Џони Мичел
Џони Мичел (анг: Joni Mitchell; родена како Роберта Џоан Андерсон на 7 ноември 1943) — канадско-американска пејачка, текстописец и сликарка. Нејзините песни кои содржат елементи на фолк, поп, рок, класична музика и џез, често се однесуваат на социјалните и филозофските идеали, како и на нејзините чувства за романса, женственост, разочарување и радост. Џони Мичел има добиено многу признанија, меѓу кои се десет Греми награди и прием во Куќата на Славните на Рокенролот во 1997 година. Ролинг Стоун ја нарекол „една од најдобрите текстописци досега“,[1] а AllMusic навел: „Кога ќе налегне прашината, Џони Мичел може да испадне најважна и највлијателна музичарка од крајот на 20 век“.[2]
| Џони Мичел | |
|---|---|
.jpg) Џони Мичел на Кенеди центар почестите, декември 2021 | |
| Роден(а) | Роберта Џоан Андерсон 7 ноември 1943 Форт Меклеод, Алберта, Канада |
| Државјанство |
|
| Страница jonimitchell.com | |
Џони Мичел музичката кариера ја започнала со пеење во мали ноќни клубови низ западна Канада, а потоа и во ноќните клубови во Торонто. Во 1965 се преселила во Соединетите Американски Држави и започнала со турнеи. Некои песни кои таа ги напишала („Urge for Going“, „ Chelsea Morning “, „ Both Sides, Now “, „ The Circle Game“) биле снимени од други фолк пејачи, што и овозможило да потпише со Reprise Records и да го сними нејзиниот деби албум. Song to a Seagull, во 1968 година.[3] Со нејзините песни како „Big Yellow Taxi“ и „Woodstock“ одиграла клучна улога во фолк-рок движењето, кое доминирало на музичката сцена во тоа време Нејзиниот албум од 1971 година Blue често се наведува како еден од најдобрите албуми на сите времиња; албумот се наоѓа на 30-то место на листата од Ролинг Стоун од 2003 година за „500 најдобри албуми на сите времиња“,[4] а се искачил на 3-то место во изданието од 2020 година.[5] Во 2000 година, The New York Times го избрал албумот Blue како еден од 25-те албуми кои се „пресвртни точки и кулминација во популарната музика од 20 век“.[6] NPR, во 2017, албумот Blue го ставила на прво место на листата за „Најдобри албуми направени од жени“.[7]
Во нејзиниот албум Court and Spark (1974) песните се помелодични и под влијание на џезот. Албумот ги содржел радио хитовите "Help Me" и "Free Man in Paris“ [8] и станал нејзин најдобро продаван албум. Околу 1975 година, нејзиниот вокал од мецосопран почнал да преминува во контраалт.[9][10][11] Нејзините специфични композиции за пијано и хармонична гитара, исто така, станале похармонични и ритмички покомплексни затоа што биле спој на џезот со рокенролот, R&B, класичната музика и незападните ритми. Во доцните 1970-ти, започнала да работи со познати џез музичари, како: Џако Пасториус, Вејн Шортер, Херби Хенкок и Пет Метини, а Чарлс Мингус ја замолил за соработка на неговите последни песни.[12] Подоцна се свртела кон поп и електронската музика и била активна во политички протести. Во 2002 година, била наградена со Греми за животно дело,[13] а во 2021 станала лауреат на наградите од Центарот Кенеди.[14]
Џони Мичел била продуцент или копродуцент на повеќето нејзини албуми. Во 2007 година го издала својот 17-ти и последен албум со авторски песни. Таа ги дизајнирала кориците на повеќето од своите албуми.[15]
Наводи
уреди- ↑ Празен навод (help)
- ↑ „Joni Mitchell Biography“. allmusic. Архивирано од изворникот на April 24, 2011.
- ↑ „The Independent“. UK. August 10, 2007. Архивирано од изворникот на May 31, 2020. Посетено на February 11, 2017.
- ↑ Празен навод (help)
- ↑ Празен навод (help)
- ↑ Pareles, Jon; Strauss, Neil; Ratliff, Ben; Powers, Ann (January 3, 2000). „Critics' Choices; Albums as Mileposts in a Musical Century“. The New York Times. Архивирано од изворникот на May 31, 2020. Посетено на December 17, 2009.
- ↑ Tsioulcas, Anastasia (July 24, 2017). „The 150 Greatest Albums Made By Women“. National Public Radio. Посетено на September 4, 2017.
- ↑ Ankeny, Jason. All Music Guide
- ↑ Montagne, Renee (December 9, 2014). „The Music Midnight Makes: In Conversation With Joni Mitchell“. NPR. Архивирано од изворникот на February 11, 2017. Посетено на February 11, 2017.
- ↑ Pleasants, Henry (February 1978). „Three Throats“. Windsor Star. Архивирано од изворникот на February 11, 2017. Посетено на February 11, 2017.
- ↑ Hopper, Jessica (November 9, 2012). „Joni Mitchell: The Studio Albums 1968–1979“. Pitchfork. Посетено на April 2, 2015.
- ↑ „Joni & Jazz“. SFJAZZ Blog. January 28, 2015. Архивирано од изворникот на February 11, 2017. Посетено на February 11, 2017.
- ↑ „Joni Mitchell“. Grammy Awards. May 14, 2017. Архивирано од изворникот на May 31, 2020. Посетено на October 11, 2017.
- ↑ „Return to tradition: Biden celebrates Bette Midler, Joni Mitchell at Kennedy Center Honors“. REUTERS.com (англиски). 2021-12-06. Посетено на 2021-12-22.
- ↑ „I sing my sorrow and I paint my joy“. The Globe and Mail. June 8, 2000. Архивирано од изворникот на May 31, 2020. Посетено на July 19, 2015.
Главни извори
уреди- Monk, Katherine (2012). Joni: The Creative Odyssey of Joni Mitchell. Greystone Books. ISBN 978-1-55365-838-2.
- Whitesell, Lloyd (2008). The Music of Joni Mitchell. Oxford Univ. Press. ISBN 978-0-19-530757-3.
Надворешни врски
уреди- Матична страница
- Joni Mitchell at AllMusic
- The Emergence of Joni Mitchell – public radio special by Paul Ingles
- Џони Мичел на
Семрежната филмска база на податоци (англиски)
- Joni Mitchell – Salon at the Wayback Machine (archived April 6, 2011)
- Joni Mitchell at Rock and Roll Hall of Fame
- Radio New Zealand: Reflections on 1983 concert in Auckland