Википедија

Винченцо Галилеј

Винченцо Галилеј (роден на 3 април 1520, Санта Марија а Монте, Италија починал на 2 јули 1591, Фиренца, Италија) бил италијански лејтист, композитор и музички теоретичар. Тој е татко на италијанскиот астроном и физичар Галилео Галилеј и виртуозот на лејта и композитор Микелањоло Галилеј. Винченцо е претставник на музиката на доцната ренесанса и значително придонел за музичката револуција која го означува почетокот на барокот.

Della musica antica et della moderna, 1581 година

Во својата студија за висината на звукот и напнатоста на жиците, Галилеј се смета дека го направил првиот нелинеарен математички опис на природна појава.[1] Како негова заслуга се смета и насочувањето на активностите на неговиот син кон експериментирање преку користење на математички квантитативен опис на резултатите (за разлика од чистата, апстрактна математика), и со тоа на одреден начин влијаел на развојот на физиката и на природните науки.

Биографија уреди

Роден е во 1520 во Санта Марија а Монте, Пиза, Тоскана[2] и почнал да свири лејта на рана возраст. Мајка му била од Сан Винченцо во близина на Ливорно.[3] Приближно околу 1562 година се преселил во Пиза, каде што на 5 јули се оженил со Џулија Аманати која била од благородничко семејство. Галилео Галилеј е нивно првородено дете од вкупно шест или седум деца; друг нивен син, Микелањоло, роден во 1575 година,[4] станал успешен лејтист и композитор.

Галилеј многу добро свирел на лејта и во својата малдост го привлекол вниманието на моќните покровители. Во 1563 година го запознал Џозефо Зарлино, најважниот венецијански музички теоретичар од шеснаесеттиот век и почнал да учи со него.[5][6] Малку подоцна се заинтересирал за обидите за препород на античката грчка музика и драма, преку неговото активно учество во Фирентската Камерата,[7] во која членувале група поети, музичари и интелектуалци предводени од грофот Џовани де Барди, како и неговите врски со Џироламо Меи,[8] кој своевремено бил најистакнат изучувач на старогрчката музика. Галилеј компонирал две книги со мадригали, како и музика за лејта, и многу музички дела за вокал и лејта; последниве дела се сметаат за негов најважен придонес затоа што на одреден начин го наговестувал стилот на раниот барок.

Употребата на рецитатив во операта му се припишува на Галилеј, затоа што тој бил еден од основоположниците на монодијата, музички стил најблизок до рецитативот.

Наводи уреди

  1. ↑ Cohen, H. F. (1984). Quantifying Music: The Science of Music at. Springer. стр. 78–84. ISBN 90-277-1637-4.
  2. ↑ „Vincenzo Galilei“. brunelleschi.imss.fi.it (англиски). Посетено на 23 February 2019.
  3. ↑ William Shea, La Rivoluzione scientifica–I protagonisti: Galileo Galilei, in: Storia della Scienza Treccani (2012), Cap. XVIII.
  4. ↑ Fabris, Dinko (2011). „Galileo and Music: A Family Affair - aspbooks.org“ (PDF). aspbooks.org. Посетено на 23 February 2019.
  5. ↑ „Galilei, Vincenzo“. galileo.rice.edu. Посетено на 23 February 2019.
  6. ↑ „The Galileo Project | Family | Vincenzo Galilei“. galileo.rice.edu. Посетено на 23 February 2019.
  7. ↑ Einstein, Alfred (1 October 1937). „Vincenzo Galilei and the Instructive Duo“. Music and Letters (англиски) (4): 360–368. doi:10.1093/ml/XVIII.4.360. Посетено на 23 February 2019.
  8. ↑ image of letter written by G.Mei Retrieved 2011-12-01

Извори уреди

  • Палиска, Клод. „Винченцо Галилеј“, Grove Music Online, ед. L. Macy (Пристапено на 7 март 2007 година), (пристап со претплата) Архивирано на 16 мај 2008 г.
  • Рис, Густав, Музиката во ренесансата . Њујорк, ВВ Нортон и Ко., 1954 година.ISBN 0-393-09530-4ISBN 0-393-09530-4
  • Сејди, Стенли, ед. Винченцо Галилеј, The New Grove Dictionary of Music and Musicians, 20 том. Лондон, Macmillan Publishers Ltd., 1980 година.ISBN 1-56159-174-2ISBN 1-56159-174-2 [Преземено 2004-05-27]
  • Слонимски, Николас, ед. Концизното издание на Бејкеровиот биографски речник на музичари, 8-ми изд. Њујорк, Schirmer Books, 1993 година.ISBN 0-02-872416-XISBN 0-02-872416-X [Преземено 2004-05-27]
  • Поправи, Адам. „ Еспериенца, учител на сите нешта: Музиката на Винченцо Галилеј како занаетчиска епистемологија“, Нунциј 34, бр. 3 (2019): 535–74.

Надворешни врски уреди

Книги од Винченцо Галилеј
Преземено од „https://mk.wikipedia.org/w/index.php?title=Винченцо_Галилеј&oldid=4922888“