Дунавски провинции

Дунавските провинции на Римската Империја биле провинции во долниот тек на Дунав, во географска област која ги опфаќала средниот и долниот дунавски слив, Источните Алпи, Динаридите и Стара Планини. Тука влегуваат Норик, Дакија (Трајана и Аврелијана), северниот дел на Далмација, Мизија (Долна и Горна), Мала Скитија и Панонија (Горна и Долна). Дунав го дефинирал регионот на север, со Карпатите на север и исток. Овие провинции биле важни за императорската економија како рударските региони, и нивното општо значење во Империјата од 3 век е посочено од императорите кои дошле од регионот.

Панел од Трајановиот столб што го прикажува бродот по Дунав: пристаништата на Јадранското Море обезбедувале пристап до дунавските провинции.

Римското присуство во регионот може да се опише како со четири фази од Август до Адријан: воено освојување под Август, и последователни воени дејства; воспоставување на воени бази покрај патишта и речни премини под Клавдиј; воспоставување кампови покрај реката за стационирање на легии и помошни војски спроведени од Флависката династија и Трајан; и понатамошно проширување во Дакија северно од Дунав. Пристапот на Адријан бил да се брани и одржува, политика која останала повеќе или помалку во сила до доцниот 4 век, кога се распаднала римската контрола. Моделот на римското населување по времето на Адријан станал стандарден: тврдина (кастра), воено гратче (канабае) поврзан со него, и гратче (муникипиум) развивајќи се на три или пет км подалеку.

Дунавското население се проценува на најмалку 2 милиони за време на владеењето на Август, и 3 милиони во II век, но овие бројки не се засноваат на тврди податоци, а подоцнежните археолошки истражувања покажуваат поголем степен на развој отколку што бил препознаен. Во времето на Антонините имало можеби од 3 до 6 милиони жители.