Дере Мислим
Дере Мислим — село во Светиврачко, Пиринска Македонија, денес во општината Свети Врач на Благоевградската област, југозападна Бугарија. Во 1935 година, официјалното име на селото е Лозеница[1].
| Дере Мислим Лозеница | |
|---|---|
 Поглед кон селото | |
  Дере Мислим | |
|
Местоположба во областа   Дере Мислим | |
| Координати: 41°30′N 23°22′E / 41.500° СГШ; 23.367° ИГД | |
| Земја | Бугарија |
| Област | Благоевградска област |
| Општина | Свети Врач |
| Површина | |
| • Вкупна | 8.168 км2 (3,154 ми2) |
| Надм. вис. | 391 м |
| Население (2015) | |
| • Вкупно | 63 |
| • Густина | 0,0.077/км2 (0,020/ми2) |
| Часовен појас | EET (UTC+2) |
| • Лете (ЛСВ) | EEST (UTC+3) |
| Пошт. бр. | 2821 |
| Повик. бр. | 074323 |
Географија и местоположба уреди
Селото Дере Мислим се наоѓа на 20 километри јужно од Свети Врач. Селото се наоѓа на надморска висина од 391 метри. Атарот на селото зафаќа површина од 8168 км2.
Историја уреди
Османлиско Царство уреди
Црквата „Свети Илија“ била изградена во XVII век.[2]
Во текот на 19 век, селото било чисто македонско и припаѓало на Мелничката каза. Во „Етнографија на Адријанопол, Монастир и Салоника“ се вели дека во 1873 г. Дере чифлик (Déré-tchiflik) е село со 62 семејства и 210 Македонци[3][4].
Во 1891 година Георги Стрезов за селото напишал:
Чифлици, село на десниот брег од Мелничка Река, на растојание 1 час од Мелник кон југозапад. Во ова село, освен со земјоделство, се занимаваат и со лозарство, и произведуваат вино со добар квалитет. Куќи 50, само Бугари. Се наоѓа на еден рид над реката.[3][5]
Според статистиката на Васил К’нчов („Македонија. Етнографија и статистика“) во 1900 година селото имало 210 жители, сите Македонци[3][6]. Училиштето во селото било отворено од страна на Костадин Точев по наредба на Јане Сандански во куќата на чорбашијата Атанас Белјата, а грчкиот учител бил протеран. Точев на двапати бил затворан и на распит повикуван од страна на мелничкиот кајмакам Ибрахим-бег[7]
Бугарија уреди
По крајот на Балканските војни, селото било вклучено во составот на Бугарија.
Население[3][8] уреди
| Година | 1934 | 1946 | 1956 | 1965 | 1975 | 1985 | 1992 | 2001 | 2011 | 2015 |
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Жители | 312 | 403 | 378 | 359 | 265 | 177 | 151 | 122 | 83 | 63 |
 |
Личности уреди
- Родени
- Вангел Андонов (1880 – 1922), македонски деец на ВМОРО[10]
- Починати
- Атанас Павлов (поп Ташо) (1822 – 1907), црковен деец
Галерия уреди
Наводи уреди
- ↑ Мичев, Николай, Петър Коледаров. „Речник на селищата и селищните имена в България 1878-1987“, София, 1989.
- ↑ Енциклопедия Пирински край, том I. Благоевград: Редакция „Енциклопедия“. 1995. стр. 517. ISBN 954-90006-1-3.
- ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 Како што е општопознато, Македонците во бугарските извори се присвојуваат и водат како Бугари, и покрај признанието дека самите се изјаснувале како Македонци.
- ↑ Македония и Одринско. Статистика на населението от 1873 г., Македонски научен институт, София, 1995, стр. 140-141.
- ↑ Стрезов, Георги. Два санджака от Източна Македония. Периодично списание на Българското книжовно дружество в Средец, кн. XXXVII и XXXVIII, 1891, стр. 25.
- ↑ Кънчов, Васил. Македония. Етнография и статистика, София, 1900, стр. 190.
- ↑ Точев, Богомил (2003). Кратка история на моето родно село Лешница. София: „Илинда - Евтимов“. стр. 51.
- ↑ 8,0 8,1 (бугарски) https://web.archive.org/web/20160304125710/http://www.nsi.bg/nrnm/show9.php?sid=2212&ezik=bul. Архивирано од за населението на с. Лозеница, общ. Сандански, обл. Благоевград изворникот Проверете ја вредноста
|url=(help) на 2016-03-04. Посетено на 2018-02-04. Отсутно или празно|title=(help) - ↑ „Национален статистически институт. Население по области, общини, населени места и възраст към 01.02.2011 г.“ (бугарски). Архивирано од изворникот на 2013-08-14. Посетено на 2012-03-18.
- ↑ Михайлов, Иван. Спомени II. Освободителна борба 1919 – 1924, Льовен, 1965, стр. 709.