Мамбо
Зборот мамбо доаѓа од дијалектот ñañigo на кој се зборува во Куба. Тој збор веројатно нема вистинско значење, туку се појавува во фраза (шпански: „abrecuto y guiri mambo“) што значи „отворете ги очите и слушајте“. На јазикот банту, кој потекнува од Западна Африка, мамбо значи „разговор со боговите“, а на Хаити зборот мамбо значи свештеник вуду, кој ја извршувал функцијата советник, исцелител, егзорцист, пророк, духовен советник и организатор на општествени настани.
Спојот на свинг и кубанската музика, односно кубанската музика и американскиот џез, го создала тој фасцинантен мамбо ритам, а подоцна се развил сензуален танц. Мамбо беше претставник на Перес Прадо во 1943 година во ноќниот клуб „Ла Тропикана“ во Хавана, сепак, почетоците на мамбото често им се припишуваат на Кубанците Арсенио Родригес и Орестес Лопес. Оттогаш, други лидери на оркестарот како Тито Родригес, Пупио Кампо, Тито Пуенте, Мачито и Ксавиер Кугат развија свои стилови и го шират т.н. мамбо лудило.
За мамбо
уредиМамбо првично се свири слично на румба, и може да се опише како риф или како румба со прекин. Кубанските музичари ќе паузираат на кој било ритам без вежбање. Мамбо е познат како ритам кој може да биде бавен или брз. Обично саксофонот ја поставува ритмичката шема, а лимената секција ја носи мелодијата.
За прв пат во САД, мамбо се појавило во њујоршкото собирно место на танчерите од Харлем „Парк Плаза Балрум“. Во 1947 година мамбо почнало да се изведува во „Паладиум“, „Кина Дол“, „Хавана Мадрид“ и „Бирдланд“.
Некои од најпопуларните мамбо-песни се (англиски: „Mambo Italiano“), (англиски: „Papa Loves Mambo“), (англиски: „Mambo #5″), (англиски: „I Saw Mommy Do The Mambo“) и (англиски: „They Were Doin` The Mambo“).
Повеќето луѓе мислат дека мамбото е многу брз танц, напротив, во неговата основа е бавен и прецизен танц во кој танчерите не се движат многу. Сè се заснова на работата на нозете и колковите. Се префрла на вториот бит. Мамбо е уличен танц во кој жена и маж мерат контрола и сила, т.е. тие се предизвикани. Жената е многу силна и мора да биде доминантна како и мажот. Мажот се обидува да ја задржи контролата и да ја импресионира жената со физичка способност и брзина. Поради помалку дивите акробации, оригиналниот танц мораше да биде пригушен, односно да се прилагоди на масовната публика која го запозна мамбото во студијата за танцување, хотели и ноќни клубови во Њујорк и Мајами.
Мамбо лудилото не траело долго и денес го танцуваат најмногу понапредните танчери. Наставниците по танц се согласиле дека мамбото е еден од најтешките танци. Мамбо придонесе многу за развојот на танцот Ча-ча-ча.
Мамбо е популарен, главно благодарение на филмовите што го вклучиле танцот, но и на наставниците по танц како Еди Торес. Торес ја изградил својата кариера како танчер, инструктор и кореограф. Тој станал познат под прекарот (англиски: „Mambo King of Latin Dance“). Торес бил решен да ги запознае танчерите со она што тој веруваше дека е автентичниот стил на мамбо што денес се танцува во ноќните клубови. Во деведесеттите години на 20 век, тој стил станал познат како салса. „Ова е одлично време за латиноамерикански танци“, рекол Торес. „Мамбо сега е ин, како што бил во педесетите години од 20 век. Тоа е танц во кој има големо влијание од други танци, од африкански и кубански танци преко џез, хип-хоп, па дури и балет. Никогаш нема да останете без чекори“.
Денес е еден од т.н стилови на салса. Кај нас бил популарен во танцовите училишта во деведесеттите како резултат на филмовите „Валкан танц“, „Кралевите на мамбо“.