Гулаб џамун
Гулаб џамун е сладок десерт, со потекло од индискиот потконтинент, популарен во Индија, Пакистан, Непал, Малдиви и Бангладеш, како и во Мјанмар. Исто така често се наоѓа кај нациите со значителна популација на луѓе со јужноазиско наследство, како што се Маврициус, Фиџи, Заливските држави, Малајскиот Полуостров, Обединетото Кралство, САД, Канада, Јужна Африка и карипските земји Јамајка, Тринидад и Тобаго, Гвајана и Суринам.
 Гулаб џамун со листови од роза | |
| Вид | Крофна |
|---|---|
| Место на потекло | Индија |
Се прави главно од млечни цврсти материи, традиционално од хоја, што е млеко намалено до конзистентност на меко тесто. Современите рецепти бараат суво или млеко во прав наместо хоја. Често се украсува со сушени јаткасти плодови, како што се бадеми и индиски ореви, за да се подобри вкусот.
Подготовка
уредиНа индискиот потконтинент, млекото се загрева на тивок оган додека содржината на водата да испари и да останат само млечните материи, познати како хоја. Цврстите материи се замесуваат со брашно, а малите топчиња од ова тесто се пржат на ниска температура во масло или прочистен путер,[1] потоа се натопуваат во лесен шеќерен сируп со вкус на зелен кардамон и розова вода, кевра или шафран.[2] Топол гулаб џамун често се служи со сладолед од ванила.
Потекло
уредиСпоред кулинарниот историчар Мајкл Крондл, Манасоласа од 12 век спомнува рецепт за пржени топчиња направени од чена сирење и оризово брашно, и натопени во сируп со мирис на кардамон, но овој рецепт не користел сируп од розова вода (гулаб).[3][4] Арапскиот десерт лукмат ал-кади од 13 век е сличен по изглед на гулаб џамун, иако е направен од сосема различно тесто, но бил натопен во сируп со мирис на розова вода, единствената персиска врска можеби е вообичаената употреба на сируп од розова вода.[5] Гулаб џамун се појавил во средновековна Индија. Зборот „гулаб“ е изведен од персиските зборови gul (цвет) и āb (вода), што се однесува на сирупот со мирис на вода од роза, а „џамун“ е хинди збор за Syzygium jambolanum, индиско овошје, попознато како црна слива. Џамунот е дефиниран и како пржен деликатес во шеќерен сируп.[6]
Специјални прилики
уредиГулаб џамун често се јаде на фестивали, родендени или големи прослави како што се бракови, муслимански прослави на Еид ул-Фитр и Курбан бајрам и на хинду фестивалите Дивали и Ганеш чатурти. Постојат различни видови на гулаб џамун.
Поврзано
уредиНаводи
уреди- ↑ Marty Snortum, Lachu Moorjani (2005). Ajanta: regional feasts of India. Gibbs Smith. стр. 17. ISBN 1-58685-777-0.
- ↑ shraddha.bht. „Gulab Jamun“. Konkani Recipes. Посетено на 25 May 2010.
- ↑ Michael Krondl (2011). Sweet Invention: A History of Dessert. Chicago Review Press. стр. 7-8. ISBN 978-1-55652-954-2.
In another recipe he gives directions for a syrup-soaked fritter many modern Indians would recognize. To make it, the cook is told to curdle warm milk by adding buttermilk, then strain it to remove the liquid. (Nowadays this fresh cheese would be called chhana.) The resulting curds are then mixed with a little rice flour, formed into balls, and fried in ghee. Finally, they are soaked in syrup.
- ↑ Michael Krondl (1 June 2014). The Donut: History, Recipes, and Lore from Boston to Berlin. Chicago Review Press. стр. 7–8. ISBN 978-1-61374-673-8.
To make it, you form balls out of a dough of fresh cheese curds mixed with rice flour, fry these in ghee, and then soak them in cardamom-scented syrup. I imagine the king feeding the morsels—tender, buttery, and dripping with the perfumed syrup—to his favorite as she lies resplendent on a silk-lined bed. Most of these fritters still exist and in more than one variation.
- ↑ Michael Krondl (2011). Sweet Invention: A History of Dessert. Chicago Review Press. стр. 38. ISBN 978-1-55652-954-2.
A fitters of very similar appearance is made in the Middle East under the name Luqmat Al Qadi. It is conceivable that they both developed from an earlier Persian antecedent. Gulab comes from the Persian word for rosewater, while Jamun refers to a local fruit of roughly this size. The two batters are made entirely differently, though, so the only Persian connection may be the common use of rosewater syrup.
- ↑ Achaya K. T. (1994). Indian Food Tradition A Historical Companion. Oxford University Press. ISBN 9780195628456. Посетено на 2019-01-29.