Болоњски фестивал

Болоњскиот фестивал е фестивал на класична музика кој се одржува во Болоња од 1982 година.

Историја

Болоњскиот фестивал е основан во 1982 година на иницијатива на Друштво за управување на Палатата на културата и Конгресот на Болоња. По првото издание се трансформирал во здружение, привлекувајќи го веднаш интересот на јавноста и на некои индустријалци кои сакале да ја поддржат културата, особено музиката, и да ја направат една од нивните области на дејствување. Во триесетгодишната активност, Здружението на фестивалот во Болоња бил домаќин на големите меѓународни оркестри со нивните диригенти, познати солисти и значајни камерни состави, одржувајќи ја секогаш жива симфониската вокација која се издвојувала уште од самиот почеток.

Структура

Денес програмирањето е поделено на четири различни делови, во текот на целата година. Традиционалната пролетна ревија Супер Изведувачи, посветена на големиот класично-романтичен репертоар доверен на најакредитираните изведувачи на меѓународната сцена, е опкружена со ревијата на камерната музика Таленти со својата „Награда од публиката“: простор отворен за млади ветувања за европски концертизам, кој нуди изведувачи од најновата генерација, главно никогаш не слушнати во Болоња. Есенскиот дел, Il Nuovo l'Antico, наместо тоа, е посветен на современата музика, на ренесансниот, барокниот репертоар или на ретко слушаната музика: програмата комбинира античка музика, секогаш предложена во филолошки изведби, со современа музика и онаа од дваесеттиот век, давајќи можност за слушање на најинтересните композитори на денешницата и великаните од минатиот век; меѓу презентираните новитети, има музика од Карлхајнц Стокхаузен, Мортон Фелдман, Џачинто Шелси, како и монографски проекти посветени на Ѓерѓ Куртаг, Мауричо Кагел, Салваторе Скиарино, Ѓерги Лигети и, неодамна, на современите композиции од Болоња.

Веќе четири години Болоњскиот фестивал креира и специфична програма за помладата публика: Baby BoFe', ревија на класична музика за деца која има многубројни следбеници и Белешки на регистарот, проект за обука за слушање за основни и средни училишта.

Изведувачи

Болоњскиот фестивал отсекогаш се истакнувал по културната строгост на неговиот избор на програми, избирајќи ги своите уметници од светот на големиот меѓународен концертизам. Меѓу гостите уметници на Болољскиот фестивал се издвојуваат диригенти и солисти како: Синополи, Савалиш, Гардинер, Бриген, Булез, Мути, Абадо, Мехта, Шаили, Темирканов, Чунг, Хардинг, Акардо, Перлман, Муло, Минт, Аргерих, Арау, Шиф, Полини, Лупу, Ашкенази, Цимерман; симфониски ансамбли како што се Staatskapelle Dresden, Orchester Révolutionnaire et Romantique, Orchester des Champs-Elysées, La Scala Philharmonic, Санкт Петербург филхармонија, Руски национален оркестар, Petite Bande, Academy of St Martin info in-the London, Лондонската филхармонија; камерни ансамбли како што се Ensemble InterContemporain, Klangforum Wien, Orlando Consort, The Hilliard Ansemble, The Tallis Scholars, Concerto Italiano, Il Giardino Armonico, Accademia Bizantina, La Venexiana, Театарот на гласовите.

Со вредноста на своите музички понуди, со текот на годините, Болоњскиот фестивал го консолидирал своето присуство во културниот живот на градот, често работејќи во синергија со други важни и историски градски реалности, како што се Фондацијата Театро Комунале, Конзерваториумот Џовани Батиста Мартини, Одделот за музика и забава на Универзитетот во Болоња, Филмската библиотека и Музејот на модерна уметност.

Од своето основање, Болоњскиот фестивал се одликувал како реалност поддржана главно од приватно финансирање.

Уметничка насока

Од претседателството на Џан Паоло Теста, а потоа и на Марио Каљи, на кого градот Болоња му го именувал Europauditorium, раководството на Здружението го следеа Дијана Инфанте Каљи, Џузепе Гацони Фраскара и актуелниот претседател Федерико Стаме, на функцијата од 1989 година, секој од нив носи свој специфичен придонес, но го задржува духот и културното значење на оригиналниот проект. Уметничкото раководство на фестивалот во првата деценија му било доверено на Лино Брито, чијашто програма имала за цел пред сè создавање монографски фестивали. Насоката избрана од неговиот наследник, Марио Месинис, била различна. Од 1992 година тој ги проширил музичките интереси на фестивалот надвор од повообичаениот репертоар од осумнаесеттиот и деветнаесеттиот век, обрнувајќи внимание и на раната музика и на понапредните трендови на современата музика со конкретни проекти. Од 2006 година Мадалена да Лиска е генерален директор на Болоњскиот фестивал, откако долги години работела заедно со Марио Месинис во улога на уметнички координатор.

Локации

Местата избрани за концертите се менувале со текот на годините: поранешната црква Сан Џорџо во Поџале била додадена на почетната Палацо дела култура е деи Конгреси во 1991 година, која неколку години била место на циклусот Il Nuovo l'Antico. Палацо Албергати било местото избрано за музичките вечери посветени на членовите и поддржувачите. Во моментов концертите на Болоњскиот фестивал главно се одржуваат во Театро Манцони и во Ораториумот Сан Филипо Нери.