Википедија

Сончаница (филм)

Сончаница (рус. Солнечный удар) е руска историска филмска драма во режија на Никита Михалков од 2014 година. Сценариото е делумно засновано на расказот „Сончаница“ и дневникот „Проклети денови“ на рускиот нобеловец Иван Бунин. Дејството се одвива во воен камп во 1920 година за време на Црвениот терор на Крим, каде што биле заробени белогардисти, вклучувајќи и неименуван поручник. Поручникот, обидувајќи се да одговори на сопственото прашање за тоа како настанал таков хаос, се сеќава на летото 1907 година, кога страсно се заљубил во една непозната жена на речен пароброд. Во позадината на настаните на сончевиот брод, тој е прикажан преку расипани, мрзливи, суетни и злобни личности, со предлог сите историски трагедии, вклучително и трагедијата на руската историја на дваесеттиот век, да започнат многу порано во мали нешта на кои не се обрнува внимание.

Овие два акциони плана се спротивставуваат и на формално ниво. Спомените од 1907 година ги предизвикуваат живописни бои, сончеви предели, динамични кадри и елементи на магичен реализам, додека сцените во кампот се насликани со палета на потемни бои и мрачни пејзажи. Исто така, сцената во кампот содржи голем број референци за пропагандата на советските филмови, вклучително и упатување на сцената со колички за бебиња од филмските ремек-дела „Бродски бор“, од Михалков, снимена на истите скали во Одеса, каде Сергеј Ејзенштајн во 1925 година ја снимил неговата позната сцена.[1] Главните улоги биле доделени на непознати глумци, додека една од споредните улоги била доделена на српскиот глумец Милош Биковиќ.

Бидејќи завршил веднаш по избувнувањето на Кримската криза, филмот за руската историја на Крим не им се допаднал на селекторите на филмскиот фестивал во Венеција и тие одбиле да го вклучат во натпреварувачката програма. По ова одбивање, Михалков одлучил да ја одржи светската премиера во Белград, како своевидна комеморација на Србија, која по Октомвриската револуција примила бројни белогардисти и руски бегалци.[2] Филмот во голема мерка бил игнориран и критикуван на Запад како пропаганда на Путин, додека во Русија предизвикал спротивставени мислења и предизвикал разни полемики во општеството.[3]

Музика

уреди

Во фоајето на паробродот, непознат човек ја пее аријата на Далила „Mon coeur s'ouvre à ta voix“ од операта „Самсон и Далила“ од Камиј Сен-Санс на пијано. Поручникот ја свирка истата мелодија на патот од пристаништето до хотелот.

Песната „Не за мене“ ја извел самиот Михалков со државниот академски хор „Козачки Кубан“ под режија на Анатолиј Арефиев.

Филмот во кината

уреди

Филмот не го вратил својот буџет од 25 милиони долари, заработувајќи во првиот месец од дистрибуцијата само 1,5 милиони долари. Филмот продолжил да се прикажува во кино-салите дури и по ТВ-премиерата. Според истражувачката група ТНС, процентот на Русите кои го гледале „Сончаница“ на 4 ноември надминал 15%, со што тој се искачи на второт место според вкупниот рејтинг. За споредба, најпопуларната емисија на Канал Еден, „Гласот“, собрала нешто повеќе од 20% на истиот ден.

Наводи

уреди
  1. ↑ Alexander Fedorov, Marine scenes for Nikita Mikhalkov Архивирано на 23 мај 2016 г., Ukrferry, (Пристапено: 1. 5. 2016)
  2. ↑ Biljana Vasić, Ljubav na krimski način Архивирано на 18 август 2016 г., Vreme, 9. 10. 2014. (Пристапено: 1. 5. 2016)
  3. ↑ КАРТ-БЛАНШ. Почему новый фильм Михалкова вызвал столь серьезную дискуссию в обществе / / Независимая газета

Надворешни врски

уреди
Преземено од „https://mk.wikipedia.org/w/index.php?title=Сончаница_(филм)&oldid=5155977“