Википедија

Дин Мартин

Дин Мартин (роден Дино Пол Крочети; 7 јуни 1917 година - 25 декември 1995 година) бил американски пејач, актер и комичар. Еден од најпопуларните забавувачи од средината на 20 век, го добил прекарот „Кралот на кул“.[1][2] Мартин го имал својот пробив во кариерата заедно со комичарот Џери Луис, именуван како Мартин и Луис, во 1946 година. Тие настапувале во ноќни клубови, а подоцна имале бројни настапи на радио и телевизија и во филмови.

По тешкиот крај на партнерството во 1956 година, Мартин продолжи со соло кариера како изведувач и актер. Се етаблирал како пејач, снимајќи бројни современи песни, како и голем дел од Големата американска песнарка. Мартин станал еден од најпопуларните актери во Лас Вегас и бил познат по неговото пријателство со колегите уметници Френк Синатра и Семи Дејвис Џуниор, а заедно со уште неколкумина други го формирале Rat Pack.

Почнувајќи од 1965 година, Мартин бил водител на телевизиската естрадна програма Шоуто на Дин Мартин (анг: The Dean Martin Show), која се фокусирала на пејачките и комичните таленти на Мартин и се карактеризирла со неговото опуштено, лесно однесување. Од 1974 до 1984 година, Мартин го водел Дин Мартин Селебрити Роуст (анг: Dean Martin Celebrity Roast), каде гостувале познати личности, комичари и политичари. Во текот на неговата кариера, Мартин настапувал на концертни сцени, ноќни клубови, аудио снимки. Се појавил во 85 филмски и телевизиски продукции и продал 12 милиони плочи само во САД, над 50 милиони ширум светот.

Најпознатите песни на Мартин ги вклучуваат „Ain't That a Kick in the Head?“, „Memories Are Made of This“, „That's Amore“, „Everybody Loves Somebody“, „You're Nobody till Somebody Loves You“, „Sway“, и „Volare“

Ран живот

уреди
 
Мурал на Дин Мартин во Стубенвил, Охајо

Мартин е роден како Дино Пол Крочети на 7 јуни 1917 година, во Стубенвил, Охајо, од татко Италијанец Гаетано Алфонсо Крочети (1894-1967) и италијанско-американска мајка Ангела Крочети (родено Бара; 1897-1966). Гаетано, бербер по професија, бил по потекло од Монтесилвано, Пескара, а Анџела била родена на 18 декември 1897 година, во Фернвуд, Охајо. Таткото на Анџела, Доменико Бара, емигрирал од Монастероло дел Кастело, Бергамо. Првиот јазик на Мартин бил италијанскиот и тој не зборувал англиски сè додека не тргнал на училиште на петгодишна возраст. Мартин учел во основното училиште Грант во Стубенвил, каде што децата го малтретирале поради слабо познавање на англискиот јазик. Како тинејџер, Мартин свирел на тапани како хоби. Од средното училиште Стубенвил се откажал во десетто одделение затоа што, според Мартин, бил попаметен од неговите професори.[3] Мартин шверцувал алкохол, работел во челичарница, служел како крупие на блек џек и бил боксер во полутешка категорија.[4]

На 15 години, Мартин се нарече себеси како „Кид Кроше“. Неговите борби му донеле скршен нос (подоцна исправен), усна со лузни, многу скршени зглобови (резултат на тоа што не можеше да си дозволи завој што се користи за завиткување на рацете на боксерите) и помодрено тело. Од неговите 12 меча, Мартин изјавил дека „победил на сите освен во 11“.[5] Извесно време, тој делел стан во Њујорк со Сони Кинг, кој исто така започнувал со шоу-бизнисот и имал малку пари. Двајцата наводно им наплаќале на луѓето да ги гледаат како се боксуваат во нивниот стан, борејќи сè додека едниот не биде нокаутиран. Мартин го нокаутирал Кинг во првата рунда на аматерски боксерски меч.[6] Мартин се откажал од боксот за да работи на рулет и како крупие во нелегално казино зад продавница за тутун, каде што работел. Во исто време, пеел со локални бендови, нарекувајќи се себеси „Дино Мартини“ (по тенорот на Метрополитен операта Нино Мартини). Мартин се пробил работејќи за оркестарот Ерни Мекеј. Тој пеел во стил на Хари Милс од браќата Милс и Пери Комо.[4] Кон крајот на 1940 година, Мартин почнал да пее за водачот на бендот на Кливленд, Семи Воткинс,[7] кој му предложил да го промени своето име во Дин Мартин. Со Воткинс останал најмалку до мај 1943 година.[8] До есента 1943 година, Мартин почнал да настапува во Њујорк.[9] Бил регрутиран во американската армија за време на Втората светска војна, но бил отпуштен по 14 месеци поради кила.[10]

Во октомври 1941 година, Мартин се оженил со Елизабет „Бети“ Ен Мекдоналд во Кливленд, а парот некое време имал стан во Кливленд Хајтс. [11] Тие имале четири деца пред да се разведат во 1949 година.[11]

Кариера

уреди

Здружување со Џери Луис

уреди

Мартин го привлечкол вниманието на Метро-Голдвин-Мајер и Колумбија Пикчрс, но холивудски договор не бил потпишан. Мартин го запознал комичарот Џери Луис во хотелот Белмонт Плаза во Њујорк Сити во август 1944 година.[12][13] Мартин и Луис брзо се спријателиле што довело до нивно учество во акти и формирање на музичко-комедиски тим. Нивното деби заедно се случи во клубот 500 на Атлантик Сити на 24 јули 1946 година, и тие не биле добро примени.

Потоа почнале да изведуваат стари водвилски шеги и правеле се што им паѓало на памет а публиката уживала. Овој успех довел до серија добро платени ангажмани на источниот брег, што кулминирало со настапи во њујоршката Копакабана. Точката се состоела од тоа што Луис го прекинувал и го закачал Мартин додека тој се обидувал да пее, при што двајцата на крајот се бркале по сцената. Тајната, како што рекле и двајцата, е во тоа што ја игнорираа публиката и си играа еден со друг. Тимот го имал своето телевизиско деби на првото емитување на шоуто на Ед Саливан на мрежата CBS-ТВ на 20 јуни 1948 година, при што се појавијле и композиторите Роџерс и Хамерштајн. Со надеж дека ќе го подобрат својот чин, ги ангажирале младите писатели на комедии Норман Лир и Ед Симонс да им напишат нови скечови.[14] Со помош на Лир и Симонс, успеале да излезат од ноќните клубови.

Радио серија започнале во 1949 година, годината кога Мартин и Луис потпишале договор со продуцентот на Парамаунт Хал Б. Волис за филмот Мојот пријател Ирма. Нивниот агент, Аби Грешлер, договори една од најдобрите зделки во Холивуд: иако заедно добиле само 75.000 долари за нивните филмови со Волис, Мартин и Луис можеле слободно да снимаат по еден надворешен филм годишно, кој ќе го копродуцираат преку нивната сопствена Јорк продукција.[5]

Тие ги контролирале и нивните клубски, рекордни, радио и телевизиски настапи и преку нив заработиле милиони долари. Во Дин и јас, Луис го нарекува Мартин еден од најголемите комични генијалци на сите времиња. Тие биле пријатели и Луис му бил кум кога Мартин повторно се оженил во 1949 година. Но, острите коментари од критичарите, како и фрустрацијата поради сличноста на филмовите на Мартин и Луис, кои продуцентот Хал Волис одбил да ги промени, довеле до незадоволство на Мартин.[15] Тој станал неетузијастичен во работата, што довело до ескалација на расправиите со Луис. Мартин му рекол на својот партнер дека „не му e ништо друго освен долар“. Чинот се распаднал во 1956 година, 10 години од првичното здружување.[16]

Соло кариера

уреди
 
Theatrical poster
 
Со Џон Вејн во Рио Браво (1959)
 
Рио Браво (1959)

Првиот соло филм на Мартин, Десет илјади спални (1957), бил неуспех на благајните.[17] Иако „Воларе“ го достигнало 15-тото место во САД и 2-то во Велика Британија, популарноста на тој тип музика опаѓала со доаѓањето на рокенролот. Мартин сакал да стане драматичен актер, познат по повеќе од комедија филмови. Иако му бил понуден само дел од неговата поранешна плата за да глуми во воената драма, Младите лавови (1958), Мартин требало да глуми со Марлон Брандо и Монтгомери Клифт.[18] Тони Рандал веќе ја добил улогата, но агенцијата за таленти MCA сфатила дека со овој филм, Мартин ќе стане тројна закана: може да заработат пари од неговата работа во ноќни клубови, филмови и плочи. Рандал го исплатиле да се откаже од улогата, Мартин го заменил и филмот се покажал како почеток на камбекот на Мартин.[5] Со Френк Синатра за прв пат глумел во драмата на Винсент Минели, Некои трчаа (1958).[19]

До средината на 1960-тите, Мартин бил ѕвезда на филм, телевизија и ноќни клубови. Глумел во Рио Браво (1959);Синовите на Кејти Елдер (1965);[20]; Ѕвонат ѕвона.[5] бил номинаран за Златен глобус во филмската комедија од 1960 година „Која беше таа дама?,[21][22] но продолжи да бара драматични улоги, портретирајќи јужен политичар во Ада од 1961 година,[23] и глумејќи во екранизацијата на интензивна сценска драма од 1963 година, Играчки на таванот, наспроти Џералдин Пејџ,[24] како како и во драмата Аеродром од 1970-тите со Бурт Ланкастер, огромен успех на благајните.[25]

Мартин глумел и во Оушн 11,[26] мјузиклот Робин и 7-те качулки,[27] и вестерн комедии Sergeants 3 [28] и 4 за Тексас, често со неговите пријатели Rat Pack како што се Семи Дејвис, Џуниор, Питер Лофорд и Џои Бишоп, како и романтична комедија Брак на карпите.[5] Мартин, исто така, глумел со Ширли Меклејн во голем број филмови, вклучително и „Некои трчаа“, „Уметници и модели“, „Кариера“, „Сè за една ноќ“ и „Каков начин да се оди“! [5] Тој играл сатирична варијација на неговата сопствена женска личност како пејачот од Лас Вегас „Дино“ во комедијата на Били Вајлдер „ Бакни ме, глупав“ (1964) со Ким Новак.[29]

Како пејач, Мартин ги копирал стиловите на Хари Милс (од браќата Милс), Бинг Крозби и Пери Комо додека не развил свој па можел да ги држи своите дуети со Синатра и Крозби. Како и Синатра, Мартин не знаел да чита ноти,[30] но снимил повеќе од 100 албуми и 600 песни. Неговата мелодија со потпис, „Секој сака некого “, ги срушила Битлси од број еден во САД во 1964 година.[31] Потоа следела „Вратата е сè уште отворена за моето срце“,[32] која достигна број шест таа година. Се вели дека Елвис Присли бил обожавател на Мартин и дека неговата изведба на „Love Me Tender“ (мак: Сакај ме нежно) ја направил по стилот на Мартин. Мартин, како и Елвис, бил под влијание на кантри музиката. До 1965 година, некои од албумите на Мартин, како што се Дин Текс Мартин јава повторно (анг: Dean "Tex" Martin Rides Again), Хјустон , Добредојде во мојот свет биле составени од кантри и вестерн песни од уметници како Џони Кеш, Мерл Хагард и Бак. Овенс.[30] Мартин често бил домаќин на кантри изведувачи на неговото ТВ шоу и бил прогласен за „Човек на годината“ од страна на Кантри Музичката асоцијација во 1966 година.[30] Последниот албум од неговата пејачка кариера бил Нешвил Сешнс (анг: The Nashville Sessions) од 1983 година.[5]

Сликата на Мартин како забавувач во Вегас во смокинг беше трајна. „ Ain't That a Kick in the Head? “, песна која Мартин ја изведе во Ocean's 11, не стана хит во тоа време, но уживаше во заживување во медиумите и поп културата и беше неговата најчесто свирена песна во медиумите веќе две децении.[33] За три децении, Мартин бил меѓу најпопуларните настапи во Лас Вегас. Ќерката на Мартин, Гејл, исто така пеела во Вегас и на многу ТВ емисии, вклучувајќи ја и неговата, и била ко-водител на неговата летна заменска серија на NBC. Ќерката Деана Мартин продолжувала да настапува, како и најмладиот син Ричи Мартин до неговата смрт во август 2016 година.[34] Најстариот син Крег бил продуцент во телевизиското шоу на Мартин, а ќерката Клаудија била актерка во филмови како „За оние кои мислат млади“.[5] Иако често се сметал за промискуитетен, Мартин поминувал многу време со своето семејство; како што рекла втората сопруга Џин, пред разводот на парот, „Тој беше дома секоја вечер на вечера“.[35]

Рет пек

уреди
 
Рет пек во казиното Сандс. Од лево кон десно: Френк Синатра, Дин Мартин, Семи Дејвис Џуниор, Питер Лофорд и Џои Бишоп.

Како што растеше соло кариерата на Мартин, тој и Френк Синатра станаа пријатели. Во доцните 1950-ти и раните 1960-ти, Мартин и Синатра, заедно со пријателите Џои Бишоп, Питер Лофорд и Семи Дејвис Џуниор, го формираа Рет Пек, така наречен по социјалната група на Хемфри Богарт и Лорен Бекол, чиј член бил Синатра (Групата Мартин-Синатра-Дејвис-Лофорд-Бишоп се нарекуваше себеси како „Самитот“ или „Кланот“ и никогаш како „Рет Пек“, иако ова остана нивниот идентитет во народната имагинација). Мажите правле филмови заедно, биле дел од холивудската социјална сцена и биле политички влијателни (преку бракот на Лофорд со Патриша Кенеди, сестрата на претседателот Џон Ф. Кенеди).[36]

Рет Пек биле легендарни по своите изведби во Лас Вегас Стрип. На пример, плакатот во хотелот Сандс можел да гласи „ДИН МАРТИН-МОЖЕБИ ФРЕНК-МОЖЕБИ СЕМИ“. Нивните појави биле вредни бидејќи градот се преплавувал со богати коцкари. Нивните изведби (секогаш во смокинг) се состоеле од пеење на поединечно, дуети и триа, заедно со навидум импровизирани скечови и џагор. Во општествено бурните 1960-ти, нивните шеги се вртеле околу теми за возрасни, како што се женењето на Синатра и пиењето на Мартин, како и расата и религијата на Дејвис. Синатра и Мартин го поддржале движењето за граѓански права и одбиле да настапуваат во клубови кои не дозволувале црни американски или еврејски изведувачи.[37] Постхумно, Рет Пек доживеале популарно заживување, инспирирајќи ја трилогијата на Џорџ Клуни/Бред Пит Оушн.[38]

Шоуто на Дин Мартин

уреди
 
Мартин и Флоренс Хендерсон во шоуто на Дин Мартин (1968)

Во 1965 година, Мартин ја лансирал својата неделна хумористична серија на еН Би Си, Шоуто на Дин Мартин, кое имало 264 епизоди до 1974 година. Тој ја освои наградата Златен глобус за најдобар актер - телевизиска серија мјузикл или комедија во 1966 година и бил номиниран повторно следните три години.[39] Шоуто го користело неговиот имиџ како безгрижен пијаница. Мартин ја искористил својата опуштена личност на полупијан, удирајќи по жените со забелешки кои на некој друг би му донеле шлаканица, како и лути иако нејасни забелешки за колеги познати личности. Телевизиското шоу на Мартин било успешно. Лабавиот формат на шоуто вклучувало брза импровизација од Мартин и неговите неделни гости. Ова поттикнало битка меѓу Мартин и цензорите на ТВ мрежата, кои инсистирале на поголема проверка на содржината. Подоцна имал проблеми поради неговата употреба на непристојни италијански фрази, што предизвикало поплаки од гледачите кои го зборувале јазикот. Шоуто често било во Топ десет. Мартин, кој му бил благодарен на продуцентот на серијата, неговиот пријател Грег Гарисон, направил усен договор, давајќи му на Гарисон, пионер ТВ продуцент во 1950-тите, 50% од серијата. Меѓутоа, валидноста на таа сопственост е предмет на тужба.

И покрај репутацијата на Мартин како пијач - овековечена преку неговата регистарска табличка „ПИЈАН“ - употребата на алкохол била доста дисциплинирана.[5] Мартин честопати бил првиот што си одел, кога не бил на турнеја или на филмска локација, сакал да оди дома за да го види семејството.[40] Неговите убедливи портрети на тешки пијаници во Некои дојдоа со трчање и Рио Браво на Хауард Хокс довеле до неосновани тврдења за алкохолизам. Мартин глумел и копродуцираше четири супершпионски комични авантури на Мет Хелм во ова време, како и голем број вестерни. До почетокот на 1970-тите, шоуто сè уште имало солидна оценка, и иако тој повеќе не бил хитмејкер на Топ 40, неговите албуми со плочи продолжиле да се продаваат. Тој пронашол начин да ја направи својата страст за голф профитабилна нудејќи потписна линија на топчиња за голф, а Дин Мартин Тусон Опен бил настан на голфот турнеја од 1972 до 1975 година. По неговата смрт, Мартин наводно бил единствениот најголем малцински акционер на акциите на RCA.

Откако станал финансиски независен, Мартин почнал да го намалува својот распоред. Последната сезона (1973–1974) на неговото естрадно шоу била преуредена во исмевање на славни личности, барајќи помала вклученост. За време на печењето, Мартин и неговата група пријатели се исмеваа со различни популарни забавни, спортски и политички фигури.[5] По откажувањето на серијата, телевизијата продолжила да го емитува Исмевањето на Дин Мартин како серија ТВ специјали до 1984 година.[5]

Подоцна кариера

уреди
 
Мартин во филмот Ада (1961)

Речиси една деценија, Мартин снимал дури четири албуми годишно. Мартин го сними својот последен албум Once in a while во 1974 година, кој бил издаден дури во 1978 година. Неговите последни снимки биле направени за Warner Bros. Сесиите од Нешвил биле објавени во 1983 година, од кои тој имаше хит со „(Мислам дека штотуку ја напишав) мојата прва кантри песна“, која беше снимена со Конвеј Твити и имала респектабилно прикажување на топ листите на кантри. Следен сингл, „LA Is My Home“/„Drinking Champagne“, излегол во 1985 година. Филмската драма „Господин Рико“ од 1974 година ја одбележала последната главна улога на Мартин, во која тој играл адвокат за кривична одбрана.

Личен живот

уреди

Мартин бил во брак три пати.

Со Елизабет Ен „Бети“ Мекдоналд, (14 јули 1922 година – 11 јули 1989 година) од Ридли Парк, Пенсилванија во 1941 година. Двојката имала четири деца:[5]

  • Крег Мартин (роден 1942 година).
  • Клаудија Мартин (16 март 1944 - 16 февруари 2001 година).
  • Гејл Мартин (родена 1945 година).
  • Деана Мартин (родена 1948 година).

Мартин потоа се оженил со Дороти Џин Бигер (27 март 1927 – 24 август 2016 година), поранешна кралица на Оринџ Боул од Корал Гејблс, Флорида. Нивниот брак траел 24 години (1949-1973) и имале три деца:[5]

  • Дин Пол Мартин (17 ноември 1951 – 21 март 1987 година).
  • Ричи Мартин (20 септември 1953 - 3 август 2016 година).[41]
  • Џина Мартин (родена 1956 година).

Помалку од еден месец откако се распаднал неговиот втор брак, Мартин, на 55 години, се оженил со 26-годишната Кетрин Хоун на 25 април 1973 година. Хоун била рецепционер во шик фризерскиот салон Џин Шаков во Беверли Хилс.[5] Тие се развеле на 10 ноември 1976 година. Тој, исто така, бил накратко свршен со Гејл Реншо, Мис на светот -1969.[5] На крајот, Мартин се смирил со Џин, иако тие никогаш не се премажиле.

Мартин и Хон немаа свои биолошки деца, но Мартин ја посвои ќерката на Хоун, Саша.[5] По нивниот развод, Мартин имаше кратка врска со моделот и долгогодишна пријателка Патриша Шихан.[42]

Вујко на Мартин беше Леонард Бар, кој се појавил во неколку негови емисии.[43] Во 1960-тите и раните 1970-ти, Мартин живеел во Бел Ер, Лос Анџелес,[44] пред да го продаде домот на Том Џонс за 500.000 долари во јуни 1976 година.[45]

Зетот на Мартин бил член од Бич Бојс Карл Вилсон, кој се оженил со ќерката на Мартин, Џина.[5] Уметничката лизгачка Дороти Хамил и актерката Оливија Хуси му биле снаи од синот, Дин Пол Мартин.[5] Крег, постариот син на Мартин, бил во брак со ќерката на Лу Костело, Керол (1938–1987) до нејзината смрт од мозочен удар на 48-годишна возраст.[5]

Дин Мартин одгледувал андалузиски коњи на неговиот ранч „Скриена долина“, во округот Таузенд Оукс Вентура, Калифорнија.[46]

Мартин доброволно се пријави да собира средства за Групацијата Бергсон во доцните 1940-ти.[47]

Иако бил републиканец, Мартин го поддржал демократскиот кандидат Линдон Б. Џонсон во 1964 година.[48]

Болест и смрт

уреди
 
Криптата на Дин Мартин, во Меморијалниот парк Вествуд

На Мартин, доживотно тежок пушач, му бил дијагностициран рак на белите дробови во медицинскиот центар Седарс Синај во септември 1993 година. Му било кажано дека ќе треба операција за да му го продолжи животот, но тој ја одбил. Мартин се повлекол од јавниот живот на почетокот на 1995 година и починал од акутна респираторна инсуфициенција како резултат на емфизем во неговиот дом во Беверли Хилс на Божиќ, 1995 година, на 78-годишна возраст.[49] Во негова чест биле затемнети светлата на Лас Вегас Стрип. Мартин бил погребан на гробиштата во Меморијалниот парк Вествуд Вилиџ во Лос Анџелес.[50] Криптата го содржи епитафот „Секој некогаш сака некого“, првиот стих од неговата препознатлива песна.[51]

 

Филмографија

уреди

Филм

уреди
Година Филм Улога Белешки
1946 Film Vodvil: Art Mooney and Orchestra Short
1949 My Friend Irma Steve Laird Martin and Lewis
1950 My Friend Irma Goes West Martin and Lewis
At War with the Army 1st Sgt. Vic Puccinelli Martin and Lewis
Screen Snapshots: Meet the Winners Short
Screen Snapshots: Thirtieth Anniversary Special Short
1951 That's My Boy Bill Baker Martin and Lewis
1952 The Stooge Bill Miller Martin and Lewis
Sailor Beware Al Crowthers Martin and Lewis
Jumping Jacks Corp. Chick Allen Martin and Lewis
Road to Bali Man in Lala's dream Cameo, Uncredited
1953 Scared Stiff Larry Todd Martin and Lewis
The Caddy Joe Anthony Martin and Lewis
Money from Home Herman 'Honey Talk' Nelson Martin and Lewis
1954 Living It Up Dr. Steve Harris Martin and Lewis
3 Ring Circus Peter 'Pete' Nelson Martin and Lewis
1955 You're Never Too Young Bob Miles Martin and Lewis
Artists and Models Rick Todd Martin and Lewis
1956 Screen Snapshots: Hollywood, City of Stars Short
Pardners Slim Mosely Jr. / Slim Mosely Sr. Martin and Lewis
Hollywood or Bust Steve Wiley Martin and Lewis
1957 Ten Thousand Bedrooms Ray Hunter
1958 The Young Lions Michael Whiteacre
Some Came Running Bama Dillert (professional gambler)
1959 Rio Bravo Dude ('Borrachón')
Career Maurice 'Maury' Novak
1960 Who Was That Lady? Michael Haney Nominated—Golden Globe Award for Best Actor – Motion Picture Musical or Comedy
Bells Are Ringing Jeffrey Moss
Ocean's 11 Sam Harmon
Pepe Dean Martin Cameo
1961 All in a Night's Work Tony Ryder
Ada Bo Gillis
1962 Sergeants 3 Sgt. Chip Deal
The Road to Hong Kong The 'Grape' on plutonium Cameo, Uncredited
Who's Got the Action? Steve Flood
Something's Got to Give Nicholas 'Nick' Arden (unfinished)
1963 38-24-36 Self
Come Blow Your Horn The Bum Uncredited
Toys in the Attic Julian Berniers
4 for Texas Joe Jarrett
Who's Been Sleeping in My Bed? Jason Steel
1964 What a Way to Go! Leonard 'Lennie' Crawley
Robin and the 7 Hoods Little John
Kiss Me, Stupid Dino
1965 The Sons of Katie Elder Tom Elder
Marriage on the Rocks Ernie Brewer
1966 The Silencers Matt Helm
Birds Do It Dean Martin
Texas Across the River Sam Hollis
Murderers' Row Matt Helm
1967 Rough Night in Jericho Alex Flood
The Ambushers Matt Helm
1968 Rowan & Martin at the Movies Short
How to Save a Marriage and Ruin Your Life David Sloane
Bandolero! Dee Bishop
5 Card Stud Van Morgan
1969 The Wrecking Crew Matt Helm
1970 Airport Capt. Vernon Demerest
1971 Something Big Joe Baker
1973 Showdown Billy Massey
1975 Mr. Ricco Joe Ricco
1981 The Cannonball Run Jamie Blake
1984 Cannonball Run II
Terror in the Aisles (archival footage)
2019 Once Upon a Time in Hollywood Himself / Matt Helm (archival footage from The Wrecking Crew)

Телевизија

уреди
Година Програма Улога Белешки
1950–1955 The Colgate Comedy Hour Himself 28 episodes
1953–1954 The Jack Benny Program Two episodes
1956 Make Room for Daddy Episode: "Terry Has a Date"
1957 The Frank Sinatra Show Episode 7, aired November 29, 1957
1958 The Phil Silvers Show Unnamed Las Vegas Gambler Episode: "Bilko's Secret Mission"
The Danny Thomas Show Himself Episode: "Terry's Crush"
1959 The Frank Sinatra Timex Show Television special
1959–1960 The Dean Martin Variety Show Two episodes
1962 The Judy Garland Show Television special
1964 Rawhide Gurd Canliss Episode: "Canliss"
1965–1974 The Dean Martin Show Himself 264 episodes

Won – Golden Globe Award for Best TV Star – Male
1966 The Lucy Show Episode: "Lucy Dates Dean Martin"
1967 Movin' with Nancy Nancy's Fairy Goduncle Television special
1970 Swing Out, Sweet Land Eli Whitney Television special
1971 The Powder Room Host Unsold pilot
1973 The Electric Company Himself Episode: "223"
1974–1984 The Dean Martin Celebrity Roast 54 episodes
1975 Lucy Gets Lucky Television film
Dean's Place Television special
Dean Martin's Christmas in California Television special
1976 Dean Martin's Red Hot Scandals of 1926 2-part television special
1977 Dean Martin's Christmas in California Television special
1978 Charlie's Angels Frank Howell Episode: "Angels in Vegas"
Dean Martin’s Christmas in California Himself Television special
1979 The Misadventures of Sheriff Lobo Episode: "Dean Martin and the Moonshiners"
Vega$ Episode: "The Usurper"
Dean Martin’s Christmas in California Television special
1980 The Dean Martin Christmas Special Television special
1981 Dean Martin’s Christmas at Seaworld Television special
1982 Dean Martin at the Wild Animal Park Television special
1985 Half Nelson Six episodes

Наводи

уреди
  1. ↑ mike says (July 23, 2009). „Dean Martin's Diva Daughter: Elvis Called My Dad 'The King of Cool'“. Blog.blogtalkradio.com. Архивирано од изворникот на October 2, 2011. Посетено на November 4, 2012.
  2. ↑ Szklarski, Cassandra (August 14, 2007). „Dean Martin 'just a golfer' to his kids“. Toronto Star. Canadian Press. Посетено на October 1, 2021.
  3. ↑ Parish, James Robert (2003). Hollywood Songsters: Singers Who ACT and Actors Who Sing: A Biographical Dictionary. 2. New York: Routledge. стр. 533. ISBN 978-0-415-94333-8.
  4. ↑ 4,0 4,1 „Dean Martin Bio“. The Official Dean Martin site. Архивирано од изворникот на June 22, 2019. Посетено на June 21, 2019.
  5. ↑ 5,00 5,01 5,02 5,03 5,04 5,05 5,06 5,07 5,08 5,09 5,10 5,11 5,12 5,13 5,14 5,15 5,16 5,17 5,18 Tosches 1992.
  6. ↑ „Dean Martin Amateur Boxing Record“. Boxing-Scoop.com. June 7, 1917. Посетено на April 15, 2012.
  7. ↑ Pullen, Glenn C. (November 3, 1940).
  8. ↑ "Vogue Room Varieties--Meet the Boys in the Band" (advertisement).
  9. ↑ "Dean Martin--11th Successful Week" (Riobamba nightclub advertisement).
  10. ↑ Oliver, Myrna (December 26, 1995). „Dean Martin, Screen Star and Singer, Dies at 78“. Los Angeles Times. Посетено на July 20, 2021.
  11. ↑ 11,0 11,1 Martin & Holden 2010.
  12. ↑ Ginibre, Jean-Louis (2005). Ladies Or Gentlemen - A Pictorial History of Male Cross-dressing in the Movies. Filipacchi. стр. 125. ISBN 9781933231044.
  13. ↑ Krutnik, Frank (2000). Inventing Jerry Lewis. Smithsonian. стр. 40. ISBN 9781560983699.
  14. ↑ Gray, Tim (October 30, 2015). „Norman Lear Looks Back on Early Days as TV Comedy Writer“. Variety.
  15. ↑ Lewis & Kaplan 2005.
  16. ↑ „Martin & Lewis breakup recalled“. Los Angeles Times. October 19, 2005. Посетено на December 26, 2016.
  17. ↑ Crowther, Bosley (April 4, 1957). „Screen: Solo by Martin; Singer Is Seen at State Without Jerry Lewis“. The New York Times. Посетено на December 26, 2016.
  18. ↑ Crowther, Bosley (April 3, 1958). „Irwin Shaw's 'Young Lions'; War Story Is Offered at the Paramount Brando, Martin and Clift Are Starred“. The New York Times. Посетено на December 26, 2016.
  19. ↑ Crowther, Bosley (January 23, 1959). „The Screen: James Jones' 'Some Came Running'; Sinatra, Dean Martin Star at Music Hall Post-War Indiana Tale Directed by Minnelli“. The New York Times. Посетено на December 26, 2016.
  20. ↑ Thompson, Howard (August 26, 1965). „Sons of Katie Elder'“. The New York Times. Посетено на December 26, 2016.
  21. ↑ Thompson, Howard (April 16, 1960). „Screen: Romantic Farce:Criterion Offers 'Who Was That Lady?'“. The New York Times. Посетено на December 26, 2016.
  22. ↑ „Who Was That Lady?“. Golden Globe Awards. Посетено на December 26, 2016.
  23. ↑ Schumach, Murray (February 17, 1961). „Set of 'Ada' Film Is Not All Work – Dean Martin and Daniel Mann, Director, Provide Some Light Moments“. The New York Times. Посетено на December 26, 2016.
  24. ↑ Crowther, Bosley (August 1, 1963). „The Screen: 'Toys in the Attic' Opens:Scenario Is From Play by Lillian Hellman“. The New York Times. Посетено на December 26, 2016.
  25. ↑ Canby, Vincent (March 6, 1970). „The Screen: Multi-Plot, Multi-Star 'Airport' Opens:Lancaster and Martin in Principal Roles Adaptation of Hailey's Novel at Music Hall“. The New York Times. Посетено на December 26, 2016.
  26. ↑ Crowther, Bosley (August 11, 1960). „The Screen: 'Ocean's 11':Sinatra Heads Flippant Team of Crime“. The New York Times. Посетено на December 26, 2016.
  27. ↑ Crowther, Bosley (August 6, 1964). „Screen: A Musical Farce:' Robin and the 7 Hoods' at Local Theaters“. The New York Times. Посетено на December 26, 2016.
  28. ↑ Weiler, A. H. (February 12, 1962). „Screen: 'Sergeants 3' Opens at Capitol:Sinatra and Some of the Clan in Western Film Called a Version of 1939 'Gunga Din' The Cast“. The New York Times. Посетено на December 26, 2016.
  29. ↑ Weiler, A. H. (December 23, 1964). „Kiss Me, Stupid'“. The New York Times. Посетено на December 26, 2016.
  30. ↑ 30,0 30,1 30,2 Chilton, Martin (December 24, 2015). „Dean Martin: the man whose voice captured Christmas“. The Daily Telegraph. London. Архивирано од изворникот на January 10, 2022. Посетено на December 26, 2016.
  31. ↑ "Pop-Standard Singles".
  32. ↑ Dean Martin - Chart History - The Hot 100, Billboard.
  33. ↑ Mott, Patrick (February 2000). „The Dean of Las Vegas“. Orange Coast. 26 (2). Посетено на February 19, 2018.
  34. ↑ McCracken, Elizabeth (December 21, 2016). „Frank Sinatra Jr. and Ricci Martin, Sons of Famous Fathers“. The New York Times Magazine. Посетено на December 26, 2016.
  35. ↑ Rife, Susan (February 13, 2005). „A daughter looks back on her famous father's life“. Sarasota Herald-Tribune. Посетено на December 26, 2016.
  36. ↑ Fessier, Bruce (October 20, 2015). „'Brother-in-Lawford' was Sinatra's key to White House“. The Desert Sun. Palm Springs. Посетено на December 26, 2016.
  37. ↑ Sinatra, Nancy (1998). Frank Sinatra: An American Legend. Santa Monica: General Publishing Group. стр. 156. ISBN 978-1-8816-4968-7.
  38. ↑ Horton, Oliver (January 26, 2002). „A Youthful Revival of Rat Pack Style“. The New York Times. Посетено на December 26, 2016.
  39. ↑ „Dean Martin Show, The“. Golden Globe Awards. Посетено на December 26, 2016.
  40. ↑ King, Susan (December 25, 2015). „Newsletter: Classic Hollywood: What was Dean Martin really drinking?“. Los Angeles Times. Посетено на December 26, 2016.
  41. ↑ „Ricci Martin, Musician and Son of Dean Martin, Dies at 62“. Variety. August 6, 2016. Посетено на August 6, 2016.
  42. ↑ Clemens, Samuel (2020). Pat: A Biography of Hollywood's Blonde Starlet. Sequoia Press. стр. 49. ISBN 978-0-5786-8282-2.
  43. ↑ „Famous Epitaph on Dean Martin tomb stone“. Famousquotes.me.uk. Посетено на November 4, 2012.
  44. ↑ The Movieland Directory: Nearly 30,000 Addresses of Celebrity Homes, Film Locations and Historical Sites in the Los Angeles Area, 1900-Present. McFarland. August 10, 2010. стр. 111. ISBN 978-1-4766-0432-9.
  45. ↑ Bevan, Nathan (February 12, 2015). „From the £8,000 semi to $6m Bel Air mansion, inside the houses Sir Tom Jones has called home“. Wales Online. Посетено на October 1, 2021.
  46. ↑ „Den Martin & His Rare Andalusian Horses - Beautiful!“. YouTube. September 16, 2009. Архивирано од изворникот на December 11, 2021. Посетено на October 17, 2021.
  47. ↑ Medoff, Rafael (November 1, 2008). „The S.S. Ben Hecht: a Jewish refugee ship that changed history“. Theoror Hertzl Foundation. Посетено на July 20, 2021.
  48. ↑ Jet, October 1, 1964
  49. ↑ Holden, Stephen (December 26, 1995). „Dean Martin, Pop Crooner And Comic Actor, Dies at 78“. The New York Times.
  50. ↑ Corwin, Miles; Ferrell, David (December 29, 1995). „Dean Martin Laid to Rest as Stars Avoid Media“. Los Angeles Times. Посетено на December 26, 2016.
  51. ↑ Martin & Smith 2002.

Извори

уреди

Литература

уреди
  • Артур Маркс . Секој сака некого некогаш (особено самиот себе): Приказната за Дин Мартин и Џери Луис, Њујорк, Њујорк: Хауторн Букс, 1974 година,ISBN 978-0-8015-2430-1
  • Смит, Џон Л. Животното во Холивуд: Животот на Ентони Фиато во мафијата . Barricade Books, Њујорк, 1998 година.ISBN 1-56980-126-6ISBN 1-56980-126-6

Надворешни врски

уреди
Преземено од „https://mk.wikipedia.org/w/index.php?title=Дин_Мартин&oldid=5213108“