бидејќи мама знаеше, левите елементи ќе ме смалат“, „Здраво Колумбо, ова е Америка“, „Пластично лице“, „Рокенрол воини“, „Догфејкер“, „Ура, Ура, дипломирање“, „Лоши момчиња, „„Полноќен очај“, „Чизми на слободата“, „Марс, панк борба за живот“, „Ла џунгла или долната трка“, „Дилер - Живот во светлината“. . . Тука се и монографиите на Глишиќ „Бурите и осаменоста на Милош Црњански“ „прва награда на шифриран конкурс“ Вечерњи новости „1986 година, меѓу триста пристигнати дела: „Микеланџело - авантурите на телото и духот“, „Клучот за себе или Исидора Секулиќ“. “. Тој го заврши и подготви за печатот „Заб шест“, постхумен автобиографски роман на Душан Савковиќ, а во подготовка е и романот на Глишиќ „Железниот јавач или горила IV“, кој е продолжение на романите на Савковиќ за нашите жестоки момчиња во Париз „Горила I., II, III“ и „Во прегратката на Париз“. . . Андерграунд романите на Глишиќ се вистинска ризница на графити, пошта и уметност на телото, па д-р Радомир Ѓорѓевиќ ги земал за своите социолошки студии за нашата субкултура. Иван Глишиќ е првиот панк писател во поранешна Југославија, од 1976 година.

Со доаѓањето на панкот, Глишиќ полека станува камен-темелник на српскиот андерграунд, не само со неговите фанзини, туку пред се, со самообјавуваните и непрофитни, култни романи.

Панк

Иван Глишиќ најпрвин бил љубител на рокенролот за време на неговото златно доба, па преку него влегува во движењето Хипи, а потоа конечно се нашол во средината на 70-тите во новиот див стил на рок наречен Панк. Ја имал честа да се сретне со Панк каде што дал најголемо значење во Лондон, како учител со ученици на екскурзија.

„ Тоа беше до раните 1960-ти. Прво влетав во рнр, па низ него во хипи движењето. Тогаш тоа беше субкултура. И кога отидов во Лондон во 1975 година, го открив панкот и оттогаш сум во него. Според мене, панкот е најважното, и недоволно проучено движење во уметноста на дваесеттиот век: музика, литература, сликарство, филм, перформанс. Сите се познававме во екс Ју. Не бевме поделени на верска, јазична и национална основа, панкот ни беше религија, јазик и нација. Имавме Панк интимно семејство. Каде и да одевме, групно или поединечно, низ поранешната федерација, имавме каде и кога. Не чекаа тамошните панкери, браќа и сестри во панк. Не ни беше грижа што естаблишментот не не прими. Имавме и свој весник, односно - фанзини. Сами ги финансиравме лентите и книгите."

Во тие години го добил прекарот Марсовец од своите школски другари, што го објаснил во неговиот роман „ Чизмите на слободата “. Иван има над 20 панк книги кои сам ги финансирал бидејќи властите и културните институции очигледно се глуви - слепи за овој вид уметност и човечки израз. Првиот роман на Иван „ Рокенрол воини “ од 1986 година го отпечатил од неговиот џеб тогашните панкери на Шабац, предводени од Драган Радановиќ Радан. Иван во своите дела ја опишува суровата реалност на денешното општество, полно со незадоволство и бојкот на сите облици на ѓубриња со кои се соочува еден нормален човек. Некои од панкерските дела се: Чизмите на слободата, роман што Иван му го посвети на својот покоен пријател Сатан Панонски во 1996 година, а Шабац магистер по литература и дипломиран драматург Иван Велисављевиќ дизајнираше радио драма. Беше изведена во 2009 година на Втората програма на Радио Белград и доби одлични критики, роман Деца на улицата од 2012 година за вистински панкери во тоа време, а не за панкерските обвинители, за оние кои се деца на властодршците и околу неа или за оние кои се поддржани. од страна на владетелите.свирки или промоции на книги, „Догфејкер“ хц панк роман со поетски бонус ex ју Панкери / ПАНК ПРИЗНА ПОРОДИЦА, „Ура ура матура“, панк роман од 1993 година. Во Белград на промоцијата во книжарницата на Српската академија на науките присуствувале над 7.000 млади луѓе. За жал, полицијата ги растерала во Шабац. Во 1993 година, книгата ја добила втората награда на забавувачот на Политика за младинскиот роман, „Жолта кучка - жолто куче“ панк трагикомедија за човечката природа, пародија на научни експерименти, клонирање... и е отпечатена во 1986 година, на негов трошок Шабац. панкери: Радана, Бојан, Зозон, Аќим, Влада и многу други... дваесет години подоцна во Америка е преведена како ЖОЛТО КУЧЕ, „Пластично лице“, панк роман за потрагата на младите по идентитетот, прво издание, од 1990 г. за што Иван добил диплома од Политикин Забавник, за младински роман 5. ДЕКЕМВРИ, во 18.32 часот, премиерно била прикажана како радио драма на ВТОРАТА ПРОГРАМА НА РАДИО БЕЛГРАД . во адаптацијата на ИВАН ВЕЛИСАВЉЕВИЌ, „О ова е Србија“ е уште една панк книга полна со графити. . . О! Ова е Србија! во поднаслов: принципот на руската баба ... цртежи и стрипови: Милан Кадијевиќ Сурла, Слободан Јовановиќ Чарли ... книгата е во електронска форма на Интернет, „Шљамхаус“ тешки хорор приказни, премиерно изведена како радиодрама во 2011 година на Втората програма на Радио Белград, адаптирана од Иван Велисављевиќ, „Децата на стариот Бакунин“, прва и единствена ex ју антологија на вистинска, оригинална, панк поезија и кратка проза, насловна уметност и цртежи во книгата: Сатана Панонски, со неговите писма испратени до Глишиќ, а некои негови стихови ... издание од 1990 г. . . Сите книги на Иван се самообјавени и непрофитни и до нив може лесно да се пристапи.

Иван Глишиќ е првиот андерграунд писател во поранешна Југославија и најстариот панк во поранешна Југославија. Првиот панк бенд во неговиот град е формиран во 1978 година и се вика Нови Талас, а тука е и неговиот психоделичен панк бенд Богаљи, формиран во раните 90-ти. Тој често изразувал разочарување кај денешните панкери што повеќето од нив се фалсификати, и што има огромна разлика во тогашното „Панковско интимно семејство“ на овие генерации денес, а тој талент е заменет со дебел паричник.

„Талентот повеќе не е важен. Дај пари, имаш ЦД, имаш настап на ТВ, ударен термин, имаш видеа, книга... На насловна си. Пожелно е да бидете што е можно поедноставни, повулгарни, толку е поголема вашата слава. Ужас… Син сум на столар и шивачка, немаше кој да ме турка. Но, имаше натпревари под шифра. Ја добив првата награда, а еве мои стихови на фестивали, плочи, еве ги моите романи. Под шифрата, меѓу триста автори, ја добив првата награда за фељтонот за Црњански во „Вечерњи новости“, осумдесет и шести, а се натпреваруваа и членови на нашата Академија на науките. А освоив и награди за синопси, беа снимени документарни филмови на мои теми. Сега за конкурсот треба да го испратите вашето целосно име и презиме, број на тековната и банкарска сметка. Мојот млад сосед вели: „Јави се во банка и провери, па ако имаш пари да купиш награда и потоа да разговараш, ќе ја добиеш“. Евровизија нема конкуренција - доаѓаат познати личности. Не е фер. Можеби меѓу младите има подобри композитори и текстописци од Брега, Ковач, Жељко... Гледам, медиумите почнаа да бараат таленти, но, со чесни исклучоци, жирито се шегува со натпреварувачите, како намерно да прифаќаат некои кутри да се смеат. кај нив, фол-партија."

Иван бил добар пријател и со легендарниот панк Сатан Панонски, а во 1996 година му посветил едно од најпрепознатливите панк дела во екс Ју областа „Чизми на слободата“.

Чизми на слободата

„Панкери убиени, осакатени, уапсени, заробени, избезумени, убиени или бегалци за време на братоубиствената војна, а особено Ивица Чуљак Кечер II“

Паметно глув на непотврдените изјави на сомнителни сведоци, авторот од Шабац, Иван Глишиќ, од прва рака го создал овој меморијален истражувачки роман, наместо наметливи политички, уметнички и субкултурни фрагменти од животот и делото на култната контроверзна личност - Сатан Панонијан. Така, Чизмите на слободата секако не припаѓаат на приказна која би сакала да ги засени домашните бестселери со интересот на читателот. Или српски или хрватски. Напротив, самото појавување на омаж во доменот на писателите со упорноста на Глишиќ, еден од најголемите андерграунд автори во поранешна Југославија, ова второ, проширено и дополнето издание, само ќе ги изедначи одамна откриените сегашни и потенцијални потрошувачи. попривилегирани.Вие придружете се! ). Во Чизмите на слободата, фантазмагоријата на Сатан Панонски се користи како наративен медиум за проектирање на алтернативната генерација од 1990-тите разурната од војната, како увертира за предвоената кулминација на домашната панк-сцена и нејзиниот опстанок под разорни школки. Станува следбено лого на бескомпромисно посветените на: духовното пред материјалното, вистината пред лагата, сопственото мислење пред наметнато, пријателството пред интересот; проткаен со харизматичниот акроним KOZO - Одредот на одмаздата на Кечер. Врз основа на романот Чизми на слободата, создадена е истоимената радио драма. Ја адаптираше драматургот Иван Велисављевиќ во изведбата на Втората програма на Радио Белград .2010 година. Улоги: Драган Вујиќ, Бранислав Платиша, Синиша Убовиќ, Дејан Цицмиловиќ, Билјана Ѓуровиќ и Јанош Тот. Музички соработник е Марија Ќириќ. делото е прогласено за најдобро достигнување на автори до триесет години. Во соработка со покојниот Сатан од Панонија, 1990 г. Иван Глишиќ објавил и антологија на панк поезија „Децата на стариот Бакунин“. За овој проект, Сатан го направил дизајнот на корицата и ја збогатил книгата со неговите уникатни цртежи. А во чизмите на слободата се неговите, досега необјавени, цртежи, како и литературен додаток со главно необјавени дела, проза и поезија.

Пластично лице

Роман за потрагата по идентитет, напишан во 1989 година и објавен во 1990 година. Како водилка, животот на младите музичари и класичната музика бил за Глишиќ. Читал дека мора да вежбаат со часови, дека родителите не им дозволуваат да се дружат, дека не ги болат прстите или дека детските игри не ги одвлекуваат од музиката. Значи, живот под стаклено ѕвоно. А познавал и неколку млади музичари од музичкото училиште Шабац, но и од Музичката академија во Белград, кои му раскажувале за себе и сакале да бидат малку како обични млади луѓе, во обична кожа. И така, Иван ја напишал „Пластично лице“, за малиот Томица, кој првпат патувал со автобус до Метрополис, за да ги купи плочите на Рахманинов. Доаѓа до судир, сите умираат, само Томица останал жив, а со пластична операција неговото изгорено лице се реконструира на ликот и приликата на починатото момче. По закрепнувањето, Томица оди во родното место, со туѓ лик и туѓи документи, со намера да им каже се на родителите. Но, случајно поминува покрај гробиштата, гледа дека неговите родители од неговата смрт направиле голем бизнис, продавајќи маици со неговиот лик, плочи, касети. . . Неговото враќање ќе им го уништи бизнисот. И Томица решил да го продолжи животот како повредено момче, кое било млад шанкер во кафуле. Во 1990 година, романот добил диплома од Политикин Забавник, за дело за млади. Иван се напишал во стилот на протокот на свеста, со примеси на фикција, земајќи го стилот на Џејмс Џојс и Томас Ман како модел. . . Кога се појавил романот, многу матуранти и студенти му пишале, известувајќи го дека овој роман го земаат на матура или на семинарска работа. Второто ажурирано издание се појавило во 2010 година и исто така било исклучително добро прифатено од новите генерации. На Радио Белград била изведена радио драма во адаптација на Иван Велисављевиќ, а во режија на Милош Јагодиќ, а главните улоги ги толкувале Синиша Убовиќ, Урош Јовчиќ, Милица Зариќ, Лепомир Ивковиќ, Добрила Илиќ, Дејан Чавиќ, Драгомир Чумиќ, Миодраг Милованов и Бранислав Платиша. Музиката за драмата ја избрал Драган Митриќ.

Политички ставови

Иван Глишиќ е човек со слободарски ум кој ги руши сите граници на паганскиот авторитет и во своите книги најдобро го опишува тоа.

„ Сакаш да бидам просјак, сакаш да бидам крал, тргни ми ја стоката и ПУШМАЈКАР! Дај ми сад, палата за себе, тргни ми го добитокот и ПУШМАЈКАР! За тебе јас сум топовско месо, ти си вредна работа, тргни ми го добитокот и ПУШМАЈКАР! Нема да умрам за тебе и да ти го бранам ноќниот бар, тргни го добитокот од мене и ПУШМАЈКАР“

„ Секоја влада, дури и најдемократската, бара субјекти. Затоа, младите не треба да очекуваат ништо од политичарите. Потоа има кланови во новинарството, издаваштвото. Затоа е најдобро кога ќе се соберат млади алтернативи и ќе соберат пари за фанзин, демо, ЦД, книга. Тоа е вистинската работа, вистинското андерграунд, а не гламурозното. "

„ Дали во Шабац добив некое признание за толку труд и ширење на славата на градот? Никогаш еден. Затоа што никогаш не сум бил на власт, како некои мои колеги писатели и сликари, кои добија ателјеа, станови, општинска пензија, средба со градоначалникот и медиумите. Од 50 книги промовирав само две во Шабац и двете беа забранети, една во 1974 година. Свадба, втора 1993 година / Ура ура матура. И денеска сум на списокот на неподобни, затоа што сум аполитичен. Ако сакам промоција денес, ми бараат да платам вежбалница, техничар, музичар, затоа што е бесплатно само ако ме поканат Библиотека, Културен Центар, Музеј или Театар, а не ми се јават затоа што биле политички партии под коалициски договор, и само нивните подобни уметници и добро ги плаќаат, тоа е јавна тајна. Срамота! "

За време на војната во поранешна Југославија, тој бил опозиција и го поддржувал Движењето на народниот отпор во соборувањето на владата на Слободан Милошевиќ.

Книги

Проза	Панк	Поезија
Сморвил	Догфејкер	Овчар покрај огнот
Догфејкер	Чизми на слободата	Есен
Чизми на слободата	Лоши момци	Лорка умре од љубов
Бурињата и осаменоста на Милош Црњански	Цел живот	Каменоломот на љубовта
Микеланџело - Авантурите на телото и умот	Nuda veritas - Гола вистина	Помош! Битлси
Купидон во Борин Врање	Жолта Кер	Сè што знам за Џанки или каде Мајаковски погрешил
Мојата поврзаност со Лоренс	Ла џунгла, пониска раса	Арѓа брод
Жолта Кер	Ура! Ура! Дипломирање!	Љубов преку реклами
Полноќен очај	Дилер - Живот во светлината	Орфеј
Ла џунгла, пониска раса	Шабац графити	Воен албум
Лоши момци	Scamhouse	Српска цветна градина
Ура! Ура! Дипломирање!	Рокенрол воини	Свадба
Рокенрол воини	Деца од улица	Љубовта на пандата и еден пингвин
Позитивно лудило	Мозок во тегла	Моите песни се мои соништа
Деца од улица	Scamhouse	Нуда Веритас - гол живот
Брод Арго	Орелни канџи	Песни за поетот
Мозок во тегла	Белиот глушец Бункербастер клуб	Ледени коњаници
Кучешка недела	Пластично лице
Кабаре Чивија	Сликарска песна
Iron Rider - Горила IV	О! Ова е Србија!
Екскурзии до светлината	Деца на стариот Бакунин
Водич низ Крлежа	Света девалвација
Шабац на мојата младост	Орелни канџи
Слики од изложба или теорија на вртења	Женска војна
Затоа што мајка ми знаеше дека левите елементи ќе ме смалат	Тој спонтан мирис на слобода
Здраво Колумбо, ова е Америка	Гол син
Црвено проѕевање	Ледени коњаници
Дилер - Живот во светлината
Селе или Збогум мајко, и поздрави ми ја слободата
Орелни канџи
Женска војна
Моето пријателство со Милован Глишиќ
Тој спонтан мирис на слобода
Крикет
Моето пријателство со Душан Савковиќ
Моите книги се моите соништа
Гол син
Пазолини - варијации на еден живот и една смрт
Хана те сакам или за се е крив Крлежа

Надворешни врски

• Официјален сајт на Иван Глишиќ Архивирано на 23 јануари 2016 г.

Извори

• Панк во Југославија, автори: Драган Павлов и Дејан Шуњка, издавач: ИГП Дедалус,
• [1] Архивирано на 6 јуни 2009 г. - Време е поезија певала - Глас јавности, 10. VI 2000,
• Čizme slobode- 20 godina punka ( Чизмите на слободата - 20 години панкот ), автобиографски роман, издавач: Заслон, Шабац, 1995
• Рок експрес Архивирано на 25 јануари 2022 г., бр.34/35, Белград, 15. VII
• [2] Архивирано на 3 февруари 2009 г. - Фавизмот е претходник на панкот - Глас Јавности, 16. IX 2007