Свети Андрејско собрание

Свети Андрејскиот собор било заседавање на Собранието на Кнежевството Србија, кое започнало на Денот на Свети Андреј на 30 ноември / 12 декември 1858 година и завршило на 31 јануари / 12 февруари 1859 година.

Принцот Александар Караѓорѓевиќ го свикал собранието под притисок на опозицијата. На собранието уставобранителите и група либерали ја поддржале династијата Обреновиќ и Милош Обреновиќ, а на кнезот Александар Караѓорѓевиќ му го одзеле мандатот и му го предале на кнезот Милош Обреновиќ.

Оттогаш започнало второто владеење на кнезот Милош Обреновиќ, кое траело до 1860 година и завршило со неговата смрт. Него го наследил неговиот син Михаило Обреновиќ, кој ја наследил кнежевската титула.

Прелиминарни подготовки за Свети Андрејскиот собор во 1858 г.

Донесување на закон за Народно Собрание

Од 1848 - 1858 година, Народното собрание не било свикано во Србија. Имало повеќе причини: уставобранителите почнале сè повеќе да не се согласуваат; односите меѓу принцот и Советот повеќе не биле како што биле на почетокот на владеењето на омбудсманот; Принцот се обидел да ја ограничи моќта на Советот и по заговорот организиран од советникот Стефан Стефановиќ-Тенка заедно со неколку советници против животот на принцот, принцот го променил личниот состав на Советот и дополнително ги ограничил правата на Советот. Повторно дошле деновите полни со внатрешно-политички превирања, а тие биле засилени со тоа што акцијата во масите била добро организирана во корист на враќање на престолот на династијата Обреновиќ. На крајот на 1857 г. таа возбуда била многу жива. Семејството Обреновиќ побарало собранието да се одржи, бидејќи сакале да го искористат за да го променат постојниот ред на нештата. Помладите го побарале и собранието, првата добро образована нова генерација во странство, која го водела јавниот говор и ги имала првите официјални функции. Од таа група млади подоцна ќе се формира либерална партија на која ќе се приклучат сите членови на Обреновиќ. На собирот присуствувал и Илија Гарашанин, тогашниот министер за внатрешни работи, кој бил решен активно да работи на смена на кнезот Александар. Конечно собранието го побарало и Тома Вучиќ Перишиќ од истите мотиви што го воделе Гарашанин. Под притисок на овие фактори, иако со голема мака, тој се согласил да се свика Собранието и Советот, па било одлучено прво да се донесе закон за Народно собрание и веднаш потоа да се состане самото Собрание.

Согласност дал и принцот Александар бидејќи зависело дали ќе се донесе законот и дали ќе се свика собрание. Законот набрзо бил преработен, потврден и објавен, а бил закажан ден за избор на пратеници во целата земја.

Со указ од кнезот е определено дека изборите треба да се одржат на 16 септември 1858 година. Изборната агитација била многу жива, а особено се истакнале приврзаниците на Обреновиќ.^[1]

Закон за народното собрание од 28 октомври 1858 година

Закон за народното собрание, врз основа на кој во 1858 година бил свикан Свети Андрејскиот собор. го мотивирало свикувањето на соборот „со народниот обичај што постои уште од античко време, српскиот народ одвреме-навреме да се собира на соборот на советување за националните дела“.

Во Собранието влегле претседателите на Касацијата, двете одделенија на Апелација, Градскиот суд во Белград и сите окружни судови, сите окружни началници и гувернерот на Белград, сите окружни протоереи и по еден пратеник од секоја епархија, без разлика на бројот на даночните поглавари го сочинувале собранието. Секоја област, секој град (макар и да не бил округ), како и Белград, избирале по еден пратеник за петстотини даночни раководители. На секои наредни 250 даночни грла доаѓал уште еден пратеник. Членовите на собранието се сметале за пратеници на нивниот округ (град) и како претставници на целата нација. Собранието само избирало (во присуство на претставникот на принцот) претседател, потпретседател и двајца секретари. Овие вторите можеле да се изберат надвор од собранието, од бирократскиот ред, но тогаш немале право на глас.

Задачата на собранието е да има верно и точно изразување на состојбата и чувствата на народот пред државната администрација, а според тоа:

1) дава свое мислење за работи за кои принцот и Советот сметаат дека е добро да му ги предложат на Собранието преку министерот;
2) имале право да и ги претстават на власта тешкотиите што би ги имал народот и да предлагаат средства за нивно отстранување;
3) да ги изразат желбите што би ги имал народот за подигање на државната благосостојба и начинот на кој тие желби би се исполниле и задоволиле.

Предлозите на Националното собрание не се обврзувачки додека принцот и Советот, во согласност со Уставот, не ги донесат.

Денот и местото на одржување на собранието ги определувал кнезот со Советот. Пратениците се должни навреме да дојдат во собранието и уредно да присуствуваат на седниците. Полномошниците се предаваат на комисија од тројца советници и двајца министри (за внатрешни работи и правда). Според извештајот на комисијата, Советот одлучува за законитоста на изборите. Откако Советот ќе биде информиран за конституирањето на Собранието, принцот го отворал во присуство на Советот и министрите. За работа на собранието е потребно присуство на две третини од сите пратеници, а одлуките се носат со апсолутно мнозинство од присутните. Обезбедена е слобода на говор и мислење. Гласањето се давало јавно. Одлуките на Собранието се испраќале до Советот, а работата се објавувала во службените весници според секретарските белешки кои ги одобрувал претседателот. Извадок од тоа се печател и се доставувал до народот.

Гласачите морало да бидат полнолетни, родени или природени Срби, кои не биле казнети за дело. Слугите не можеле да бидат гласачи, иако плаќале данок. Функционерите не можеле да се избираат во областите во кои директно ја вршат власта. Секој бил избран во местото каде што живее или каде има недвижен имот. Кандидатите за пратеници, освен договорот за гласачи, морало да имаат триесет години. Тие не можеле да бидат избрани за пратеници: министри, архиепископи и функционери и свештеници од двата реда воопшто.

Во градовите изборот е директен, во областите индиректен. На секои 50 даночни раководители се избираат по двајца комесари во жупанијата, а тие избираат заменик. Денот на изборот на пратениците го определувал кнезот и Советот. Околиските началници и гувернерот на Белград одлучуваат кога ќе се одржи изборот на комесарот. Претседатели на избирачките одбори се претседателите на Помирувачките судови од местото каде што се врши изборот на замениците. Полицијата треба само да ги објасни правилата за гласање, па веднаш ке биде отстранета од гласачките места и никако нема да се меша во изборните работи. Шефовите на избирачките одбори се општински службеници, а таму каде што ги нема, има реони. Се избира со мнозинство гласови, а со еднаква поделба на гласовите пратеник станува оној кој е постар по возраст. Полномошното се чита пред собранието кое го избрало заменикот, а го потпишуваат претседателот и управителот.

Тој што ќе се закани, ќе даде или ќе вети подарок или на кој било незаконски начин работи да стане пратеник, се казнува со затвор од шест недели до една година.^[1] ^{:ст. 58}

Народното собрание на Свети Андреј во Белград

Врз основа на законот за Народното собрание, на 16 септември 1858 година се одржале избори за пратеници низ целата земја. Во Јагодина бил избран Стефан-Стевча Михајловиќ, голем поддржувач на таа династија и нејзин роднина по неговата прва сопруга. Освен тоа, во градовите биле избрани неколку помлади интелектуалци, либерали, кои биле решени да работат на промена на претходниот ред на нештата и ги здружиле силите со група поддржувачи на Обреновиќ кои го сочинувале мнозинството. На ова собрание имало 377 пратеници избрани од народот, а по позиции во собранието влегле 60. Во зградата се одржувале собраниски седници. кн. „Големата пиварница“, во еден оддел на таа голема зграда, во голема овална сала каде повремено се давале театарски претстави.

Пратениците почнале да пристигнуваат во Белград неколку дена пред отворањето на собраниските седници. Доаѓале во окрузите и останувале во кафеаните што им биле однапред доделени. На 1 декември 1858 година, пратениците дошле во зградата на собранието да ги предадат своите акредитивни писма, што било прегледано на лице место од комисијата составена од министрите Илија Гарспанин и Димитрије Црнобарац, членовите на Советот Гаја Јеремиќ, Добросав Ресавац и Филип Христиќ и секретарот на Советот. Џефрем Грујиќ. Прегледани биле сите полномошници, па се констатирало дека се е исправно, оспорен е само изборот на еден заменик кој претходно бил осудуван.

Отворањето на собраниските седници било многу свечено. Пратениците од областа Крагуевац го зазеле првиот ред клупи во салата. Зад нив, во окрузите, седеле пратениците на окрузите Смедерево, Белград, Ваљево, Крушевац, Ужице итн. Своите места во галеријата ги зазеле пратениците од Ќуприја и Црноречка. Седеле луѓето по окрузите за пратениците на еден регион полесно да се договорат. По сместувањето на пратениците, секретарите седнале на врвот на салата, под масите за претседателството. Во исто време, тројца свештеници-намесници ја осветиле салата. За претседател на собранието бил избран мајорот Миша Анастасијевиќ, за потпретседател Стефан-Стевча Михајловиќ, а за секретари Јефрем Грујиќ и Јован Илиќ, професор во Белград. Митрополитот Петар во придружба на архиепископите дошол во салата во 10 и пол часот. Набргу потоа во собранието влегле членовите на Советот на чело со Том Вучиќ Перишиќ. Принцот Александар дошол во придружба на министри и неговата придружба. Принцот му се обратил на собранието со „Боже на помош, браќа“, а собранието му одговорило со „Боже на помош, Господару“. Принцот потоа го известил собранието дека неговиот поглавар ќе ѝ ја прочита подготвената проповед. Беседата ја прочитал шефот на Министерството за надворешни работи Љубомир Петровиќ. По читањето на проповедта, Кнезот изјавил дека го прогласува собранието за отворено и се повлекол во придружба на министрите и светот. Седницата ја напуштиле и членовите на Советот, бидејќи било одлучено советниците да не можат да учествуваат во нејзината работа, како што било случај во претходните години.

Потоа пратениците почнале да поднесуваат различни предлози. Расположението на собранието било иритирано и бунтовно; под притисок на агитацијата за Обреновиќ од страна на приврзаниците на таа династија и советниците кои биле решени да го соборат кнезот Александар со помош на истото собрание за да се воведе гувернерство по неговото соборување и со тоа да се продолжи омбудсманскиот режим, собранието било решено да разговара за прашања, но преминале на расправата за новиот закон за Народното собрание, кој бил подготвен според претходен договор меѓу либералите (Грујиќ), Обреновиќ (Стевца Михајловиќ) и Народниот правобранител (Гарашанин). Предлог-законот за Народното собрание расправало на неколку последователни седници и кога бил изгласан во Собранието бил доставен на потврда до Советот.

Кога била завршена расправата за тој закон, Националното собрание продолжило да расправа за две обраќања, Гарантните сили и Портата. И двете од овие адреси биле примени според претходен договор. Овие обраќања му биле потребни на собранието за да нагласи дека нема да дозволат туѓо и ничие мешање во работите што се однесуваат на Србија.

На 10 декември, собранието слушнало „писмо“ од својот претседател Мишо Анастасијевиќ за обвинувањата против принцот. Целиот овој материјал бил веќе однапред подготвен. Мартин Барловац потоа прашал кој е виновен за тоа и, во исто време, самиот го дал одговорот: „вината е на принцот“.

Во „Записи“ (том 2) Јефрем Грујиќ, еден од главните организатори на Андрејскиот собор во 1858 г. година, го опишува тој момент на следниов начин:

Тогаш собранието одлучило да побара од принцот да поднесе оставка. До кнезот е напишано писмо во кое Собранието во име на народот бара од кнезот да се откаже од достоинството на кнезот на Србија, а неговата власт да му ја предаде на Народното собрание. „. . . Народното собрание се надева, „се вели во писмото“, дека Вашето Височество ќе го почитува овој глас на својот народ и поради љубовта кон среќата, мирот и спокојството на нашата татковина и вашата доброволно ќе се откажете од владата, така што во 1842 година Народното собрание ви ја предаде власта до твас, па ти, свети принцу, сега да ја вратиш на соборот и преку него на народот. . .

Кон ова писмо била приложена и оставката што требало да ја потпише Кнезот, а двата акти до судот ги изнел еден пратенички пратеник на чело со потпретседателот на Народното собрание Стевча Михајловиќ.

Принцот ја примил депутацијата и побарал да дојде утре наутро по неговата оставка. Но, таа вечер кнезот, придружуван од Илија Гарашанин, отишол во градот Белград, а Собранието, без да ја чека писмената оставка, со една одлука го избркал од кнезовското достоинство.

Штом тој чин бил извршен и без да се чека никаков договор со Советот, Собранието на предлог на пратеникот Симо Протиќ го избрал кнезот Милош Обреновиќ за кнез на Србија и ја презел кнежевската власт. Сè, според претходниот договор меѓу Обреновиќите и либералите, Собранието го избрало Стевча Михајловиќ за свој командант, со одредба дека треба да ги извршува само неговите наредби. Собранието одлучило да заседава трајно. Стражарите околу собранието ги обезбедувале белграѓани, кои всушност биле под оружје неколку дена.

Тогаш Собранието презело дополнителни мерки.За изборот итно бил известен кнезот Милош, па такви известувања биле доставени до гарантните сили, нивните конзули, белградскиот паша, а освен тоа, за настанот бил известен целиот административен апарат во земјата со прогласување. Утврдено е дека министрите ќе останат во исти односи со Собранието како што биле со принцот, а за министер за внатрешни работи бил поставен Илија Гарашанин. Собранието одлучило дека тој ќе му ја предаде власта само на кнезот Милош кога ќе дојде во Белград. Од своја страна, во својство на заменик, принцот Милош го назначил Стевча Михајловиќ за потпретседател на Народното собрание.

Неколку дена потоа поминале во очекување на доаѓањето на принцот Милош, кога била испратена парламентарна делегација. Советот заедно со министрите во последен момент се обиделе да ги осуетат главните собраниски одлуки, но не успеале. На 22 декември кнезот Александар го напуштил градот Белград и бил пренесен во Австрија. Порта преку белградскиот везир се согласил на изборот на кнезот Милош и му испратил кнежевска беретка. На 25 јануари 1859 година во Белград пристигнал кнезот Милош. Веднаш по неговото пристигнување се одржала свечена седница на Народното собрание на кое се поздравил принцот и се слушала неговата проповед. На 31 јануари 1859 година, по два месеци работа, принцот Милош лично го распуштил собранието за да може повторно да се состане за Малата дама во истата година, во временскиот рок утврден со Законот за Националното собрание пред одлуката за соборување на принцот Александар. .

Народното собрание на Свети Андреј одржало 46 пленарни седници и траело 60 работни дена. Имало свој протокол во кој биле евидентирани сите предлози и сите одлуки кои биле заверени од членовите на претседателството. Имало и свој печат и своја архива. Тоа донело 385 решенија, а секое од нив добило свој број во тој протокол. Во текот на работата пратениците до Собранието доставиле голем број предлози за решавање, кои воопшто не можеле да се земат предвид. Поради тоа, било одлучено тесна собраниска комисија да ги разгледа сите доставени предлози и оние што се важни и остварливи да ги достави до Советот и до Владата на понатамошна работа.^[1] ^{:ст. 58 — 60}

Законот за народното собрание бил донесен на Свети Андрејовото народно собрание во Белград во 1858 година

(чл. 1) Народното собрание е една од најстарите и најсветите институции во Српското кнежевство. Тоа е легитимна волја на целиот српски народ;
(чл. 2) Кој се противи на одржувањето и слободното правно дејствување на Народното собрание е непријател на народот;
(чл. 3) Никој не може да го уништи Националното собрание, ниту има право да го ограничува;
(чл. 4) Народното собрание може да дава предлози за сè што бара земната корист;
(чл. 5) Никакви било закони за принцот, Советот, поверениците и Националното собрание не може да се издаваат или менуваат без претходна расправа на Националното собрание;
(чл. 6) Националното собрание може, во име на народот, да преземе чекори пред законодавниот дом за уништување или измена на кој било нецелисен закон и кој било административен налог спротивен на интересите на народот.;
(чл. 7) Србија се не може ни задужити нити на што обавезати, док се та потреба пред народном скупштином не докаже;
(чл. 8) Не може да се воспостави натданок во корист на државната каса, кој директно или индиректно би бил на сметка на народот, а не може да се врши издавање од националната каса додека не се докаже потребата пред Народното собрание, посебно или за време на расправата за годишниот буџет.;
(чл. 9) Народното собрание може да расправа за сите државни работи и да го искаже своето мислење за нив;
(чл. 10) ННационалното собрание може, во име на народот, да ги гони поверениците, функционерите и функционерите воопшто, без оглед на чинот или положбата, за нивните незаконски докажани дела, а судот мора да ја прифати жалбата за испрашување и да ја изрече својата пресуда.;
(чл. 11) Националното собрание е составено од лица избрани од народот;
(чл. 12) Народното собрание се свикува секоја година во главниот град на Србија, околу Богородица (8 септември); (чл. 13) Владата ќе нареди изборот да го направи Големата дама;
(чл. 14) Доколку не се изберат нови пратеници на Големата дама, тогаш пратениците на последното собрание ќе се сметаат за реизбрани и се должни, без да чекаат покана од властите, да дојдат на одредено место и да го отворат собранието на Малата дама.;
(чл. 15) За најголеми престапници ќе се сметаат и казнуваат поверениците, под кои до наведениот ден не може да се свика и одржи редовното Народно собрание.;
(чл. 16) Секој полнолетен граѓанин на Србија, без разлика на класа, чин или звање и занимање, а ако не е осуден за кривично дело сторено од себичност, може да избира пратеници од местото каде што живее, или каде што има недвижен имот или егзистенција.;
(чл. 17) Кој може да избира пратеници може секаде да биде избран за пратеник, ако има 30 години, без разлика дали е каде што е избран или не;
(чл. 18) Изборот на пратеници за Националното собрание ќе биде совршено слободен, без никакво мешање од властите;
(чл. 19) Тој што со закана, подарок или на кој било друг недозволен начин би работел за себе или за друг, да биде избран за народен пратеник, ќе се казни со затвор од еден месец до една година од судовите.;
(чл. 20) Секоја област и секој окружен град избира пратеници за себе; така што секој град во округот, кој има 500 даночни глави, избира пратеник за себе;
(чл. 21) Изборното собрание го избираат окрузите, кои се составени од гласачи од секое село или од секој град. Секое село или град што не бира пратеници за себе, а има помалку од 50 даночни раководители, на селскиот состанок ќе избира по двајца, а селата што имаат над 50 даночни раководители ќе избираат уште двајца на секои 50 даночни раководители. Овие избрани луѓе ќе се состанат во одреден ден на одредено место на окружното изборно собрание, кое ќе избира пратеници за народното собрание.;
(чл. 22) Во околните градови и во градот Белград, како и во градовите кои не се околиски, а според чл. 21 може да си избира пратеници, избрани од Изборното собрание составено од сите кои имаат право на глас;
(чл. 23) Со изборното собрание претседава претседателот на Судот за помирување каде што се одржува собранието. Кој има најмногу гласови ќе биде прогласен за пратеник;
(чл. 24) Секоја област и секој град кој според чл. 21 избира за себе, тој ќе избира по еден заменик на секои 500 даночни раководители. Ако тој вишок не надмине 250 даночни грла, тоа нема да се смета. Чуварството за внатрешни работи ќе објави табела со бројот на окружниот град, округот или необласниот град што може да избере заменик. изберете;
(чл. 25) Под раководство на најстариот пратеник, Собранието од своите членови ќе избира претседател, потпретседател и двајца секретари. Но, собранието може да избира секретари и од странство;
(чл. 26) Акредитивните писма на пратениците кои ќе бидат доставени со печат на општината и потпис на претседавачот и раководителот на избирачкото собрание во градовите и општините и по еден дел од секое село, ги прифаќа и разгледува собрание. комисија составена од 18 пратеници, а собранието одлучува легитимно;
(чл. 27) Откако ќе се изберат функционерите на Собранието, а Собранието ќе го разгледа полномошното, ќе го извести Советот и овој принц, кој сам или преку својот претставник ќе го отвори Собранието. Монтажата трае најмногу еден месец. Случајот на вонредна потреба може дополнително да се прошири;
(чл. 29) Седниците на Собранието можат да започнат кога ќе има две третини од пратениците;
(чл. 30) Секој заклучок на собранието ќе биде валиден доколку за истиот гласаат најмалку половина од присутните членови на седницата.;
(чл. 31) Заклучокот на Националното собрание го потпишува претседателот, по еден пратеник од секоја област, со секретарите
(чл. 32) Своите предлози за издавање на кој било закон Собранието ги предлага до Советот;
(чл. 33) Ќе има навремен одговор на поднесените предлози на Собранието;
(чл. 34) Записниците од седниците на Народното собрание ќе се печатат во официјални и други национални весници;
(чл. 35) Во случај на голема потреба, принцот може, во договор со Советот, да свика вонредно собрание, кое може да биде поголемо по број, но не помало од редовното, и за кое треба да се изберат пратеници на ист начин како и за редовен. Но, ваквото одржување на вонредното собрание не смее да застане на патот на свикување и одржување на редовни собранија.е;
(чл. 36) Пратениците не се должни никому да одговараат за тоа што ќе го кажат на собирите;
(чл. 37) Пратеник не може да биде затворен за ништо додека прво не го одобри собранието. Но, доколку властите го фатат на дело, тој може да го затвори, но таа е должна веднаш да побара одобрение од собранието да го држи во затвор.;
(чл. 38) Печатот на Народното собрание ќе го носи српскиот грб со натпис околу него: „Српско народно собрание";
(чл. 39) Под грижа на претседателот и секретарот на Собранието ќе се чува прилично точен извадок од сите делови на Собранието, кој ќе биде потпишан од Собранието на крајот на последната седница. (чл. 30) обезбедени со печати, така што на секој заменик му беше даден примерок од истиот, а исто така доставен до сите покраински власти и општини. Обласните и окружните власти ќе ги свикаат окружните и градските собранија и ќе им биде прочитан овој извадок од работата на Народното собрание, така што целата нација ќе добие вистинити и точни информации за сè што е направено на собранието.;
(чл. 40) По сослушувањето на предлозите за кои се интересирало Народното собрание, принцот во договор со Советот, откако претходно го слушнал мислењето на Собранието, ќе донесе указ за стопирање на поделбата на Собранието. Овој Совет ќе го достави указот до Собранието, а според тоа, принцот или сам или со помош на својот претставник во еден говор ќе го заклучи Собранието..^[1]^{:ст. 60 — 61}

Поврзано

Парламентарни избори во Кнежевството Србија во 1858 г.

Наводи

↑ ^1,0 ^1,1 ^1,2 ^1,3 Mitrinović, Čedomil; Miloš N. Brašić (1937). Југословенске народне скупштине и сабори. Narodne skupštine. URN:NBN:SI:DOC-1NOTCT4O.

Литература

Mitrinović, Čedomil; Miloš N. Brašić (1937). Југословенске народне скупштине и сабори. Narodne skupštine. URN:NBN:SI:DOC-1NOTCT4O.CS1-одржување: ref=harv (link)
Stokes, Gale (1990). Politics as Development: The Emergence of Political Parties in Nineteenth Century Serbia. Duke University Press.CS1-одржување: ref=harv (link)
Mitrinović, Čedomil; Miloš N. Brašić (1937). Југословенске народне скупштине и сабори. Narodne skupštine. стр. 57–61. URN:NBN:SI:DOC-1NOTCT4O.CS1-одржување: ref=harv (link)
Од собранието на Свети Андреј до Уставот на гувернерот (1858-1869)

Надворешни врски

По повод 50-годишнината од Андрејскиот собор - необележан јубилеј (НСПМ, Мирослав Свирчевиќ, 30.07.2009 г.). )
Соборот на Свети Андреј во извештаите на англиските дипломатски претставници во Белград (Валканолошки институт, Љубодраг П. Ристиќ, 1991) Архивирано на 7 јули 2021 г.
Чедомир Антиќ: Britanske vesti o Svetoandrejskoj skupštine, Zbornik Matice srpske za historiju, broj 63-64, 2001 г. години

[Mitrinovic-1] 1,0 ^1,1 ^1,2 ^1,3 Mitrinović, Čedomil; Miloš N. Brašić (1937). Југословенске народне скупштине и сабори. Narodne skupštine. URN:NBN:SI:DOC-1NOTCT4O.

[1]