Гоце Чанкуловски
Гоце Чанкуловски (Љубанци, Општина Бутел, 6 мај 1962 – Љуботенски Бачила, Љуботен (Скопско), 10 август 2001) бил македонски бранител, војник од резервен состав на АРМ и учесник во воениот конфликт во Македонија во 2001 година. Загинал на 10 август 2001 година заедно со седуммина соборци, откако камион на АРМ полн со муниција налетува на две нагазни мини поставени на шумскиот пат на правецот Љубанци - Љуботенски Бачила на Скопска Црна Гора, на околу 5 км од селото.[1]
| Гоце Чанкуловски | |
|---|---|
| 06.05.1962 – † 10.08.2001 (39 г.) | |
 | |
| Роден во: | Љубанци, Скопско,  |
| Починал во: | Љуботенски Бачила,  |
| Служба во: |  Македонија |
| Чин: |  Војник од резервен состав |
| Битки/војни: | Војна во Македонија 2001
|
| Одличја: | 
Медал за храброст |
Животопис
уредиЖивот, војната 2001 и сведоштва
уредиГоце Чанкуловски е роден на 6 мај 1962 година во селото Љубанци на Скопска Црна Гора. Тој беше горд на своето име кое има силно препознавање во македонската историја. Родното Љубанци беше за него омилено место. Кога започна воениот конфликт во 2001 година, за состојбите и иднината на земјата долго време муабетел со неговите родители согласувајќи дека без слободна и стабилна Македонија нема иднина и перспектива за младите. За овие цели, Гоце го прифаќа татковинскиот позив. Пред да започне воениот конфликт, Гоце беше машински техничар, подолго време вработен во одделот „Пумпи“ во Металскиот завод во Скопје. Кога му изврвиле 30 дена по мобилизацијата, раководителот му испратил порака веднаш да се врати на работа, бидејќи неговата машина стои и не дава друг да ја ракува, но Гоце морал да остане уште 30 дена во рововите по Црногорието. Можел да си замине, но командантот ги застрашувал резервистите дека тоа ќе биде третирано како самоволие, и подоцна, кога повторно ќе ги мобилизираат, ќе ги испратат подалеку, во Тетовско или Кумановско.[2]
Гоце си доаѓаше дома на три - четири месеци, по два, три часа да се искапи и преслече. За ситуацијата на теренот и за тоа што работат, на своите најблиски воошто не сакаше да разговара. Велеше: Како за сите, така и за мене. Во разговор само еднаш се опуштил кога биле заедно со неговиот братучед Томе Бадаревски, кои подоцна заедно ќе загинуваат, и кажал дека кога одат на позиции, по рововите низ планината и кога се враќаат од таму кон одморалиштето на крајот од селото, никогаш не користат возило. Постоела опасност од поставени мини по патот, па оделе пеш и затоа подобро им било во патики отколку во цокули. Последен пат дојде на 9 август пред стемнување. Претрчал до селската продавничка, да си купи цигари, и да си ги види родителите.
Кога требаше да се врати дома, на 10 август 2001, кај Љуботенските Бачила, од подметната мина и друг експлозивен материјал настрада Гоце заедно со братучед му Томе Бадаревски и други шест војници. Гоце Чанкуловски и Томе Бадаревски биле први братучеди од две сестри, блиски како браќа. И во смртта останале заедно. Се качиле последни во камионот што требало да се спушти кон Љубанци. Всушност, трчале за да го стигнат и да се качат и тие, иако дотогаш постојано си доаѓале пеш дома. Откако ќе и се оддолжи на државата Гоце планирал да се ожени. Неговите родители тоа не го дочекаа. Чанкуловски посмртно е одликуван со медал за храброст од Претседателот на Р Македонија.[3]
Поврзано
уредиНаводи
уреди- ↑ „Цвеќе за жртвите кај Љуботенски Бачила“. Утрински Весник. 10 август 2014. Посетено на 2015-08-27.[мртва врска]
- ↑ „Татковино, за што загинавме?“, Македонска книга 2002, стр. 175 – 178.
- ↑ „Медал за храброст за сите загинати припадници на вооружените сили на Република Македонија“. MKD.mk. 17 август 2012. Архивирано од изворникот на 2019-03-29. Посетено на 2018-01-29.