Франческо Ајец
Франческо Ајец (италијански: Francesco Hayez; 10 февруари 1791 – 21 декември 1881) — италијански сликар од периодот на романтизмот, познат по своите велелепни историски дела, политички алегории и исклучителни портрети.
| Франческо Ајец Francesco Hayez | |
|---|---|
 Автопортрет на возраст од 88 години | |
| Роден(а) | 10 февруари 1791 Венеција |
| Починал(а) | 21 декември 1881 (воз. 90 г.) Милано |
| Националност | Италијанец |
| Познат(а) по | сликарство |
| Правец | романтизам |
Содржина
ЖивотУреди
Ајец е роден во Венеција како најмладиот од петте сина на релативно сиромашно семејство. Татко му бил со француско потекло, а мајка му била од Мурано. Малиот Франческо израснал кај тетка си од мајчина страна, омажена за богат бродопоседник и колекционер. Уште од мали нозе покажал дарба за цртање, па тетин му го испратил да го учи занаетот кај реставратор на слики. Подоцна, Ајец продолжува да го учи сликарството кај уметникот Франческо Маџото во текот на три години. Во 1806 г. се запишува на Новата ликовна академија и учи кај професорот Теодоро Матеини. Во 1809 г. го освојува конкурсот на венецијанската Ликовна академија за едногодишни студии на познатата академија „Св. Лука“ во Рим. Останал во градот сè до 1814 г., па се преселил во Неапол, каде добил значајна нарачка од кралот Жоашен Мира да наслика историско дело на тема „Улис на дворот на Алкиној“. Кон средината на 1830-тите го посетувал салонот „Салото Мафеј“ на Клара Мафеј во Милано (која ја насликал на портрет) и таму, во 1850 г. е назначен за директор на академијата „Брера“.
Ајец живеел долго и уживал плодно творештво. Сликите имаат историско-митолошка тематика во неокласичен[1], а потоа романтистички стил. Претставените ликови и настани се преземени од Библијата или класичната антика, понекогаш со родољубив карактер.
ТворештвоУреди
Портретите на Ајец ја имаат изразната сила на Енгр и Назарените. Личностите се претставени седнати, со во воздржана црно-бела облека без додатоци. Насликал поголем број на уметници, музичари и благородници. Во подоцнежниот дел од творештвото работел и од фотографии.
Една од омилените тематики на Ајец е полуголата жена, често насликана во во ориентална средина. Харемите и одалиските се омилена тема на романтистичките сликари,[2] кои вака можеле да сликаат сцени и личности на начин неприфатлив во нивните матични општества.
Меѓу Ајецовите дела се истакнува сликата „Бакнеж“ како омилена меѓу современиците и до денес. Популарноста на оваа слика делумно се должи на нејзината достапност, односно тоа што момчето и девојката се анонимни, и не бараат претходно познавање на митологијата и книжевноста за да бидат протолкувани.[3]
Ликовното творештво на Ајец не е лесно за проследување поради тоа што најчесто на делата не им ставал потпис и година. Најприближни информации за сликите добиваме од деловодните книги, каде е наведено кога сликата е купена или продадена. Друга усложнувачка околност е практиката на уметникот да ги слика истите слики во различни периоди со минимални или никакви измени.
Меѓу неговите ученици во академијата се вбројуваат Карло Белџојозо, Аманцио Катанео, Анџело Пјетрасанта, Алесандро Фокози, Франческо Валаперта, Телјо Мила Измаеле, Антонио Тавела, Ламперти Џовани, Сило Антонио Antonio и Ливо Пекора.[4]
ГалеријаУреди
Аристотел (1811)
Унипштувањето на храмот во Ерусалим (1867)
Крстоносци кај Ерусалим (1836–50)
VII крстоносен поход пред Ерусалим (1838-1850)
Бегалците од Парга (1831)
Сцена од Бајроновата драма „Двајцата Фоскаровци“
Сицилиска евчерна, I сцена (1821–22)
Сицилиска евчерна, III сцена (1821–22)
Ослободувањето на Ветор Пизани (1840)
Последните мигови на дуждот Марин Фалиер (1867)
Средбата на Исав и Јаков
Последниот бакнеж на Ромео и Јулија (1823)
Новата љубимка во харемот
Портрет на балерината Карлота Шабер како Венера (1830)
Гола жена (?)
Рута (1835)
Марија Магдалена (1825)
Легната одалиска (1839)
Одалиска (1867)
Жена по капење (1859)
Гола капачка
Одалиска со книга (1866)
Меланхолична мисла (1842)
Размислување (1851)
Селанка
Самсон и лавот (1842)
Портрет на дон Џулио Вигони како дете (1830)
Портрет на младата грофица Антониета Негрони Прати Морозини (1858)
Портрет на Антониета Негрони Прати Морозини (1872)
Портрет на Матилда Јува-Бранка (1851)
Портрет на принцезата од Сант Антимо (1840-1844)
Портрет на Тереза Бори (1847-1848)
Портрет на Антониета Тарзис Базилико (1851)
Портрет на Феличина Калјо Парего ди Кремнаго (1842)
Портрет на Антониета Витали Сола (1823)
Портрет на Каролина Ѕуки (1825)
Портрет на Антонио Розмини (1835)
Портрет на Камило Бенсо ди Кавур (1864)
Портрет на австрискиот цар Фердинанд I (1840)
Портрет на Масимо д'Аѕелјо (1860)
Портрет на Алесандро Манѕони (1841)
Портрет на грофот Нини (1823)
Портрет на Џоакино Росини (1870)
Автопортрет
Портрет на вајарот Помпео Маркези (1830)
Портрет на Џузепе Роберти (1819)
Портрет на Џовани Давид
Ефрем (1842-1844)
НаводиУреди
- ↑ Corrado Ricci (1911) Art in Northern Italy. New York: Charles Scribner's Sons. p. 95.
- ↑ вид. „Големата одалиска“ на Енгр
- ↑ Alfredo Melani (1905). "Tranquillo Cremona - Painter," Studio International, Vol. 33, pp. 43-45.
- ↑ *Delle arti del designo e degli artisti nelle provincie di Lombardia dal 1777-1862 by Antonio Caini (1862). Presso Luigi di Giacomo Pirola, Milan. Page 61.