Гонкурова награда
Гонкурова награда (француски: Le prix Goncourt) — најголема француска книжевна награда. Ја доделува Академијата Гонкур од 1903 година, на авторот на најдоброто француско прозно дело објавено таа година. Меѓу наградените се познати писатели како Марсел Пруст, Маргерит Дирас, Симон де Бовоар, Патрик Модијано и други.
| Гонкурова награда Prix Goncourt | |
|---|---|
 | |
| Опис | Едмон Гонкур |
| Доделена за | „најдобро и најтворечко прозно дело на годината“ |
| Држава | Франција |
| Доделува | Академија Гонкур |
| Награда/и | 10 € |
| Прво доделување | 1903 |
| Мрежно место | academie-goncourt.fr |
Историја
уредиГонкуровата награда ја доделува Академијата Гонкур именувана по нејзиниот основач, познатиот писател, критичар и издавач Едмон де Гонкур. Тој целиот свој имот го наменил за основањето на оваа организација во спомен на неговиот брат и соработник, Жил. Основната цел на Академијата е да ја промовира и поддржува француската книжевност преку книжевни дејности.[1]
Академијата ја сочинуваат 10 члена на познати француски писатели и уметници. Членови на Академијата во различни раздобја биле Луј Арагон, Ремон Кено, Мишел Турние, Колет и други.[2] Жирито се состанува секој ноември во ресторанот Друан и одлучува за победникот. Секој член има само еден глас и може да го даде само за една книга. Во случај на еднаков број гласови, предност има делото за кое гласал претседателот.
Освен главната Гонкурова награда за најдобро и најтворечко прозно дело во француската книжевност таа година, Академијата Гонкур доделува награди и во четири други категории: за прв роман, за расказ, за поезија и за животопис.[1]
Паричниот дел од наградата е симболичен и изнесува околу 10 евра. Наградата на делото што ја добива наградата му обезбедува на писателот книжевен углед, како и подобра продажба на делото, што го прави неговиот сопственик побогат во однос на заработката од продадените примероци.
Секој писател може да ја добие наградата само еднаш. Академијата Гонкур само еднаш го прекршила ова правило. Единствениот двоен добитник на Гонкуровата награда е Ромен Гари, кој бил добитник во 1956 година, но и во 1975 година кога ја добил наградата под псевдонимот Емил Ажар.[3]
Добитници на Гонкуровата награда
уреди| Година | Автор | Наслов на француски | Наслов на македонски |
|---|---|---|---|
| 1903 | Джон Антоан Но | Force ennemie | |
| 1904 | Леон Фрапје | La Maternelle | |
| 1905 | Клод Фарер | Les Civilisés | Цивилизирани луѓе |
| 1906 | Жером и Жан Таро | Dingley, l'illustre écrivain | |
| 1907 | Емил Мозели | Le Rouet d'ivoire | |
| 1908 | Франсис де Миомандр | Écrit sur de l'eau... | |
| 1909 | Мариус Ари Леблон | En France | |
| 1910 | Луј Перго | De Goupil à Margot | |
| 1911 | Алфонс де Шатобријан | Monsieur des Lourdines | |
| 1912 | Андре Савињон | Les Filles de la pluie | |
| 1913 | Марк Елдер | Le peuple de la mer | |
| 1914 | Адријан Бертран | L'Appel du Sol | |
| 1915 | Рене Бенжамен | Gaspard | |
| 1916 | Анри Барбис | Le Feu | Оган |
| 1917 | Анри Малерб | La Flamme au poing | |
| 1918 | Жорж Дијамел | Civilisation | |
| 1919 | Марсел Пруст | A l'ombre des jeunes filles en fleurs | |
| 1920 | Ернест Перошон | Nêne | |
| 1921 | Рене Маран | Batouala | |
| 1922 | Анри Беро | Le vitriol de la lune | |
| 1923 | Лисјан Фабр | Rabevel ou Le mal des ardents | |
| 1924 | Тјери Сандр | Le Chèvrefeuille, le Purgatoire, le Chapitre XIII | |
| 1925 | Морис Женевоа | Raboliot | |
| 1926 | Анри Деберли | Le supplice de Phèdre | |
| 1927 | Морис Бедел | Jérôme 60° latitude nord | Шеесетти степен северна ширина |
| 1928 | Морис Константин-Вејер | Un Homme se penche sur son passé | Еден човек се наведнува на своето минато |
| 1929 | Марсел Арлан | L'Ordre | Ред |
| 1930 | Анри Фоконје | Malaisie | |
| 1931 | Жан Фајар | Mal d'amour | |
| 1932 | Ги Мазлин | Les Loups | Волци |
| 1933 | Андре Малро | La Condition humaine | Човечка судбина |
| 1934 | Роже Версел | Capitaine Conan | Капетан Конан |
| 1935 | Жозеф Пер | Sang et Lumières | |
| 1936 | Максанс ван дер Мерш | L'Empreinte de Dieu | |
| 1937 | Шарл Плиње | Faux passeports | |
| 1938 | Анри Троаја | L'Araigne | |
| 1939 | Филип Ериа | Les enfants gâtés | Разгалени деца |
| 1940 | Франсис Амбријер | Les grandes vacances | |
| 1941 | Анри Пура | Vent de Mars | |
| 1942 | Марк Бернар | Pareil à des enfants | |
| 1943 | Мариус Гру | Passage de l'Homme | |
| 1944 | Елза Триоле | Le premier accroc coûte 200 Francs | |
| 1945 | Жан-Луј Бори | Mon village à l'heure allemande | |
| 1946 | Жан-Жак Готје | Histoire d'un Fait divers | |
| 1947 | Жан-Луи Киртис | Les Forêts de la Nuit | Шуми на мракот |
| 1948 | Морис Дрион | Les grandes familles | Големи семејства |
| 1949 | Роберт Мерл | Week-end à Zuydcoote | Викенд кај Зајдкот |
| 1950 | Пол Колен | Les jeux sauvages | |
| 1951 | Жилијен Грак | Le Rivage des Syrtes | Брегот на Сиртите |
| 1952 | Беатрис Бек | Léon Morin, prêtre | |
| 1953 | Пјер Гаскар | Les Bêtes | |
| 1954 | Симон де Бовоар | Les Mandarins | |
| 1955 | Роже Икор | Les eaux mêlées | Измешани води |
| 1956 | Ромен Гари | Les racines du ciel | Корените на небот |
| 1957 | Роже Вајан | La Loi | Закон |
| 1958 | Франсис Валдер | Saint-Germain ou la négociation | |
| 1959 | Андре Шварц-Барт | Le dernier des Justes | Последниот од Праведниците |
| 1960 | Винтила Хорија | Dieu est né en exil | Бог е роден во прогонство |
| 1961 | Жан Ко | La pitié de Dieu | Божја милост |
| 1962 | Ана Лангфус | Les bagages de sable | Товари песок |
| 1963 | Арман Лану | Quand la mer se retire | |
| 1964 | Жорж Коншон | L'Etat sauvage | |
| 1965 | Жак Борел | L'Adoration | |
| 1966 | Едмон Шарл-Ру | Oublier Palerme | |
| 1967 | Андре Пјер де Мандијарг | La Marge | |
| 1968 | Бернар Клавел | Les fruits de l'hiver | |
| 1969 | Фелисјен Марсо | Creezy | |
| 1970 | Мишел Турние | Le Roi des Aulnes | Кралот на вилениците |
| 1971 | Жак Лоран | Les Bêtises | |
| 1972 | Жан Каријер | L'Épervier de Maheux | |
| 1973 | Жак Шесе | L'Ogre | Џин човекојадец |
| 1974 | Паскал Лен | La Dentellière | Чипкарка |
| 1975 | Емил Ажар / Ромен Гари | La vie devant soi | Животот пред себе |
| 1976 | Патрик Гренвил | Les Flamboyants | |
| 1977 | Дидје Декоан | John l'enfer | Пеколниот Џон[5] |
| 1978 | Патрик Модијано | Rue des boutiques obscures | Улица на мрачните дуќани |
| 1979 | Антонен Маје | Pélagie la Charette | |
| 1980 | Ив Навар | Le Jardin d'acclimatation | |
| 1981 | Лисјен Бодар | Anne-Marie | |
| 1982 | Доминик Фернандес | Dans la main de l'Ange | |
| 1983 | Фредерик Тристан | Les égarés | |
| 1984 | Маргерит Дирас | L'Amant | Љубовник |
| 1985 | Јан Кефелек | Les Noces barbares | Варварска свадба |
| 1986 | Мишел Ост | Valet de nuit | |
| 1987 | Тахар Бен Желун | La Nuit sacrée | Света ноќ |
| 1988 | Ерик Орсена | L'Exposition coloniale | |
| 1989 | Жан Вотрен | Un grand pas vers le Bon Dieu | |
| 1990 | Жан Руо | Les Champs d'honneur | Полиња на честа |
| 1991 | Пјер Комбеско | Les Filles du Calvaire | |
| 1992 | Патрик Шамоазо | Texaco | |
| 1993 | Амин Малуф | Le Rocher de Tanios | Таниосовата карпа |
| 1994 | Дидје ван Ковлар | Un Aller simple | Пат во една насока |
| 1995 | Андреј Макин | Le Testament français | Француско завештание |
| 1996 | Паскал Роз | Le Chasseur Zéro | Ловецот Нула |
| 1997 | Патрик Рамбо | La Bataille | Битка |
| 1998 | Пол Констан | Confidence pour confidence | Доверба за доверба |
| 1999 | Жан Ешноз | Je m'en vais | Си одам |
| 2000 | Жан Жак Шул | Ingrid Caven | Ингрид Кавен |
| 2001 | Жан-Кристоф Рифен | Rouge Brésil | Црвен Бразил |
| 2002 | Паскал Кињар | Les Ombres errantes | Скитачки сенки[6] |
| 2003 | Жак-Пјер Амет | La maîtresse de Brecht | Брехтовата љубовница |
| 2004 | Лоран Годе | Le Soleil des Scorta | Сонцето на Скортови |
| 2005 | Франсоа Вејерганс | Trois jours chez ma mère | Три дена кај мајка ми |
| 2006 | Џонатан Лител | Les Bienveillantes | Љубезните |
| 2007 | Жил Лероа | Alabama song | Алабама сонг |
| 2008 | Атик Рахими | Syngué Sabour: La pierre de patience | Сеге сабур: Камен на трпение |
| 2009 | Мари НДијај | Trois femmes puissantes | Три моќни жени |
| 2010 | Мишел Уелбек | La Carte et le territoire | Карта и територија |
| 2011 | Алекси Жени[7] | L'Art français de la guerre | Француското умеење на војување |
| 2012 | Жером Ферари | Le Sermon sur la chute de Rome | Беседа за падот на Рим |
| 2013 | Пјер Леметр | Au revoir là-haut | Догледање, таму горе |
| 2014 | Лиди Салвер | Pas pleurer | Без плачење |
| 2015 | Матијас Енар | Boussole | Бусола |
| 2016 | Лејла Слимани | Chanson douce | Приспивалка |
| 2017 | Ерик Вијар[8] | L'Ordre du jour | Дневен ред |
| 2018 | Никола Матје | Leurs enfants après eux | Нивните деца по нив[9] |
| 2019 | Жан−Пол Дибоа | Tous les hommes n'habitent pas le monde de la même façon | Не живеат сите на ист начин на овој свет[10] |
| 2020 | Ерве Ле Телије | L'Anomalie | Аномалија |
| 2021 | Муамед Мбугар Сар | La Plus Secrète Mémoire des hommes | Најскришниот спомен на луѓето |
| 2022 | Брижит Жиро | Vivre vite | Живеј брзо |
| 2023 | Жан-Батист Андреа | Veiller sur elle | Бдеење над неа |
Наводи
уреди- ↑ 1,0 1,1 „5 najpoznatijih književnih nagrada“. beforeafter.rs. Посетено на 19 февруари 2019.
- ↑ „LES 10 COUVERTS“. academiegoncourt.com. Посетено на 19 февруари 2019.
- ↑ „Добитници Гонкурове награде“. bibliotekamedvedja.org.rs. Посетено на 19 февруари 2019.
- ↑ „Sélections et Lauréats par année“. academiegoncourt.com. Посетено на 19 февруари 2019.
- ↑ „Nadleštvo za bašte i ribnjake“. geopoetika.com. Архивирано од изворникот на 20 февруари 2019. Посетено на 12 февруари 2019.
- ↑ „Paskal Kinjar“. geopoetika.com. Архивирано од изворникот на 20 февруари 2019. Посетено на 6 февруари 2019.
- ↑ „Profesor biologije ovogodišnji dobitnik Gonkurove nagrade“. blic.rs. Посетено на 6 февруари 2019.
- ↑ „Erik Vijar dobitnik Gonkurove nagrade“. politika.co.rs. Посетено на 6 февруари 2019.
- ↑ „Nikola Matje dobitnik nagrade Gonkur“. b92.net. Посетено на 7 февруари 2019.
- ↑ „GONKUROVA NAGRADA dodeljena Polu Dibou“. sinhro.rs. Архивирано од изворникот на 2023-11-09. Посетено на 29 јануари 2020.