Мехетија
Островот Мехетиа (Meheti'a или Me'eti'a) — вулкански остров кој се наоѓа во Тихиот Океан и припаѓа на групата Приветрени острови, кои се дел од архипелагот на Друштвените Острови, Француска Полинезија[1]. Порано постојано населен, бидејќи се наоѓа во центарот на трговските размени помеѓу Тахити и Туамоту[2], островот сега е ненаселен и пристапот до него е ограничен.
| Мехетиа Meheti'a Сан Кристобал, Будоар | |
|---|---|
| Остров | |
 Поглед на островот Ознабург (денес Мехетиа, Француска Полинезија). | |
 Мапа на островот | |
| Земја | Франција |
| Прекуморски региони на Франција | Француска Полинезија |
| Архипелаг | Приветрени Острови |
| Општини | Список
|
| Површина | |
| • Вкупна | 2,3 км2 (9 ми2) |
| Надм. вис. | 435 м |
| Население | |
| • Вкупно | 0 |
| • Густина | 0,0/км2 (0,0/ми2) |
Островот има површина од 2,3 квадратни километри, а највисоката точка е 435 метри. Добро дефинираниот вулкански кратер содржи многу активна топла точка. Во 1981 година островот бил центар на сеизмичка активност[3].
Топонимија
уредиПрвото познато име на островот, Тухуа, произлегло од топонимската споредбена студија[4]. Полинезијците имале навика да даваат исти имиња на две оддалечени локации, како островите Рапа и Рапа Нуи (Велигденски Остров). Така неколку топоними Мехетиа се наоѓаат на сличен остров наречен Тухуа во Нов Зеланд. Значењето на зборот тухуа доаѓа од тофуа (вулкан). Првото име на островот познато по легендите е Мекету натуамотски јазик (Меету на тахитиски), по името на некоја поглаварка која предводела голема група која го колонизирала островот по големите миграции на Нов Зеланд. При пристапување на власт во Тахити на Ту, името на островот станало Меетиа на тахитиски (Мекетиа на таумотски). На 2 април 1768, членовите на екипажот на бродовите на Луј-Антоан де Бугенвил го виделе островот Мехетиа и го нарекле Будоар[4], без да се закотват таму. Во 18 век, Шпанците го претставиле на географска карта давајќи му го името Сан Кристобал.
Географија
уредиМехетиа, кој се наоѓа во Тихиот Океан е дел од Француска Полинезија, во Друштвените Острови, поточно во Приветрените Острови. Како најисточен дел од овој втор архипелаг, се наоѓа на 111 км источно од Тахити[1]. Островот е дел од комуната на Тајарапу-Исток, но денес е ненаселен.
Островот е мал, километар и пол во пречник со површина од 2,3 км2 и се издига до 435 метри надморска височина на планината Фарера[1]. Нејзините стрмни падини, покриени со тропска вегетација и кои се спуштаат во океанот понекогаш формирајќи карпи се воздушно продолжение на подводна планина со 4.000 метри височина[1]. Еден кратер од 150 метри во пречник и 80 метри длабочина е присутен под врвот на островот, на неговото северозападно крило[1]. Островот нема корален гребен, ниту лагуна, а воедно нема ни природно пристаниште, што го отежнува пристапот до него[1].
Мехетиа е вулкан набљудуван со сеизмометар, и се напојува од врелата точка која претходно ги формирала другите острови кои се дел на Приветрените Острови и истиот е најмлад остров во групацијата[1].
Мехетиа е дел од општината Тајарапу-Исток и заедничката поврзана општина Таутира.
Историја
уредиОстровот бил виден во јуни 1767[5] од страна на Самуел Волис[6], кој го нарекол Ознабург во чест на неговиот втор син на Џорџ III, Фредерик Аугустус, кој ја имал титулата епископ на Оснабрик[5].
Луј Антоан де Бугенвил пристигнал на Мехетиа на 2 април 1768[5]. На 6 ноември,1772, истражувачот Доминго де Бонечеа кој бил на бродот Aguila[7] го здогледал островот и го нарекол Сан Кристобал[8]. Островот во тоа време бил населен и овој ден ја одбележал првата средба на Шпанците со домородното население[9].
Единствената позната но непотврдена ерупција на Мехетиа била од 5 март до декември 1981 година, на 1.700 метри под нивото на морето, на југоисточната страна на планината[10]. Сепак, полинезиските легенди споменуваат "голем оган" и проток на лава од кратер без вегетација што укажува на тоа дека последната воздушна ерупција се случила пред помалку од 2.000 години[1].
Луѓе и настани
уредиВо 1962 година, авантуристот Жак Талриш, победникот на натпреварот што се одржал во Париз, три недели престојувал на овој остров со минимум опрема за преживување. По трите поминати недели на Мехетиа, одлучил да се врати во цивилизација. Ова искуство го напишал во книгата, "Моето куче, мојот остров и јас" (Hachette, Bibliothèque verte, 1962).
Во јануари 2009 година, тим од научници (ботаничар, орнитолог, ентомолог) отишле на овој напуштен остров заради истражување[11].
Наводи
уреди- ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 1,5 1,6 1,7 (англиски) Global Volcanism Program - Mehetia Архивирано на 23 јануари 2020 г.
- ↑ Tradition et modernité aux îles de la Société. Tome 2, Les racines par Claude Robineau, éditions IRD Orstom, 1998, ISBN 2709906872,
.
- ↑ „Mehetia Volcano, French Polynesia - John Seach“. www.volcanolive.com. Посетено на 2018-12-19.
- ↑ 4,0 4,1 Poirine, Bernard (1994). „Développement économique et traditions socio-culturelles dans le Pacifique insulaire“. Journal de la Société des océanistes. 98 (1): 9–20. doi:10.3406/jso.1994.1921. ISSN 0300-953X.
- ↑ 5,0 5,1 5,2 (англиски) Mehetia, Osnaburg Island, South Seas Companion Place
- ↑
Poirine, Bernard (1994). „Développement économique et traditions socio-culturelles dans le Pacifique insulaire“. Journal de la Société des océanistes. 98 (1): 9–20. doi:10.3406/jso.1994.1921. ISSN 0300-953X.
- ↑ Anne, Salmond (2010). Aphrodite's island : the European discovery of Tahiti (First University of California Press. изд.). Berkeley. ISBN 9780520261143. OCLC 317461764.
- ↑ (англиски) Spanish Voyages of the Eighteenth Century
- ↑ [„Les expéditions espagnoles à Tahiti au [[:Предлошка:S-]]“. Архивирано од изворникот на 2009-03-24. Посетено на 2018-12-19. URL–wikilink conflict (help) Les expéditions espagnoles à Tahiti au Предлошка:S-]
- ↑ (англиски) Global Volcanism Program - Histoire éruptive Архивирано на 19 септември 2018 г.
- ↑ de La Coste-Messelière, Pierre (1947). „Annonce de la découverte de la base du « Palmier de l'Eurymédon »“. Comptes-rendus des séances de l année - Académie des inscriptions et belles-lettres. 91 (2): 374–375. doi:10.3406/crai.1947.78133. ISSN 0065-0536.
Поврзано
уредиНадворешни врски
уреди- Мехетиа во базата на Глобалната вулканска програма Архивирано на 23 јануари 2020 г.
- Мехетиа