Разговор:Македонија во Втората светска војна

Мало ми је необичан наслов овог чланка који говори о Народноослободилачкој борби у Македонији. Звучи ми логичније да се термин НОБ употребљава за процес борбе против окупатора на целој територији некадашње Југославије. -- Обрадовић Горан 13:04, 10 Април 2006 (UTC)

Untitled

Слажам се са Горана joш више да из текст личи да ja ова борба организира претежно Тито према њихови емисари у Вардарске Македониje. Енглеска верзиja овоj чланке je боља --83.228.115.65 10:41, 3 август 2007 (UTC)

Защо поне половината ръководители на тази "съпротива" са сръбски окупатори? Това е отпор на сърбокомунистите срещу освобождаването на изконни български зами по време на войната. Има достатъчно извори, от които да прочетете за зверствата на сръбските власти в Македония след края на ВСВ. Колко македонци са умрели по затворите на "братска" Югославия!? Питали ли сте се ЗАЩО?

хаха. освобождаването на изконни български зами - мрш у Узбекистан, или каде годе! Хаха!!! --Фичо 14:49, 1 септември 2007 (UTC)

....Помнам, како во тоа време на вообичаените саботни повечеринки, т.е. седенки на моите родители со роднините, се муабетеше за воените подготовки на Германија и Италија. Се очекуваше богот Марс да затропа на Југословенската порта, та конечно да се случи долгоочекуваниот крај на српската окупација, следователно национално ослободување со пристигање на б’лгарската војска. Од денешен аспект ваквото очекување представува ерес (демек се живеело во голема заблуда, бидејќи б’лгарската војска дошла како фашистичко – царистичко окупаторска, што ке коле, беси, пали, гаси и други слични гадости).

Многу наивни си бевме: со радост и скриени желби ги слушавме радио преносите од припојувањето на Јужна Добруџа кон Б’лгарија, непрекинатото “Ура” од ослободеното население, парадните маршеви и особено популарната песна “О добруџански крај, ти за мен си един рај"

..Училишниот двор во нашата улица бргу се исполни со воени заробеници кои масовно се предаваа на Германците. Помнам кога еден од нив, штом го забележа истакнатото на една куќа б’лгарско знаме силно воскликна “Се вее нашето!”, а германскиот стражар му подвикна “Аншлус!” (нешто во таа смисла). На сите куќи карши училишниот двор се вееја б’лгарски и германски знамиња. Всушност, сите македонски маала во градот шаренееја од такви знамиња, набрзина сошиени од сонародничките на Мара Бунева...?

Подоцна, ние Македонците итри по природа, наследена од Александар Велики, седнавме на победничкиот крај од воената клацкалка. По советска команда, б’лгарската отечественофронтовска армија ги плати борџовите на слабите си политичари, та се судри со Германците кои беа во отстапување. Притоа Б’лгарите дадоа коџа жртви (особено кај Страцин) и им овозможија на партизанските бригади да го ослободат Скопје. И овој пат народот со песни радост и поинакви знамиња го прославуваше ослободувањето. Потоа почнаа црните денови на болшевизацијата и србизацијата. [1]

Tribune - Издание: 2007/114, освежено: 08.10.2007 88.203.200.74 12:39, 15 октомври 2007 (UTC)

Весна Јаневска: Благодарам претседателе. Почитувани пратеници, 11 Октомври, сите сме го прифатиле во Република Македонија. И јас, со задоволство. Го славиме како Ден на востанието на македонскиот народ против фашистичката окупација. Како ден кога македонскиот народ се приклучи на Антифашистичката коалиција. Сте се прашале ли, почитувани пратеници, кој на кого пукаше? Ќе ве потсетам. Претпоставувам дека повеќето знаат. Но, ќе ве потсетам дека еден прилепски комунист пукаше на еден Македонец од Смилево, кој, облечен во жандармериска униформа стоеше на стражарско место пред Учестокот во Прилеп. Почитувани пратеници, ако ова му го кажете на били кој современ европски политиколог или социолог, ќе ви каже дека тоа беше братоубиствена војна.

Љубиша Георгиевски: Заради технички причини, барам од вас дозвола одовде да ја кажам репликата, зошто треба да контролирам и други нешта. Репликата не ја задов на излагањето на Весна Јаневска да полимизирам со нејзините ставови, а нејзините ставови се такви какви што се, туку да дополнам едне еклатантен пример кој е за мене суштествен во оваа цела неколку дневна дискусија со која таа започна, а тоа е примерот на првата пушка и примерот на тоа кој кого уби. Сакам да ви кажам јас знам од прва рака не само кој кого уби, туку и како уби. Душко Наумовски кој што го испали првиот куршум од револвер не од пушка, во нашата револуција од 1941 година, беше директор на театарот. На една проба тој интервенираше во една дискусија околу тоа што значи идеолошка свест. Тогаш ми рече вака, синко, ова го велам заради него, бог да го прости, сакам неговиот спомен да го доведам овде во ова собраниска сала, затоа што беше феноменален човек, не само рака на партијата која уби еден стражар. Вели, синко, јас ќе ми ти кажам што значи идеолошка свест. Прво, добив налог од партијата да го ликвидирам стражарот на учасникот во Прилеп. Второ, не спиев цела ноќ, затоа што стражарот, џандарот беше пријател на татко ми. Лични пријатели биле и овие го мобилизирале. Кога се приближив до џандарот, цел се тресев како мало дете и многу се плашев дека ќе промашам и настојував да се приближам многу поблизу. Участокот во Прилеп беше на една прометна улица. И, сега, што се случува? Татко му на Душан Наумовски, на нашиот херој, го молел џандарот својот пријател и да рече, кажи му на тоа моено, да не речам што рекол, да се прибира навреме во овие тешки времиња, а не да се коцка по куќите. Ти ако му згрмиш како униформиран човек, белки ќе те послуша. Душан тоа после го дознава, тој не знае за ова и се враќа. Стражарот му вика, Душко, чекај да ти кажам нешто, застани, да ти кажам татко ти што ти порача. Е, тогаш, Душко искористил, се приближил уште неколку чекори за да чуе и го застрелал. Е, тоа е вели, синко, идеолошка свест. 82.146.18.8 19:17, 8 јануари 2008 (UTC)

«Обединувањето – сведочи секретарот на БЦАК во Скопје Васил Хаџикимов од Штип – беше објавено и и осуштествено пред дојдат бугарските војски и бугарската државна администрација без да знае тогашната влада во Бугарија, председавана од Филов. Во Скопје каде што беше седиштето на тој централен комитет, како и во другите градови и села каде што имаше организирано негови органоци, германските команди ги правеа сите напори против нивното создавање. Сакаа докази за бугарскиот карактер на местното население, и тоа со изразено мнозинство во однос со другите националности, за да би ги признале. И такви, што се однесува до Вардарскоиот крај, ги добија насекаде со акции : со закачување на Бугарските знамиња по куќите, со протерување на српските службеници од општините и другите државни органи и нивната замена со наши местни Бугари....»

Св. Вукмановић-Темпо : «Шарловото раководство всушност беше шовинистичко, националистичко раководство. Тие мислеа, дека македонскиот народ е бугарски и дека македонскиот народ е поробен од големосрпската хегемонија и треба да помине на страната на Бугарија».

Темпо ја отсликува партиско-партизанската состојба во Македонија во својата прва писмена информација од 8 август 1943 година до ЦК на КПЈ :

”...Партиските организации организационо беа во распаѓање… Во текот на 1942 година имало 6 одреди со по 10-15 борци и сите се разбиени, освен битолскиот кој преминал на албанска територија… Го формирав ЦК на Македонија во состав на КПЈ… Целото движење го насочив кон соединување на Македонците со другите народи на Југославија… Македонските партизани од “грчка” Македонија сакаат да влезат во состав под наша команда, но ние тоа го одбивме”.

Во том 7 од Историскиот архив на КПЈ, Белград, 1951 година -“Македонија во НОВ и народна револуција”, рецензентот и коментаторот кон ова издание, Лазар Мојсов, на стр. 410, во фуснота 164 ќе запише:- “…Во текот на НОВ, КПМ дала мошне многу жртви во борбата со бугарската фашистичка полиција и војска - вкупно 539 членови на партијата…”. 82.146.18.110 15:32, 19 јануари 2008 (UTC)

Учесници во НОБ

Насловот на оваа секција би требало да се преименува, можеби како Народни херои од НОБ, бидејќи не биле само овие лица излистани тука учесници во НОБ. Или може да остане истиот наслов но во заглавието на секцијата да се наведе кој се учествувал (описно) а подолу да се даде објаснување кои биле одликувани со орден на народен херој на Југославија. --brest 06:58, 29 февруари 2008 (UTC)

brest-bot проверка на правопис

• Податотека наместо Image, вики клучни зборови на македонски.

Ако имате забележано други синтаксни грешки кои многукратно се повторуваат низ страниците, можете да побарате истите со помош на ботот да се исправат.--Brest-bot (разговор) 04:30, 27 јули 2009 (UTC), управуван од Brest.

Голема промена

Статијата ќе претрпи големи промени за одреден период....--Јоханес Климакус (разговор) 00:39, 12 октомври 2011 (CEST)

Некои вопроси од коментарите во "Дневник": Датум: 09.10.2011, 18:44 ЗОШТО МАKЕДОНИЈА ГИ ЗАБОРАВИ славните борци ОД НОБ Тито и Темпо ги сотреа македонските херои

...дел од коментарите....

Vanco, 10.10.2011 15:28:02

Дај бе одговорете кај биле овие борци пред 1941.Тогаш во слободна држава живееле по се изгледа. А треба да се знае дека до 44 борци и да немало 99% од населението било мобилизирано од Бугарската армија.Кога Бугарија капитулира тогаш се зголемува партизанското движење тоа 1944.Зошто и во денешни дни се продолжува со перењето мозок не ми е јасно.Демек во 41 почнала борбата лажење на големо. А за борците нема што да се каже пак ќе повторам тие со различно мислење и не по мерка на Белград се знае каде завршија.

Иван од Штип, 10.10.2011 16:44:06

Треба да се направи разлика меѓу комунистите и борците, бидејќи не биле сите борци по автоматизам комунисти. Исти борци се бореле во бугарската војска до капитулацијата, а потоа овие локални борци преминале во НОБ. Овие локални борци во најголем дел не биле идеолошки врзани ниту за нацизмот ниту за комунизмот на бугарска страна преминале во 1941 бидејќи бугарите настапиле како ослободители од србите кои владееле со терор колонизирајки ја територијата на Вардарска Македонија до 1941, а и во Егејска Македонија локалните македонци бугарската војска ја сметале за ослободители од грчките терористички банди и малоазиските-маџири колонизатори.

Непристоен Предлог, 10.10.2011 21:58:00

Кој ќе ми одговори на следното прашање? 1. Каде биле комунистичките борци (партизани) пред 1941? 2. Кој се борците за слободна Македонија пред 1941 и зашто никој од нив не е национален херој сега? 3. Зошто периодот помеѓу двете светски војни го викате ``За време на Кралство Југославија`` а периодот помеѓу 1941-44 ``Окупација`` 4. Зашто не гледам споменик во Македонија за борци кои се бореле за Македонија и загинале во периодот 1918-41?

Непристоен Предлог, 10.10.2011 22:10:46

Уште неколку прашања ќе поставам. 1. Зошто југо-партизаните кои се бореле за обединување на Вардарска Македонија со Југославија се народни херои, додека борците кои се бореле за обединување на Македонија со Бугарија се ``предавници``? Зошто и покрај нашата независност и можноста слободно да размислуваме и да расудуваме за нашата историја и нација, неможеме да донесеме разумен и логичен заклучок за тоа што се случило, како се случило и зошто? Зошто мора да се негира бугарскиот карактер на нашата историја и нација ? Тоа е дел од нашиот развој, пат кој сме го поминале за да дојдеме до тоа што сме денес. Тој дел од нашата историја треба да биде причина за зближување и соработка и позитивна страна , а не како што го прикажуваат некои, причина за отфрлање и расправии.

Jingiby (разговор) 11:17, 12 октомври 2011 (CEST)

Весна Јаневска: Благодарам претседателе. Почитувани пратеници, 11 Октомври, сите сме го прифатиле во Република Македонија. И јас, со задоволство. Го славиме како Ден на востанието на македонскиот народ против фашистичката окупација. Како ден кога македонскиот народ се приклучи на Антифашистичката коалиција. Сте се прашале ли, почитувани пратеници, кој на кого пукаше? Ќе ве потсетам. Претпоставувам дека повеќето знаат. Но, ќе ве потсетам дека еден прилепски комунист пукаше на еден Македонец од Смилево, кој, облечен во жандармериска униформа стоеше на стражарско место пред Учестокот во Прилеп. Почитувани пратеници, ако ова му го кажете на били кој современ европски политиколог или социолог, ќе ви каже дека тоа беше братоубиствена војна.

Љубиша Георгиевски: Заради технички причини, барам од вас дозвола одовде да ја кажам репликата, зошто треба да контролирам и други нешта. Репликата не ја задов на излагањето на Весна Јаневска да полимизирам со нејзините ставови, а нејзините ставови се такви какви што се, туку да дополнам едне еклатантен пример кој е за мене суштествен во оваа цела неколку дневна дискусија со која таа започна, а тоа е примерот на првата пушка и примерот на тоа кој кого уби. Сакам да ви кажам јас знам од прва рака не само кој кого уби, туку и како уби. Душко Наумовски кој што го испали првиот куршум од револвер не од пушка, во нашата револуција од 1941 година, беше директор на театарот. На една проба тој интервенираше во една дискусија околу тоа што значи идеолошка свест. Тогаш ми рече вака, синко, ова го велам заради него, бог да го прости, сакам неговиот спомен да го доведам овде во ова собраниска сала, затоа што беше феноменален човек, не само рака на партијата која уби еден стражар. Вели, синко, јас ќе ми ти кажам што значи идеолошка свест. Прво, добив налог од партијата да го ликвидирам стражарот на учасникот во Прилеп. Второ, не спиев цела ноќ, затоа што стражарот, џандарот беше пријател на татко ми. Лични пријатели биле и овие го мобилизирале. Кога се приближив до џандарот, цел се тресев како мало дете и многу се плашев дека ќе промашам и настојував да се приближам многу поблизу. Участокот во Прилеп беше на една прометна улица. И, сега, што се случува? Татко му на Душан Наумовски, на нашиот херој, го молел џандарот својот пријател и да рече, кажи му на тоа моено, да не речам што рекол, да се прибира навреме во овие тешки времиња, а не да се коцка по куќите. Ти ако му згрмиш како униформиран човек, белки ќе те послуша. Душан тоа после го дознава, тој не знае за ова и се враќа. Стражарот му вика, Душко, чекај да ти кажам нешто, застани, да ти кажам татко ти што ти порача. Е, тогаш, Душко искористил, се приближил уште неколку чекори за да чуе и го застрелал. Е, тоа е вели, синко, идеолошка свест.' Jingiby (разговор) 16:17, 12 октомври 2011 (CEST)

...Помнам, како во тоа време на вообичаените саботни повечеринки, т.е. седенки на моите родители со роднините, се муабетеше за воените подготовки на Германија и Италија. Се очекуваше богот Марс да затропа на Југословенската порта, та конечно да се случи долгоочекуваниот крај на српската окупација, следователно национално ослободување со пристигање на б’лгарската војска. Од денешен аспект ваквото очекување представува ерес (демек се живеело во голема заблуда, бидејќи б’лгарската војска дошла како фашистичко – царистичко окупаторска. Многу наивни си бевме: со радост и скриени желби ги слушавме радио преносите од припојувањето на Јужна Добруџа кон Б’лгарија, непрекинатото “Ура” од ослободеното население, парадните маршеви и особено популарната песна “О добруџански крај, ти за мен си един рај" ...Училишниот двор во нашата улица бргу се исполни со воени заробеници кои масовно се предаваа на Германците. Помнам кога еден од нив, штом го забележа истакнатото на една куќа б’лгарско знаме силно воскликна “Се вее нашето!”, а германскиот стражар му подвикна “Аншлус!” (нешто во таа смисла). На сите куќи карши училишниот двор се вееја б’лгарски и германски знамиња... Подоцна, по три години, воената среќа им се насмевна на Сојузничките сили, а ние ние Македонците, седнавме на победничкиот крај од воената клацкалка. По советска команда, б’лгарската отечественофронтовска армија ги плати борџовите на слабите си политичари, та се судри со Германците кои беа во отстапување... Jingiby (разговор) 16:27, 12 октомври 2011 (CEST)

македонија во втората светска војна

македонија во втората светска војна била заробена--михаела77.28.191.23 (разговор) 21:36, 4 ноември 2012 (CET)--77.28.191.23 (разговор) 21:36, 4 ноември 2012 (CET)