Википедија

Ѓаволски вргањ

 Ѓаволски вргањ (Rubroboletus satanas), попозната како лудара ,сатанска печурка или ѓаволски вргањ, е базидиомицетна габа од семејството вргањи (Boletaceae) и една од нејзините најславни членови. Запомнете и внимавајте тој е најопасниот вргањ. Познат бил како (Boletus satanas) пред неговото пренесување во новиот род (Rubroboletus) во 2014 година, засновано врз молекуларни филогенетски податоци. Се наоѓа во широколисна и мешана шума во потоплите региони во Европа, таа е класифицирана како отровна печурка, за која се знае дека предизвикува гастроинтестинални симптоми на дијареја и силно повраќање. Сепак, извештаите за труење се ретки, поради неговиот впечатлив изглед и на моменти миризливиот мирис, што обесхрабрува обични експерименти.

Ѓаволски вргањ (Boletus satanas)
Ѓаволски вргањ (Boletus satanas)

Плодните тела се светло обоени, честопати се масивни и импозантни, со бледо, досадно кадифено капаче до 30 см, вонредно 40 см, многу ретко 50 см во пречник, порите од жолто до портокало-црвена боја и лушпесто стебло со црвен-цртеж. Месото станува сино кога се сече или се појавува модринка и презреаните плодни тела често испуштаат непријатен мирис кој потсетува на мрша. Тоа е несомнено најголемиот вргањ пронајден во Европа.

Таксономија и филогенија

уреди

Првично познат како ѓаволски вргањ (Boletus satanas), сатанска печурка ја опишал германскиот миколог Харалд Отмар Ленц во 1831 година. Ленц бил известен за неколку случаи за несакани реакции од луѓе кои ја конзумирале оваа габа и очигледно дека се чувствувал лошо од неговите „особини“ додека го опишувал, давајќи му го неговиот злобен епитет.[1] Грчкиот збор σατανᾶς (што значи сатана), потекнува од хебрејскиот śāṭān (שטן).[2] Американскиот миколог Хари Д. Тиерс заклучил дека материјалот од Северна Америка се совпаѓа со описот на видот,[3] сепак, оттогаш, генетското тестирање потврдило дека западните северноамерикански колекции претставуваат Rubroboletus eastwoodiae, различен вид.

Генетската анализа објавена во 2013 година открила дека Гаволскиот вргањ и неколку други црвенопорозни печурки, се дел од „dupaini“ ножот (именуван по B. dupaini) и се далеку вгнездени од основната група на вргањ (вклучително и Летниот вргањ и неговите роднини) во рамките на вргањите. Ова укажува дека ѓаволскиот вргањ и неговите роднини припаѓаат на различен род.[4] Видот бил оттука пренесен во новиот род (Руброболетус)во 2014 година, заедно со неколку сојузнички видови на црвени-пори, вргањи со сина боја. Генетското тестирање на неколку видови од родот открило дека гаволскиот вргањ е најтесно поврзана со (R. pulchrotinctus), морфолошки сличен, но многу поредок вид што се јавува во средоземниот регион.

Заеднички имиња

уреди

Двата ѓаволски вргањ и мрежестоногиот вргањ (Suillellus luridus) се познати како „ayimantari“ (мечкини печурки) во источна Турција.[5]

Опис

уреди

Компактната шапка може да достигне импресивни 30 см, вонредно 40 см, многу ретко 50 см во пречник. Најпрво е хемисферична со инролирана маргина, но станува конвексна при зрелост кога телото на плодното тело се шири, додека кај постарите примероци кожичката може да биде малку повлажна. Кога е млад, пилеусот е сиво-бел до сребрено-бел или пурпурен, но постарите примероци имаат тенденција да развиваат оливијасти, окерозни или кафеави нијанси. Површината на шапката е фина, стануваат мазни во зрелоста и често е малку вискозна при влажно време. Кутикулата е цврсто прицврстена на месото и не се лупи.

 
Поглед на површината на жилата и порите

Слободно до малку прицврстените цевки се до 3 мм. долги, бледо жолти или зеленикаво жолти и сини кога се сече. Порите (устата на цевките) се заоблени, најпрво се жолти до портокалови, но наскоро стануваат црвени од точката на приврзаност кон стеблото кон надвор, на крајот стануваат целосно пурпурно-црвени или кармин-црвени во целосна зрелост и веднаш посинуваат кога ќе ги допрете или помодруваатат. Дршката е 5 - 15 см, вонредно 20 см, многу ретко 25 см долга, изразито луковична (4 - 12 см, вонредно 16 см, многу ретко 20 см), и често поширока од неговата должина, станувајќи повеќе коморен со проширувањето на габата, но останува луковичен на основата. Неговата боја е златно-жолта до портокалова на врвот, станува сè повеќе розово-црвена до црвеникаво-портокалова подолу е изразено кармин-црвена до виолетова-црвена кон основата. Украсен е во фина, жолтеникаво-црвеникава шестаголна мрежа, понекогаш ограничена на горната половина на јазолот. Месото е густо, сунѓересто и белузлаво, но може да биде жолто до боја на слама во незрелите примероци и понекогаш е црвеникаво на основата на стеблото. Полека се претвора во избледена сина боја кога се сече, поинтензивно се осветлува околу врвот и над цевките. Мирисот е слаб и пријатно мускусен кај младите плоднии тела, но станува сè послаб кај постарите примероци, и потсетува на мрша. Младите примероци имаат, наводно, пријатен вкус на ореви.[6] Печатењето на спорите е олицеозно зелено.

Спорите се фузиформни (во форма на вретено) кога се гледаат под микроскоп имаат димензии од 10–16 × 4,5–7,5 мм. Кутикулата на капачето е составена од испреплетени септати хифи, кои честопати се фино инструирани.

Слични видови

уреди

Ѓаволскиот вргањ може да се меша со голем број други видови:

  • Жолто - црвен вргањ (Rubroboletus rhodoxanthus) се наоѓа претежно на кисела почва, развива розовикасти нијанси на шапката, има повеќе или помалку цилиндрични или клавитни ресни со многу густа, добро развиена мрежа и лимон-жолто месо, што јасно се размачкува со сина боја само во капачето кога е надолжно исечено.
  • Мрежестоног вргањ (Rubroboletus legaliae) е исто така ацидофилен, има розови нијанси на шапката, месото се размачкува посино во сина боја кога се сече и има потесни спори, со димензии 9–15 × 4–6 мм.
  • Rubroboletus pulchrotincus има променлива боја на капачето, честопати со розова лента на маргината, има досадна боја на боја без длабоки црвени нијанси, пори остануваат жолти или портокалови дури и во зрели печуркини тела и нешто потесни спори, со димензии 12-15 × 4,5– 6 μm.
  • Rubroboletus rubrosanguineus е поврзан со смрека (Пицеа) или ела (Abies), има розови нијанси на капачето и помали спори, со димензии 10-14,5 × 4-6 μm.
  • Caloboletus calopus обично се поврзува со иглолисни дрвја, има пори кои остануваат секогаш жолти дури и во зрели тела на печурката, има повеќе тенки, цилиндрични или клавитни жили и потесни спори, со димензии 11–16 × 4–5,5 мм.

Распространетост и живеалиште

уреди

Ѓаволскиот вргањ е широко распространет низ умерената зона, но е редок во повеќето од нејзините пријавени локалитети. Во Европа, тој најмногу се јавува во јужните региони и е ретко или отсуствува во северните земји. Плодните тела се во лето и во рана есен во топли, широколисни и мешани шуми, формирајќи ектомикоризални асоцијации со дабот (Quercus) и сладок костен (Castanea), со претпочитање на варовнички (кредасти) почви. Други често забележани домаќини се габер (Карпинус), бука (Фагус) и дрвото (Липа).

Во Обединетото Кралство, овој впечатлив вргањ се наоѓа само на југот на Англија.[2] Ретко се појавува во Скандинавија, се јавува првенствено на неколку острови во Балтичко Море каде што се поволни условите, со многу варовничка почва. Во регионот на источниот дел на Средоземјето, забележан е во Бармамската шума во регионот Горна Галилеја во северен Израел, како и на островот Кипар, каде што се наоѓа во врска со тесно-ендемскиот златен даб (Quercus alnifolia). Понатаму е документиран во регионите на Црното Море и источна Анадолија во Турција,[5][7] со неговото пренесување можно е да се протега на југ до Иран.

Во минатото, ѓаволскиот вргањ бил забележан и на крајбрежните области на Калифорнија и југоистокот на САД,[8] сепак, овие глетки се тесно поврзаните видови (Rubroboletus eastwoodiae).

Токсичност

уреди
 
Илустрација на уметникот Албин Шмалфуш, 1897 година

Ѓаволскиот вргањ е отровен, особено ако се јаде суров. Симптомите, претежно имаат гастроинтестинален карактер, вклучуваат гадење, болки во стомакот, силно повраќање и крвава дијареја што може да трае до шест часа.[9][10][11][12] Една студија од 2012 година за труење со печурки во Швајцарија, спроведена од Катарина М. Шенк-Јагер и неговите колеги, открила дека ѓаволскиот вргањ предизвикува сериозни гастроинтестинални симптоми, вклучително и повторливи повраќања и крвава дијареја.[13]

Токсичниот ензим ( bolesatine) е изолиран од плодните тела на ѓаволскиот вргањ и е вмешан во труењата.[14] Болесатин е инхибитор на синтеза на белковини и, кога се дава на глувци, предизвикува масивна тромбоза.[15] Во пониски концентрации, болесатинот е митоген, предизвикувајќи клеточна делба кај човечките Т-лимфоцити.[16] Мускаринот исто така е изолиран во габата, но се верува дека количините се премногу мали за да се земат предвид неговите токсични ефекти. Поновите студии го поврзуваат труењето предизвикано од гаволскиот вргањ со хиперпрокалцитонемија [17] и го класифицираат како посебен синдром меѓу труењето со габи.[18]

Контроверзно, англискиот миколог Џон Рамсботом во 1953 година објавил дека Ѓаволскиот вргањ се консумира во одредени делови на Италија и поранешна Чехословачка.[1] Во тие региони, печурката се јадела после подолго вриење што можело да ги неутрализира токсините, иако тоа никогаш не е научно докажано. Слични извештаи постојат од областа на заливот Сан Франциско во САД [3] но веројатно вклучуваат различна габа погрешно идентификувана како ѓаволски вргањ. Рамсботом претпоставил дека може да има регионална варијација во нејзината токсичност и рекол дека габата не може да биде отровна како што е нашироко пријавена. Како и да е, од ѓаволскиот вргањ ретко се зема примерок од случаен избор, особено поради гнилестиот мирис на неговите зрели плодни тела, кои покрај светлите бои и синото боење, ја прават габата непривлечна за човечка исхрана.

Наводи

уреди
  1. ↑ 1,0 1,1 Ramsbottom J (1953). Mushrooms & Toadstools. Collins. стр. 53–54. ISBN 1-870630-09-2.
  2. ↑ 2,0 2,1 Nilson S, Persson O (1977). Fungi of Northern Europe 1: Larger Fungi (Excluding Gill-Fungi). Penguin. стр. 104. ISBN 0-14-063005-8.
  3. ↑ 3,0 3,1 Thiers HD (1975). California Mushrooms – A Field Guide to the Boletes. New York: Hafner Press. стр. 58. ISBN 0-02-853410-7.
  4. ↑ „Phylogenetic overview of the Boletineae“. Fungal Biology. 117 (7–8): 479–511. 2013. doi:10.1016/j.funbio.2013.04.008. PMID 23931115.
  5. ↑ 5,0 5,1 „Some Poisonous Fungi of East Anatolia“ (PDF). Turk J Bot. 28: 215–19. 2004. Архивирано од изворникот (PDF) на 2005-05-05. Посетено на 2008-02-08.
  6. ↑ Zeitlmayr L (1976). Wild Mushrooms:An Illustrated Handbook. Garden City Press, Hertfordshire. стр. 102. ISBN 0-584-10324-7.
  7. ↑ Sesli E (2007). „Preliminary checklist of macromycetes of the East and Middle Black Sea Regions of Turkey“ (PDF). Mycotaxon. 99: 71–74.
  8. ↑ Ammirati JA, Traquair JA, Horgen PA (1985). Poisonous Mushrooms of the Northern United States and Canada;. Minneapolis: University of Minnesota Press. стр. 241–42. ISBN 0-8166-1407-5.
  9. ↑ North, Pamela (1967). Poisonous Plants and Fungi in colour. Blandford Press & Pharmacological Society of Great Britain.
  10. ↑ Brensinsky A, Besl H. (1990).
  11. ↑ Spoerke DG, Rumack BH (eds). (1994).
  12. ↑ Berger KJ, Guss DA. (2005).
  13. ↑ „Mushroom poisoning: a study on circumstances of exposure and patterns of toxicity“. European Journal of Internal Medicine. 23 (4): e85–e91. 2012. doi:10.1016/j.ejim.2012.03.014. PMID 22560399.
  14. ↑ „Characterization of bolesatine, a toxic protein from the mushroom Boletus satanas Lenz and its effects on kidney cells“. Toxicology. 66 (2): 213–24. 1991. doi:10.1016/0300-483X(91)90220-U. PMID 1707561.
  15. ↑ „Aspirin (R) and heparin prevent hepatic blood stasis and thrombosis induced by the toxic glycoprotein Bolesatine in mice“. Human & Experimental Toxicology. 17 (11): 620–624. 1998. doi:10.1191/096032798678908017. PMID 9865419.
  16. ↑ Licastro F, Morini MC, Kretz O, Dirheimer G, Creppy EE; Stirpe F. (1993).
  17. ↑ Merlet A, Dauchy FA, Dupon M. (2012).
  18. ↑ White J, Weinstein SA, De Haro L, Bédry R, Schaper A, Rumack BH, Zilker T. (2018).
Преземено од „https://mk.wikipedia.org/w/index.php?title=Ѓаволски_вргањ&oldid=5090766“