Владимир Бартол
Владимир Бартол (24 февруари 1903 – 12 септември 1967 година) бил писател од Словенечко малцинство во Италија. Тој е најпознат по неговиот роман од 1938 година Аламут, најпопуларното дело на словенечката литература ширум светот, кое е преведено на многу јазици[1].
| Владимир Бартол | |
|---|---|
 Бартол во 1953 година | |
| Роден/а | 24 февруари 1903 Трст, Австроунгарија |
| Починат/а | 12 септември 1967 (возр. 64) Љубљана, СР Словенија, СФР Југославија |
| Занимање | писател |
Животопис уреди
Бартол е роден на 24 февруари 1903 година во Свети Иван (словенечки: Sveti Ivan), предградие на Австроунгарскиот град Трст (сега во Италија), во средна класа на словенечко малцинско семејство.
Неговиот татко Грегор Бартол бил службеник во пошта, а неговата мајка Марица Бартол Надлишек била учителка, познат уредник и феминистички автор. Тој бил трето дете, од седмата година неговите родители му обезбедиле солидно образование. Неговата мајка го запознала со сликарството, додека татко му го споделил со него неговиот интерес за биологија. Бартол почнал да се интересира за филозофија, психологија и биологија, но исто така и за уметност, театар и литература, како што е опишано во неговиот автобиографски раскази.
Владимир Бартол своето основно и средно образование го започнал во Трст и го завршил во Љубљана, каде што се запишал на Универзитетот во Љубљана, студирал биологија и филозофија. Во Љубљана го запознал младиот словенечки филозоф Клемент Југ кој го запознал со делата на Фридрих Ниче.
Бартол, исто така, посветил посебно внимание на делата на Зигмунд Фројд.
Дипломирал во 1925 година и ги продолжил студиите на Сорбона во Париз, за што добил стипендија.
Во 1928 година служел војска во Петроварадин (сега во автономната покраина Војводина во Србија).
Од 1933 до 1934 година живеел во Белград, каде го уредувал Словенечкиот Белградски неделник. Потоа се вратил во Љубљана каде работел како слободен писател до 1941 година.
За време на Втората светска војна се приклучил на словенечките партизани и активно учествувал во движењето на отпорот.
По војната се преселил во родниот град Трст, каде што поминал цела деценија, од 1946 до 1956 година.
Подоцна бил избран во Словенечката академија на науките и уметностите како придружен член, се преселил во Љубљана и продолжил да работи за Академијата до неговата смрт на 12 септември 1967 година.
Погребан е на гробиштата Жале во Љубљана.
Творештво уреди
Некои од неговите дела, вклучувајќи го и романот од 1938 година Аламут, се толкувани како алегорија на TIGR и борбата против италијанската репресија на Словенечко малцинство во Италија. „Аламут“ е сместен во Персија во средниот век и го прикажува Орден на атентатори,[2].
Список на дела уреди
- Лопес (1932, драма)
- „Ал Араф“ (1935, збирка раскази)
- Аламут (1938, роман), преведен на чешки (1946), српски (1954), француски (1988), шпански, италијански ( 1989), германски (1992), турски, персиски (1995), англиски (2004), Унгарски (2005), арапски, грчки, корејски, хебрејски и други јазици. .
- „Тржашки хумориски“ (1957, збирка раскази)
- Чудеж на Васи (1984, роман)
- „Дон Лоренцо“ (1985, приказна)
- Младост при Свети Ивану (2001, автобиографија)