Бизмут(III) јодид
Бизмут(III) јодид — неорганско соединение со формула BiI3. Оваа сиво-црна сол е производ на реакцијата на бизмут и јод, кои некогаш бeа од интерес за квалитативна неорганска анализа.[2][3]
| |
| |
| |
_iodide.jpg)
| |
Назив според МСЧПХ Бизмут(III) јодид | |
Други називи Бизмут јодид, Бизмут тријодид | |
| Назнаки | |
|---|---|
7787-64-6 
| |
| ChemSpider | 21172753 |
| EC-број | 232-127-4 |
| |
| 3Д-модел (Jmol) | Слика |
| PubChem | 111042 |
| |
| UNII | BGX9X3FOLL
|
| Својства | |
| Хемиска формула | |
| Моларна маса | 0 g mol−1 |
| Изглед | Црно-зелен кристал |
| Густина | 5,778 g/cm3 |
| Точка на топење | |
| Точка на вриење | |
| 0,7761 mg/100 mL (20 °C) | |
| Производ на растворливост, Ksp | 7,71×10−19[1] |
| Растворливост | 50 g/100 mL етанол 50 g/100 mL 2 M хлороводородна киселина |
| −200,5·10−6 cm3/mol | |
| Структура | |
| Кристална структура | Тригонална, hR24 |
| R-3, No. 148 | |
| Опасност | |
| GHS-ознаки: | |
Пиктограми
|
|
Сигнални зборови
|
Опасност |
Изјави за опасност
|
H314 |
Изјави за претпазливост
|
P260, P264, P280, P301+P330+P331, P303+P361+P353, P304+P340, P305+P351+P338, P310, P321, P363, P405, P501 |
| NFPA 704 | |
| Слични супстанци | |
| Други анјони | Бизмут(III) флуорид Бизмут(III) хлорид Бизмут(III) бромид |
| Други катјони | Nitrogen triiodide Phosphorus triiodide Antimony triiodide |
| Дополнителни податоци | |
| Освен ако не е поинаку укажано, податоците се однесуваат на материјалите во нивната стандардна состојба (25 °C, 100 kPa) | |
| Наводи | |
Бизмут(III) јодидот усвојува карактеристична кристална структура, при што центрите на јодидите заземаат шестаголно најблиску спакувана решетка, а центрите на бизмут не заземаат ниту една или две третини од октаедралните дупки (наизменични по слој), затоа се вели дека зафаќа една третина од вкупните октаедрални дупки.[4][5]
Синтеза
уредиБизмут(III) јодид се формира при загревање на мешавина од јод и бизмут во прав:[6][7]
- 2Bi + 3I2 → 2BiI3
BiI3 може да се направи и со реакција на бизмут оксид со воден раствор на јодоводородна киселина:[8]
- Bi2O3(s) + 6HI(aq) → 2BiI3(s) + 3H2O(l)
Реакции
уредиБидејќи бизмут(III) јодидот е нерастворлив во вода, воден раствор може да се тестира за присуство на Bi3+ јони со додавање на извор на јодид како што е калиум јодид. Црниот талог од бизмут(III) јодид укажува на позитивен тест.[9]
Бизмут(III) јодидот формира анјони на јодобизмут(III) кога се загрева со донори на халид:[10]
- 2 NaI + BiI3 → Na2[BiI5]
Бизмут(III) јодид ја катализира Mukaiyama алдолна реакција. Bi(III) исто така се користи во Barbier-ов тип на алилација на карбонилни соединенија во комбинација со редукционо средство како цинк или магнезиум.
Наводи
уреди- ↑ John Rumble (June 18, 2018). CRC Handbook of Chemistry and Physics (англиски) (99. изд.). CRC Press. стр. 5-188. ISBN 1138561630.
- ↑ „Bismuth iodide“, McGraw-Hill Dictionary of Scientific and Technical Terms, McGraw-Hill, 2003, Посетено на 2008-06-19
- ↑ Turner, Jr., Francis M.; Berolzheimer, Daniel D.; Cutter, William P.; Helfrich, John (1920), The Condensed Chemical Dictionary, New York: Chemical Catalog Company, стр. 107, Посетено на 2008-06-19
- ↑ Smart, Lesley; Moore, Elaine A. (2005), Solid State Chemistry: An Introduction, CRC Press, стр. 40, ISBN 0-7487-7516-1, Посетено на 2008-06-19
- ↑ Mackay, Rosemary Ann; Henderson, W. (2002), Introduction to Modern Inorganic Chemistry, CRC Press, стр. 122–6, ISBN 0-7487-6420-8, Посетено на 2008-06-19
- ↑ Watt, George W.; Hakki, Wafai W.; Choppin, Gregory R. (1953). „Bismuth(III) Iodide (Bismuth Triiodide)“. Inorganic Syntheses. 4: 114–116. doi:10.1002/9780470132357.ch38.
- ↑ Erdmann, Hugo; Dunlap, Frederick Leavy (1900), Handbook of Basic Tables for Chemical Analysis, New York: John Wiley & Sons, стр. 76, Посетено на 2008-06-19
- ↑ Greenwood, Norman N.; Earnshaw, Alan (1997). Chemistry of the Elements (2. изд.). Butterworth-Heinemann. стр. 559. ISBN 0080379419.
- ↑ Bruno, Thomas J.; Svoronos, Paris D. N. (2003), Handbook of Basic Tables for Chemical Analysis, CRC Press, стр. 549, ISBN 0-8493-1573-5, Посетено на 2008-06-19
- ↑ Norman, Nicholas C. (1998), Chemistry of Arsenic, Antimony and Bismuth, Springer, стр. 168–70, ISBN 0-7514-0389-X, Посетено на 2008-06-19