Опел Сенатор
Опел Сенатор (германски: Opel Senator) — автомобил дизајниран и произведен од германскиот производител на автомобили Опел, кој се произведувал во периодот од 1978 до 1993 година. Седанот, станал достапен заедно со купе на Опел Монца и Воксхал Ројал Купе[1].
 | |
| Произведувач | Опел (Џенерал моторс) |
|---|---|
| Производство | 1978–1993 |
| Претходник | Опел Дипломат |
| Наследник | Опел Омега |
| Класа | бизнис автомобил (E-сегмент) |
Преку меѓународните поделби на „Џенерал моторс“, тој бил познат на разни пазари „Шевролет Сенатор“, „Даеву Империал“ (во Јужна Кореја), „Опел Ројал“ (до 1983 година) и Воксхал Ројал во Обединетото Кралство. Брендот Воксхал Ројал бил отстранет во 1983 година и заменет со Воксхал Сенатор[2]. Исто така, бил продаван како Опел Кикинда во Југославија, каде бил произведуван под лиценца на ИДА-Опел во Кикинда, Србија, по кој град бил именуван и самиот модел[3].
Првата генерација на Сенатор ја употребил истата платформа како и помалиот Опел Рекорд. Втората генерација на тој автомобил, од 1987 година, ја употребил истата платформа како и Опел Омега.
Сенатор A (1978–1986) уреди
 | |
| Познат и како | Шевролет Сенатор (Јужна Африка) Опел Кикинда (Југославија) Воксхал Ројал (Обединето Кралство до 1983) Воксхал Сенатор (Обединето Кралство од 1983) |
|---|---|
| Производство | 1978–1986 |
| Склопување |
|
| Вид каросерија | 4-врати седан |
| Распоред | FR layout |
| Платформа | Платформа GM V |
| Меѓуоскино раст. | 2,685 mм (8.8 ст) |
| Должина | 4,810 mм (15.8 ст) |
| Ширина | 1,722 mм (5.6 ст) |
| Висина | 1,415 mм (4.6 ст) |
| Нетоварена тежина | 1,640 kg (3,616 lb) |
| Сродни | Битер SC Опел Монца |
Сенатор А претставува издолжена верзија на Опел Рекорд E, надополнета со купе-верзија за брзо враќање на три врати на истата платформа наречена Опел Монца, која била планирана како наследник на купето на Опел Комодоре.
Имиња на пазарот уреди
Сенатор А и Монца првично биле продавани во Обединетото Кралство како Воксхал Ројал (и Воксхал Ројал Купе), бидејќи Опел не бил толку добро утврден на британскиот пазар. Возилото било исто така достапно во Јужна Африка како Шевролет Сенатор до 1982 година, кога било преземено како Опел[4]. Шевролет Сенатор бил опремен локално со 4.093 кубика и со 132 КС (97 kW)[5]. Подоцнежниот Сенатор на Опел во Јужна Африка добил австралиски вградени, шест цилиндрични мотори.
-
Опел Сенатор A1
(1978–1986) -
Воксхал Сенатор
_(cropped).JPG)
Мотори уреди
Опсегот на моторот за првата фаза од животот на моделот вклучувал 2.8S и ново развиен 3.0E, кој поседувал 180 КС (132 kW; 178 КС) и 248 N⋅m (183 lb⋅ft) со вбризгување на гориво. Три брзинскиот автоматски менувач бил сопствен дизајн на Опел претставен во 1969 година, а бил произведен во Стразбур.
Сопствениот рачен менувач на Опел со четири брзини не ги исполнил очекувањата и компанијата се свртела кон производителот Гетраг, кој го инсталирал својот четирибрзински рачен менувач во раните модели на Монца со четири цилиндри. Истиот бил заменет за пет брзини со менувачот 240 за моторите 2,5 и 2,8, и менувачот 265 за 3.0E.
Со 3,0 литарскиот мотор, Монца бил најбрзиот автомобил што го имал изградено Опел, способен за 215 км на час и достигнување за 8,5 секунди брзина до 100 километри. Во јуни 1981 година, моторот со вбризгување гориво 2.5E, исто така користен во помалиот Комодоре, бил додаден кон моделите на Сенатор/Монца[6]. Со 136 КС (100 kW) бил многу блиску до сега ирелевантните 2,8 и неговите 140 КС (100 kW), а 2,8С бил прекинат во 1982 година.
Фејслифт уреди
Оригиналниот Опел Сенатор и Монца добиле фејслифт во ноември 1982 година, иако Аенатор „А2“ (како што обично се нарекува) излегол на продажба во март 1983 година. Во Велика Британија, првично се продавал само како Опел, пред да биде преработен како Воксхал во 1984 година. А2 Монца била продавана единствено како Опел.
Подобрениот автомобил изгледал слично на неговиот претходник, со релативно мали промени: измазнети фарови кои биле зголемени во големина, а хромираните делови биле променети во мат црна боја.
Внатрешноста на автомобилот била подобрена, а моторите сменети. По фејслифтот, моделот бил достапен со мотор од 2 Л и 110 КС (81 kW) со вбризгување гориво од Рекорд Е2 и 2,5Л од Комодоре, кој престанал да се произведува во 1982 година. Моќта на 2,0Л наскоро се зголемила на 115 КС (85 kW). Во март 1983 година, бил ставен на располагање 2,3-литарски турбодизел (споделен со „Рекорд“), а неколку месеци подоцна ABS-сопирачките станале достапни како опција во целиот опсег на Сенатор/Монца[7]. Во септември 1984 година во Париз, на моторот 2.5Е му бил даден нов систем за вбризгување на гориво LE-Jetronic Bosch со моќност до 140 КС (100 kW). 2.0E бил заменет со 2.2E. Само моторот 3.0E останал недопрен, иако неговото име било променето како 3,0i[7]. На страната на менувачот, три-брзинскиот автомат изграден во Стразбур бил исто така заменет[8].
Набргу потоа, во ноември 1984 година била прикажана суперплатена верзија (Comprex) - во тоа време, единствениот производствен автомобил во светот што ја користел оваа техника. Излегувајќи во продажба во 1985 година, оваа многу ретка експериментална верзија (планирани 1.000 единици) официјално била произведена од Ирмшер, а не од Опел[9]. МОделот понудил 95 КС (70 kW) и 172 км на час. Од септември 1985 година до крајот на производството кон крајот на летото 1986 година, била достапна катализирана верзија на 3.0E, со моќност до 156 КС (115 kW).
Сенатор B (1987–1993) уреди
 | |
| Познат и како | Воксхал Сенатор |
|---|---|
| Производство | 1987–1993 |
| Склопување | Германија: Риселсхајм |
| Вид каросерија | 4-врати седан |
| Распоред | FR layout |
| Платформа | Платформа GM V |
| Мотор |
|
| Пренос | 4-брзини (автоматско) 5-брзини (рачно) |
| Меѓуоскино раст. | 2,730 mм (9.0 ст) |
| Должина | 4,845 mм (15.9 ст) |
| Ширина | 1,785 mм (5.9 ст) |
| Висина | 1,455 mм (4.8 ст) |
| Нетоварена тежина | 1,640 kg (3,616 lb) |
Новиот модел, Сенатор B (се продавал без наставката „Б“), пристигнал во пролетта 1987 година, како долга верзија на меѓуоскиното растојание на „Опел Омега“. Моделот не бил еквивалентен на Монца.
Имало различни верзии на Сенатор Б: дванаесет вентили со мотор со големина од 2,5 L и 3,0 L биле претставени во 1987 година заедно со луксузниот модел „ЦД“ со мотор 3.0 L. Верзијата на ЦД се пофалила со електронска прилагодлива суспензија „ЕРЦ“ за првпат во масовно произведен европски автомобил. климатизација, загреани седишта, исто така, во задниот дел, оригинални панели, централна конзола покриена со кожа, патнички компјутер и контрола при патување.
Автомобилите биле достапни со пет брзински рачен или четири брзински автоматски менувач. Исто така, тој бил опремен со одложување на вртежен момент при секоја промена на менувачот. Во зимски режим, автомобилот започнувал на третата брзина и се префрлал веднаш на четвртата што е можно поскоро за да се спречи вртењето на тркалата и нестабилноста. Овој режим останувал на брзина од 80 км на час и потоа автоматски се исклучувал. Менувачот имал вграден систем за дијагностицирање и програма за итни случаи. Подоцна Lexus и Volvo користеле слични верзии на овој пренос. Како луксузен автомобил, имал многу опции, со кони седишта и загревачки седишта на предната и задната страна, електронска климатизација.
Во 1989 г. бил воведен модел со 24 вентило и мотор од 3.0 Л, генерирајќи 204 КС (150 kW). Овој модел бил многу популарен кај полициските сили во Велика Британија, при што неколку автомобили биле снабдени за надградена полициска спецификација. Главната одлика на новиот мотор бил системот „Dual Ram“, зголемувајќи го вртежниот момент при мала брзина на моторот со помош на систем за пренасочен проток на воздух, ангажиран на 4.000 врт/мин.
За верзијата од 1990 година, 2,5 L бил заменет со Dual Ram од 2,6 L, а дванаесетте вентили од 3,0 L биле повлечени од опсегот во 1992 година.
Со втората генерација „Омега“ претставена на крајот на 1993 година, а достапна за продажба од март 1994 година[10], „Опел“ сметал дека е доволно застапен во горниот крај на пазарот од страна на врвната спецификација која ја поседувал моделот на „Омега Б“ Производство на Сенатор завршило во есен 1993 година со разочарувачки 69.943 автомобили произведени од лансирањето на автомобилот шест и пол години порано. Годишното производство паднало од 14,007 во 1990 година на 5,952 во 1992 година, со само 2.688 автомобили произведени во 1993 година[10].
| Технички податоци за Сенатор B (1987–1993) | |||||||
| Опел Сенатор | 2.5 i 25NE | 2.6 i C26NE | 3.0 i C30NE | 3.0 i C30SE | Irmscher 4.0 i C40SE | ||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Мотор: | I-6 – 12V | I-6 – 24V | |||||
| Зафатнина: | 2490 cc | 2594 cc | 2969 cc | 3983 cc | |||
| bore x Stroke: | 87 x 69,8 mm | 88,8 x 69,8 mm | 95 x 69,8 mm | 98 x 88 mm | |||
| Максимална сила @ врт/мин: | 140 PS (103 kW) @ 5200 | 150 PS (110 kW)@ 5600 | 156 PS (115 kW) @ 5400 177 PS (130 kW) @ 5800 |
204 PS (150 kW) @ 6000 | 272 PS (200 kW) @ 5800 | ||
| Максимални вртежи @ врт/мин: | 201 N•m (148 lb•ft) @ 4000 | 216 N•m (159 lb•ft) @ 3600 | 200 N•m (148 lb•ft) @ 3900 235 N•m (173 lb•ft) @ 4400 |
265 N•m (195 lb•ft) @ 3600 | 387 N•m (285 lb•ft) @ 3300 | ||
| Гориво: | Electronic multipoint injection (Bosch LE-Jetronic) | Digitally controlled multipoint injection (Bosch Motronic) | |||||
| Ладење: | water | ||||||
| Трансмисија: | 4-sp automatic, 5-sp manual |
5-sp manual | |||||
| Сопирачки: | Front: ventilated disc brakes Ø 280 mm, rear: ventilated disc brakes Ø 270 mm | Front: ventilated disc brakes Ø 296 mm, rear: disc brakes Ø 270 mm | |||||
| Структура на школка: | Sheet steel, unibody construction | ||||||
| Track front/rear: | 1462/1484 mm | ||||||
| Wheelbase: | 2730 mm | ||||||
| Должина: | 4845 mm | ||||||
| Тежина: | 1440–1640 кг | ||||||
| Максимална брзина: | 210 км/ч[convert: unknown unit] | 215 км/ч[convert: unknown unit] | 225 км/ч[convert: unknown unit] | 240 км/ч[convert: unknown unit] | 255 км/ч[convert: unknown unit] | ||
| 0–100 км/ч: | 10.5 s | 9.8 s | 9 s | 7.8 s | 6.5 s | ||
Наводи уреди
- ↑ Vauxhall Royale and Royale Coupe (1978 - 1984), Honest John, 22 August 2013
- ↑ „Austin Rover Online“. Aronline.co.uk. Архивирано од изворникот на 2012-07-19. Посетено на 2011-03-21.
- ↑ Sajam Automobila U Beogradu 1986. Godine
- ↑ Chevrolet Senator
- ↑ Büschi, Hans-Ulrich, уред. (March 3, 1982). „Automobil Revue '82“ (германски и француски). 77. Berne, Switzerland: Hallwag, AG: 250–251. ISBN 3-444-06062-9. Наводот journal бара
|journal=(help) - ↑ Automobil Revue '82, pp. 432-433
- ↑ 7,0 7,1 Pirotte, Marcel (1985-01-24). „Essai detaillé: Opel Senator 2.2i“ [Detailed Test]. Le Moniteur de l'Automobile (француски). Brussels, Belgium: Editions Auto-Magazine. 36 (813): 107.
- ↑ Pirotte, p. 113
- ↑ Mastrostefano, Raffaele, уред. (January 1985). „Anteprima: Futuro Prossimo“ [Preview: The Future is Near]. Quattroruote (италијански). Milan, Italy: Editoriale Domus. 30 (351): 61.
- ↑ 10,0 10,1 Eberhard Kittler (2001). Opel Senator B (1987-1993). Deutsche Autos seit 1990. Motorbuch Verlag, Stuttgart. стр. 323–325. ISBN 3-613-02052-1.
