Мекленбург-Шверин

Големо Војводство Мекленбург-Шверин
Големо Војводство Мекленбург-Шверин Großherzogtum Mecklenburg-Schwerin
	1815–1918
	Flag Coat of arms
	Големото Војводство Мекленбург-Шверин во рамките на Германското Царство
Статус	Конфедеративна држава на Рајнски Сојуз; (1806–13); Држава на Германски Сојуз; (1815–66); Држава на Северногермански Сојуз; (1867–71); Федеративна држава на Германско Царство; (1871–1918)
Главен град	Шверин
Говорени јазици	Германски, Долногермански
Вероисповед	Протестантство
Уредување	Уставна монархија
Голем војвода
• 1815–1837	Фридрих Францис I
• 1837–1842	Павле Фридрих
• 1842–1883	Фридрих Францис II
• 1883–1897	Фридрих Францис III
• 1897–1918	Фридрих Францис IV
Историски период	Наполеонови војни / Прва светска војна
• Виенски конгрес	14 јуни 1815
• Обединување на Германија	18 јануари 1871
• Ноемвриска револуција	14 ноември 1918
Претходници	Наследници
	Војводство Мекленбург-Шверин
Слободна држава Мекленбург-Шверин
Денес дел од	Германија

Големо Војводство Мекленбург-Шверин (германски: Großherzogtum Mecklenburg-Schwerin) — големо Војводство во северна Германија кое постоело од 1815 до 1918 година. Големото Војводство било под контрола на Домот на Мекленбург кој својата престолнина ја имал во Шверин. Мекленбург-Шверин била суверена земја членка на Германскиот Сојуз и станала федеративна држава на Северногерманскиот Сојуз и конечно на Германското Царство во 1871 година.

Географија

Како и неговиот претходник, Војводството Мекленбург-Шверин, Шверските земји по вклучувањето на изумреното Војводство Мекленбург-Гистров во 1701 година ги сочинувале поголемите централни и западни делови на историскиот регион Мекленбург. Помалиот југоисточен дел го држело Големото Војводство Мекленбург-Штрелиц, кој исто така владеел со земјите на поранешната епископија Рацебург на крајниот северозапад.

Големото војводство било ограничено со балтичкиот брег на север и пруската провинција Померанија на североисток, каде што границата со регионот Западна Померанија (поранешна Шведска Померанија) се наоѓала покрај реките Рекниц и Пене и Кумеровското Езеро. На југ се граничело со пруската провинција Бранденбург (со ексклавите Росов и Шенберг во близина на Витшток) и на југозапад со областа Амт Нојхаус што била под контрола на Кралството Хановер, кое било инкорпорирано во пруската провинција Хановер по Австро-пруската војна во 1866 година. Исто така, на запад, Војводството Холштајн било инкорпорирано во покраината Шлезвиг-Холштајн, по што Мекленбург бил речиси целосно опколен со пруска територија.

Покрај главниот град Шверин, Мекленбург-Шверин го сочинувале и крајбрежните градови Росток и Висмар, кои биле под контрола на шведската круна до 1803 година, како и градовите Пархим и Гистров во внатрешноста.

Историја

Шверински замок, Шверин

Фридрих Францис IV, последен голем војвода од Мекленбург-Шверин

Во раните години на Француските револуционерни војни, војводата Фридрих Францис I од Мекленбург-Шверин останал неутрален, а во 1803 година го вратил Висмар, кој му бил заложен од Шведска. По победата на Наполеон во битката кај Аустерлиц и конечното распаѓање на Светото Римско Царство во 1806 година, тој се приклучил на Рајнскиот Сојуз со договорот од 22 март 1808 година. Наполеон, подготвувајќи се за француската инвазија на Русија во 1812 година, го игнорирал овој сојуз; тој му го понудил војводството на шведскиот наследник Жан Бернадот за неговата поддршка. Војводата Фридрих Францис бил првиот член на конфедерацијата што го напуштил Наполеон, во чии војски испратил контингент,^[1] а во следната војна на Шестата коалиција се борел против трупите на Првото Француско Царство - со резултат што неговите нови сојузници, Прусија и Русија, сега го понудиле војводството на Кралството Данска. Наместо тоа, на Данска и биле ветени соседните земји на Шведска Померанија со Килскиот мир од 1814 година, а владеењето на војводите од Мекленбург останало неповредливо.

На Виенскиот конгрес во 1815 година, Фридрих Францис се приклучил на новоформираниот Германски Сојуз и како и неговиот братучед од Штрелиц, Карл II, бил издигнат во титулата „Голем војвода од Мекленбург-Шверин“. Во 1819 година, крепосништвото конечно било укинато во неговите доминации. Управувањето во Мекленбург сè уште било определено со договорот за наследување од 1755 година (Landesgrundgesetzlicher Erbvergleich), кој ја поддржувал средновековната хиерархија на имотите, што во голема мера влијаело на општествениот и економскиот развој на двете големи војводства. За време на револуциите од 1848 година, војводството било сведок на значителна агитација во корист на либералниот устав. На 10 октомври 1849 година, големиот војвода Фридрих Францис II (1823–1883) доделил нов основен закон елабориран од неговиот прв министер Лудвиг фон Луцов. Во последователната реакција на Мекленбуршкото благородништво, поддржано од големиот војвода од Штрелиц, Ѓорѓи, сите отстапки што биле направени во корист на демократијата биле повлечени и биле воведени дополнителни рестриктивни мерки во 1851 и 1852 година.^[1]

Во спорот за соседниот Холштајн, кој кулминирал со Австро-пруската војна во 1866 година, Фридрих Францис II го поддржал Кралството Прусија, на кое му помогнал со испраќање на војници од Мекленбург-Шверин. Неговото големо војводство почнало сè повеќе да поминува под пруско влијание. Во 1867 година се приклучил на Северногермански Сојуз и на Золверајнот. Во Француско-пруската војна (1870–1871), Прусија повторно добила вредна помош од големиот војвода Фридрих Францис II, кој бил жесток застапник на германското единство и имал висока команда во нејзините војски. Во текот на германското обединување во 1871 година, Мекленбург-Шверин и Мекленбург-Штрелиц станале држави на Германското Царство.^[1]

Во 1897 година Фридрих Францис IV го наследил својот татко Фридрих Францис III (1851–1897) како последен голем војвода од Мекленбург-Шверин. Во 1907 година, големиот војвода им ветил устав на своите поданици. Војводството отсекогаш било под феудален систем на владеење, а големиот војвода ја имал извршната власт целосно во негови раце (иако дејствувал преку министри). Војводството имал Ландтаг, кој се состанувал на кратка седница секоја година. Во други времиња, тие биле претставени од комитет составен од сопственици на имоти на витези (Rittergüter), познат како Ritterschaft и Landschaft, или бургомајстори на одредени градови. Мекленбург-Шверин имал шест членови во Рајхстагот.^[1] По самоубиството на неговиот братучед Големиот војвода Адолф Фридрих VI на 23 февруари 1918 година, Фридрих Францис служел како регент на Мекленбург-Штрелиц. Набргу потоа, на 14 ноември, тој бил принуден да се откаже од Мекленбуршкиот престол во текот на Германската револуција. Големото војводство се преуредило во Слободна држава Мекленбург-Шверин, федеративна држава на Вајмарската Република.

Со тоа завршило речиси осумвековното континуирано владеење (само прекинато од Албрехт фон Валенштајн од 1628 до 1630 година) од првично оботритската (западнословенска) династија Мекленбург, почнувајќи од нивниот предок принцот Никлот (р. 1160 г.). До 1918 година, големиот војвода бил стилизиран како „Принцот на Вендс“.

Владетели

Име	Владеење	Забелешка
Фридрих Францис I	1815-1837
Павле Фридрих	1837-1842	Внук на Фридрих Францис I.
Фридрих Францис II	1842-1883	Син на Павле Фридрих.
Фридрих Францис I II	1883-1897	Син на Фридрих Францис II.
Фридрих Францис IV	1897-1918	Син на Фридрих Францис III.

Наводи

↑ ^1,0 ^1,1 ^1,2 ^1,3 Една или повеќе од претходните реченици вклучува текст од публикација која сега е во јавна сопственост: Chisholm, Hugh, ed. (1911). „Мекленбург“. Енциклопедија Британика. Vol. 17 (11-то издание). Прес на Универзитетот Кембриџ.

[:0-1] 1,0 ^1,1 ^1,2 ^1,3 Една или повеќе од претходните реченици вклучува текст од публикација која сега е во јавна сопственост: Chisholm, Hugh, ed. (1911). „Мекленбург“. Енциклопедија Британика. Vol. 17 (11-то издание). Прес на Универзитетот Кембриџ.

[1]