Хаплогрупа K2b (Y-ДНК)
Хаплогрупа K2b (P331), исто така позната како MPS — хаплогрупа на човечки y-хромозом за која се смета дека е помалку од 3.000 години помлада од K и помалку од 10.000 години помлада од F, што значи дека веројатно е стара околу 50.000 години, според старосните проценки на Татјана Карафет и сор. 2014.[1]
| Хаплогрупа K2b (P331) | |
|---|---|
| Можно време на потекло | 40,000-50,000 години п.н.е. |
| Можно место на потекло | Веројатно Средна Азија, Јужна Азија или Југоисточна Азија[1][2] |
| Предок | K2 |
| Потомци | |
| Дефинирање на мутации | P331, CTS2019/M1205, PF5990/L405, PF5969,[1][3] |
Базалниот K2b* не е идентификуван кај живите мажи.
K2b1 (P397/P399) познат претходно како Хаплогрупа MS, и Хаплогрупа P (P-P295), исто така познат како K2b2 се единствените примарни клади на K2b. Популацискиот генетичар Татјана Карафет и други истражувачи (2014) истакнуваат дека K2b1, неговите подклади и P* се практично ограничени географски на Југоисточна Азија и Океанија.[1] Додека, во зачудувачки контраст, P1 (P-M45) и неговите примарни подклади Q и R сега ја сочинуваат „најчестата хаплогрупа во Европа, Америка и Централна Азија и Јужна Азија“. Според Карафет и сор., проценетите датуми за разгранување на K, K2, K2b и P укажуваат на „брза диверзификација“ во рамките на K2 „која веројатно се случила во Југоисточна Азија“, со последователни „проширувања на запад“ на P*, P1, Q и R.[1]
Според студијата на генетичарот Спенсер Велс, хаплогрупата К, од која потекнува хаплогрупата P, потекнува од Блискиот Исток или Централна Азија. Веројатно е дека хаплогрупата P се разделила некаде во Југо-Централна Азија во P1, која се проширила во Сибир и Северна Евроазија и во P2, која се проширила во Океанија и Југоисточна Азија.[4]
Филогенетска структура уреди
- K2b (P331), познат и како MPS.
- K2b1 (P397, P399), слично на претходната Хаплогрупа MS.
- Хаплогрупа S (B254) позната и како K2b1a.
- Хаплогрупа М (P256) позната и како K2b1b.
- Хаплогрупа P (P295/PF5866/S8) – позната и како K2b2.
- P1 (M45) - исто така познат како K2b2a; подкладите на потомците ги вклучуваат главните хаплогрупи Q и R.
- K2b1 (P397, P399), слично на претходната Хаплогрупа MS.
Распространетост уреди
Современите популации со живи членови на K2b1 сите подклади), P* (P-P295*; K2b2*) и P2 (K2b2b) се чини дека се ограничени на Океанија, Југоисточна Азија и Сибир.
Базалниот, немутиран P1* (K2b2a*; P-M45*), во модерното време, се дистрибуира во изолирани џебови, на релативно широка област што го вклучува островска Југоисточна Азија.
Некои популации на Негрито од Југоисточна Азија носат до забележително источноазиско потекло, многу високи нивоа на K2b на ниво на подклада. Тоа го носат, на пример, повеќе од 83% од мажите меѓу народот Аета (или Агта) на Филипините, во форма на K2b1 (60%), P* (P-P295*, познат како K2b2*) и P2 (P-B253; K2b2b).
К2б1 уреди
K2b1 се наоѓа кај 83% од мажите во Папуа Нова Гвинеја и до 60% кај народот Аета на Филипините.[1] Се наоѓа и кај другите меланезиски популации, како и кај домородните Австралијци и на пониски нивоа кај Полинезијците.[1] Го има и кај меланезиските популации во Индонезија.
Главните студии за домородните австралиски Y-ДНК, објавени во 2014 и 2015 година, сугерираат дека околу 29% од домородните австралиски мажи припаѓаат на подкладите на K2b1. Односно, до 27% домородните австралиски мажи ја носат хаплогрупата S1a1a1 (S-P308; претходно позната како K2b1a1 или K-P308),[1] и една студија покажа дека приближно 2,0% - т.е. 0,9% (11 лица) од примерокот во студија во која 45% од вкупниот број се смета дека не се автохтони - припаѓаат на хаплогрупата М1 (М-М4; исто така познат како M-M186 и познат претходно како хаплогрупа K2b1d1). Сите овие мажјаци што го носеа М1 беа жители на островот Торес Стрит.[5] (Другите пронајдени Y-ДНК хаплогрупи беа: базалните K2* [K-M526], C1b2b [M347; претходно Хаплогрупа C4] и базалните C* [M130]).
| Популација | K2b1 (вклучувајќи ги и хаплогрупите M & S) |
|---|---|
| Папуа Нова Гвинеја | 82,76% |
| Маори | 03,82% (1,95% од земените примероци, т.е. 49% од мажјаците Маори се смета дека имаат не-автохтона Y-ДНК) |
| Фиџи | 60,75% |
| Соломонови Острови | 71,9% |
| Француска Полинезија | 08% |
| Вануату | 76,5% |
| Нова Каледонија | |
| Гуам | 33,3% (мала големина на примерокот) |
| Самоа | 08,04% |
| Кирибати | 00% (мала големина на примерокот) |
| Тонга | 20,69% |
| Микронезија | 66,67% |
| Маршалските Острови | 63,64% |
| Американска Самоа | |
| Северните Маријански Острови | |
| Палау | 61,5% (мала големина на примерокот) |
| Кукови Острови | 03,9% |
| Волис и Футуна | 26% |
| Тувалу | 36% |
| Науру | 28,6% (мала големина на примерокот) |
| Островот Норфолк | |
| Ниуе | 00% (мала големина на примерокот) |
| Токелау | 50% (мала големина на примерокот) |
| Хаваи | 20% (мала големина на примерокот од FTДНК) |
| Абориџините Австралијци | 29%[5] |
| Тимор | 25% |
| Аета | 60% |
| Малезија | 02,40% (мала големина на примерокот) |
| Флорес | 35% |
| Сулавеси | 11,3% |
| Сулавеси | 00% |
| Источна Индонезија (Острови Мали Сунда) | 25,9% |
| Јава Индонезија | 00% |
| Бали Индонезија | 00,9% |
| Суматра Индонезија | 00% |
| Борнео Индонезија | 05,8% |
| Западна Папуа (Провинција Папуа, Индонезија) | 52,6% |
| Западна Папуа (Провинција Папуа, Индонезија) | 82,6% |
| Сумба Индонезија | 25,2% |
| Чукески народ Микронезија | 76,5% |
| Понпејски народ Микронезија | 70% (мала големина на примерокот) |
P (K2b2) уреди
Освен базалната парагрупа P* (K2b2), таа има само една подклада: P1 (M45), позната и како K2b2a - која е исто така родител на главните хаплогрупи Q (K2b2a1) и R (K2b2a2).[1]
P (K2b2) потомците на хаплогрупите Q (K2b2a1) и R (K2b2a2) се широко распространети меѓу мажјаците од домородните американски, централноазиските, јужноазиските и сибирските предци.
Базален P* (K2b2*) уреди
P-P295* (понекогаш познат како „пред-P“, пред P-M45 да биде редизајниран P1) е пронајден кај 28% од мажите меѓу Аетата, како и во Тимор со 10,8%, а еден случај можеби е пронајден кај Папуа Нова Гвинеја (Кајсар и сор. 2006) иако ова не е потврдено.[1]
| Популација | Стапка на P* (%) | Белешки |
|---|---|---|
| Папуа Нова Гвинеја | 0,69 | претпоставено од Кајзер и сор. 2006 година, односно најдено е едно P* |
| Нов Зеланд | 0 | |
| Фиџи | 0 | |
| Соломонови Острови | 0 | |
| Француска Полинезија | 0 | |
| Вануату | 0 | |
| Нова Каледонија | ||
| Гуам | 0 | |
| Самоа | 0 | |
| Кирибати | ||
| Тонга | 0 | |
| Сојузни Држави на Микронезија | 0 | |
| Маршалските Острови | 0 | |
| американска Самоа | ||
| Северните Маријански Острови | ||
| Палау | ||
| Кукови Острови | 0 | |
| Волис и Футуна | 0 | |
| Тувалу | 0 | |
| Науру | ||
| Островот Норфолк | ||
| Ниуе | 0 | мала големина на примерокот |
| Токелау | 0 | мала големина на примерокот |
| Хаваи | 0 | мала големина на примерокот од FTДНК |
| Австралија | 0 | |
| Тимор | 10.8 | |
| Аета | 28 | |
| Филипински Австронезиец | 0 | |
| малајски | 0 | |
| Флорес | 0 | |
| Сулавеси | 0,6 | |
| Источна Индонезија | 0 | |
| Јава Индонезија | 0 | |
| Бали Индонезија | 0 | |
| Суматра Индонезија | 0 | |
| Борнео Индонезија | 0 | |
| Провинција Западна Папуа | 0 | |
| Провинција Папуа | 0 | |
| Сумба Индонезија | 3.2 |
P1 (K2b2a) уреди
P1 (M45/PF5962), познат и како K2b2a, е стотици пати почест од P* (K2b2; PxM45), бидејќи ги вклучува хаплогрупите Q и R, се проценува дека е 14.300 години помлад од K2b.[1]
Многу етнички групи со високи фреквенции на P1 се сместени во Централна Азија и Сибир: 35,4% кај Туванците, 28,3% кај Алтајците Кижи,[6] и 35% кај мажите од Нивхи.
Современите јужноазиски популации, исто така, имаат P1 на ниски до умерени фреквенции.[7] Во Јужна Азија најчесто е меѓу муслиманите од Манипур (33%), но тоа може да се должи на многу малата големина на примерокот (девет лица). Случаите на P1 (M45) пријавени во Јужна Азија може да се нерешени случаи или R2 или Q.[7]
| Група на население | Н | P (xQ, xR) | Извор | |
|---|---|---|---|---|
| број | % | |||
| Гопе | 16 | 1 | 6.4 | Саху 2006 |
| Орија браман | 24 | 1 | 4.2 | Саху 2006 |
| Махишја | 17 | 3 | 17.6 | Саху 2006 |
| Бумиј | 15 | 2 | 13.3 | Саху 2006 |
| Саора | 13 | 3 | 23.1 | Саху 2006 |
| Непал | 7 | 2 | 28.6 | Саху 2006 |
| Муслимани од Манипур | 9 | 3 | 33.3 | Саху 2006 |
| Химачал Прадеш Раџпут | 15 | 1 | 6.7 | Саху 2006 |
| Ламбади | 18 | 4 | 22.2 | Саху 2006 |
| Гуџарати Пател | 9 | 2 | 22.2 | Саху 2006 |
| Каткари | 19 | 1 | 5.3 | Саху 2006 |
| Мадија Гонд | 14 | 1 | 7.1 | Саху 2006 |
| Кама Чудари | 15 | 0 | 0 | Саху 2006 |
Наводи уреди
- ↑ 1,00 1,01 1,02 1,03 1,04 1,05 1,06 1,07 1,08 1,09 1,10 Karafet, Tatiana M.; Mendez, Fernando L.; Sudoyo, Herawati; Lansing, J. Stephen; Hammer, Michael F. (March 2015). „Improved phylogenetic resolution and rapid diversification of Y-chromosome haplogroup K-M526 in Southeast Asia“. European Journal of Human Genetics. 23 (3): 369–373. doi:10.1038/ejhg.2014.106. ISSN 1476-5438. PMC 4326703. PMID 24896152.
- ↑ Sanghamitra Sahoo; и др. (2006). „A prehistory of Indian Y chromosomes: evaluating demic diffusion scenarios“. Proceedings of the National Academy of Sciences. 103 (4): 843–848. Bibcode:2006PNAS..103..843S. doi:10.1073/pnas.0507714103. PMC 1347984. PMID 16415161.
- ↑ „PhyloTree y – Minimal y tree“.
- ↑ Wells, Spencer (20 November 2007). Deep Ancestry: The Landmark DNA Quest to Decipher Our Distant Past (англиски). National Geographic Books. стр. 79. ISBN 978-1-4262-0211-7. "Given the widespread distribution of K, it probably arose somewhere in the Middle East or Central Asia, perhaps in the region of Iran or Pakistan."
- ↑ 5,0 5,1 Nagle, N.; Ballantyne, K. N.; Van Oven, M.; Tyler-Smith, C.; Xue, Y.; Taylor, D.; Wilcox, S.; Wilcox, L.; Turkalov, R. (2016). „Antiquity and diversity of aboriginal Australian Y-chromosomes“. American Journal of Physical Anthropology. 159 (3): 367–381. doi:10.1002/ajpa.22886. PMID 26515539.
- ↑ Derenko, Miroslava; Malyarchuk, Boris; Denisova, Galina A.; Wozniak, Marcin; Dambueva, Irina; Dorzhu, Choduraa; Luzina, Faina; Miścicka-Śliwka, Danuta; Zakharov, Ilia (2006). „Contrasting patterns of Y-chromosome variation in South Siberian populations from Baikal and Altai-Sayan regions“. Human Genetics. 118 (5): 591–604. doi:10.1007/s00439-005-0076-y. PMID 16261343.[мртва врска]
- ↑ 7,0 7,1 Sahoo, S. (2006). „A prehistory of Indian Y chromosomes: Evaluating demic diffusion scenarios“. Proceedings of the National Academy of Sciences. 103 (4): 843–8. Bibcode:2006PNAS..103..843S. doi:10.1073/pnas.0507714103. PMC 1347984. PMID 16415161.