Брајан Џозефсон

Брајан Џозефсон
Брајан Џозефсон;
Роден(а)	Брајан Дејвид Џозефсон; 4 јануари 1940 (84 г.); Кардиф, Велс
Установи	Тринити колеџ; Кембрички универзитет;
Образование	Кембрички универзитет
Теза	„Нелиниска спорводливост во суперпроводниците“ (1964)
Докторски ментор	Брајан Пипард
Познат по	Џозефсонов ефект
Поважни награди	ЧКД (1970); Медал „Елиот Кресон“ (1972); Нобелова награда за физика (1973); Фарадеев медал (1982);
Сопружник	Керол Ен Оливие (в. 1976)
Деца	една ќерка
Страница
	tcm.phy.cam.ac.uk/~bdj10

Брајан Џозефсон,(4 јануари 1940)^[2] — велшки теоретски физичар и почесен професор по физика на Кембричкиот универзитет^[5]. Најдобро познат по неговата пионерска работа на суперспроводливоста и квантното тунелирање, тој бил награден со Нобеловата награда за Физика во 1973 година за неговото предвидување на Џозефсоновиот ефект, предвиден во 1962 година кога бил 22 годишен студент на Кембричкиот универзитет. Џозефсон е единствениот велшанин кој освоил Нобеловата награда за Физика. Нобеловата награда ја поделил со физичарите Лео Есаки и Ивар Јевер кои поделиле половина од наградата за нивната работа на квантното тунелирање.^[6]

Џозефсон академска кариера ја минал како член на групата „Теорија на кондензирана материја“ во Кевендишовата лабораторија на Кембриџ. Тој е соработник на Тринити колеџ од 1962 година, и работел како професор по физика од 1974 до 2007 година.^[6]

Во раните 1970-ти Џозефсон се занимава со трансцендентална медитација и го посветува своето внимание на проблеми надвор од параметрите на науката. Тој воспоставил проектот за обединување на материјата и интелегенцијата во Кевендишовата лабораторија со цел да се истражува идејата на интелигенцијата во природата, врската помеѓу квантната механика, свеста, синтезата на науката и источниот мистицизам, попознат како квантен мистицизам.^[7] Овие интереси придонеле тој да даде поддршка и на теми поврзани со парапсихологијата, памтење на водата, ладно соединување со што стана центар на критиките на другите научници.^[6]

Младост и кариера

Образование

Џозефсон е роден во Кардиф,Велс,од Еврејски родители,Мими и Абрахам Џозефсон.Завршил во средното школо во Кардифкаде што ги кредитирал некои од своите професори кои му помогнале,но највеќе го кредитирал професорот по физика,Емрис Џонс,кој го запознал со теоретската физика.Во 1957 се запишал на Кембриџ,каде што учеше математика на Тринити Колеџот, Кембриџ.Откако го завршил вториот степен на математика во рок од 2 години,сметал дека е стерилна и токму затоа се префрлил на физика.

Џозефсон бил познат во Кембриџ како брилијантен, но срамежлив студент.Физичарот Џон Валдрам се сеќава дека го слушнал Николас Курти,испитувач од Оксфорд го дискутира Џозефсоновиот резултат на испитот со Давид Шуенберг,тогаш читател по физика на Кембриџ,прашувајќи го: "Кое е ова момче Џозефсон? Се чини дека оти преку теоријата како нож низ путер."Додека сè уште бил додипломец,го објавил проектот за Мосбауеровиот ефект,покажувајќи кон критични проблеми кои другите истражувачи ги занемаруваат.Според еден еминентен физичар кој зборува за светот на физиката,Џозефсон направил неколку проекти толку важни колку да му обезбедат место во историјата на физиката и без откривањето на Џозефсоновиот ефект.

Дипломирал во 1960 година и станал студентски истражувач во универзитетската Монд Лабораторија на старото месот на Кевендиш, каде што бил надгледуван од Брајан Пипард.

Американскиот Физичар Филип Андерсон,исто така добитник на Нобеловата награда,помина година на Кембриџ во 1961-1962 се сеќава кога Џозефсон присуствувал на неговите часови тој велел дека:"Било вознемирувачко искуство за предавач,можам да ве уверам, затоа што тој мораше да биде во право или тој ќе излезе и да ми објасни по часот."Во текот на овој период,како ФД студент во 1962,тој го предводел истражувањето кое водело до пронаоѓањето на Џозефсоновиот егект; Кембриџ претстави плакета на зградата на Монд посветен на откривањето во ноември 2012 година.Тој бил избран за соработник на Тринити Колеџот во 1962,а докторирал во 1964 за тезата под наслов " Нелинеарна спроводливост во суперпроводник".

Откривање на Џозефсоновиот ефект

Џозефсон имал 22 години кога го завршил трудот за квантно тунелирање за коешто ја добил Нобеловата награда.Открил дека суперструјата може да помине низ тенка бариера,предвидувајќи според физичарот Андреј Витакер,дека низ спој на два суперпроводници ќе протече струја иако нема намалување на напонот;а кога има намалување на напонот струјата би требала да осцилира на честота поврзана со намалувањето на напонот; и поради тоа што има зависнот од било кое магнетно поле.Ова е познато како Џозефсонов ефек а спојот како Џозефсонов спој.

Едно волтниот (НИСТ) Џозефсоновиот спој на стандардна низа има 3020 суперпроводливи споеви.

Неговите пресметки биле објавени во Физички Писма(Избрано од Пипард затоа што бил нов новинар) во трудот насловен "Можни новие ефекти на суперспроводливо тунелирање,"добиено на 8 јуни 1962 и објавено на 1 јули.Тие биле прифатени експериментално од Филип Андерсон и Џон Ровел на Беловите лаборатории во Принстон;Ова излегло во нивниот труд "Можни опсервации на ефектот на Џозефсоновото суперпроводливо тунелирање" испратено на Физички преглед на писма во јануари 1963.

Пред тоа Андерсон и Ровел ги прифатиле пресметките,Американскиот физичар Џон Барден,којшто освоил во 1956 Нобелова награда по Физика (уште еднаш во 1972), се спротивставил на Јозефсоновиот труд.Го издал артиклот на Прегледот на Физичките Писма на 25 јули 1962,расправајќи дека "не постои такво нешто како супертечен тек".Недоразбирањето довело до познатата конфронтација во септември истата година во колеџот Квин Мари,Лондон,на Осмата Интернационална Конференција на Ниски Температури во Физиката.Кога Бардин (тогаш еден од најважните физичари во светот) почнал да зборува,додека Џозефсон уште бил студент бил единствениот кој станал и го прекинал.Си размениле погледи,наводно на граѓански и умерен начин.Доналд Мекдоналд ја опишал дискусијата како "младоста против староста",смел дух наспроти длабочина од искуство,и математиката наспроти интуиција. "Џозефсоновата, како што се испостави, бил во право.

Витакер пишува дека откривањето на Џозефсоновиот ефект води до важни откритија во физиката,вклучувајќи го и пронајдокот СКИН (суперспроводлива квантни итерферентни направи),коишто се користат во геологијата за да се направат високо осетливи мерења,како за лекови и компјутери.ИБМ ја искористиле Џозефсоновата работа во 1980 да направат прототип на компјутер кој би бил 100 пати побрз од ИБМ 3033 суперкомпјутер.

Нобелова награда

Џозефсон бил награден со неколку важни награди за неговите откритија,вклучувајќи и во 1969 Истражната Корпорациона Награда за извонредни придонеси на науката,како и Хјусовиот медал и Холвековата награда во 1972.Во 1973 ја освоил Нобеловата награда за Физика,споделувајќи ги $122,000 со уште двајца научници кои исто така работеле на квантно тунелирање.Џозефсон ја добил половично наградата "за неговото теоретско предвидување за својствата на суперструјата низ тунелна барира,во главно тој феномен кој е генерално познат како Јозефсонов ефект."

Другата половина од наградата ја поделил половично со Јапонскиот физичар Лео Есаки од Томас Ватсоновиот истражен центар во Јорктаун,Њујорк, и Норвешко-Амерканскиот физичар Ивар Јевер од Генерал Електроник во Сценектади, Њујорк, "за нивните експериментални откритиа во врска со тунелирањето во семипроводници и суперпроводницитe."Невообичаено,ниту еден од победниците не држеле часови пред да бидат наградени.

Позиции

Џозефсон ги искористил постдокторатските години во САД (1965-1966) како истражувачки асистент професор во Универзитетот на Илиноис.После враќањето на Кембирџ,станал асистент директор на истражувачката Кевендиш Лабораторија во 1967,каде што станал член на Теоријата на кондензираната проблематична група,теоретска физичка група,до крајот на својата кариера.Бил избран како Член на Кралското Општество во 1970,истата година станал член и на Националната Физичка Фондација на Корнел Универзитетот,каде што бил една година.Во 1972 тој станал читател на физиката на Кембриџ а во 1974 целосен професор, работно место коешто го држел сè до неговото пензионирање во 2007.

Бил учесник на трансцендентаната медитација (ТМ) уште од раните седумдесетти,Џозефсон станал член за посета на факултет во 1975 на Махараши Европски Истражен Универзитет во Холандија,како дел од ТМ движењето.Тој исто така бил и еден од посетителните професори на Вејн Државниот Универзитет во 1983,во Индискиот Институт на Науките, Бангалор во 1984, и на Универзитетот на Мисури-Рола во 1987.

Парапсихологија

Ран интерес и трансцендентна медитација

Џозефсон почнала да го интересира филозофија на умот во касните шеесетти и ,главно,во умствено-телесните проблеми, и како еден од малкуте научници кои дискутираат за парапсихологијата феномена (телепатија,телекинеза и други паранормални теми) кои можеби се вистинити.Во 1971 тој почнал да вежба трансцендентални медитации (ТМ), коешто станало популарно со неколку познати личности, најпознато кај Битлси.

Освојувајќи ја Нобеловата награда во 1973 му даде нему слобода да работи со помалку ортодоксни области, а тој станува сè повеќе и повеќе вклучен-вклучувајќи и научни конференции,што довело до иритација кај некои колеги-во разговорите за медитацијата,телепатијата и повисоки состојби на свест.Во 1974 тој налутил неколку научници додека траел колегиумот на молекуларни и клеточни биолози во Версалес со тоа што ги посоветувал да ја прочитаат Бхагават-гита исто како и работата на Махариши Махеш Јоги,основачот на ТМ движењето,а со таа дискусија за специјални состојби на збунетост постигнувајќи се преку медитацијата.”Не можеш да не натераш” извикал еден од научниците “да ги слушаме твоите шпекулации.”Биофизичарот Хенри Атлан напишал дека седницата завршила со голема галама.

Во мај истата година Џозефсон испратил покана за симпозиум којшто го пречекал Махариши на Кембриџ.Истиот месец,на првата Канадска конференција на психокинеси,тој беше еден од 21те научници коишто ги тестираа наодите на Матју Манинг, Кембриџов тинејџер кој кажал дека има психокинетички способности; Џозефсон тогаш изјавил дека верува дека Манинг имал моќи коишто биле нов начин на енергија.Подоцна ја повлекол изјавата или ја променил.

Џозефсон кажал дека Тринити Колеџот имал долг интерес во паранормалното значејќи дека тој не ги вадел идеите од ракав.Неколку претседатели од Општествоно за Физички истражувања кои се членови на Тринити,исто како и Перот-Варик Фунд,поставил на Тринити во 1937 фундаментално парапсихологиско истражување,и било спроведено од страна на тој колеџ.Тој продолжил да ја истражува идејата дека има интелигенција во природата,посебно откако го прочитал Фритјоф Капра и неговата книга “The Tao of Physics”(1975),а во 199 преземал посериозни чекори на ТМ,познати како ТМ-Сиди програма.Според Андерсон,ТМ движењето продуцирале постер покажувајќи го Џозефсон како лебди на неколку инчи над подот.Џозефсон расправа дека медитацијата моше да води до мистичен и научен увид,и дека како резултат на тоа,тој почнал да верува во творецот.

Фундаментална Физикс Група

Џозефсон навлегол во средните-седумдесетти со група на физичари поврзани со Лауренсовата Беркли Лабораторија на Универзитететот во Калифорнија,Беркли, коишто истражувале паранормални тврдења.Тие се организирале самите себе во нешто наречено Фундментална Физикс Група,и делотворно станале главни теористи на Станфорд Истражувачкиот Институт,според историчарот на физика Давид Кајсер.

Тоа било многу популарно и владата пројавила интерес во тоа време во квантната механика-Американската влада финансирала истражување на Станфорд институтот по опсегот на телепатија-каде што физичарите успеале да разберат и да се пронајдат самите.Фундаменталната група ги искористила идеите од квантната физика,посебно Беловата теорема и квантниот заплет,да ги истражат проблемите како акција во дистанца,јасновидност,прекогниција,далечинско гледање и телекинеза.

Во 1976 Џозефсон патувал до Калифорнија да се сретне со двајца водачки членови на групата,ласерски физичари Расел Тарг и Харолд Путхов автори на Мind Reach(1977).Тарг и Путхов поставиле парапсихологиска лабораторија во СРИ и имале документи кои биле објавени во врска со нивката работа – во неа било вклучено и тестирањето подоцна- дискредитирани изјави од Ури Гелер дека тој може да ги помести предметите со психокинеза-во Природата и другите весници.Сан Франциско Хроникал биле опфатени со посетата на Џозефсон.

Џозефсон ко-организирал симпозиум за свест на Кембриџ во 1978,објавувајќи го процесот во Consciousness and the Physical World(1980), со невронаучникот В.С.Рамачандран.Конференција за “Науката и Свеста” година подоцна во Кордоба,Шпанија,присуствувале физичари и Јунгови психоаналисти,и поканетите од страна на Џозефсон,Фритјоф Капра и Давид Бом (1917-1992).

До 1996 тој го поставил Мозочниот-проблем Унифициран проек во Кевендиш Лабораторијата да се истражи процесот на интелегенцијата во природата.Во 2002 тој изјавил за Физички Свет:”Идната наука ќе ја разгледа квантната механика како феномен на одредени проблеми организирани од комплексен систем.Квантниот заплет ќе биде еден од манифестациите како што се организација,паранормален феномен и друго.”

Прием и ставови во врска со науката

Џозефсон ја издал Полок Мемориално Предавање во 2006,Херман Стаудингерово Предавање во 2009 и Сер Невил Мот Предавање во 2010.

Матју Реиз напишал во Times Higher Education во 2010 дека Џозефсон дека тој бил веќе подолго време физички “по разнобојна фигура.”Неговата поддржка за неортодоксните причини кои предизвикуваат критика од некои научници уште од 1970,вклучувајќи го и Филип Андерсон.Џозефсон во врска со тоа гледа како предрасуда,и верува дека тоа служело со цел да му се одземе академската мрежа на поддржка.

Тој повеќепати ја критикувал “наука од консензус,”дискутирајќи дека научничкото општество многу брзо ги одбива некои одредени идеи.”Нешто оди после физичкото општество- космички црвојадина ,временско патување,”тој вели,”само многу долго што го држи на дистанца од некое мистично или од Новата ера.Што се однесува до неговата позиција како “патолошко неверување,”тој се смета одговорен за одбивањето од страна на академски списанија и трудови поврзани со паранормалното.Тој бил споредувам парапсихолог со теоријата на континентални придвижувања,предложени во 1912 од Алфред Вегенер (1880-1930) да ги објасни опсервациите коишто се на друг начин необјасниви,кој бил попречен и исмејуван сè додека не приложил доказ којшто води до прифаќање после Вегенеровата смрт.

Научничкиот писател Мартин Гарднер го критикувал Џозефсон во 1980 поради тоа што се побунил до New York Review of Books,заедно со уште тројца други физичари, заради статијата на Ј.А Веелер којшто ја исмевал парапсихологијата.Други физичари се побуниле во 2001 кога,во Royal Mail се слави десетгодиснина од Нобеловата награда,Џозефсон напишал дека Британија беше на чело на истражувањето за телепатијата.Физичарот Давид Дуч кој кажал дека Royal Mail си дозволил да се вовлече во поддржување безмислици,иако друг физичар,Роберт Метјуз,сугерирал дека Дуч бил на стаклени нозе со оглед на тоа дека неговиот сопствен труд бил за паралелни универзуми и временско патување.

Во 2004 Џозефсон го критикувал експериментот на Здружението на Скептици кои тестирале Руска средношколка Наташа Демкина дека таа може да гледа во внатрешноста на луѓето со специјална визија.Експериментот ја вклучувал со тоа што таа била замолена да спореди шестина луѓе со различни болести (плус еден сосема здрав);да го помине тестот морала да погоди пет точни одговори но таа погодила само четири.Џозефсон велел дека ова било статистички значајно, и дека експериментот ја натерал да не успее.Еден од истажителите,Ричард Вајзмен,професор по психологија на Универзитетот Хертфордшир, одговорил дека Џозефсон немал досие во објавување на парапсихологија.Кит Ренолисм,професор по применета статистика на Универзитетот во Гренвич,го поддржал Џозефсон дека експериментот бил значително несоодветен да би дал некаков ефект.

Џозефсоновата репутација за промовирање неортодоксни причини била цементирана од неговата поддржка за идеите на водна меморија и ладно соединување,двете кои биле одбиени од страна на главните научници.Водната меморија треба да даде објаснување за хомеопатијата;тоа е разрешено главно од страа на научниците како псевдонаука,иако Џозефсон покажал поддржка за тоа уште откако присуствувал на конференција на којашто говор држел францускиот имунологист Жак Бенвенист.Ладното соединување е хипотезата на јадрените реакции и нивното појавување на собна температура.Кога Мартин Флеишман,Британски хемичар кој го истражувал тоа,починал во 2012, Џозефсон напишал поддржувачка посмртницата во Guardian и се пожалил во весникот Nature дека не му оддале на Флеишман соодветна заслуга.Антони Валентини од Империалниот Колеџ во Лондон ја повлекол Џозефсоновата покана до 2010 на конференцијата за Бомовата теорија заради неговиот труд на паранормалното,сепак му била вратена поканата после многу жалби.

Одбрани дела

(2012). "Biological Observer-Participation and Wheeler's 'Law without Law'," in Plamen L. Simeonov, Leslie S. Smith and Andrée C. Ehresmann (eds.), Integral Biomathics, Springer, pp. 244–252.
(2005). "Foreword," in Michael A. Thalbourne and Lance Storm (eds.), Parapsychology in the Twenty-First Century, McFarland, pp. 1–2.
(2003). "We Think That We Think Clearly, But That's Only Because We Don't Think Clearly," in Patrick Colm Hogan and Lalita Pandit (eds.), Rabindranath Tagore: Universality and Tradition, Fairleigh Dickinson University Press, pp. 107–115.
(2003). "String Theory, Universal Mind, and the Paranormal", arXiv, physics.gen-ph, 2 December 2003.
(2002). "Beyond quantum theory: A realist psycho-biological interpretation of reality’ revisited", Biosystems, 64(1–3), January, pp. 43–45.
(2000). "Positive bias to paranormal claims", Physics World, October.
(1999). "What is truth?, Physics World, February.
(1997). "Skeptics cornered", Physics World, September.
(1997). "What is Music a Language For?" in Paavo Pylkkänen, Pauli Pylkkö, and Antti Hautamäki (eds.), Brain, Mind and Physics, IOS Press, pp. 262–265.
(1996). "Consciously avoiding the X-factor", Physics World, December.
with Jessica Utts (1996). "Do you believe in psychic phenomena? Are they likely to be able to explain consciousness?", Times Higher Education, 8 April.
with Tethys Carpenter (1996). "What can Music tell us about the Nature of the Mind? A Platonic Model," in Stuart R. Hameroff, Alfred W. Kaszniak and Alwyn Scott (eds.), Toward a Science of Consciousness, MIT Press, pp. 691–694.
with Colm Wall and Anthony Clark (1995). "Light Barrier", New Scientist, 29 April.
(1994). "Awkward Eclipse", New Scientist, 17 December.
(1994). BBC 'Heretic' series", Times Higher Education Supplement, 12 August.
with Beverly A. Rubik (1992). "The challenge of consciousness research", Frontier Perspectives, 3(1), pp. 15–19.
with Fotini Pallikari-Viras (1991). "Biological Utilization of Quantum Nonlocality", Foundations of Physics, 21(2), pp. 197–207 (also available here).
(1990). "The History of the Discovery of Weakly Coupled Superconductors," in John Roche (ed.), Physicists Look Back: Studies in the History of Physics, CRC Press, p. 375.
(1988). "Limits to the universality of quantum mechanics", Foundations of Physics, 18(12), December, pp. 1195–1204.
with M. Conrad and D. Home (1987). "Beyond Quantum Theory: A Realist Psycho-Biological Interpretation of Physical Reality," in Alwyn van der Merwe, Franco Selleri and Gino Tarozzi (eds.), Microphysical Reality and Quantum Formalism, Springer, 1987, p. 285ff.
with D.E. Broadbent (1981). "Perceptual Experiments and Language Theories", Philosophical Transactions of the Royal Society, 295(10772), October, pp. 375–385.
with H. M. Hauser (1981). "Multistage Acquisition of Intelligent Behaviour" Архивирано на 20 декември 2013 г., Kybernetes, 10(1).
with V. S. Ramachandran (eds.) (1980). Consciousness and the Physical World, Pergamon Press.
with Richard D. Mattuck, Evan Harris Walker and Olivier Costa de Beauregard (1980). "Parapsychology: An Exchange", New York Review of Books, 27, 26 June, pp. 48–51.
(1979). "Foreword," in Andrija Puharich (ed.), The Iceland Papers: Select Papers on Experimental and Theoretical Research on the Physics of Consciousness, Essentia Research Associates.
(1978). "A Theoretical Analysis of Higher States of Consciousness and Meditation", Current Topics in Cybernetics and Systems, pp. 3–4.
(1974). "The Artificial Intelligence/Psychology Approach to the Study of the Brain and Nervous System", Lecture Notes in Biomathematics, 4, pp. 370–375.
(1974). "Magnetic field dependence of the surface reactance of superconducting tin at 174 MHz", Journal of Physics F: Metal Physics, 4(5), May, p. 751.
(1973). "The Discovery of Tunnelling Supercurrents"^{[мртва врска]}, Science, Nobel lecture, 12 December, pp. 157–164.
(1969). "Equation of state near the critical point", Journal of Physics C: Solid State Physics, 2(7), July.
with J. Lekner (1969). "Mobility of an Impurity in a Fermi Liquid", Physical Review Letters. 23(3), pp. 111–113.
(1967). "Inequality for the specific heat: II. Application to critical phenomena", Proceedings of the Physical Society, 92(2), October.
(1967). "Inequality for the specific heat: I. Derivation", Proceedings of the Physical Society, 92(2), October.
(1966). "Macroscopic Field Equations for Metals in Equilibrium", Physical Review, 152, December, pp. 211–217.
(1966). "Relation between the superfluid density and order parameter for superfluid He near Tc", Physics Letters, 21(6), 1 July, pp. 608–609.
(1965). "Supercurrents through Barriers", Advances in Physics, 14(56), pp. 419–451.
(1964). Non-linear conduction in superconductors Архивирано на 29 јули 2020 г., (PhD thesis), University of Cambridge, December.
(1964). "Coupled Superconductors", Review of Modern Physics, 36(1), pp. 216–220.
(1962). "The Relativistic Shift in the Mössbauer Effect and Coupled Superconductors" Архивирано на 1 јули 2013 г., submitted for Trinity College fellowship.
(1962). "Possible new effects in superconductive tunnelling", Physics Letters, 1(7), 1 July, pp. 251–253.
(1960). "Temperature-dependent shift of gamma rays emitted by a solid", Physical Review Letters, 4, 1 April.

Поврзано

Наводи

↑ Josephson, Brian David (1964). Non-linear conduction in superconductors (PhD thesis). University of Cambridge. Архивирано од изворникот на 2020-07-29. Посетено на 2016-04-03.
↑ ^2,0 ^2,1 Грешка во наводот: Погрешна ознака <ref>; нема зададено текст за наводите по име frs.
↑ ^3,0 ^3,1 JOSEPHSON, Prof. Brian David. Who's Who. 2015 (online Oxford University Press. изд.). A & C Black, an imprint of Bloomsbury Publishing plc. (бара претплата)
↑ Грешка во наводот: Погрешна ознака <ref>; нема зададено текст за наводите по име Who.
↑ "Emeritus Faculty Staff List" Архивирано на 25 ноември 2013 г., Department of Physics, Cavendish Laboratory, University of Cambridge.
↑ ^6,0 ^6,1 ^6,2 "Brian D. Josephson", Encyclopædia Britannica.
↑ "Mind–Matter Unification Project (TCM Group, Cavendish Laboratory)", University of Cambridge.
Brian Josephson, "Foreword," in Michael A. Thalbourne and Lance Storm (eds.), Parapsychology in the Twenty-First Century: Essays on the Future of Psychical research, McFarland, 2005, pp. 1–2.
Brian Josephson, "We Think That We Think Clearly, But That's Only Because We Don't Think Clearly," in Patrick Colm Hogan and Lalita Pandit (eds.), Rabindranath Tagore: Universality and Tradition, Fairleigh Dickinson University Press, 2003, pp. 107–115.
Jessica Utts and Brian Josephson, "Do you believe in psychic phenomena? Are they likely to be able to explain consciousness?", Times Higher Education, 8 April 1996.

Надворешни врски

Brian Josephson's home page, University of Cambridge.
Brian Josephson, academia.edu.
"bdj50: Conference in Cambridge to mark the 50th Anniversary of the Publication of Brian Josephson’s Seminal Work" Архивирано на 19 јули 2013 г., Department of Physics, University of Cambridge.
Philip Warren Anderson "How Josephson Discovered His Effect" Архивирано на 7 јуни 2011 г., Physics Today, November 1970. Anderson's account of Josephson's discovery; he taught the graduate course in solid-state/many-body theory in which Josephson was a student.
Barone, A. and Paterno, G. Physics and Applications of the Josephson Effect, Wiley, 1982.
Bertlmann, R. A. and Zeilinger, A. (eds.), Quantum (Un)speakables: From Bell to Quantum Information, Springer, 2002.
Buckel, Werner and Kleiner, Reinhold. Superconductivity: Fundamentals and Applications, VCH, 1991.
Jibu, Mari and Yasue, Kunio. Quantum Brain Dynamics and Consciousness: An Introduction, John Benjamins Publishing, 1995.
Josephson, Brian. "Quantum Mechanics, thermodynamics and transcendental meditation", courtesy of YouTube, 12 January 1975.
Josephson, Brian; Rubik, Beverly A.; Fontana, David; Lorimer, David. "Defining consciousness", Nature, 358(618), 20 August 1992.
Rosen, Joe. "Josephson, Brian David," Encyclopedia of Physics, Infobase Publishing, 2009, pp. 165–166.
Henry Stapp "Quantum Approaches to Consciousness," in Philip David Zelazo, Morris Moscovitch and Evan Thompson (eds.), The Cambridge Handbook of Consciousness, 2007.
Victor Stenger The Unconscious Quantum: Metaphysics in Modern Physics and Cosmology, Prometheus Books, 1995.

[bdjphd-1] Josephson, Brian David (1964). Non-linear conduction in superconductors (PhD thesis). University of Cambridge. Архивирано од изворникот на 2020-07-29. Посетено на 2016-04-03.

[frs-2] 2,0 ^2,1 Грешка во наводот: Погрешна ознака <ref>; нема зададено текст за наводите по име frs.

[whoswho-3] 3,0 ^3,1 JOSEPHSON, Prof. Brian David. Who's Who. 2015 (online Oxford University Press. изд.). A & C Black, an imprint of Bloomsbury Publishing plc. (бара претплата)

[Who-4] Грешка во наводот: Погрешна ознака <ref>; нема зададено текст за наводите по име Who.

[5] "Emeritus Faculty Staff List" Архивирано на 25 ноември 2013 г., Department of Physics, Cavendish Laboratory, University of Cambridge.

[britannica-6] 6,0 ^6,1 ^6,2 "Brian D. Josephson", Encyclopædia Britannica.

[7] "Mind–Matter Unification Project (TCM Group, Cavendish Laboratory)", University of Cambridge.
Brian Josephson, "Foreword," in Michael A. Thalbourne and Lance Storm (eds.), Parapsychology in the Twenty-First Century: Essays on the Future of Psychical research, McFarland, 2005, pp. 1–2.
Brian Josephson, "We Think That We Think Clearly, But That's Only Because We Don't Think Clearly," in Patrick Colm Hogan and Lalita Pandit (eds.), Rabindranath Tagore: Universality and Tradition, Fairleigh Dickinson University Press, 2003, pp. 107–115.
Jessica Utts and Brian Josephson, "Do you believe in psychic phenomena? Are they likely to be able to explain consciousness?", Times Higher Education, 8 April 1996.

[2]

[5]

[6]

[1]

[3]

[4]

[7]

Брајан Џозефсон

Роден(а)	Брајан Дејвид Џозефсон 4 јануари 1940(1940-01-04) (84 г.) Кардиф, Велс
Установи	Тринити колеџ Кембрички универзитет
Образование	Кембрички универзитет
Теза	„Нелиниска спорводливост во суперпроводниците“ (1964)
Докторски ментор	Брајан Пипард^[1]
Познат по	Џозефсонов ефект
Поважни награди	ЧКД (1970)^[2] Медал „Елиот Кресон“ (1972) Нобелова награда за физика (1973) Фарадеев медал (1982)
Сопружник	Керол Ен Оливие (в. 1976)^[3]
Деца	една ќерка^[3]^[4]
Страница
tcm.phy.cam.ac.uk/~bdj10