Алексиј I
Патријархот Алексиј Први (руски: Патриарх Алексий I, секуларно име Сергеј Владимирович Симански, руски: Серге́й Владимирович Симанский ; 8 ноември - 17 април 1970 година) бил 13-ти патријарх на Москва и на сите Руси, приматот на Руската православна црква (РПЦ) помеѓу 1945 и 1970 година.
| Алексиј | |
|---|---|
| Патријарх на Москва и на сите Руси | |
 | |
| Црква | Руска православна црква |
| Седиште | Москва |
| Ракоположен | 4 февруари 1945 |
| Службата завршила | 17 април 1970 |
| Претходник | Патријарх Сергиј I Московски |
| Наследник | Патријарх Пимен I Московски |
| Редови | |
| Ракоположен | 3 јануари 1904 |
| Осветување | 11 мај 1913 од Григорија IV од Антиохија |
| Лични податоци | |
| Световно име | Сергеј Владимирович Симански |
| Роден | ноември 8, 1877 Москва, Руска Империја |
| Починал | април 17, 1970 (возр. 92) Переделкино, Московска област, РСФСР, Советски Сојуз |
| Националност | Руска |
| Вероисповед | Православна црква |
| Обр. установа | Империјаторски Московски универзитет(1899) Славјано-грчко-латинска академија |
Животот
уредиРоден во Москва во благородно семејство, неговиот татко бил Чемберлеин на Рускиот царски двор. Во 1899 година дипломирал на Царскиот универзитет во Москва како дипломиран правник; бил регрутиран од армијата и служел во полк гранати. Во 1902 година се запишал на Московската теолошка академија и до 1906 година бил издигнат на достоинството на архимандритот и бил назначен за ректор на богословијата во Тула.
По Болшевичката револуција бил уапсен неколку пати и во 1922 година прогонет во Казахстан. Во 1926 година се вратил во Санкт Петербург (кој бил преименуван во Ленинград) и бил назначен за архиепископ на Кутун, што е, свештеник на епархија на Новгород.
На 29 јули 1927 година, митрополитот Сергеј Страгородски, дејствувајќи како де факто поглавар на Руската православна црква, потпишал изјава за безусловна лојалност кон Советската држава. Изјавата ја ко-потпишал сите членови на Светиот синод и архиепископот Кутински Алексиј.[1]
Тој ја водел епархијата во поголемиот дел од следните седум години додека митрополитот Арсениј (Стадницки) бил во затвор или во егзил. Во 1933 година Алексиј служел кратко како архиепископ во Новгород (неколку месеци), а потоа митрополит во Ленинград.
Во раните утрински часови на 5 септември 1943, Митрополитот Алексиј заедно со митрополитот Сергиј и Митрополит Николај (Јарушевич) се состанал со Јосиф Сталин во Кремљ, каде бил донесена историска одлука во врска со судбината на Црквата во државата управувана од атеистската Комунистичката Забава. Среде Втората светска војна, Сталин одлучил да и дозволи на Руската православна црква правно да функционира по две децении тежок прогон. Ограничувањата на московската патријаршија биле малку олабавени и многу цркви низ Советскиот Сојуз биле повторно отворени. Сталин се обидел да апелира на патриотските чувства на рускиот народ, особено на селанството (рбетот на Црвената армија), од кои многумина пораснале во сè уште длабоко религиозни семејства.
Кога Патријархот Сергеј почина на 15 мај 1944 година, митрополитот Алексиј го зазел неговото место како патријархални локумисти. Во својата прва изјава по преземањето на контролата врз Црквата, митрополитот го увери Сталин во неговата „длабока наклоност и благодарност“ и ветил дека „ќе ја заштити Црквата од грешки и лажни чекори“.[2]
На 2 февруари 1945 година, со одобрение на Сталин, Алексиј Први бил избран за патријарх на Москва и на цела Русија и востоличен на 4 февруари 1945 година.
Во 1946 година Алексиј Први претседавал со контроверзното „повторно обединување“ на Украинската грчка католичка црква со РПЦ, од многумина сметано дека е преземање присилно од страна на сталинистичката влада.
Исто така, во 1946 година, патријархот Алексиј ги повика сите католици во Советскиот Сојуз да ја отфрлат секоја верност кон папата: „Ослободете се! Мора да ги скршите синџирите на Ватикан, кои ве фрлаат во бездната на грешката, темнината и духовното расипување. Побрзајте, вратете се кај вашата вистинска мајка, Руската православна црква! “ [3]
Папата Пиј XII одговорил: „Кој не знае, дека патријархот Алексиј Први неодамна избран од дисидентските бискупи на Русија, отворено го возвишува и проповеда пребегнување од Католичката црква. Во едно писмо неодамна упатено до Рутенската црква, писмо, кое не придонесе малку за прогонството? “ [4]
Патријархот Алексиј се приклучи на Светскиот совет за мир, „организација на Советскиот фронт“ [5] кога бил основан во 1949 година. Според Кристофер Андреј и Василиј Митрохин, и патријархот Алексиј и митрополитот Никола „биле високо ценети од КГБ како агенти на влијание“.[6]
По смртта на Сталин на 5 март 1953 година, Патријархот состави лична изјава на сочувство до Советот на министри на СССР. На него пишуваше: „Неговата смрт е тешка тага за нашата Татковина и за сите луѓе што ја живеат во неа. Целата Руска православна црква, која никогаш нема да го заборави неговиот добронамерен однос кон црковните потреби, чувствува голема тага поради неговата смрт. Светлиот спомен за него ќе живее нераскинливо во нашите срца. Нашата Црква му објавува вечна меморија со посебно чувство на постојана љубов “.[7]
Во 1955 година, патријархот Алексиј изјавил: „Руската православна црква ја поддржува тотално мирната надворешна политика на Советскиот Сојуз, не затоа што на Црквата ѝ недостасува слобода, туку затоа што советската политика е праведна и одговара на христијанските идеали што Црквата ги проповеда“.[8]
Меѓутоа, по 1958 година, припадниците на Руската православна црква, исто така, морале да издржат нов бран на прогонства, главно извршен по наредба на новиот советски водач Никита Хрушчов.
И покрај тоа, на Патријархот Алексиј од КГБ му било дозволено да ја запише Руската православна црква на Конференцијата за христијански мир во 1958 година и на Светскиот совет на црквите во 1961 година.[9]
Во 1965 година, отецот Глеб Јакунин и отецот Николај Ешилман му напишал отворено писмо на патријархот Алексиј. Според Евгениј Барабанов, „Тие покажаа убедливо како значителен дел од владината епископија, со доброволна тишина или лукава умисла, им помагаше на атеистите да затворат цркви, манастири и верски училишта, да ги ликвидираат верските заедници, да воспостават нелегална практика на регистрирајќи крштевки и им давале контрола над доделувањето и префрлањето на свештеници“.[10]
Писмото било објавено како самиздат („само-објавено“, т.е. подземен печат). Во мај 1966 година, патријархот Алексиј наредил двајцата свештеници да бидат суспендирани од службата. Советскиот дисидент Александар Солженицин остро го критикуваше третманот на отецот Глеб и Николај во своето отворено писмо до патријархот Алексиј.
Патријархот Алексиј починал од миокарден инфаркт на 92-годишна возраст во 1970 година и бил погребан во Троица-Св. Сергиј Лавра кај Сергиевиот Посад надвор од Москва.
Евалуација
уредиПоддржувачите го фалат Алексиј I за напорното работење за да се обезбеди опстанок на христијанството во Русија, заговарајќи мир и меѓуцрковно единство, додека противниците често го обвинуваа за соучесништво со советските власти.
Водечки критичар на раководството на патријархот Алексеј е отец Глеб Јакунин, кој во своите книги и написи тврди дека повоената хиерархија на Руската православна црква била контролирана од информатори на КГБ.
Наводи
уреди- ↑ Walter Kolarz (1966), Religion in the Soviet Union, St. Martin's Press, New York. Pages 42-43.
- ↑ Walter Kolarz (1966), Religion in the Soviet Union, St. Martin's Press, New York. Page 55.
- ↑ Alberto Giovannetti, Pio XII parla alla Chiesa della Silenzio, Editrice Ancona, 1959. p. 115
- ↑ AAS 1946, Orientales omnes Ecclesias, page 57
- ↑ Andrew and Mitrokhin (1999), page 486.
- ↑ Christopher Andrew and Vasili Mitrokhin (1999), The Sword and the Shield: The Mitrokhin Archive and the Secret History of the KGB, Basic Books. Page 486.
- ↑ Walter Kolarz (1966), Religion in the Soviet Union, St. Martin's Press, New York. Page 65.
- ↑ Andrew and Mitrokhin (1999), pages 486-487.
- ↑ Andrew and Mitrokhin (1999), page 487.
- ↑ Alexander Solzhenitsyn, et al. (1981), From Under the Rubble, Regnery Books. Page 175.
Библиографија
уреди- Imperial Moscow University: 1755-1917: encyclopedic dictionary. Moscow: Russian political encyclopedia (ROSSPEN). A. Andreev, D. Tsygankov. 2010. стр. 21. ISBN 978-5-8243-1429-8.