Заборје
Заборје — историско село во општината Булчица на Дебарската област, источна Албанија. Денес тоа е отпишано и нема постојани жители. Било населено со православни Македонци.
| Заборје | |
|---|---|
| село | |
  Заборје | |
| Координати: 41°25′45″N 20°28′51″E / 41.42917° СГШ; 20.48083° ИГД | |
| Земја |  Албанија |
| Област | Дебар |
| Општина | Булчица |
| Општ. един. | Острени |
| Надм. вис. | 868 м |
| Население | |
| • Вкупно | нема |
| Час. појас | CET (UTC+1) |
| • Лето (ЛСВ) | CEST (UTC+2) |
Географија
уредиСелото се наоѓало во областа Голо Брдо, помеѓу селата Големо и Мало Острени. Денес на местото на селото има воени објекти.
Историја
уредиВо „Етнографија на вилаетите Адријанопол, Монастир и Салоника“ се вели дека во 1873 г. Заборие (Zaborié) било село со 90 домаќинства со 245 жители православни Македонци.[1][2] Според статистиката на Васил К’нчов („Македонија. Етнографија и статистика“) во 1900 г. во Заборје (Заборье) живееле 115 Македонци.[1][3]
На Етнографската карта на Битолскиот Вилает од 1901 г. Заборје е претставено како чисто македонско село в Дебарската каза на Дебарскиот санџак со 10 куќи.[4]
На почетокот на XX век во селото се наметнала бугарската пропаганда. По податоци на секретарот на Бугарската егзархија, Димитар Мишев („La Macédoine et sa Population Chrétienne“) во 1905 г. во Заборје (Zaborie) имало 80 Македонци, сите под егзархијата.[1][5]
Весникот „Дебарски глас“ во 1909 г. напишал:
| „ | Радоешта од 25 македонски куќи запоседнато е сега од Тољовци, од кои најпрочуен грабач е Таир Тоља, и тие се од селото Горица (Малесија). Од истите е запоседнато и соседното село Заборје. Од овие две села Македонците се иселени претежно во градот Солун.[1][6] | “ |
По Првата балканска војна во 1912 г. Заборје влегло во состав на новосоздадената Албанија.
До 2015 г. подрачјето на селото било на територијата на Општина Острени.
Личности
уреди- Богдан Таневски — ѕидар со основно образование, борец во Македонско-одринските доброволни чети[7]
Поврзано
уредиНаводи
уреди- ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 Како што е општопознато, Македонците во бугарските извори се присвојуваат и водат како Бугари, и покрај признанието дека самите се изјаснувале како Македонци.
- ↑ Македония и Одринско : Статистика на населението от 1873 г. София: Македонски научен институт – София, Македонска библиотека № 33. 1995. стр. 172–173. ISBN 954-8187-21-3.
- ↑ Кѫнчовъ, Василъ (1900). Македония. Етнография и статистика. София: Българското книжовно дружество. стр. 262. ISBN 954430424X.
- ↑ Михајловски, Роберт, уред. (2017). Етнографска карта на Битолскиот вилает (PDF). Каламус. стр. 43.
- ↑ Brancoff, D. M (1905). La Macédoine et sa Population Chrétienne : Avec deux cartes etnographiques (PDF). Paris: Librarie Plon, Plon-Nourrit et Cie, Imprimeurs-Éditeurs. стр. 152–153.
- ↑ Дебърски глас, година 1, брой 2, 12 април 1909, стр. 2.
- ↑ Македоно-одринското опълчение 1912-1913 г. : Личен състав по документи на Дирекция „Централен военен архив“ (PDF). София: Главно управление на архивите, Дирекция „Централен военен архив“ В. Търново, Архивни справочници № 9. 2006. стр. 688. ISBN 954-9800-52-0.