Ридска желка
Ридска желка (Testudo hermanni) — вид од родот Testudo. Познати се два подвида : желка од западен Херман ( Т. h. Хермани ) и желка од источен Херман ( Т. h. Boettgeri ). Понекогаш споменуван како подвид, Т. h. peleponnesica сè уште не е потврдено дека е генетски различна од T. h. боетгери.
| Ридска желка | |
|---|---|
| |
| Testudo hermanni hermanni on Majorca | |
| Научна класификација [ у ] | |
| Непознат таксон (попр): | Testudo |
| Вид: | Ридска желка |
| Научен назив | |
| Testudo hermanni Gmelin, 1789 | |
| |
| Range map. Western green population is hermanni, eastern blue boettgeri and red hercegovinensis. | |
| Синоними[3] | |
| |
| Hermann's tortoise | |
|---|---|
| Testudo hermanni hermanni on Majorca | |
Scientific classification 
| |
| Kingdom: | Animalia |
| Phylum: | Chordata |
| Class: | Reptilia |
| Order: | Testudines |
| Suborder: | Cryptodira |
| Superfamily: | Testudinoidea |
| Family: | Testudinidae |
| Genus: | Testudo |
| Species: | T. hermanni
|
| Binomial name | |
| Testudo hermanni Gmelin, 1789
| |
| Range map. Western green population is hermanni, eastern blue boettgeri and red hercegovinensis. | |
| Synonyms[3] | |
Gmelin, 1789
Lataste, 1881
— Wermuth, 1952
Wermuth, 1952
— Chkhikvadze, 1983
— Gmira, 1993
Gerlach, 2001
Claude & Tong, 2004 (ex errore)
— Lapparent de Broin et al., 2006
Mojsisovics, 1889
F. Werner, 1899
Parenzan, 1932
— Bour, 1987
— Artner, Budischek & Froschauer, 2000
— Perälä, 2002
— Artner, 2003
— Artner, 2003
— Vinke & Vinke, 2004
— Lapperent de Broin et al., 2006
— Lapparent de Broin et al., 2006 | |
Етимологија
уредиСпецифичниот епитет, хермани, го одликува францускиот натуралист Јохан Херман.[4]
Подспецифично име, boettgeri, го одликува германскиот херпетолог Оскар Боетгер.[4]
Географски опсег
уредиРидската желка може да се најде низ цела јужна Европа. Западното население ( T. h. Hermanni ) се наоѓа во источна Шпанија, јужна Франција, балеарските острови, Корзика, Сардинија, Сицилија, јужна и централна Италија ( Тоскана ). Источното население ( T. h. Boettgeri ) живее во Србија, Косово, Северна Македонија, Романија, Бугарија, Албанија, Турција и Грција, додека T. h. hercegovinensis ги населува крајбрежјето на Босна и Херцеговина, Хрватска и Црна Гора. На територијата на Македонија, ридската желка е претставена со подвидот “boettgeri”, кој е балкански ендемит. Таа се среќава во различни типови на хабитати, вклучително бујни ливади, култивирани подрачја, ридови обраснати со жбуње, светли шуми итн. Во западниот дел од дистрибутивниот ареал, таа се среќава до 600 м.н.в., а во југоисточниот дел на Европа до 1.500 m. Ридската желка е активна преку ден. Во пролет и есен таа е активна преку целиот ден, а во лето само наутро и навечер.
Опис и систематика
уредиСредоземен вид кој што е ограничен главно на Балканскиот Полуостров и делумно на Апенинскиот Полуостров, вклучително Сардинија и Корзика. На територијата на Македонија, ридската желка е претставена со подвидот boettgeri, кој е балкански ендемит. Таа се среќава во различни типови на хабитати, вклучително бујни ливади, култивирани подрачја, ридови обраснати со жбуње, светли шуми итн. Во западниот дел од дистрибутивниот ареал, таа се среќава до 600 м.н.в., а во југоисточниот дел на Европа до 1.500 m. Ридската желка е активна преку ден. Во пролет и есен таа е активна преку целиот ден, а во лето само наутро и навечер.[5]
Ридските желки се мали и средни желки од јужна Европа. Младите животни и некои возрасни имаат привлечни карапаси со црна и жолта шема, иако сјајот може да исчезне со возраста до помалку изразена сива, слама или жолта боја. Тие имаат малку закачени горни вилици и, како и другите желки, немаат заби,[6] само силни, роговидни клунови.[7] Нивните лушпести екстремитети се сиво-кафеави, со неколку жолти обележја, а опашките на врвот носат поттик (роговиден скок). Возрасните мажјаци имаат особено долги и дебели опашки,[8] и добро развиени мамуци, разликувајќи ги од женките.
Источниот подвид T. h. boettgeri е многу поголем од западниот T. h. хермани, достигнувајќи големини до 28 см во должина. Примерок од оваа големина може да тежи 3-4 кг (6,6-8,8 иб). Ридската желка поретко расте поголема од 18см (7,1 ин). Некои примероци за возрасни се до 7 см (2,8 ин).
-
Male of T. h. hermanni -
Female of T. h. hermanni -
Female of T. h. boettgeri
Во 2006 година, Ридската желка било предложено да се пресели на родот Eurotestudo и да се донесе на подвидови на ранг на видови (Eurotestudo hermanni и Eurotestudo boettgeri). [9] Иако некои фактори покажуваат дека ова може да биде точно,[10] податоците што се на располагање не се недвосмислени за поддршка и односите меѓу херман и руската желка меѓу себе и за другите видови сместени во Тестудо не се цврсто утврдени. Оттука, се чини сомнително дека новиот род ќе биде прифатен засега. Подигнувањето на подвидот до целосен вид беше условно одбиено според концептот на биолошки вид, барем, бидејќи сè уште се чини значителен проток на гени.[11]
За забелешка, стапката на еволуција, измерена со мутации акумулирани во мтДНК, значително се разликува, бидејќи источните популации побрзо се развија. Ова очигледно се должи на посилната фрагментација на населението на планинскиот Балкан за време на последнота ледена доба. Иако ова нема длабоки импликации за таксономијата на овој вид, освен што сугерира дека два други предложени подвида се всушност само локални форми во моментов, тоа ја прави употребата на молекуларни часовници во Тестудо дури и сомнителна и несигурна отколку што тоа е за желките воопшто.[11][12][13]
T. х. Хермани
уредиПодвидот T. х. хермани го вклучува поранешниот подвид T. х. Робертмертенси и има голем број локални форми. Има високо заоблена обвивка со интензивна боја, со својата жолта боја прави силен контраст со темните дамки. Боите се губат кај постарите животни, но интензивната жолта боја често се одржува. Долната страна има две поврзани црни ленти долж централниот спој.
Бојата на главата се движи од темнозелена до жолтеникава, со изолирани темни дамки. Посебна одлика е жолтото руво на образот кој се наоѓа во повеќето примероци, иако не во сите; T. х. Робертмертенси е име на морф со многу истакнати дамки на образите. Општо, предните нозе немаат црна пигментација на долната страна. Основата на канџите е често лесно обоена. Опашката кај мажите е поголема отколку кај жените и поседува скок. Општо земено, школка што ја заштитува опашката е поделена. Неколку примероци може да се најдат со неподелени школки, слични на грчката желка.
T. х. боетгери
уредиПодвидот T. х. херцеговинесис, позната како далматинска желка,[14] (крајбрежје на Балканот) и локалниот T. х. пелопонњезата сега се вклучени тука (југозападен брег на Пелопонез); тие претставуваат локални форми кои сè уште не се географски или на други начини репродуктивно изолирани и очигледно, произлегуваат од реликтните популации на последнота ледена доба.[11] Исто така, желките на истокот на Херман имаат заоблени, скоро округли карапи, но некои се особено порамни и подолжни. Бојата е кафеаво со жолта или зеленикава нијанса и со изолирани црни лакови. Боењето има тенденција да се измие доста силно кај постарите животни. Долната страна е скоро секогаш солидна боја на рог и има одделни црни дамки од двете страни на централниот спој.
Главата е кафеава со црна, со фини лушпи. Предните нозе на сличен начин поседуваат ситни скали. Екстремитетите обично имаат пет канџи, кои се темно обоени во нивната основа. Задните нозе се забележително подебели од предните нозе, скоро дебели. Особено силната опашка завршува со скок, кој може да биде многу голем кај постарите машки примероци. Женките имаат забележително помал скок на опашката, кои се малку свиткани кон телото. Тие можат да бидат различни по големина, но не растат многу големи.
-
Возрасна женка, Бугарија -
Женски T. х. боетгери (лево) и T. х. отвори на опашката на херцеговинеси -
Женски T. х. пелопонез
Екологија
уредиРано наутро, животните ги напуштаат своите ноќни засолништа, кои обично се вдлабнатини заштитени со густи грмушки или жива ограда, да се сончаат на сонцето и да ги загреат своите тела. Потоа се шетаат по средоземните ливади на нивното живеалиште во потрага по храна. Тие одредуваат кои растенија да ги јадат според сетилото за мирис. Во заробеништво, тие јадат различни диви цвеќиња, но мора да се внимава кои се достапни, бидејќи некои цвеќиња, како што се путер, се токсични за нив. Одредени растенија како глуварче се богати со оксална киселина, која може да се насобере со текот на времето, предизвикувајќи бубрежна слабост, затоа е важно внимателно да се следи нивната исхрана и да се даде разновиден избор на лисја од диви цвеќиња. Сите готови пелети од храна се лоши за желките на Херман, докажувајќи зависност, што честопати резултира со неприродни стапки на раст и одбивање да се јаде природна храна. Одредена храна може да се покаже токсична и покрај тоа што уживаат во желките, вклучувајќи мешунки, домати и зелка. Животните јадат мали количини овошје како дополнителна исхрана, но ова треба да се дава само повремено.
Околу пладне, станува премногу жешко за желките, па тие се враќаат на своите сксоперницишта. Тие имаат добро чувство за насока за да им овозможат да се вратат. Експериментите покажаа дека тие исто така поседуваат добро чувство за време, положба на сонцето, магнетни линии на земјата и за обележја. Доцна попладнето, тие повторно ги напуштаат своите засолништа и се враќаат на хранење.
Кон крајот на февруари, желките на Херман излегуваат под грмушки или старо гнило дрво, каде што ги минуваат зимските месеци хибернација, закопани во кревет од мртви лисја.[7] Веднаш по излегувањето на површина од нивното зимско место за одмор, желките на Херман започнаа со додворување и парење. Додворувањето е груба афера за женката, која мажот ја гони, удира и каснува пред да се качи. Исто така, се забележува агресија помеѓу соперниците од машки пол за време на сезоната на размножување, што може да резултира во натпревари на рами.[8]
Помеѓу мај и јули, женските желки на Херман депонираат помеѓу две и 12 јајца во гнезда во форма на колба ископани во почвата,[8] до 10см (3.9 ин) длабоко.[7] Јајцата се инкубираат после 2 до 3 месеци. Ридската желка хибернира на земја, во дупки со длабочина од 40–90 cm. Повеќето жени лежат повеќе од една спојка секоја сезона. Розово-белите јајца се инкубираат околу 90 дена и, како и многу влекачи, температурата на која се инкубираат јајцата го одредува полот на шапките. На 26 °C, ќе се произведуваат само мажи, додека на 30 °C, сите мрестилишта ќе бидат женски. Мажјаците стануваат полово зрели на возраст од 8 до 12 години, а женките од 11 до 13 години. Желката на младиот Херман се појавуваат веднаш по почетокот на обилните есенски дождови на почетокот на септември и ги минуваат првите четири или пет години од својот живот на само неколку метри од нивните гнезда. Ако дождовите не дојдат или ако гнездење се случи кон крајот на годината, јајцата сепак ќе се изведат, но младите ќе останат под земја и нема да се појават до следната пролет. До шестгодишна или осумгодишна возраст, кога тврдата лушпа станува целосно развиена, младите желки се многу ранливи на грабливците и можат да станат плен на стаорци, јазовци, страчки, лисици, дива свиња и многу други животни. Ако ги преживеат овие закани, долговечноста на желките на Херман е околу 30 години. Еден редок запис за долговечност е 31,7 години.[15] Во споредба со другите желки (на пр Testudo graeca ), долговечноста може да се потцени и многу извори известуваат дека можат да живеат 90 години [16] или повеќе.
Размножување
уреди
Размножувањето и воспитувањето на желките на Херман е прилично лесно ако се чуваат во соодветни средини за видови. Европската фондација за учебници одржува книги со обетки за двата подвида. Со помош на ултравиолетови ламби кои емитуваат светлина (UVa и UVb, како што се Repti Glo и Creature World), може да се создаде правилна средина за размножување и да ги доведе желките во состојба на размножување.
Парењето е во текот на април и мај, а јајцата се инкубираат после 2 до 3 месеци. Ридската желка хибернира на земја, во дупки со длабочина од 40–90 cm. Мажјаците стануваат полово зрели на возраст од 8 до 12 години, а женките од 11 до 13 години. Во рамките на нашите теренски истражувања, ние го регистриравме овој вид на бројни локации на двете страни од планината (источна и западна), на височина од бреговите на езерата до 1.250 m. Најабундантната популација на ридската желка е присутна на островот Голем Град.[5]
Во заробеништво
уредиСветилишта
уредиНеколку светилишта за желки се наоѓаат во Европа, како што се Карапакс во јужна Тоскана и Ле Вилиџ Де Тортус на југот на Франција (во близина на Гонфарон). Овие светилишта спасуваат повредени желки, истовремено прифаќајќи несакани миленичиња и специјализирани се во желките на Херман.
Велика Британија, со големото заробеништво, има и многу специјализирани центри кои обезбедуваат објекти за спасување.
Хибернација
уредиВо природата, желките на Херман ги ископуваат своите ноќни засолништа и ги минуваат релативно благите средоземни зими таму. За тоа време, значително се намалуваат срцето и дишењето. Домашните животни може да се чуваат во подрумот во пространа кутија против глодачи со дебел слој суви лисја. Температурата треба да биде околу 5 °C Како алтернатива, кутијата може да се чува во фрижидер. За да се користи овој метод, фрижидерот треба да биде во редовна употреба од ден на ден, за да се овозможи проток на воздух. За време на хибернацијата, температурата на околината не смее да падне под нулата. Полнорастените примероци може да спијат од четири до пет месеци истовремено.
Размножување
уредиЖелките на Херман можат да се парат во секое време од годината. Женките копаат дупки во облик на колба за да ги положат своите јајца, а за излезување на јајцата им требаат 90–120 дена. Полот на мрестилиштата се одредува според температурата на инкубацијата.[17]
Растење на желката на Херман
уреди-
12:02 -
12:32 -
12:42 -
12:46 -
14:47
Заштита
уредиВидот е балкански ендемит кој е ранлив (осетлив) на исчезнување поради неговиот ограничен дистрибутивен ареал, кој покрива природни живеалишта (хабитатни типови) со дисјунктивна дистрибуција.
Од Европските документи видот е заштитен согласно: Директива за живеалишта 92/43/EEC Анекс II: Животински и растителни видови кои се значајни за Унијата и чија заштита бара определување на посебни подрачја за заштита; Анекс IV: Животински и растителни видови кои се значајни за Унијата и се под строга заштита, Конвенција за заштита на европскиот див свет и природните живеалишта (BERN) – Апендикс II строго заштитени фаунистички видови, како и според Конвенцијата за меѓународна трговија на загрозени видови од дивата фауна и флора (CITES). [5]
Поврзано
уредиНаводи
уреди- ↑ 1,0 1,1 van Dijk, P.P.; Corti, C.; Mellado, V.P.; Cheylan, M. (2004). „Testudo hermanni“. Црвен список на загрозени видови. 2004: e.T21648A9306057. doi:10.2305/IUCN.UK.2004.RLTS.T21648A9306057.en. Занемарен непознатиот параметар
|name-list-style=(help) - ↑ 2,0 2,1 https://www.iucnredlist.org/species/21650/9306703
- ↑ 3,0 3,1 Fritz, Uwe; Havaš, Peter (2007). „Checklist of Chelonians of the World“ (PDF). Vertebrate Zoology. 57 (2): 299–301. Архивирано од изворникот (PDF) на 1 May 2011. Посетено на 29 May 2012.
- ↑ 4,0 4,1 Beolens, Bo; Watkins, Michael; Grayson, Michael (2011).
- ↑ 5,0 5,1 5,2 НП Галичица
- ↑ Burnie D (2001). Animal. London: Dorling Kindersley.
- ↑ 7,0 7,1 7,2 Bonin F, Devaux B, Dupré A (2006). Turtles of the World. London: A&C Black Publishers Ltd.
- ↑ 8,0 8,1 8,2 Ernst CH, Altenburg RGM, Barbour RW (1997). Turtles of the World. Netherlands: ETI Information Systems Ltd.
- ↑ de Lapparent de Broin (2006).
- ↑ Fritz et al. (2005).
- ↑ 11,0 11,1 11,2 Fritz et al. (2006).
- ↑ Avise et al. (1992).
- ↑ van der Kuyl et al. (2005).
- ↑ Wegehaupt, Manuel. „An Excursion into the Natural Habitats of the Dalmatian Tortoise“. www.testudo-farm.de. Testudo Farm. Архивирано од изворникот на 5 February 2016. Посетено на 9 October 2017.
- ↑ Reptiles and amphibians in captivity - Longevity.
- ↑ Castanet J (1994).
- ↑ How to Care for a Hermann's tortoise Архивирано на 13 септември 2019 г..
Извори
уредиОваа статија содржи преведен текст од записот „Ридска желка“ на ARKive, ставени под лиценците Криејтив комонс Наведи извор-Сподели под исти услови 3.0 Нелокализирана и ГЛСД.
Надворешни врски
уреди- Avise, John C.; Bowen, Brian W.; Lamb, Trip; Meylan, Anne B. & Bermingham, Eldredge (1992). „Еволуција на митохондриската ДНК со темпо на желка: доказ за ниска генетска варијабилност и намалена стапка на микроеволуција во тестудините“.
- de Lapparent de Broin, France; Bour, Roger; Parham, James F. & Perälä, Jarmo (2006). „ Еуротестудо, нов род за видот Testudo hermanni Gmelin, 1789 (Chelonii, Testudinidae)“. Les Comptes rendus de l'Académie des науки 5 (6): 803-811. doi:10.1016/j.crpv.2006.03.002 PDF целосен текст . (на англиски јазик со француска апстракција).
- Fritz, Uwe; Kiroký, Pavel; Kami, Hajigholi; Wink, Michael (2005). "Еколошки предизвикан џуџест или валиден вид - Дали Testudo weissingeri Bour, 1996 е посебна еволутивна лоза? Нови докази од митохондријални и јадрени геномски маркери". Мол Филогенет. Евол. 37 (2): 389–401. doi:10.1016/j.ympev.2005.03.007 PDF целосен текст .
- Fritz, Uwe; Auer, Markus; Bertolero, Albert; Cheylan, Marc; Fattizzo, Tiziano; Hundsdörfer, Anna K.; Sampayo, Marcos Martín; Pretus, Joan L.; Široký, Pavel; Wink, Michael (2006). „Опсежна филогеографија на желката на Херман, Testudo hermanni (Reptilia: Testudines: Testudinidae): импликации за таксономијата“. Зоолошка Скрипта 35 (5): 531-548. doi:10.1111/j.1463-6409.2006.00242.x PDF целосен текст .
- van der Kuyl, Antoinette C.; Ballasina, Donato L. Ph.; Zorgdrager, Fokla (2005). „Разновидност на митохондријалниот хаплотип кај видовите на желка Testudo graeca од Северна Африка и Блискиот Исток“. BMC Evol. Биол. 5 : 29. doi:10.1186/1471-2148-5-29 (HTML / PDF целосен текст + дополнителен материјал).
- Henley, Jon (December 9, 2005). „Rare tortoise puts brakes on high-speed train link“. The Guardian. Посетено на 2008-07-22.
- Ридска желка — ARKive </img>.
- Водич за чување на желките на Херман.
- Одгледување желки на Херман.