Граѓански национализам
Граѓанскиот национализам, инаку познат како демократски национализам, е форма на национализам што се придржува до традиционалните либерални вредности на слобода, толеранција, еднаквост и индивидуални права, и не се заснова врз етноцентризам.[1] Граѓанските националисти често ја бранат вредноста на националниот идентитет велејќи дека на поединците им е потребен како делумен заеднички аспект на нивниот идентитет за да водат значајни, автономни животи[2] и дека на демократските политики им треба национален идентитет за да функционираат правилно. Либералниот национализам се користи во иста смисла како „граѓански национализам“, но постои и либерален етнички национализам,[3][4] а „државен национализам“ е гранка на граѓанскиот национализам, но може да биде и нелиберален.
Граѓанската нација е политички идентитет изграден околу заедничкото државјанство во државата. Така, „граѓанската нација“ не се дефинира себеси со културата, туку со политичките институции и либералните принципи, кои нејзините граѓани се обврзуваат дека ќе ги држат. Членството во граѓанската нација е отворено за секој човек по државјанство, без разлика на култура или етничка припадност; оние кои ги споделуваат овие вредности се сметаат за членови на нацијата.[5]
Теоретски, граѓанска нација или држава нема за цел да промовира една култура над друга.[5] Германскиот филозоф Јирген Хабермас тврди дека имигрантите во либерално-демократската држава не треба да се асимилираат во културата домаќин, туку само да ги прифатат принципите на уставот на земјата (уставен патриотизам).[5]
Граѓанскиот национализам често се споредува со етничкиот национализам. Според американскиот професор Доналд Иперсиел, граѓанскиот национализам историски бил одлучувачки фактор во развојот на современите уставни и демократски форми на владеење, додека етничкиот национализам повеќе се поврзува со авторитарно владеење, па дури и со диктатура.[6] Навистина, оживувањето на граѓанскиот национализам во 20 век одигра клучна улога во идеолошката војна против расизмот.[7] Меѓутоа, како што наведува Умут Озкиримли, „граѓанските“ нации можат да бидат нетолерантни и сурови како и таканаречените „етнички“ нации, наведувајќи ги француските јакобински техники на прогон што ги користеле фашистите од 20 век.[8] Некои тврдат дека граѓанскиот национализам неизбежно го вклучува основниот етнички концепт на национална припадност, бидејќи апстрактните вредности не можат да се поврзат со одредено место.[9]
Историја
уредиГраѓанскиот национализам го има во традициите на рационализмот и либерализмот, но како форма на национализам тој е во контраст со етничкиот национализам. Ернест Ренан често се смета дека е ран граѓански националист. Филозофот Ханс Кон бил еден од првите што го диференцирал граѓанскиот национализам од етничкиот национализам во неговата публикација од 1944 година „Идејата за национализмот: студија за нејзиното потекло и позадина“.[10] Членството во граѓанската нација се смета за доброволно, како во класичната дефиниција за нацијата на Ренан во „Што е нација?“ како „дневен референдум“ што се карактеризира со „волја за заеднички живот“.[11] Некои автори ја критикуваат таа дефиниција што ја користи Ренан, заснована врз „дневен референдум“, поради двосмисленоста на концептот и неговата идеализација. Тие тврдат дека аргументите што Ренан ги употребил не се во согласност со неговото размислување. Граѓанско-националните идеали влијаеле врз развојот на посредната демократија во земји како што се Соединетите Американски Држави и Франција (види Декларација за независност на САД од 1776 година и Декларација за правата на човекот и граѓанинот од 1789 година).[12]
Поврзано
уредиНаводи
уреди- ↑ Auer, Stefan (2004). Liberal Nationalism in Central Europe. Routledge. стр. 5. ISBN 1134378602. Посетено на 13 May 2017.
- ↑ Kymlicka, Will. 1995. Multicultural Citizenship. Oxford University Press. ISBN 0-19-827949-3. For criticism, see: Patten, Alan. 1999. "The Autonomy Argument for Liberal Nationalism." Nations and Nationalism. 5(1): 1-17.
- ↑ Glenn Drover; Graham Johnson; Julia Lai Po-Wah Tao (2001). Regionalism and Subregionalism in East Asia: The Dynamics of China. Nova Science. стр. 101. ISBN 978-1-56072-872-6.
- ↑ Mark Hewitson; Timothy Baycroft (2001). What Is a Nation?; Europe 1789-1914. OUP Oxford. стр. 180.
- ↑ 5,0 5,1 5,2 ANNA STILZ. „Civic Nationalism and Language Policy“. Philosophy & Public Affairs. 37 (3): 257.
- ↑ Ipperciel, Donald (2007). „Constitutional democracy and civic nationalism“. Nations and Nationalism. Wiley-Blackwell on behalf of the Association for the Study of Ethnicity and Nationalism. 13 (3): 395–416. doi:10.1111/j.1469-8129.2007.00293.x. ISSN 1469-8129.
- ↑ Nancy Foner; Patric Simon (2015). Fear, Anxiety, and National Identity Immigration and Belonging in North America and Western Europe. Russell Sage Foundation. стр. 38. ISBN 9781610448536.
- ↑ Özkırımlı, Umut (2005). Contemporary Debates on Nationalism: A Critical Introduction (1st. изд.). London: Red Globe Press. стр. 27–28. ISBN 9780333947739.
- ↑ Etherington, John (2007). „Nationalism, Exclusion and Violence: A Territorial Approach“. Studies in Ethnicity and Nationalism. 7 (3): 24–44. doi:10.1111/j.1754-9469.2007.tb00160.x. Посетено на 20 February 2024. p.31
- ↑ Tamir, Yael (Yuli) (2019-05-11). „Not So Civic: Is There a Difference Between Ethnic and Civic Nationalism?“. Annual Review of Political Science (англиски). 22 (1): 419–434. doi:10.1146/annurev-polisci-022018-024059. ISSN 1094-2939.
- ↑ Renan, Ernest (March 11, 1882). „What Is A Nation“ (PDF). UCParis. Посетено на November 29, 2022.
- ↑ Michael Keating (1996). Nations Against the State The New Politics of Nationalism in Quebec, Catalonia and Scotland. Palgrave Macmillan. стр. 6. ISBN 9780230374348.
Извори
уреди- Tournier-Sol, Karine (2015). „Reworking the Eurosceptic and Conservative Traditions into a Populist Narrative: UKIP's Winning Formula?“. Journal of Common Market Studies. 53: 140–56. doi:10.1111/jcms.12208.