Аргентински антарктички институт
Аргентински антарктички институт (ААИ) — аргентинска федерална агенција задолжена за ориентација, контрола, адресирање и извршување на научни и технички истражувања и проучувања на Антарктикот.[1]
| Аргентински антарктички институт | |
|---|---|
| |
| Податоци за органот | |
| Основан | април 17, 1951 |
| Надлежност | Влада на Аргентина |
| Седиште | Сан Мартин |
| Матичен орган | Министерство за надворешни работи |
| Мрежно место | |
| cancilleria.gob.ar/iaa | |
Познат како Аргентински Антарктик (шпански: Antártida Argentina) земјата барала сектор како дел од нејзината национална територија што се состои од Антарктичкиот Полуостров и триаголен дел што се протега до Јужниот Пол, е ограничен со 25° западен меридијан и 74° западен меридијан и 60° јужниот паралелен.[2] Административно, Аргентински Антарктик е департман во провинцијата Огнена Земја, Антарктик и Јужниот Атлантски Остров.
Овој сектор се преклопува со чилеанските и британските претензии, но, според Антарктичкиот договор, нема обиди од Аргентина или која било друга земја всушност да спроведе територијални претензии на Антарктикот.
Историја
уредиИстражување пред ААИ
уреди
Хосе Марија Собрал, кој во Аргентина се смета за татко на Аргентинск Антарктик и национален херој, започнал со истражување на крајот на 1901 година. Во 1903 година, корветата на аргентинската морнарица АРА Уругвај командувана од Хулијан Иризар успешно го спасила шведскиот експедициски тим на Ото Норденшелд. Во 1904 година, аргентинското постојано присуство на Антарктикот започнало со отворањето на базата Оркадас на островот Лори. Аргентина била единствената нација која имала база на Антарктикот 40 години додека Британците не изградиле база на истите острови.
На 1 април 1940 година, била направена првата радио комуникација помеѓу базата Оркадас (LSX) и Буенос Аирес (LU 7 ET).
На 7 февруари 1942 година, авионот Стирман се качил на товарниот брод АРА 1 де Мајо го направил првиот аргентински лет над Антарктикот.
На 13 декември 1947 година, Даглас ДЦ-4 пилотиран од Грегорио Портиљо прелетал над Јужниот Поларник со лет од 15 часа и 30 минути.
Формирање
уреди
На 17 април 1951 година, Ернан Пухато го основал Институтот Антарктико Аргентино, со Уредба бр. 7338. Во 1953 година започнала со работа базата Сан Мартин, а базата Хубани била отворена две години подоцна.
Во 1958 година, САД ја предале станицата Елсворт сместена во Веделовото Море. Во 1965 година аргентинската војска спровела копнеен воен маневар познат како Операција 90, со цел да стигне до Јужниот Пол.
Во зимата 1968 година, на барање на британската амбасада во Буенос Аирес, аргентинската морнарица Даглас ДЦ-4 успешно испорачала медицински материјали до британската база ЕФЕ каде што еден од нејзините членови, Џејмс К. Портвири, бил во итна медицинска помош. Меѓутоа, по неколку дена, ситуацијата на Портвири се влошила, поради што било неопходно спасување. Авион на аргентинското воздухопловство се обидел да стигне до базата, но се урнал без жртви. На 9 август, среде антарктичката зима, мразокршачот на аргентинската морнарица ARA General San Martín бил испратен да го спаси Портвири. Операцијата била успешна, придобивајќи ја благодарноста на Британското Антарктичко истражување: „Внатрешна кампања како оваа никогаш претходно не била пробана во историјата на Антарктикот“.[3]
Базата „Марамбио“ е основана во 1969 година, моментално најважната аргентинска база на Антарктикот. Во 1975 година била изградена базата Есперанца, а во 1979 година базата Белграно II. Во 1978 година, првото бебе на Антарктикот, Емилио Палма, се родило во Фортин Сарџенто Кабрал во базата Есперанца.
21 век
уредиВо 2002 година, аргентинската морнарица спровеla внатрешна операција испраќајќи го мразокршачот АРА <i id="mwaQ">Алмирате Иризар</i> за да го спаси заробениот брод за снабдување Магдалена Олдендорф. Иако Иризар не успеаl да го ослободи Олдендорф, таа успеала да го премести на безбедна позиција и повторно да го снабди бродот со храна, лекови и медицински персонал додека мразот не се стопи и бродот не може да се врати на отворено море.
Во 2003 година, според Уредбата бр. 207/2003 издадена од извршната власт на Аргентина, ААИ станал дел од Министерството за надворешни работи.
На летната кампања во 2009 година, Аргентинските воздухопловни сили управувале со базата Тениенте Матиенцо само со жени три месеци [4][5] иако имала итна врска со хеликоптерите Bell 212s стационирани во базата Марамбио.
Во 2010 година, на базата „Марамбио“ била инсталирана ветерна турбина дизајнирана и изградена од аргентинската владина компанија CITEDEF
Во 2011 година, три хеликоптери биле распоредени во базата „Марамбио“: два хеликоптери Мил Ми 17 (купени истата година) и преостанатиот Чинук од аргентинските воздухопловни сили.
Мисија
уредиСпоред принципите на нејзиното создавање, ААИ учествува со својот научен, технички и административен персонал, во широк спектар на национални и меѓународни програми за подобро разбирање на Антарктикот. Научниците се обучуваат и распоредени на аргентински станици за истражување на различни области на науката, вклучувајќи атмосфера, биологија, океанографија, време, хемија, озонска обвивка, глобално затоплување и CO2.
Цели и проекти
уредиИстражувачките проекти опфаќаат различни области:
- Атмосферски науки
- Биолошки науки
- Науки за Земјата
- Морски науки
- Управување со животната средина
- Хемија на животната средина
- Општествени и хуманистички науки
За извршување на овие цели, Институтот обучува и подготвува специјалисти кои можат да работат во овие области.
Областите за истражување се одлучуваат врз основа на прашањата на Антарктикот кои се дискутираат на меѓународните форуми. Меѓу темите на кои е посветено истражувањето се глобални
ААИ има структура поделена на шест области:
- Област на науки за животот
- Област на науки за Земјата
- Област на физички, хемиски и еколошки науки
- Научна координативна област
- Општествени науки, комуникации и област на дифузија
- Административна област
Наводи
уреди- ↑ „Dirección Nacional del Antártico / Instituto Antártico Argentino“. Ministerio de Relaciones Exteriores, Comercio Internacional y Culto (шпански). Архивирано од изворникот на 2011-03-03. Посетено на 26 September 2020.
- ↑ Beck, Peter J. (1986). The international politics of Antarctica. Routledge. стр. 119. ISBN 0709932391.
- ↑ . Sir Vivian Fuchs, el vencedor del Polo Sur, dijo: "Ruego acepte nuestras sinceras gracias por el rescate del enfermo de nuestra estación en islas argentinas. Una campaña invernal de esta naturaleza resulta sin paralelo en la historia marítima Antártica'. (Despacho R.T de Director del British Antarctic Survey)
- ↑ „Una base antártica exclusiva para mujeres“. Архивирано од изворникот на 2011-06-05. Посетено на 2022-09-24.
- ↑ „Mujeres en la Antártida“. Архивирано од изворникот на 2009-08-17. Посетено на 2022-09-24.