Википедија

Мит Ромни

Вилард Мит Ромни (анг. Willard Mitt Romney; роден на 12 март 1947 година) - американски стопанственик и поранешен гувернер на Масачусетс (мандат-2003-2007 година). Тој беше избран кандидат на Републиканската партија на претседателските избори на Соединетите Американски Држави во 2012 година.

Мит Ромни
Dark-haired man with graying hair at the temples, dressed in dark suit, at a nighttime indoor event
70-ти Гувернер на Масачусетс
На должноста
2 јануари 2003 – 4 јануари 2007
Намесник Кери Хејли
Претходник Пол Селучи
Џејн Свифт (в.д.)
Наследник Девал Патрик
Лични податоци
Роден(а) Вилард Мит Ромни
12 март 1947(1947-03-12) (77 г.)
Детроит, Мичиген, САД
Партија Републиканска
Сопружник Ен Ромни
(1969–денес)
Деца 5
Живеалиште Белмонт, Масачусетс
Волфборо, Њу Хемпшир
Сан Диего, Калифорнија
Установа универзитет Бригам Јанг
Харвард (магистер за бизнис администрација, доктор на науки)
Професија Советник по менаџмент, Ризичен капитал Деловен капитал
Вероисповед Црква на Исус Христос и светците од последните дни (Мормонска црква)
Функции Основач и извршен директор на Bain Capital (1984–2002)
Извршен директор на Bain & Company (1991–92)
Член на Организациониот комитет на Зимските олимписки игри 2002 (1999–2002)
Потпис Signature "Mitt Romney", first name more legible than last name
Портал MittRomney.com

Животопис

уреди

Мит Ромни бил израснат во Блумфилд Хилс, Мичиген. Почнувајќи од 1966 година, поминал две и пол години во Франција како Мормонски мисионер. Во 1969 година, се омажил за Ен Дејвис со којашто има пет деца. Во 1971 година, Ромни учествувал во политичките кампањи на двајцата родители. Истата таа година, дипломирал на Универзитетот „Бригам Јанг”, а во 1975 година се здобил со диплома за Мастер по бизнис и администрација и доктор по правни науки на Харвард. Тогаш Ромни влегол во индустријата на менаџмент консалтинг и во 1977 година си обезбедил место во „Бејн енд Компани”. Подоцна, работејќи како извршен директор, помогнал да се изведе компанијата надвор од финансиска криза. Во 1984 година, ја соосновал и водич е на компанијата со неочекуван профит „Бејн Капитал”, високо профитабилна фирма за инвестиции со приватни капитални акции којашто стана една од најголемите по својот вид во земјата. Неговиот значителен нето капитал, којшто во 2012 година е проценет во износ од 190-250 милиони американски долари, му помогнал при финансирањето на неговите претходни политички кампањи.

Активен во Црквата на Исус Христос на светиите од подоцнежните дни, за време на неговата бизнис кариера, Ромни служел како епископ на неговиот оддел (раководител на неговото локално собрание), а потоа претседател на епархијата од неговата област во близина на Бостон. По неговото повлекување од „Бејн Капитал” и неговото локално раководство во црквата, станал кандидат на Републиканската партија за [[Сенат на Соединетите Американски Држави|Сенатот на САД]] на изборите во Масачусетс, 1994 година. По поразот од Тед Кенеди, се вратил на својата позиција во „Бејн Капитал”. Години подоцна, успешен ангажман како претседател и извршен директор во организацискиот комитет на Солт Лејк за Зимските олимписки игри во 2002 година, резултирал со негово повторно враќање кон политичката кариера. Избран за Гувернер на Масачусетс во 2002 година, Ромни помогнал да се развијат реформите за здравствена нега во Масачусетс, коишто се први од својот вид во државата и да се донесе закон за истите, со што се обезбедил речиси универзален пристап до здравствено осигурување преку субвенции на државно ниво и поединечни овластувања за купување на осигурување. Исто така, претседавал за елиминирање на предвидениот дефицит од 1,2-1,5 билиони долари преку комбинација од скратување на трошоците, зголемување на давачките и затворање на даночните дупки во компаниите. Ромни не побарал реизбор во 2006 година, наместо тоа, се фокусирал на неговата кампања за Републиканска кандидатура за Американските претседателски избори во 2008 година. Победил на неколку прелиминарни и внатрепартиски избори, но по кандидатурата на Џон МекКејн, се повлекол од трката и на крајот го поддржал МекКејн. Во 2011 година, ги започнал кампањите за кандидат за претседател на Републиканската партија во 2012, притоа освојувајќи доволно внатрепартиски гласови за да биде номиниран за кандидат заедно со својот избран потпретседател, претставникот Пол Рајан. Ромни беше поразен од страна на актуелниот претседател на САД, Барак Обама, на генералните избори во ноември 2012 година.

Ран живот и образование

уреди

Наследство и младост

уреди

Роден на 12 март 1947 година во болницата во Харпер во Детроит, Мичиген,[1] Вилард Мит Ромни е најмалото дете на Џорџ. В. Ромни – извршен директор во автомобилската индустрија и Ленор Ромни – домаќинка. Неговата мајка потекнува од Логан, Јута, а неговиот татко е син на американско семејство, роден во Мормонската колонија во Чихуахуа, Мексико. Покрај неговото англиско потекло, тој исто така има и шкотско и германско потекло.[2][3][4] Како член на петтата генерација на Црквата на Исус Христос на светиите од подоцнежните дни (LDS црква), тој е пра-правнук на Мајлс Ромни, којшто и се обратил на верата уште во првата нејзина декада; друг пра-прадедо, Парли П. Прет, помогнал при водењето на раната црква.[5][6]

Шест години по раѓањето на неговите браќа и сестри Марго Лин, Џејн ЛеФонт, и Џ. Скот – се родил Мит.[7] Неговите родители го крстиле по името на нивен семеен пријател, стопанственикот Џ. Вилард Мариот и по братучедот на неговиот татко, Милтон Мит Ромни – поранешен одбранбен играч за Чикаго Беарс.[8] Во градинка го нарекувале Били, но подоцна го посочил името Мит како име кое го претпочита.[9] Во 1953 година, семејството се преселило во Детроит, во богатото предградие Блумфилд Хилс. Следната година неговиот татко станал претседател и извршен директор на Американ Моторс, каде што наскоро и помогнал на компанијата да избегне банкрот и да ја врати во профитабилност.[10] До 1959 година, неговиот татко веќе станал национално позната личност во печатот и телевизијата,[11] а на најмладиот му бил идол.[12]

Ромни учел во јавни основни училишта сè до седмо одделение, по што како еден од неколкуте мормонски ученици се запишува во традиционалното приватно подготвително училиште за момчиња во Кренбрук во Блумфилд Хилс. Многу од учениците таму доаѓаат и од слоеви попривилегирани од неговиот.[13] Не само атлетски, тој не е нешто поразличен ниту академски.[12] Учествувал во успешната гувернаторска кампања на татко му во 1962 година,[14] а подоцна работел како стажант за него во канцеларијата на гувернерот.[12][15] По изборот на неговиот татко којшто започнал да поминува поголем дел од времето во државниот главен град , тој се преселил во Кренбрук.[16]

Во Кренбрук, Ромни помогнал при управувањето со тимот за хокеј на мраз и станал член на навивачкиот тим.[16] Кога бил четврта година, се приклучил на крос-кантри тимот за трчање.[9] Тој бил дел од единаесет школски организации и клубови, вклучувајќи го „Blue Key Club”, спонзорска група која ја основал.[16] За време на неговата последна година таму, се подобрил академски, но не стигнал до совршенството.[12][13] Додека учел во Кренбрук, бил вклучен во неколку шеги. Оттогаш се извинил, изјавувајќи дека некои од шегите се претерани. Истата таа година, во март, започнал да се состанува со Ен Дејвис, којашто учела во приватното училиште во Кингсвуд, коешто пак е училиште сестра на Кренбрук. Двајцата станале неформално верени во периодот на неговото дипломирање во јуни 1965 година.[12][17]

Универзитет, француска мисија, брак и деца 1965-1975 година

уреди

Во 1965-66 Ромни студирал на универзитетот во Стенфорд.[12] Не бил дел од контракултурата која започнала во 1960-тите во околината на заливот на Сан Франциско.[12] Како што се зголемила споротивноста против вклученоста на Америка во Винетнамската војна, во мај 1966 година се организирал протест со седиште во зградата на универзитетската администрација во којшто се протестирало против моменталната состојба. Ромни се приклучил во контра-протест против таа група.[12][18] Продолжил да биде дел од повремени шеги.

Во јули 1966 година ја напуштил Америка за триесет месечен престој во Франција како Мормонски мисионер,[12][19] традиционален значаен настан во неговото семејство. Пристигнал во Ле Авр каде што се соочува со оскудни услови.[5][20] Биле строго воведени правила против пиење, пушење и состанување.[5] Повеќето поединечни Мормонски мисионери не стекнуваат многу нововерци, па исклучок не бил ни Ромни,[20] тој подоцна вреднува десет до дваесет за неговата целокупна мисија.[21] Првично бил деморализиран, а подоцна потсетувал на единствено време во коешто „повеќето од она што сакав да го направам беше одбиено”.[20] Подоцна се стекнал со признание во рамките на мисијата за многуте домови коишто ги посетил и повторните посети коишто му биле доделени.[5] Во раната 1968 година, бил унапреден во водич Бордо, а наскоро потоа станал помошник на претседателот на мисијата во Париз.[5][20][22] Живеејќи неколку месеци во Домот на Мисијата, уживал во далеку поудобен замок во споредба со конаците во кои живеел во другите места во земјата.[22] Кога французите изразиле противење на улогата на Америка во Виетнамската војна, Ромни им возвратил дебатирајќи, со што неговите ставови биле зајакнати од страна на оние коишто претходно биле против.[5][20]

Во јуни 1968 година, во судар со автомобил којшто го возел низ јужна Франција, се здобил со сериозни повреди, а настрадала сопругата на претседателот на мисијата. Ромни не бил виновен за несреќата. Тој станал ко-претседател на мисијата којашто подоцна станува деморализирана и дезорганизирана по генералниот штрајк, студентските немири во мај 1968 година и автомобилската несреќа.[23] Ромни собирајќи ги другите, постигнал гол во мисијата од 200 покрстувања, најголемо постигнување за него во декадата.[23] До крајот на неговиот мандат во декември 1968 година, ја надгледувал работата на 175 други.[20][24] Како резултат на неговиот престој, кај Ромни се развила доживотна наклонетост кон Франција и нејзиниот народ и останал флуентен во францускиот јазик.[25]

На нивната прва средба по неговото враќање, Ромни решил да се ожени со Ен Дејвис.[26] Ромни започнал да студира на универзитетот „Бригам Јанг” каде што Ен студирала. Двојката стапила во брак на 21 март 1969 година остварувајќи ја граѓанската церемонија во Блумфилд Хилс. Следниот ден, тие полетале за Јута за Мормонска свадбена церемонија во храмот во Солт Лејк (Ен станала нововерка за време на неговото отсуство).[27][28]

Додека престојувал во Франција, Мит го пропуштил поголемиот дел од бурното движење на американците против војната во Виетнам. Откако се вратил, се изненадил на тоа што неговиот татко по неуспешната претседателска кампања во 1968, се приклучил на движењето.[20] Тогаш, Џорџ служел како секретар за домување и урбан развој во САД во кабинетот на претседателот Ричард Никсон. Во весник од јуни 1970 година, во делот за деца на членовите на кабинетот, Мит изјавил дека вклученоста на САД во војната е во погрешна насока. – „ ако не беше полотичка грешка да се вклучиме во Виетнам, јас не знам што е “ – но го поддржувал тогашниот упад во Камбоџа од страна на Никсон како искрен обид да се дојде до решение за војната.[29] Во текот на американскиот воен план за војната во Виетнам, додека живеел во Франција како мормонски мисионер, Ромни побарал и добил 2 – С студентски одложувања, па потоа 4 – Д министерски одложувања. По нивното истекување, планот од декемвриската лотарија за мобилизација во 1969 значела дека тој нема да биде меѓу избраниците.[18][30][31]

Во културно конзервативниот универзитет „Бригам Јанг“, Ромни останал изолиран од повеќето пресврти на таа ера.[20] Станал претседател на организацијата „Cougar Club“ и во своите студии покажал новооткриена дисциплина.[20] За време на неговата апсолвентска година, зел одмор за да работи како возач и да и помага на неговата мајка Ленор Ромни при аранжирањето на митинзи и подготовка на говори во кампањата за американски сенатор на Мичиген во 1970 година, којашто резултира со неуспешност; заедно, тие ги посетиле сите 83 окрузи во Мичиген. Во 1971 година, се стекнал со диплома по Англиски јазик со највисоки почести заблагорадувајќи се на Колеџот за хуманистички науки како и на цел „Бригам Јанг“.

Во 1970 година, додека тие биле студенти живеејќи во стан во подрум, се родил првиот син на семејството Ромни - Тагарт.[32] Потоа, во 1971 година Ен го родила Метју, а во 1975 година - Џошуа. Бенџамин (1979 година) и Крег (1981 година) се родиле подоцна, откако Ромни ја започнал својата кариера.[32]

Мит Ромни бил во потрага по бизнис кариера, но неговиот татко го советувал дека степен по право би било повредно за неговата кариера дури и да не работи како адвокат.[33][34] Така, се запишал на четиригодишната постдипломска програма координирана помеѓу правниот и бизнис факултетот на Харвард.[35] Се прилагодил на прагматиката на факултетот по бизнис и методот на настава.[34] Со оглед на тоа што живеел во куќа во Белмонт, Масачусетс заедно со Ен и нивните две деца, неговото општествено искуство се разликувало од она на неговите соученици.[27][34] Не бил идеолог и не се вмешувал во политичките прашања на денот.[27][34] Дипломирал во 1975 година cum laude на Правниот факултет меѓу првите тројца од таа група и бил именуван за стипендист на Бејкер за завршување во првите 5% од студентите дипломирани на бизнис групата.[35][36]

Бизнис кариера

уреди

Менаџмент консалтинг

уреди

Регрутиран од неколку фирми, Ромни се приклучил на Бостон консалтинг груп, со размислување дека работа како менаџмент консалтинг за различни фирми би била совршена основа за негова идна ангажираност како главен извршен директор.[33][37] Како дел од бранот на највисоко рангираните студенти во 1970 година коишто избрале да одат во консалтинг наместо директно да се вклучат во голема компанија,[38] за Ромни неговото правно и бизнис образование било корисно во работата.[33] Применил корисни принципи на БКГ по што директорите во него започнуваат да гледаат светла иднина.[33][39]

Во 1977 година, се вработил во Бејн енд Компани фирма за менаџмент консалтинг во Бостон формирана пред 5 години од страна на Бил Бејн и други поранешни БКГ вработени.[33][40][41] Подоцна, Бејн ќе му каже на триесет годишниот Ромни „тој го имал изгледот на личност од доверба којашто е можеби 10 години постара“.[42] За разлика од други консалтинг фирми коишто издавале препораки, а подоцна се разделиле, „Бејн енд Компани“ самата се ангажирала во бизнисите на клиентите и работела со нив сè додека не се спроведат промените.[33][40] Во 1978 година Ромни станал потпретседател на фирмата[9] и работел со клиенти какошто се Monsanto Company, Outboard Marine Corporation, Burlington Industries and Corning Incorporated.[37] Во рок од неколку години, фирмата го сметала за еден од нејзините најдобри консултанти и клиентите понекогаш се обидувале да го користат низ повеќе високи партнери.[33][43]

Политички проблеми

уреди

Два семејни инциденти од ова време излегле на виделина за време на политичката кариера на Ромни.[44][45] Соочувањето во парк со ренџер во 1981 година станало јавно во 1994 година и од 2007 година па натаму, постои постојан интерес за семејното патување со куче на покривот од автомобилот во 1983 година.

Приватен капитал

уреди

Во 1984 година, Ромни ја напуштил Бејн енд Компани за да ја формира фирмата за приватни капитални инвестиции Бејн Капитал.[46] Првично се воздржал од понудата на Бил Бејн да го предводи новиот потфат сè додека Бејн ги среди условите во комплицирана структура за партнерство во која не би постоел финансиски или професионален ризик за Ромни.[33][42][47] Бејн и Ромни подигнале 37 милиони долари во средства потребни да се започне новата работа којашто имала 7 вработени.[37][48] Ромни бил именуван како претседател[49] и генерален партнер за управување.[50][51] Како единствен акционер на фирмата, во публикациите тој важел и за управен директор или главен извршен директор.[52][53][54]

Првично, „Бејн Капитал“ се насочува кон потфати за капитални инвестиции. Ромни воспоставил систем во којшто секој партнер може да стави вето на една од овие потенцијални можности и лично забележал толку многу слабости што неколку капитално инвестициски потфати биле одобрени во првите две години.[33] Првиот најзначаен успех на фирмата била инвестиција во 1986 година Staples Inc да започне со работа откако основачот Томас Г. Стемберг го убедил Ромни за големината на пазарот за канцелариски материјали, и потоа Ромни ги убедил другите; на Bain Capital речиси седумкратно им се вратила инвестицијата, а Ромни повеќе од една декада бил во одборот на директори на Стејплс.[33][48][55]

Наскоро, Ромни ја смени насоченоста на „Бејн Капитал“ кон нов вид на бизнис: купување на постоечки компании со пари позајмени од банките користејќи ги средствата на новокупените компании како гаранција, потоа преземање на чекори за подобрување на вредноста на компаниите, и конечно продажба на компаниите откако ќе го достигнат врвот на нивната вредност што обично се случува за неколку години.[33][42] „Бејн Капитал“ при купувањето на компании неколкупати изгубил пари но потоа склучувајќи нови договори успеал да врати големи суми од изгубените пари. Фирмата инвестирала или ги освоила Акјурајд, Брукстоун, Доминос Пица, Сили Корпорејшн, Спортс Ауторити и Артисан Ентертејнмент како и некои помалку познати компании во секторот на индустријата или медицината.[33][42][56] Поголемиот дел од профитот на фирмата бил заработен од релативно мал број на зделки; генерално односот успех-неуспех останал речиси ист.

Ромни открил неколку можости за инвестиции (и оние кои ги открил често не успеале да придонесат за заработка на фирмата).[57] Наместо тоа, тој се насочил кон анализирање на можните зделки од други личности и вклучување на инвеститорите да учествуваат во нив по нивното одобрување.[57] Во рамките на „Бејн Капитал“, со цел да ја одржува мотивацијата меѓу вработените, Ромни го делел профитот од зделките во фирмата, често задржувајќи за себе помалку од 10%.[58] Често ја играл улогата на адвокат на ѓаволот за време на исцрпните анализи или при одлуката да се продолжи со зделката или не.[33][55] Сакал да го намали инвестицискиот фонд на „Бејн Капитал“ поради првично изгубените пари, но другите партнери не се согласувале со него и фирмата заработила милијарди долари.[33] Избрал да не учествува во зделката со „Артисан Ентертејнмент“ не сакајќи да профитира од студио кое произведува филмови забранети за публика под 17 години и за која е потребен надзор од родител.[33] Ромни бил во одборот на директори на „Демон Корпорејшн“, компанија за медицинско тестирање која подоцна е прогласена за виновна да измама на владата. „Бејн Капитал“ трипати ја зголемил инвестицијата пред да се продаде компанијата, а измамата била откриена од новите сопственици. (Ромни никогаш не бил вмешан)[33] Во некои случаи, малку бил вмешан кога се преземала компанија.[48]

Откупувањето на компании на „Бејн Капитал“ некогаш водело до паузирање, некогаш набрзо по купувањето а некогаш по завршувањето на уделот на компанијата.[40][47][48] Непознато е колку точно компании презеде „Бејн Капитал“ во споредба со тоа колку изгуби поради овие инвестициски откупувања, благодарение на недостигот од извештаи и наклонетоста на „Бејн Капитал“ кон приватност во името на инвеститорите и на самата себеси.[59][60][61] Фундаменталната цел на компанијата била максимизирање на вредноста на преземените компании и придобивките на оние кои инвестирале во „Бејн Капитал“, а не создавање на работни места.[48][62] Преземањето на Ампад од страна на „Бејн Капитал“ илустрирало зделка во којашто „Бејн Капитал“ убаво профитирал од рани исплати и менаџмент даноци и покрај тоа што самата преземена компанија завршила банкротирајќи.[33][55][62] Дејд Беринг e уште еден случај во којшто „Бејн Капитал“ осумкратно ја зголеми својата добивка од инвестицијата, но компанијата била оптоварена со долг и отпуштила повеќе од илјада вработени пред излезот на „Бејн Капитал“.(компанијата дополнително банкротирала, со уште повеќе отпуштања пред процесот на заживување и просперитет).[59] Во врска со отпуштањата, Ромни во 2007 година рекол:„некогаш лекот е малку горчлив, но потребен е за да се спаси животот на пациентот, мојата работа беше да се обидам и да го направам претпријатието успешно и според мене најдобра гаранција што едно семејство може да ја има е бизнисот за којшто работи да биде силен“.[47]

Соочивајќи се со финансиски колапс во 1990 година „Бејн енд Компани“ го побарале Ромни да се врати.[46] Назначен за новиот главен извршен директор во јануари 1991 година,[50][51] Ромни добил симболична плата од еден долар[46] (останувајќи истовремено генерален партнер во управувањето во „Бејн Капитал“).[50][51] Тој надгледувал напор да се реуреди планот за поседување на акции од вработените и зделките со недвижнини на „Бејн енд Компани“ додека се обединуваат 1000-те вработени на компанијата, наметнувајќи нова владеачка структура која ја исклучува контролата од Бејн и други основачки партнери, и ја зголемува фискалната транспарентност.[33][37][46] На Бејн и на други првични сопственици коишто отстраниле прекумерни парични суми од компанијата им наложил да вратат суштински суми и ги обедил кредиторите, вклучувајќи ја „Федерал Депозит Иншуранс Корпорејшн“, да прифатат помалку од целосна исплата.[63] За време од скоро една година, ја водел „Бејн енд Компани“ низ престврт и ја вратил до профитабилност.[37] Ја довел „Бејн енд Компани“ до ново водство и во 1992 година, во декември се вратил во „Бејн Капитал“.[33][64][65]

Од ноември 1993 година до ноември 1994 година, Ромни отсуствува од „Бејн Капитал“ за да се кандидира за сенатор на САД.[27][66] За тоа време, вработените во „Ампад“ започнале да штрајкуваат барајќи ја интервенцијата на ромни. Спритивно од советите на адвокатите на „Бејн Капитал“, Ромни се сретнал со штрајкувачите кажувајќи им дека не е активен авторитет во случајот.[67][68]

До 1999 година, „Бејн Капитал“ е на пат кон станување на една од водечките фирми во државата,[47] со покачен број на партнерства од 5 на 18, со севкупно 115 вработени и 4 билиони долари под нејзино управување.[42][48] Просечната годишна внатрешна стапка на добивка од реализираните инвестиции на компанијата изнесувала 113 проценти,[37][69] а просечниот годишен профит на инвеститорите изнесувал околу 50-80 проценти.[70]

Во февруари 1999 година, Ромни зел платен одмор од „Бејн Капитал“ за да биде претседател и главен извршен директор на организацискиот комитет на олимписките игри во Солт Лејк Сити во 2002 година.[71][72] Обвинет во некои јавни изјави за водење на двојна улога,[71][73] Ромни останал единствениот акционер на фирмата, управен директор, главен извршен директор и претседател, потпишувајќи ги корпоративните и правните документи, негувајќи ги своите интереси во фирмата и извршувајќи пролонгирани преговори за времето додека е отсутен.[71][74] Не се мешал во секојдневното работење на фирмата или одлуки поврзани со инвестиции на „Бејн Капитал“ за нови приватни капитални средства.[71][74] За ова време, ја задржал својата позиција во неколку одбори на директори и често се враќал во Масачусетс да присуствува на митинзи.[75]

Во август 2001 година, Ромни најавил дека нема да се врати во „Бејн Капитал“.[76] Почетокот на 2002 година го означи неговото заклучно разделување од компанијата;[71] својата сопственост ја поделил на другите партнери и посредил договор кој ќе му овозможи да прима пасивен профит како на пензиониран партнер на „Бејн Капитал“, вклучувајќи ги откупот и инвестициските средства.[58][77] Приватниот капитален бизнис продолжил да напредува, овозможувајќи му заработка од милиони долари годишен приход.[58]

Лично богатство

уреди

Како резултат на неговата бизнис кариера, Ромни и неговата сопруга имаат нето вредност помеѓу 190 и 250 милиони долари, вклучувајќи ја нивната пензионерска сметка, вредна помеѓу 20 и 100 милиони долари. Поголемиот дел од тоа богатство е здобиено по пат на слепа доверба од 2003 па натаму, дел од тоа преку копно. Дополнителна слепа доверба, проценета во изност од 100 милиони долари во 2012 година, постои под името на нивните деца. Во 2010 година, Ромни и неговата сопруга оствариле приход од 22 милиони долари од којшто поголемиот дел потекнува од инвестиции какошто се дивиденди, остварени добивки и камата од инвестиции и платиле 3 милиони долари во федералниот данок на добивка, со делотворна даночна стапка од 14 проценти. Помеѓу 1990 и 2010 година нивните ефективни федерални даночни стапки биле над 13 проценти со просечна стапка од 20 проценти.

Поседувана од универзитетот „Бригам Јанг“, Ромни редовно поседува десеттина од LDS црквата и донирал во неа. Во 2010 година на пример, заедно со неговата сопруга донирале 1.5 милиони долари за црквата. Добротворната организација на семејството Ромни истата таа година донирала 650.000 долари, од којашто сума дел биле наменети за борбата против болести. Помеѓу 1990-2010 година вкупните добротворни донации на Ромни како дел од нивниот приход биле во просечен износ од 14 проценти.

Локално водство на ЛДС црквата

уреди

За време на неговата бизнис кариера, Ромни имал неколку позиции во локалното свештенство. Во 1977 година стана советник на претседателот на црковната организација во Бостон.[78] Служел како епископ на одделението (и црковно административен шеф на верскиот собир) во Белмонт, Масачусетс од 1981 до 1986 година.[79][80] Како таков, во прилог на домашната настава, исто така овозможил неделни служби и одделенија користејќи ЛДС црковни текстови при водењето на верските собири.[81] По уништувањето на салата за собири во Белмонт предеизвикано од пожар со сомнително потекло во 1984 година, тој создал врски со други верски институции, овозможувајќи верските собири да се одржуваат низ разни верски домови сè додека не се обнови нивната зграда.[80][82]

Од 1986 до 1994 година претседавал со црковната организација во Бостон којашто вклувувала повеќе одделенија од источен Масачусетс со речиси 4.000 црковни членови.[43][81][83] Организирал тим кој ќе ги води финансиите и управувањето, се обидел да се спротивстави на анти-Мормонските ставови и се обидел да ги реши социјалните проблеми меѓу сиромашното југоисточно азиско претопено население.[80][82] Локалното црковно водство за кое не земал пари му одземало 30 часа неделно[81] и станал познат по својата значителна енергија во својата улога.[43] Се здобил со углед поради избегнувањето на прекуноќно патување што може да наштети на неговите црковни одговорности.[81]

Ромни засукал ракави во важните работи, помагајќи во напорите за одржување на домаќинството, посетувајќи ги болните и советувајќи ги оптоварените црковни членови.[79][80][81] Голем број членовите на локалната црква го фалеле дека им помагал во животот или низ тешките времиња.[80][81][82] Други пак, измачени од неговиот начин на водство, посакувале поопшт пристап.[80] Ромни се обидел да создаде рамнотежа меѓу црковните директиви на црковното водство во Јута со желбата на некои членови од Масачусетс да се има пофлексибилна примена на црковната доктрина.[43] Се согласил со некои од барањата на либералната група на жените кои го објавиле Експонент II за промена на начинот на којшто црквата постапувала со жените, но се судрил со жените кои сметал дека премногу се оддалечиле од црковната доктрина. Поточно, ги советува жените да не абортираат, само во случаи кога тоа го дозволува ЛДС доктрината и ги охрабрува немажените жени коишто се соочуваат со несакана бременост да ги дадат нивните бебиња на посвојување.[43] Ромни подоцна изјавил дека годините поминати како ЛДС министер му овозможиле директна изложеност кон луѓето во финансиска борба и соживување со оние со семејни проблеми.[84]

Сенаторската кампања во САД – 1994 година

уреди

Во поголемиот дел од својата бизнис кариера, Ромни не заземал јавни, полотички ставови.[85][86] Уште додека бил студент, се држел блиску до државната политика[20] иако со децении се иритирал од околностите под кои неговиот татко ја изгубил битката на претседателските избори.[17] Се регистрирал како независен[27] и на прелиминарните партиски избори во 1992 година гласал за Пол Цогас, поранешниот демократски сенатор на Масачусетс.[85][87]

Во 1993 година, поради барањето на Ен, а и поради желбата да ги следи чекорите на својот татко, започнал да размислува да навлезе во водите на политиката.[27] Решил да го предизвика тогашниот актуелен демократски американски сенатор, Тед Кенеди, којшто се кандидирал за мандат по шести пат. Политичките експерти го оцениле Кенеди како осетлив таа година, делумно поради целосната непопуларност на демократскиот конгрес, а делумно бидејќи ова бил прв избор на Кенеди после судењето на Вилијам Кенеди Смит во Флорида, во кој сенаторот претрпел негативни јавни односи во однос на неговиот карактер.[88][89][90] Во октомври 1993 година, Ромни станува републиканец и во февруари следната година формално ја најавува неговата кандидатура.[27] Покрај неговото заминување од „Бејн Капитал“, се повлекол и од црковното водство во 1994 година.[81]

Радио личноста Џенет Џегелиан започна рано низ анкети да го следи водството меѓу кандидатите републиканци за местото во Сенатот, но како најефективен собирач на средства се покажал Ромни.[91][92] На конвенцијата на Републиканската партија во мај 1994 година во Масачусетс, Ромни освоил 68% од гласовите; стопанственикот Џон Лакиан завршил на далечното второ место, елиминирала Џегелиан.[93] На основните избори во септември 1994 година, Ромни го поразил Лакиан со повеќе од 80% од гласовите.[9][94]

На општите избори, Кенеди за првпат се соошува со сериозен противник за ре-избор во неговата кариера.[88] Најавувајќи се како создавач на 10 000 работни места и надворешно лице на Вашингтон со добар семеен имиџ и умерени гледишта за социјалните прашања, помладиот, тв-оратор и финансиски подготвен Ромни се кандидирал за стопанственик.[88][95] Кога Кенеди се обидел да ја поврзи политиката на Ромни со онаа на Роналд Реган и Џорџ В. Буш, Ромни одговорил: „Видете, јас бев независен во времето на Реган и Буш. Не се обидувам да ве однесам назад кон Реган и Буш.“[96] Ромни изјавил: „На крајот на краиштата, ова е кампања на промена“.[97]

Кампањата на Ромни била делотворна во отсликувањето на мекоста на Кенеди кон криминалот, но имала проблеми при воспоставувањето на свои конзистенти позиции.[98] Според анкетите, до средината на септември 1994 година, трката била скоро изедначена.[88][99][100] Кенеди одговорил со серија на реклами насочени кон наизглед променливите политички ставови на Ромни како на пример кон абортирањето;[101] Ромни на второто ќе изјави: „Верувам дека абортирањето во оваа земја треба да биде безбедно и легално“.[102] Во другите реклами на Кенеди било центрирано отпуштањето на работниците на фабриката „Ампад“ во сопственост на „Бејн Капитал“.[88][103] Вториот се покажа како дирекен кон импулсот на Ромни.[55] При крајот на октомври, Кенеди и Ромни одржале дебата којашто имала бројна гледаност и немала јасен победник, но од тогаш, Кенеди се извлече понапред на анкетите и потоа остана во водство.[104] Во трката, Ромни потрошил 3 милиони долари свои пари и повеќе од 7 милиони долари во целост.[105] На општите избори во ноември, и покрај катастрофалниот настап на Демократите на национално ниво, Кенеди го победил Ромни со 58% наспрема 41%,[33] што претставува најмалата маржа во која било кампања на Кенеди за реизбор.[106]

На денот по изборите, Ромни се вратил во „Бејн Капитал“, но загубата предизвикала долготраен ефект кај него; тој му рекол на својот брат: „Никогаш повеќе не сакам да се кандидирам за нешто освен ако можам да победам“.[27][107] По смртта на татко му во 1995 година, Мит го донирал своето наследство во институтот за јавен менаџмент на Џорџ В.[108] Ромни при универзитетот „Бригам Јанг“. Исто така, се приклучил на одборот како заменик претседавач на „Фондацијата точки на светлина“[76] којашто е дел од „Националниот волонтерски центар“ на татко му. Како што одминувала деценијата, Ромни се чувствувал неспокоен; целта да се направат повеќе пари веќе станала несоодветна за него.[27][107] И покрај тоа што веќе не бил во локалното водство на црквата, сè уште држел предавање во недела.[79] За време на долгиот контроверзен процес на одобрување и изградба на Мормонски храм во Белмонт во вредност од 30 милиони долари, стравувал дека, како политичар којшто се спротивставил на Кенеди, ќе стане главна точка за спротивставување кон структурата.[80] Така, тој игра умерена, задсценска улога со цел да го ублажи притисокот помеѓу црквата и месните жители.[79][80][82]

Зимски олимписки игри 2002 година

уреди

Во 1998 година Ен дознала дека страда од мултиплекс склероза; Мит објаснува дека најлошиот ден во неговиот живот е гледајќи ја неуспешна на серија невролошки тестови.[27] По двегодишни сериозни тешкотии во болеста - додека жиеват во Парк Сити во Јута, каде двојката има изградено викендичка – таа открила комбинација од редовни, алтернативни и јавачки терапии кои и овозможиле да продолжи со својот живот без речиси никакви ограничувања.[109] Кога нејзиниот сопруг добил понуда да ја преземе проблематичната организација одговорна за Зимските олимписки и параолимписки игри во 2002 година коишто ќе се одржувале во Солт Лејк Сити во Јута, таа го поддржала да прифати; желен за уште еден нов предизвик, како и гледајќи уште една можност да се докаже во јавниот живот, тој ја прифатил понудата.[107][110][111] На 11 февруари 1999 година, организацискиот комитет на Зимските олимписки и параолимписки игри што требало да се одржат во 2002 година, во Солт Лејк, го назначи Ромни за претседател и главен извршен директор.[112]

Пред Ромни да го презеде раководството, на приходните цели на настанот му фалеле 379 милиони долари.[112] Властите направиле план со цел да се намалат трошоците за игрите за да се компензира на фискалната криза, а постоел и страв дека може да дојде до дефинитивно одложување.[113] Покрај тоа, сликата за игрите била нарушена и од наводите за подмитување на фисоки функционери вклучувајќи го и претходниот претседател и главен извршен директор на комитетот Френк Џоклик. Организацискиот комитет на Солт Лејк ги принуди Џоклик и потпретседателот Дејв Џонсон да дадат оставка.[114] Моќните брокери на Јута, меѓу коишто е Мајк Ливајт, бил во потрага по некој со безскандален углед да ја преземе контролата врз Олимпијадата и врз основа на неговата бизнис и правна експертиза како и поради неговата поврзаност со ЛДС црквата и државата, го избрал Ромни.[111][115] Назначувањето наидува на првични критики од страна на анти-Мормоните, и стравувања на Мормоните, дека тоа претставува пристрастност или ќе придонесе во игрите да доминираат Мормоните.[116] Ромни ги донирал 1.4 милиони долари коишто ги добил за неговата тригодишна работа како претседател и главен извршен директор во добротворни цели, а исто така приложил 1 милион долари и за Олимписките игри.[117]

Ромни го изменил водството и политиката на организацијата. Го намалил буџетот и го поттикнал собирањето на финансиски средства, намалувајќи ја загриженоста на корпоративните спонзорства додека се стекнат нови.[107][111] По терористичкиот напад на 9 септември 2001 година, Ромни работел на зголемување на безбедноста за време на игрите, обезбедувајќи безбедносен буџет во вредност од 300 милиони долари.[110] Тој го надгледувал буџетот вреден 1,2 билиони долари, 700 вработени и 26 000 волонтери.[112] Од тој буџет, владата обезбедила меѓу 400 милиони[111][118][119] и 600 милиони долари,[120][121] повеќето од нив како резултат на агресивното лобирање на Ромни до Конгресот и федералните агенции.[121][122] Тоа претставувало рекордно ниво на федерално финансирање за орджувањето на Олимписките игри во САД.[119][122] Дополнителни индиректни финансиски средства од 1,1 билиони долари дошле во државата во форма на проекти за автопати и транспорт.[123]

Ромни станал главно лице во јавноста коешто се бори за Олимпијадата, појавувајќи се во фотографии, во вести, на колекционерски опимписки значки прикажувајќи го Ромни завиткан во американското знаме и на копчиња на коишто стои фразата: „еј Мит, ние те сакаме!“.[107][111][124] Роберт Х. Гарф, претседавач на организацискиот комитет, подоцна изјавил: „очигледно беше дека на неговата голема агенда не стојат само олимписките игри“[107] и дека Ромни сакал да ја искористи олимпијадата со цел да се втурне себеси во центарот на вниманието во државата и политичката кариера.[111][125] Гарф верувал дека почетниот буџет на игрите не бил толку лош колку што Ромни го прикажал, со оглед на фактот дека претстоеле уште три години за реорганизација.[111] Сенаторот од Јута, Боб Бенет изјавил дека голем дел од потребните пари биле веќе на вистинското место.[111] Подоцнежна анализа на „Бостон Глоуб“ покажала дека во тоа време комитетот имал приходи во износ од 1 милијарда долари.[111] Олимпискиот критичар Стив Пејс, којшто ги предводел жителите на Јута за „Одговорно јавно трошење“, милел дека Ромни претерал со првичната фискална состојба за да ја постави основата за добро рекламно спасување.[125] Кенет Булок, уште еден член на одборот на комитетот како и шеф на „Лигата на градови“ во Јута, во тоа време често наидувал на судири со Ромни и подоцна изјавил дека Ромни заслужува признание за пресвртот но не онолку колку што тврдел.[107] Булок рекол: „тој многу се трудеше за се наслика себеси како спасител, големата бела надеж. Тој беше многу добар во карактеризирање и казнување на луѓето и поставувајќи се себеси на пиедесталот“.[111]

И покрај првичниот фискален дефицит, Олимписките игри завршиле со суфицит од 100 милиони долари.[126] Претседателот Џорџ В. Буш ги пофалил напорите на Ромни а 87% од жителите на Јута ја признале неговата успешна изведба како шеф на Олимписките игри.[127][128] Ја зацврстил неговата репутација како „уметник на пресвртот“,[111][129][130] а бизнис факултетот на Харвард изучувал студија врз основа на неговите постапки.[40] Шефот на американскиот олимписки комитет Вилијам Хибл му ја припишал на Ромни заслугата за исклучителниот напор со цел да се надмине тежок период на Олимписките игри, коишто кулуминирале во „најголемите олимписки игри коишто некогаш сум ги видел“.[111] Ромни напиша книга за неговото искуство со наслов „Пресврт: Криза, Водство и Олимписки игри“ објавена во 2004 година. Со улогата, Ромни стекнал искуство во справувањето со федералните, државните и локалните лица, јавни личности од коишто претходно имаше недостиг, како и шанса за повторно отпочување на неговите политички аспирации.[107]

Гувернер на Масачусетс

уреди

Гувернерска кампања 2002 година

уреди

Загрозена од погрешните политички чекори и лични скандали, во 2002 година, администрацијата на тогашната републиканска гувернерка на Масачусетс, Џејн Свифт станала ранлива и повеќе републиканци сметале дека нема да може да победи на општите избори. Истакнатите партиски личности – како и белата куќа – ја сакале кандидатурата на Ромни за гувернер и укажаната можност му се допаднала вклучувајќи ја државната прегледност. Една анкета на Бостон Хералд покажала како републиканците го фаворизираат Ромни наспрема Свифт со повеќе од 50 процентни бодови. На 19 март 2002 година, Свифт изјавила дека нема да бара од партијата да ја номинира, а по неколку часа Ромни ја објавил неговата кандидатура, во којашто нема да се соочи со противник во примарните избори. Во јуни 2002 година, Демократската партија од Масачусетс ја предизвикала подобноста на Ромни да се кандидира за гувернер, истакнувајќи дека државниот закон бара седумгодишен последователен престој и дека Ромни ги има исполнето формуларите за данок на државата како жител на Јута во 1999 и 2000 година. Како одговор на тоа, бипартиската државна комисија на законот за гласање во Масачусетс едногласно пресудила дека тој одржувал задоволителни финансиски и лични врски со Масачусетс, и според тоа, има право да се кандидира.

Ромни повторно се кандидирал како политички аутсајдер. Ја минимизирал својата партиска определеност, изјавувајќи дека не е „Републиканец“ туку „умерен“ со напредни погледи. Тој изјавил дека ќе го набљудува мораториумот на промени во законот за абортирање во државата, но повторил дека ќе го „чува и штити правото на избор на жените“ и дека неговиот став е „јасен“. Неговото искуство во приватниот сектор го сметал за оспособувачко при решавањето на фискалните проблеми во државата и ја истакнал својата способност да добие федерални средства за државата, посочувајќи на Олимпијадата како доказ. Тој предложил реорганизација на државната власт додека ги елиминира отпадот, измамите и малверзациите. Иновативната кампања користела специјални техники коишто ја идентификуваат групата гласачи-истомисленици и им пристапил со точно скроени пораки.

Во обид да се избрише сликата која му наштети во трката за во Сенатот во 1994 година – онаа која го карактеризирала како богат специјалист за откуп на компании којшто нема допирна точка со потребите на обичните луѓе – кампањата одржала серија од „работни денови“ во коишто Ромни помагал во работи какошто се пасење крави, балирање сено, растовар на брод со риби и молкнење ѓубре.

Телевизиските реклами коишто го потенцирале неговиот напор, како и истакнувајќи го неговото семејство во прекумерни услови и прикажувајќи го него без маица, стекнале сиромашна јавна слика и претставувале фактор за неговата демократска противничка, државниот благајник на Масачусетс Шенон О’Брајан, којашто била во водство на акнетите во средината на октомври. Тој одговорил со реклами обвинувајќи ја О’Брајан за загубата на државните пензиски фондови на берзата и во тоа е замешан нејзиниот сопруг, поранешен лобист, со скандалот на Ернон. Овие реклами се покажале како ефективни при ловот на независни гласачи. О’Брајан изјавила дека плановите на Ромни за буџетот се нереални; двајцата исто така имале различни ставови во врска со смртната казна и двојазичното образование, Ромни го поддржувал првото, а се спротивставувал на второто.

За време на изборите, придонесот остварен од Ромни изнесувал повеќе од 6 милиони долари – што претсуавувало државен рекорд во тоа време – што се пораснал до 10 милиони за време на целокупната кампања. На 5 ноември 2002 година, станал гувернер, освојувајќи 50 проценти од гласовите наспрема 45 проценти на О’Брајан.

Мандат 2003-2007 година

уреди

На 2 јануари 2003 година, Ромни дал заклетва за седумдесетти гувернер на Масачусетс.[131] Во Масачусетс, се соочил со државно законодавство со мнозинство Демократи во двата дома, а изборот на кабинетот и советниците го извршил врз основа на менаџерска способност а не на политичка определба.[132][133] За време на неговиот мандат одбил гувернерска плата од 135 000 долари.[134] Веднаш по започнувањето на неговата должност во средина на фискална година, се соочил со непосреден дефицит од 650 000 долари и дефицит во износ од 3 милиони долари којшто се очекувал за следната година.[135] Неочекуван приход од 1,0 – 1,3 милијарди долари, последица од претходно донесена одлука за покачување на данокот на добивка на вложен капитал и 500 милиони долари во федерални субвенции, го снижиле дефицитот на 1,2-1,5 милијарди долари..[136][137] Со комбинација од кратење на трошоците, покачување на даноците и отстранување на дупките во корпоративните даноци,[136] во период од двегодишен мандат на Ромни, државата остварила суфицит од 600-700 милиони долари, иако после тоа повторно следуваат дефицити.

Ромни го поддржал и покачувањето на други видови даноци, вклучувајќи ги и оние за возачки дозволи и дозволи за поседување на оружје, со цел да оствари повеќе од 300 милиони долари.[135][136] Го покачил данокот за снабдувачите на бензин за 2 центи по галон, на тој начин генерирајќи дополнителен приход од 60 милиони долари годишно.[135][136] Противниците рекле дека потпирањето врз даноци некогаш наметнува мака на оние коишто најмалку можат тоа да си го дозволат.[136] Ромни исто така ги затворил даночните дупки со што обезбедил нови 181 милиони долари од бизнисите за тие две години и над 300 милиони долари за време на неговиот мандат.[135][138][139] Тоа им го сторил во четири очи на конзервативните и корпоративните критичари коишто во ваквите акции гледале покачување на даноците.[138][139]

Со владина поддршка, државното законодавство ги намалило трошоците за 1,6 милијарди долари, вклучувајќи намалување на државната помош за градови во износ од 700 милиони долари.[140] Кратењето го вклучувало и државното финансирање на високото образование, коешто се намалило за 140 милиони долари, што довело до покачување на даноците во државните колеџи и универзитети за 63% во период од четири години.[135][136] Ставајќи вето на повеќе од 250 предмети на државниот буџет, во неговата последна година како гувернер, Ромни побарал дополнителни скратувања на трошоците; жестокото Демократско законодавство го надминало секое вето.[141]

Намалувањето на државните трошоци предизвикало дополнителен притисок врз околните реони да ги намалат услугите или да ги зголемат даноците за имот, а придонесот стекнат од даноците на имот во градовите пораснал од 49% на 53%.[135][136] Државниот и локален даночен товар во Масачусетс бил во пораст за време на гувернерскиот мандат на Ромни.[135] Тој предложил и намалување на државната даночна стапка на доход коешто било одбиено од страна на законодавството.[142]

Ромни се обидел да воспостави и универзален систем за здравствено осигурување низ цела држава. Во ова негово залагање бил поттикнат од страна на основачот на „Стејплс“, Стемберг, којшто на почетокот од мандатот му посочил дека тоа би бил најдобриот начин да им помогне на луѓето.[143] Уште еден фактор претставувало тоа што владата, благодарение правилникот од здравствената фондација во САД, се заканила дека ќе ги намали таквите плаќања за Масачусетс за 385 милиони долари доколку државата не го намали бројот на примачи на здравствени услуги без осигурување.[144][145] Иако идејата за универзално здравствено осигурување не дошла до израз за време на кампањата, Ромни одлучил дека поради тоа што луѓето без осигурување сè уште добивале скапа здравствена нега, парите потрошени за таквата нега би биле од поголема корист при обезбедување на осигурителни субвенции за сиромашното население.[143]

Одлучен дека нова здравствена осигурителна мерка во Масачусетс не покачува даноци или потсетува на претходниот неуспешен предлог на ниво на државата наречен „Hillarycare“, Ромни формирал тим од советници со различна политилчка позадина со цел да се применат тие принципи. Почнувајќи кон крајот на 2004 година, тие измислиле сет од предлози коишто биле поамбициозни од поединечен предлог на Сенатот од Масачусетс и биле поприфатливи за него отколку еден од Домот на претставници од Масачусетс, којшто вовел нов данок за платен список.[133][144][145] Особено, Ромни се залагал за воведување на поединечен мандат на државно ниво.[14] Претходниот соперник Тед Кенеди, чиешто животно дело било универзалниот здравствен систем и којшто со тек на време развил топли односи со Ромни,[146] позитивно го оценил планот со што се охрабрила соработката на Демократското законодавство.[144][145] Неговиот напор наишол на поддршка од сите главни чинители во земјата, а Ромни помогнал да се избегне ќор-сокак којшто постоел меѓу соперниците меѓу демократските водачи во законодавниот дом.[144][145]

На 12 април 2006 година, гувернерот го потпишал добиениот закон за реформи во здравството во Масачусетс, вообичаено познат како „Romneycare“, според кој сите жители на Масачусетс се обврзани да купат здравствено осигурување или во спротивно да се соочат со растечки даночни казни, како што е можноста од губење на нивното лично даночно ослободување.[147] Преку претходна проверка на материјалната состојба, според новововедениот закон, луѓето добиле субвенции од државата поради недостиг од соодветно работно осигурување и минимални приходи, користејќи средства коишто ги покривале здравствените трошоци на неосигураните.[148][149] Ставил вето на осум секции од легислативата на здравствената нега, вклучувајќи контраверзно оданочување во вредност од 295 долари по вработен, на бизниси коишто не гарантираат дентална нега на примачите на „Medicaid“.[147][150] Легислативата го надмина секое вето, но канцеларијата на гувернерот истакнала дека промените не се неопходни.[150] Законот бил прв по својот вид во државата и станал обележје на успехот за време на мандатот на Ромни.[144]

На почетокот од гувернерството, Ромни бил противник на хомосексуалните бракови и заедници, но се залагал за толеранција и ги поддржал предностите од некои домашни партнерства.[144][151][152] Во одлука донесена во ноември, 2003 година од страна на Врховниот суд на Масачусетс се барало реорганизација на хомосексуалните бракови од страна да државата.[153] Ромни неволно поддржал државен уставен амандман во февруари 2004 година според кој таквите бракови би се казнувале, но сепак би се дозволила граѓанска заедница како единствен остварлив начин да се исполне претходното.[153] Во согласност со судската одлука, во мај 2004 година, гувернерот им наложил на градските службеници да започнат со издавањето на брачни дозволи на истополовите двојки. Сепак, рекол дека такви дозволи нема да се издадат на оние коишто не планираат да се преселат во Масачусетс, цитирајќи закон од 1913 година според кој на жителите надвор од државата им е забрането да се венчаат во Масачусетс доколку нивната заедница е нелегална во нивната матична држава.[151][154] Во јуни 2005 година, Ромни престанал да го поддржува компромисниот амандман, изјавувајќи дека претставува забуна за гласачите коишто се и против хомосексуалните бракови и против граѓанските заедници.[151] Наместо тоа, одобрил гласачка иницијатива под водство на „Коалицијата за брак и семејство“(алијанса од општествено конзервативни организации) според којашто би се казнувале истополовите бракови и не би постоеле никакви одредни за граѓанските заедници.[151] Во 2004 и 2006 година, го повикал Сенатот на САД да гласа во полза на сојузниот амандман за брак.[155][156]

Во 2005 година, Ромни го открил своето променето мислење во врска со абортирањето, негирајќи ги неговите ставови за законски пристап кон абортус во капмањите во 1994 и 2002 година, а истакнувајќи ги оние за забрана на абортусот спротивно на историската одлука на Врховниот суд на САД во врска со абортусот наречена „Roe v. Wade“.[144] Оваа негова промена е резултат на разговор којшто го имал со биолог од Универзитетот Харвард, Даглас Мелтон, експерт во биологијата на ембрионски матични клетки, којшто го оспорувал сеќавањето на Ромни за нивниот разговор.[157] Ромни дополнително ставил вето на законот за забрана на абортус со што се проширил пристапот до итна контрацепција во болниците и аптеките (законодавството го надминало ветото).[158] Тој исто така самостојно го променил својот став во врска со истражувањето за ембрионските матични клетки.

Настапил како строг проповедник при промовирањето на својата агенда, одржувајќи добро организирани медиумски настани со цел да ја истакне неговата несогласеност директно пред јавноста наместо да ги поднесува своите предлози пред затворените врати на законодавните седници.[144] Се справил со кризата на недоверба на јавоста спрема големиот проект за изградба на тунел во Бостон – којшто во 2006 година беше проследен од фатално уривање на таванот – којшто е резултат на олабавената контрола врз проектот од страна на властите на автопатот „Turnpike“ во Масачусетс.

После двегодишни преговори во врска со државното учество во регионалната иницијатива за емисија на гасови како последица од стаклената градина, којашто воспостави процедура за трговија со емисии од електрична централа во Североистокот, Ромни го повлече Масачусетс накратко од иницијативата пред таа да биде потпишана во декември 2005 година, наведувајќи ги како недостиг ограничените трошоци за индутрија.[159]

Во 2004 година, Ромни значително се трудел да ја зајакне Републиканската партија во државата, но таа година не успеал да обезбеди ниедно место на државните парламентарни избори.[135][160] Оценет како топ-лик на Републиканската нацилана конвенција во 2004 година, политичарите почнале да го гледаат како потенцијален кандидат за претседателските избори во 2008 година. Кон средината на неговиот мандат, Ромни се одлучил за потполна кандидатура за претседател[161] и на 14 декември 2005 година, изјавил дека нема да бара реизбор за втор мандат како гувернер. Како претседател на Асоцијацијата на Републиканските гувернери, патувајќи низ државата, ромни се среќавал со истакнати Републиканци изградувајќи национална политичка мрежа; во подготовките на својата кандидатура, во 2006 година, поминал повеќе од 200 денови надвор од државата.[162]

По неговите првични фискални акции спроведени во 2003 година, 61% од населението во јавните анкети го поддржувале гувернерот во својата работа,[163] иако неговиот рејтинг подоцна опаднал, поради честото отсуство од државата.[163][164] Во ноември 2006 година, поддршката изнесувала 34%, пласирајќи го на 48 место од 50 американски гувернери.[165] Меѓу неколкуте фактори коишто биле причина Демократот Дивал Патрик со 20 бода да издвои победа над заменик-гувернерот на Ромни, Републиканецот Кери Хили, на гувернерските избори во 2006 година, биле незадоволството од администрацијата на Ромни и слабоста на Републиканската партија во државата.[164][166]

На претпоследниот ден од неговиот мандат, Ромни побарал од Државната изборна комисија да се регистрира одбор за претседателската кампања. Неговиот мандат завршил на 4 јануари 2007 година.[167]

Претседателска кампања – 2008 година

уреди

На 13 февруари 2007 година во Мичиген, Ромни формално се претставил како кандидат на Републиканската партија за претседателските избори во САД во 2008 година.[168] Како политички аутсајдер,[169] во говорите често се повикувал на неговиот татко и семејството и го нагласува неговото искуство во приватниот, јавниот и волонтерскиот сектор коишто придонеле за неговиот досегашен успех.[168][170]

Во кампањата била изразена високата профитабилност на Ромни во светот на бизнисот и управувањето на Олимписките игри.[161][171] Исто така имал и политичко искуство како гувернер благодарение на она што го наследил од неговиот татко (како и поради многу други биографски паралели со него).

Наводи

уреди
  1. ↑ Page, Susan (February 20, 2012). „Home sweet home? Michigan primary a challenge for Romney“. USA Today. Архивирано од изворникот на 2020-01-13. Посетено на 2021-01-30.
  2. ↑ Mahoney, The Story of George Romney, pp. 52, 70.
  3. ↑ Roberts, Gary Boyd (1998). Notable Kin: An Anthology of Columns First Published in the NEHGS NEXUS 1986–1995, Volume 2. Boston: Carl Boyer, 3rd. стр. 212. ISBN 978-0-936124-20-9.
  4. ↑ Potter, Mitch (January 23, 2012). „Mitt Romney has Canadian roots“. Toronto Star.
  5. ↑ 5,0 5,1 5,2 5,3 5,4 5,5 Kranish, Michael; Paulson, Michael (June 25, 2007). „The Making of Mitt Romney: Part 2: Centered in faith, a family emerges“. The Boston Globe. Архивирано од изворникот на 2021-03-08. Посетено на 2021-01-30.CS1-одржување: бот: непознат статус на изворната URL (link) Also available as "Mitt's LDS roots run deep", Deseret Morning News, July 2, 2007.
  6. ↑ Kaleem, Jaweed (August 29, 2012). „Mitt Romney Holds Mormon Faith Close Through Political Rise“. The Huffington Post.
  7. ↑ Mahoney, The Story of George Romney, pp. 104, 113.
  8. ↑ Kranish; Helman, The Real Romney, pp. 14–15.
  9. ↑ 9,0 9,1 9,2 9,3 Gell, Jeffrey N. (October 21, 1994). „Romney Gains Momentum As He Keeps On Running“. The Harvard Crimson.
  10. ↑ Kranish; Helman, The Real Romney, pp. 15–16.
  11. ↑ Candee, Marjorie Dent (ed.) (1958). Current Biography Yearbook 1958. New York: H. W. Wilson Company. стр. 368. ISBN 978-0-8242-0124-1.CS1-одржување: излишен текст: список на автори (link)
  12. ↑ 12,0 12,1 12,2 12,3 12,4 12,5 12,6 12,7 12,8 Swidey, Neil; Paulson, Michael (June 24, 2007). „The Making of Mitt Romney: Part 1: Privilege, tragedy, and a young leader“. The Boston Globe. Архивирано од изворникот September 18, 2007. Also available from HighBeam. Also available as „Mitt Romney: the beginning“. Deseret Morning News. July 1, 2007. Архивирано од изворникот на September 18, 2007.
  13. ↑ 13,0 13,1 Greenberger, Scott S. (June 12, 2005). „From prankster to politician, Romney deemed a class act“. The Boston Globe. Архивирано од изворникот на October 8, 2009.
  14. ↑ 14,0 14,1 Tumulty, Karen (May 10, 2007). „What Romney Believes“. Time. Архивирано од изворникот на 2007-05-12. Посетено на 2021-01-30.
  15. ↑ Martelle, Scott (December 25, 2007). „Romney's running mate“. Los Angeles Times.
  16. ↑ 16,0 16,1 16,2 Horowitz, Jason (May 10, 2012). „Mitt Romney's prep school classmates recall pranks, but also troubling incidents“. The Washington Post.
  17. ↑ 17,0 17,1 LeBlanc, Steve (December 16, 2007). „Fortunate Son: Mitt Romney's life is his father's legacy“. Deseret Morning News. Salt Lake City. Associated Press. Архивирано од изворникот June 26, 2008.
  18. ↑ 18,0 18,1 Conroy, Scott; Strickler, Laura (June 7, 2012). „At Stanford, Romney got his bearings in a year of change“. CBS News.
  19. ↑ „The Making of Mitt Romney: Part 2: Photo 3“. The Boston Globe. June 18, 2007. Посетено на March 17, 2011.
  20. ↑ 20,00 20,01 20,02 20,03 20,04 20,05 20,06 20,07 20,08 20,09 Kirkpatrick, David D. (November 15, 2007). „Romney, Searching and Earnest, Set His Path in '60s“. The New York Times. стр. A1.
  21. ↑ Kranish; Helman, The Real Romney, p. 69.
  22. ↑ 22,0 22,1 Samuel, Henry; Swaine, Jon (December 15, 2011). „Mitt Romney's life as a poor Mormon missionary in France questioned“. The Daily Telegraph. Архивирано од изворникот на 2018-06-29. Посетено на 2021-01-31.
  23. ↑ 23,0 23,1 Saslow, Eli (December 10, 2007). „A Mission Accepted“. The Washington Post.
  24. ↑ Paulson, Michael (June 24, 2007). „The Making of Mitt Romney: Survivors recall tragic car crash in France with Romney at the wheel“. The Boston Globe. Архивирано од изворникот на October 20, 2010. Also available as „Survivors recall tragic car crash in France with Romney“. The New York Times. June 24, 2007.
  25. ↑ „Mitt Romney blasts Obama, Europe in NH primary victory speech“. GlobalPost. January 11, 2012.
  26. ↑ Kranish; Helman, The Real Romney, p. 88.
  27. ↑ 27,00 27,01 27,02 27,03 27,04 27,05 27,06 27,07 27,08 27,09 Swidey, Neil; Ebbert, Stephanie (June 27, 2007). „The Making of Mitt Romney: Part 4: Journeys of a shared life: Raising sons, rising expectations bring unexpected turns“. The Boston Globe. Архивирано од изворникот January 12, 2010. Also available in HighBeam. Also available as "Romney determined to make mark early" Архивирано на 2 ноември 2010 г., Deseret Morning News, July 4, 2007.
  28. ↑ „Mitt Romney Marries Ann Davies“. The New York Times. March 22, 1969. стр. 37.
  29. ↑ „Generation Gap Reaches to Top“. Reading Eagle. Newsweek Feature Service. June 4, 1970. стр. 32.
  30. ↑ Kranish, Michael (June 24, 2007). „The Making of Mitt Romney: Mormon church obtained Vietnam draft deferrals for Romney, other missionaries“. The Boston Globe. Архивирано од изворникот на October 31, 2009.
  31. ↑ „Results from Lottery Drawing – Vietnam Era – 1970“. Selective Service System. Архивирано од изворникот на September 15, 2012. Посетено на March 13, 2011.
  32. ↑ 32,0 32,1 Hewitt, A Mormon in the White House?, pp. 81–82.
  33. ↑ 33,00 33,01 33,02 33,03 33,04 33,05 33,06 33,07 33,08 33,09 33,10 33,11 33,12 33,13 33,14 33,15 33,16 33,17 33,18 33,19 Gavin, Robert; Pfeiffer, Sacha (June 26, 2007). „The Making of Mitt Romney: Part 3: Reaping profit in study, sweat“. The Boston Globe. Архивирано од изворникот на January 12, 2010. Also available in HighBeam. Also available as "Plenty of 'pitting' preceded Romney's profits" Архивирано на 8 декември 2018 г., Deseret Morning News, July 3, 2007.
  34. ↑ 34,0 34,1 34,2 34,3 Kantor, Jodi (December 25, 2011). „At Harvard, a Master's in Problem Solving“. The New York Times. стр. A1.
  35. ↑ 35,0 35,1 Pfeiffer, Sacha (June 26, 2007). „The Making of Mitt Romney: Romney's Harvard classmates recall his quick mind, positive attitude“. The Boston Globe.
  36. ↑ Hewitt, A Mormon in the White House?, p. 46.
  37. ↑ 37,0 37,1 37,2 37,3 37,4 37,5 Rees, Matthew (December 1, 2006). „Mister PowerPoint Goes to Washington“. The American. Архивирано од изворникот на January 30, 2012.
  38. ↑ Leonhardt, David (December 11, 2011). „Consultant Nation“. The New York Times.
  39. ↑ Barbaro, Michael (April 7, 2012). „A Friendship Dating to 1976 Resonates in 2012“. The New York Times.
  40. ↑ 40,0 40,1 40,2 40,3 Lizza, Ryan (October 29, 2007). „The Mission: Mitt Romney's strategies for success“. The New Yorker.
  41. ↑ Hewitt, A Mormon in the White House?, pp. 48–49.
  42. ↑ 42,0 42,1 42,2 42,3 42,4 Kirkpatrick, David D. (June 4, 2007). „Romney's Fortunes Tied to Business Riches“. The New York Times.
  43. ↑ 43,0 43,1 43,2 43,3 43,4 Kranish, Michael; Helman, Scott (January 4, 2012). „The Meaning of Mitt“. Vanity Fair. Посетено на February 6, 2020.
  44. ↑ Askar, Jamshid Ghazi (May 7, 2012). „The story behind Mitt Romney's 1981 arrest for disorderly conduct“. Deseret News.
  45. ↑ Rucker, Philip (March 14, 2012). „Mitt Romney's dog-on-the-car-roof story still proves to be his critics' best friend“. The Washington Post.
  46. ↑ 46,0 46,1 46,2 46,3 Pappu, Sridhar (September 2005). „The Holy Cow! Candidate“. The Atlantic Monthly.
  47. ↑ 47,0 47,1 47,2 47,3 Sorkin, Andrew Ross (June 4, 2007). „Romney's Presidential Run Puts Spotlight on Bain Capital“. The New York Times.
  48. ↑ 48,0 48,1 48,2 48,3 48,4 48,5 Blum, Justin; Lerer, Lisa (July 20, 2011). „Romney's Record Defies Image as Job-Creator“. Bloomberg News.
  49. ↑ McKibben, Gordon (October 30, 1990). „Bain & Co. plans major layoffs, Boston staff hardest hit“. The Boston Globe. Архивирано од изворникот на January 17, 2013.
  50. ↑ 50,0 50,1 50,2 Lewis, Diane E. (January 30, 1991). „Bain agrees to reshape ownership“. The Boston Globe. Архивирано од изворникот на January 17, 2013.
  51. ↑ 51,0 51,1 51,2 Fabrikant, Geraldine (January 30, 1991). „Bain Names Chief Executive And Begins a Reorganization“. The New York Times.
  52. ↑ Romney, Mitt (June 21, 1998). „Dad's ideas live on – and in others“. The Boston Globe. Архивирано од изворникот на January 17, 2013.
  53. ↑ Nyhan, David (May 28, 1995). „They're trying to sell volunteerism up the river“. The Boston Globe. Архивирано од изворникот на January 17, 2013.
  54. ↑ Romney, Turnaround, pp. 15–16.
  55. ↑ 55,0 55,1 55,2 55,3 Wallace-Wells, Benjamin (October 23, 2011). „Mitt Romney and the 1% Economy“. New York.
  56. ↑ „Bain Capital's Romney aiming for politics after Olympics“. Boston Business Journal. August 23, 2001.
  57. ↑ 57,0 57,1 Kranish; Helman, The Real Romney, pp. 141, 155.
  58. ↑ 58,0 58,1 58,2 Confessore, Nicholas; Drew, Christopher; Creswell, Julie (December 18, 2011). „Buyout Profits Keep Flowing to Romney“. The New York Times.
  59. ↑ 59,0 59,1 Barbaro, Michael (November 13, 2011). „After a Romney Deal, Profits and Then Layoffs“. The New York Times. стр. A1.
  60. ↑ Hicks, Josh (November 2, 2011). „Romney's claims about Bain Capital job creation“. The Washington Post.
  61. ↑ Hagey, Keach (January 11, 2012). „Mitt Romney's Bain Capital days: A black box“. Politico.
  62. ↑ 62,0 62,1 Gavin, Robert (January 27, 2008). „As Bain slashed jobs, Romney stayed to side“. The Boston Globe. Архивирано од изворникот на October 21, 2013.
  63. ↑ Kessler, Glenn (July 25, 2012). „Did Mitt Romney get a 'bailout' for Bain & Company?“. The Washington Post.
  64. ↑ Johnson, Glen (February 24, 2007). „Romney urges states to divest from Iran despite links to business interests there“. Telegram & Gazette. Worcester. Associated Press. Архивирано од изворникот на 2020-09-25. Посетено на 2021-01-31.
  65. ↑ Hewitt, A Mormon in the White House, p. 51.
  66. ↑ Phillips, Frank (October 8, 1994). „Romney agrees to talk; union balks“. The Boston Globe. Архивирано од изворникот на January 17, 2013.
  67. ↑ Vaillancourt, Meg (October 10, 1994). „Romney meets with strikers Ind. workers say nothing resolved“. The Boston Globe. Архивирано од изворникот на January 17, 2013.
  68. ↑ Phillips, Frank (January 5, 1995). „Strike-bound factory tied to Romney during US Senate race is set to close“. The Boston Globe. Архивирано од изворникот на January 17, 2013.
  69. ↑ Farragher, Thomas; Nelson, Scott Bernard (October 24, 2002). „Business record helps, hinders Romney“. The Boston Globe. стр. A1. Архивирано од изворникот на November 3, 2002.
  70. ↑ Maremont, Mark (January 9, 2012). „Romney at Bain: Big Gains, Some Busts“. The Wall Street Journal.
  71. ↑ 71,0 71,1 71,2 71,3 71,4 Healy, Beth; Kranish, Michael (July 20, 2012). „Romney kept reins, bargained hard on severance“. The Boston Globe. Архивирано од изворникот на August 25, 2012.
  72. ↑ Borchers, Callum; Rowland, Christopher (July 12, 2012). „Romney Stayed Longer at Bain“. The Boston Globe. Архивирано од изворникот на July 15, 2012.
  73. ↑ Gatlin, Greg (February 12, 1999). „Romney Looks To Restore Olympic Pride“. Boston Herald. Архивирано од изворникот на May 2, 2013.
  74. ↑ 74,0 74,1 Braun, Stephen; Gillum, Jack (July 25, 2012). „Fact Check: Romney Met Bain Partners After Exit“. The Macomb Daily. Associated Press. Архивирано од изворникот на August 21, 2017. Посетено на April 28, 2019.
  75. ↑ Burns, Alexander (July 12, 2012). „Mitt Romney did business in Massachusetts during Olympics“. Politico.
  76. ↑ 76,0 76,1 Roche, Lisa Riley; Bernick Jr., Bob (August 20, 2001). „Public service for Romney“. Deseret News. Salt Lake City.
  77. ↑ Kuhnhenn, Jim (August 14, 2007). „Romney Worth As Much As $250 Million“. The Washington Post. Associated Press. Архивирано од изворникот на February 4, 2012. Посетено на March 21, 2010.
  78. ↑ Horowitz, Jason (August 19, 2012). „Romney's rise through the ranks of the Mormon Church in Boston“. The Washington Post.
  79. ↑ 79,0 79,1 79,2 79,3 Pappu, Sridhar (December 15, 2007). „In Mitt Romney's Neighborhood, A Mormon Temple Casts a Shadow“. The Washington Post. Посетено на February 6, 2020.
  80. ↑ 80,0 80,1 80,2 80,3 80,4 80,5 80,6 80,7 Stolberg, Sheryl Gay (October 15, 2011). „For Romney, a Role of Faith and Authority“. The New York Times. стр. 1. Посетено на February 6, 2020.
  81. ↑ 81,0 81,1 81,2 81,3 81,4 81,5 81,6 Semuels, Alana (December 7, 2011). „Romney, an active man of faith“. Los Angeles Times.
  82. ↑ 82,0 82,1 82,2 82,3 Brady-Myerov, Monica (December 6, 2011). „At Belmont Temple, Romney Was An Influential Leader“. WBUR. Посетено на February 6, 2020.
  83. ↑ Hersh, The Shadow President, p. 123.
  84. ↑ Parker, Ashley (December 13, 2011). „As Rivalry Tightens, Romney Is Reflective“. The New York Times.
  85. ↑ 85,0 85,1 Hersh, The Shadow President, p. 139.
  86. ↑ Canellos, The Last Lion, p. 295.
  87. ↑ Gross, Daniel (February 26, 2007). „The CEO Candidate“. Slate.
  88. ↑ 88,0 88,1 88,2 88,3 88,4 Kahn, Joseph P. (February 19, 2009). „Ted Kennedy: Chapter 5: Trials & Redemptions: An untidy private life, then a turn to stability“. The Boston Globe. Архивирано од изворникот на February 22, 2009.
  89. ↑ Marcus, Ruth (October 21, 1994). „Clinton Gets a Sense of the Real Thing; Kennedy and Massachusetts Democrats Put on a Campaign Rally“. The Washington Post.
  90. ↑ Trott, Robert W. (July 17, 1994). „Ted Kennedy lacks luster as he seeks re-election“. Daily News. Bowling Green, Kentucky. Associated Press. стр. 12C.
  91. ↑ Phillips, Frank (April 5, 1994). „Romney leads GOP Senate hopefuls in race for funds“. The Boston Globe. Архивирано од изворникот на May 2, 2013.
  92. ↑ Hersh, The Shadow President, pp. 124, 126–127.
  93. ↑ Phillips, Frank (May 15, 1994). „Romney wins GOP approval; Given the nod for US Senate“. The Boston Globe. Архивирано од изворникот на May 2, 2013.
  94. ↑ „Romney will oppose Sen. Kennedy in Nov“. Providence Journal. Associated Press. September 21, 1994. стр. B1.
  95. ↑ Clymer, Edward M. Kennedy, p. 549.
  96. ↑ „DNC calls out Romney's evolving affection for Reagan“. PolitiFact.com. November 29, 2011.
  97. ↑ Clymer, Edward M. Kennedy, p. 553.
  98. ↑ Hersh, The Shadow President, pp. 128–129, 139.
  99. ↑ Rimer, Sarah (September 24, 1994). „Kennedy's Wife Is Giving Him a Political Advantage in a Difficult Contest“. The New York Times.
  100. ↑ Gordon, Al (October 2, 1994). „Kennedy in Fight of His Political Life“. Newsday, Nassau and Suffolk edition. стр. A4. Архивирано од изворникот на August 30, 2009. Посетено на October 29, 2006.
  101. ↑ Hersh, The Shadow President, pp. 141–142.
  102. ↑ Montopoli, Brian (January 16, 2012). „Romney contradicts past comments on abortion“. CBS News. Архивирано од изворникот на 2013-10-21. Посетено на 2021-01-31.
  103. ↑ Apple Jr.; R. W. (October 26, 1994). „Kennedy and Romney Meet, and the Rancor Flows Freely“. The New York Times.
  104. ↑ Clymer, Adam (October 27, 1994). „Kennedy and Romney Look to Round 2“. The New York Times.
  105. ↑ Lehigh, Scot (November 8, 1994). „2 million may vote on Weld–Roosevelt, Kennedy–Romney“. The Boston Globe. Архивирано од изворникот на May 2, 2013.
  106. ↑ Kennedy, Edward M. (2009). True Compass. Twelve. стр. 448. ISBN 978-0-446-53925-8.
  107. ↑ 107,0 107,1 107,2 107,3 107,4 107,5 107,6 107,7 Johnson, Kirk (September 19, 2007). „In Olympics Success, Romney Found New Edge“. The New York Times.
  108. ↑ Romney, Mitt. Interview with Brian Lamb. Gov. Mitt Romney (R-Massachusetts). March 19, 2006.
  109. ↑ „Ann Romney: From the Saddle to the Campaign Trail“. ABC News. August 14, 2007. Посетено на 2007-08-19.
  110. ↑ 110,0 110,1 Zernike, Kate (February 12, 2002). „Olympics: The Man in Charge: Romney's Future After Salt Lake A Guessing Game“. The New York Times.
  111. ↑ 111,00 111,01 111,02 111,03 111,04 111,05 111,06 111,07 111,08 111,09 111,10 111,11 Hohler, Bob (June 28, 2007). „The Making of Mitt Romney: Part 5: In Games, a showcase for future races“. The Boston Globe. Архивирано од изворникот January 12, 2010. Also available from HighBeam. Also available as „Mitt used Games role for political impetus“. Deseret Morning News. July 5, 2007. Архивирано од изворникот на August 19, 2007.
  112. ↑ 112,0 112,1 112,2 Call, Jeff (Winter 2002). „The Fire Within“. BYU Magazine. Посетено на February 7, 2020.
  113. ↑ „Officials deny Salt Lake could lose 2002 Olympics“. The Bryan Times. Associated Press. January 12, 1999. стр. 13.
  114. ↑ „Man who led Salt Lake's Olympic bid denies wrongdoing“. CNN. January 10, 1999.
  115. ↑ Ostling, Richard; Ostling, Joan (1999). Mormon America: The Power and the Promise. HarperCollins. стр. 134. ISBN 978-0-06-066372-8.
  116. ↑ Wright, Lawrence (January 21, 2002). „Lives of the Saints“. The New Yorker. Посетено на February 7, 2020.
  117. ↑ Hohler, Bob (June 28, 2007). „The Making of Mitt Romney: Romney's Olympic ties helped him reap campaign funds“. The Boston Globe. Архивирано од изворникот на October 8, 2009. Посетено на February 7, 2020.
  118. ↑ Drogin, Bob (February 3, 2008). „GOP spat began with Olympics“. Los Angeles Times. Посетено на February 7, 2020.
  119. ↑ 119,0 119,1 Karl, Jonathan (March 2, 2012). „In '02 Romney touted D.C. connections, federal funds“. ABC News.
  120. ↑ Dobner, Jennifer; Hunt, Kasie (February 18, 2012). „Romney led Olympics to success – with some help“. Yahoo! News. Associated Press. Архивирано од изворникот на March 4, 2016.
  121. ↑ 121,0 121,1 Helderman, Rosalind S. (February 16, 2012). „Romney's work on Olympics, Mass. projects reveals complex history with earmarks“. The Washington Post.
  122. ↑ 122,0 122,1 Isikoff, Michael (February 18, 2012). „Salt Lake City Olympics Earmarks a Double-Edged Sword for Romney“. NBC News. Архивирано од изворникот на June 3, 2012.
  123. ↑ Hunt, Kasie (February 18, 2012). „Romney cites Olympics success, rivals are leery“. Deseret News. Salt Lake City. Associated Press.
  124. ↑ Khan, Azmat (October 1, 2012). „Artifact 10: Mitt Romney's Olympic Pins“. Frontline. PBS.
  125. ↑ 125,0 125,1 Shipley, Amy (February 12, 2012). „10 years after Salt Lake City Olympics, questions about Romney's contributions“. The Washington Post.
  126. ↑ „SLOC plotting how to dole out Olympics profits“. ESPN. Associated Press. September 17, 2002.
  127. ↑ Vickers, Marcia (June 27, 2007). „The Republicans' Mr. Fix-it“. Fortune.
  128. ↑ Barone and Cohen, The Almanac of American Politics 2004, p. 772.
  129. ↑ Darman, Jonathan; Miller, Lida (October 1, 2007). „Mitt's Mission“. Newsweek.
  130. ↑ Lightman, David (January 12, 2008). „Candidate known as turnaround artist“. The Island Packet. McClatchy-Tribune News Service. Архивирано од изворникот на June 14, 2013.
  131. ↑ Peter, Jennifer (January 3, 2003). „Romney takes oath as governor“. Bangor Daily News. стр. B2.
  132. ↑ Barone and Cohen, Almanac of American Politics 2008, p. 789.
  133. ↑ 133,0 133,1 Cohn, Jonathan (July 2, 2007). „Parent Trap: How Mitt Romney un-became his father“. The New Republic.
  134. ↑ „Romney says he'd donate his salary“. The Tuscaloosa News. Associated Press. May 30, 2007. стр. 5A.
  135. ↑ 135,0 135,1 135,2 135,3 135,4 135,5 135,6 135,7 Mooney, Brian (June 29, 2007). „The Making of Mitt Romney: Part 6: Taking office, remaining an outsider“. The Boston Globe. Архивирано од изворникот January 12, 2010. Also available in HighBeam. Also available as "Romney took on 'outsider' role at helm of Bay State" Архивирано на 2 февруари 2011 г., Deseret Morning News, July 6, 2007.
  136. ↑ 136,0 136,1 136,2 136,3 136,4 136,5 136,6 Landrigan, Kevin (December 13, 2007). „Taxing Matter“. The Telegraph. Nashua, New Hampshire. Архивирано од изворникот на January 9, 2008.
  137. ↑ „More Mitt Missteps“. FactCheck. July 9, 2007. Архивирано од изворникот на July 11, 2007.
  138. ↑ 138,0 138,1 Barbaro, Michael (October 1, 2011). „Seeking Taxes, Romney Went After Business“. The New York Times.
  139. ↑ 139,0 139,1 Greenberger, Scott S. (January 31, 2005). „Romney, Businesses Wrangle on 'Loopholes'“. The Boston Globe. стр. A1. Архивирано од изворникот на February 23, 2006.
  140. ↑ Viser, Matt (December 18, 2005). „Property taxes still on rise in Mass“. The Boston Globe. Архивирано од изворникот January 3, 2009.
  141. ↑ Barrick, Daniel (May 3, 2007). „Romney's vetoes seldom stood“. Concord Monitor. Архивирано од изворникот на October 27, 2012.
  142. ↑ Sahadi, Jeanne (January 23, 2012). „Is Romney a tax cutter?“. CNN.
  143. ↑ 143,0 143,1 Mooney, Brian C. (May 30, 2011). „Romney and health care: In the thick of history“. The Boston Globe. Архивирано од изворникот April 7, 2014.
  144. ↑ 144,0 144,1 144,2 144,3 144,4 144,5 144,6 144,7 Mooney, Brian C.; Ebbert, Stephanie; Helman, Scott (June 30, 2007). „The Making of Mitt Romney: Part 7: Ambitious goals; shifting stances“. The Boston Globe. Also available in HighBeam.
  145. ↑ 145,0 145,1 145,2 145,3 Belluck, Pam (April 6, 2006). „On Health Care, Massachusetts Leaders Invoke Action, Not Talk“. The New York Times.
  146. ↑ Canellos, The Last Lion, p. 300.
  147. ↑ 147,0 147,1 Helman, Scott; Kowalczyk, Liz (April 13, 2006). „Mass. governor signs health bill, with vetoes“. The Boston Globe. Архивирано од изворникот April 21, 2006. Занемарен непознатиот параметар |name-list-style= (help)
  148. ↑ Crook, Clive (June 2006). „The Massachusetts Experiment“. The Atlantic. Посетено на November 21, 2006.
  149. ↑ Dembner, Alice (January 20, 2007). „Sticker shock for state care plan“. The Boston Globe. Архивирано од изворникот на April 27, 2014. Посетено на April 25, 2014.
  150. ↑ 150,0 150,1 LeBlanc, Steve (April 26, 2006). „Mass. House Overrides Gov. Romney Veto of Health Care Fee“. Insurance Journal. Associated Press.
  151. ↑ 151,0 151,1 151,2 151,3 Mehren, Elizabeth (June 17, 2005). „Massachusetts ballot initiative could halt same-sex marriages“. Los Angeles Times. стр. 4A – преку Sarasota Herald-Tribune.
  152. ↑ „Mitt Romney on the Issues“. Romney for Governor 2002. Архивирано од изворникот на December 18, 2002. Посетено на December 11, 2006.
  153. ↑ 153,0 153,1 Phillips, Frank (February 23, 2005). „Romney's stance on civil unions draws fire“. The Boston Globe. Архивирано од изворникот на April 6, 2009.
  154. ↑ Abraham, Yvonne; Phillips, Frank (May 19, 2004). „Romney Eyes Order on Licenses; Seeks to Halt Marriage of Gay Outsiders“. The Boston Globe. Архивирано од изворникот на July 25, 2008.
  155. ↑ Romney, Mitt. „Testimony of Honorable Mitt Romney, Governor, Massachusetts“ (June 22, 2004). </noinclude> Архивирано на 13 септември 2012 г. „архивски примерок“. Архивирано од изворникот на 2012-09-13. Посетено на 2021-01-31.
  156. ↑ Romney, Mitt (June 2, 2006). „The Importance of Protecting Marriage“.
  157. ↑ Draper, Robert (October 2, 2012). „The Mitt Romney Who Might Have Been“. The New York Times Magazine.
  158. ↑ Greenberger, Scott S. (September 16, 2005). „Lawmakers override governor's contraception veto: Move will ease morning-after pill's availability“. The Boston Globe. Архивирано од изворникот на 2016-03-04. Посетено на 2021-01-31.
  159. ↑ Greenberger, Scott S. (December 21, 2005). „7 states sign emissions pact“. The Boston Globe. Архивирано од изворникот на December 28, 2005.
  160. ↑ Barone and Cohen, The Almanac of American Politics 2006, p. 809.
  161. ↑ 161,0 161,1 Balz and Johnson, The Battle for America 2008, p. 238.
  162. ↑ „Romney out of state 212 days so far in 2006“. EdgeBoston.com. Associated Press. December 26, 2006. Архивирано од изворникот на 2015-10-21. Посетено на 2021-01-31.
  163. ↑ 163,0 163,1 Mason, Edward; Mashberg, Tom (December 9, 2011). „Mitt has Always Plummeted in the Polls“. Salon.com.
  164. ↑ 164,0 164,1 Barone and Cohen, Almanac of American Politics 2008, p. 790.
  165. ↑ „Approval Ratings for All 50 Governors as of 11/20/06“. SurveyUSA. Посетено на May 25, 2012.
  166. ↑ Phillips, Frank (September 30, 2006). „Patrick has a Big Lead in New Poll“. The Boston Globe. Архивирано од изворникот November 15, 2006.
  167. ↑ „Romney Takes Step Toward an '08 Run“. The New York Times. January 4, 2007.
  168. ↑ 168,0 168,1 Helman, Scott; Ryan, Andrew (February 14, 2007). „On big day, Mass. gets little note“. The Boston Globe. Архивирано од изворникот на March 25, 2007.
  169. ↑ Balz and Johnson, The Battle for America 2008, p. 239.
  170. ↑ Struglinski, Suzanne (February 13, 2007). „Romney officially enters presidential race“. Deseret Morning News. Salt Lake City. Архивирано од изворникот April 2, 2015.
  171. ↑ Heilemann and Halperin, Game Change, pp. 293–294.

Негови објавени книги

уреди

Библиографија

уреди

Дополнителна литература

уреди

Надворешни врски

уреди
Преземено од „https://mk.wikipedia.org/w/index.php?title=Мит_Ромни&oldid=5292111“