Палута Бадунова

Палута Алијаксандрана Бадунова ( белоруски: Палута Аляксандраўна Бадунова; 7 септември 1885 – 29 ноември 1938) била клучна женска политичка фигура во белоруското движење за независност на почетокот на 20 век. Таа била единствената жена во Рада на Белоруската Демократска Република, а подоцна станала жртва на советските репресии во Белорусија. Познато е дека Бадунова студирала пред револуцијата на Московскиот универзитет. Таа се приклучила на белоруската социјалистичка Храмада и била член на Централниот комитет во 1917 година. Имала многу важни позиции во Владата на Белоруската Демократска Република, пишувала опширно и учествувала во преговорите со Полјаците и други политички партии и групи.

Палута Бадунова

Рани години

Бадунова е родена во градот Навабелица (сега една од областите Хомиел). Нејзиниот татко, Александар Восипавич, изнајмил мал имот, кој бил главен приход на семејството и одгледал седум деца - два сина и пет ќерки. Завршила двокласно училиште во Бујничи, во близина на Махилиот, по што ги положила испитите со професија матична наставничка по руски јазик и географија. Во 1905 година започнала да работи во училиштата во областа Гомел. Во 1914-1917 година студирала на повисоките историски и литературни курсеви во Петроград, студирајќи литература, историја и географија.

Револуционерни и националистички активности

Во Петроградскиот совет на работнички и воени заменици била избрана како студент. Веројатно таму го запознала заменикот Змициер Жилунович и (можеби под негово влијание) се приклучила на Белоруското социјалистичко друштво (БСГ). Во јуни 1917 година била избрана за член на ЦК на БСГ. Во јули, весникот „Волнаја Белорусија“ кој објавил за нејзиното патување во Буда-Кашалев и Хомиел, каде што водела партиска работа. Од 5 август 1917 година, била член на ревизорската комисија на Централниот совет на белоруските организации во Минск. Во август 1917 година, Бадунова била меѓу основачите на Белорускиот синдикат на наставници. Извесно време (до 3 март 1918 г.) раководела со белоруското училиште бр.20. Таа, исто така, учествувала во работата на Првиот себелоруски конгрес.

На 21 февруари 1918 година, се приклучила на Народниот секретаријат на БНР, станувајќи народен секретар за старателство во првата влада на Белорусија. Како народен секретар, го потпишала актот од 25 март. Откако претставниците на БНР (Ј. Лесик, Јазеп Варонка, Раман Скирмунт, итн.) испратиле телеграма до Вилхелм II, Бадунова била отповикана од функцијата народен секретар од левото крило на Друштвото. На 1 мај 1918 година, заедно со Тамаш Хриб, таа го објавила создавањето на посебна фракција на социјалистичките револуционери во рамките на Советот на Белоруската Народна Република и со тоа станала ко-основач на Белоруската партија на социјалистичките револуционери (БПСР), секретар на Централниот комитет на партијата. Истиот ден, таа се приклучила на Комисијата за бегалци на Советот, а во август станала претседател на Комисијата за национално единство. Таа учествувала во отворањето на белоруските детски засолништа и училишта и служела како претседател на белоруското женско добротворно друштво Цјотка, организирано во Минск на 4 мај 1918 година.

На 12 ноември 1919 година била избрана за заменик-претседател на Народниот совет на БНР. Социјалисти-револуционерите тргнале на патот на вооружената борба во сојуз со болшевиците против полските окупатори. На 20 ноември 1919 година, Бадунова зборувала против кабинетот на Антон Лукиевич. На 13 декември, на организациониот состанок, таа прочитала декларација дека Советот на БНР ги прекинувала врските со буржоазијата, ја соборува буржоаската власт, создава нова, револуционерна на чело со Ваклау Ластоуски и оди во илегала. На овој состанок таа била избрана за заменик претседател на Советот на БНР.

Полјаците веднаш почнале да ги апсат Социјалисти-револуционери (вклучувајќи ги Ластоуски и Јазеп Мамонка ), но ја заробиле Бадунова дури во февруари 1920 година. Кратко време била задржана во затвор. Откако се ослободила, ја преминала Березина и се упатила кон Смоленск. Не наоѓајќи заеднички јазик со раководството на болшевиците од Литванија и Белорусија, таа отишла во Москва. Во април 1920 година, како претставник на БПСР, водела преговори со Централниот комитет на РКП(б) во Москва.

На крајот на мај 1920 година, Бадунова го пријавила своето патување во Москва до Президиумот на Советот на БНР и Советот на министри во Рига. На 31 мај 1920 година, таа ги потпишала резолуциите на конференцијата на членовите на БПСР за доверба во политиката на кабинетот на Ластоуски и министерот за надворешни работи на БНР, Ја. Ладнов. Во тие денови учествувала во работата на организациското биро за свикување на Државното собрание во Рига и на конференцијата на белоруските државни и јавни личности. Бадунов и Ј. Белевич се обиделе да се приклучат на вонредната мисија на БНР во Москва, која ја предводеше Васил Зачарка, но московската влада не им доделила акредитација. Покрај тоа, здравјето на Бадунова било значително лошо од туберкулозата што ја добила за време на нејзиното затворање од страна на Полјаците, и таа морала да помине терапија на лекување во одморалиште на брегот на Рига.

Бадунова се вратила во Минск до 6 ноември 1920 година. Таа се приклучила на работата на Социјалистичко-револуционерниот белоруски работнички клуб. На конгресот на БССР на 25 декември 1920 година, таа ја бранела политичката линија на маневрирање кон советската влада, сметајќи дека е можно да се трансформира БССР во суверена национална држава. Делегатите ја избрале Бадунова за член на ЦК на БПСР.

Ноќта меѓу 16 и 17 февруари 1921 година, пред склучувањето на Договорот од Рига, за време на кампањата за присилна „ликвидација на БПСР“, Бадунова била уапсена, заедно со другите членови на партијата, од болшевиците. Таа, шефот на десното крило на партијата СР, била обвинета за врски со подземни организации во провинциите Витебск, Смоленск и Хомиел, како и со организации од другата страна на советско-полскиот фронт. За време на нејзиниот престој во притвор, нејзиното здравје значително се влошило. На 16 август 1921 година била ослободена.

Живот во егзил и враќање

На новогодишната ноќ 1923 година таа илегално ја преминала полската граница и отишла во Вилнус. Околу еден месец подоцна била уапсена од полската жандармерија за да го дознае нејзиниот идентитет и да се врати во СССР. Дури во август таа била ослободена од апсење со барање веднаш да ја напушти територијата на Полска. Но, пред да замине од Полска, Бадунова успеала да се сретне и да зборува пред фигурите на белоруското национално движење во Вилнус, Данциг, за чудо избегнувајќи го притворот.

Во 1923-1925 година живеела во Прага. Во овој период таа влегла во Украинскиот Висок педагошки институт, оттогаш преименуван по Михаило Драхоманов, но не можела да ги заврши студиите поради лошата здравствена состојба и честите болести.

Бадунова била потресена од веста за ликвидација на БПСР, со одлука на партискиот конгрес, што се одржал во Минск во октомври 1924 година. Таа почнала да страда од невропсихијатриски болести.

Поддржувач на Ластоуски, таа се спротивставила на кабинетот на А. Цвикевич. Таа заедно со Момонка на 14 октомври 1923 година побарала да се свика Президиумот на Советот на БНР и да се реши прашањето за владата, но П.Пјотра Кречеуски и Захарка не се согласиле со тоа. Бадунова, Хриб, Бадунова и Мамонка потоа го објавиле „Огласот“ на Бирото на Централниот комитет на Партијата на социјалистичките револуционери дека владата на БНР и Рада не постојат. Овој документ предизвикал негативна реакција кај СР.

Во 1923 година, владата на БССР објавила амнестија на членовите на белоруското движење кои не се бореле со оружје во рацете. Сето ова било придружено со политиката на белорускиизација, проширување на територијата на БССР и транзиција кон НЕП. Повторно верувајќи им на болшевиците, некаде во средината на 1925 година, емигрантите почнале масовно да се враќаат. Во јануари 1925 година, Бадунова се вратила во БССР. Следните пет години живеела со нејзината сестра Марија во Минск, обидувајќи се да воспостави соработка со Институтот за белоруска култура.

Репресија и смрт

Првиот бран на репресија против белоруската интелигенција, кој започнал во 1930 година, не влијаело на Бадунова, можеби поради нејзиното здравје. Во 1930 година, таа се вратила во Хомиел. Работела како учителка во училиште во Новобелица и предавала курсеви по белоруски студии во Хомиел. Живеела од поддршката на нејзиниот брат Александар. Наоѓајќи се во тешка ситуација, Бадунова сакала да го напушти СССР во 1932 година, но не добила дозвола.

Во летото 1937 година започна нов бран на репресија. На 3 септември 1937 година Бадунова била уапсена. На 30 ноември 1937 година, „специјалната тројка“ на НКУ на БССР ја осудила на десет години во работни логори. Бадунова била обвинета за тоа што таа, заедно со другите поранешни СР, раководела со подземниот Централен комитет на БПСР. На 25 мај 1938 година, посебен состанок на НКВД ја осудил на смртна казна. Таа била застрелана на 29 ноември 1938 година во Минск. Локацијата на нејзиниот гроб е непозната.

Рехабилитација

Бадунова била рехабилитирана на 21 јуни 1989 година според одлуката на Президиумот на Врховниот совет на СССР за време на перестројката на Михаил Горбачов во јуни 1989 година поради отсуство на кривично дело. Сепак, и покрај петициите на активистите да се именува улица во Хомиел по неа, во денешна Белорусија нема место за нејзина комеморација.

Филм

Во 2012 година бил снимен документарен филм за Бадунова „Палута Бадунова - запомни и не заборавај“, во режија на Валери Мазински. Идејата да се направи филм им припаднала на Хамелчуците, особено на новинарката и историчарка Лариса Шчирјакова. Таа сама почнала да го снима според книгата на Валентина Лебедева, а потоа се свртеле кон Валери Мазински. Шчирјакова, член на белоруското здружение на новинари од Хомиел, ја одиграла главната улога. Во филмот глумеле и социјални активисти од Хомиел.

Чешката епизода од животот на Бадунова е снимена во Чешка - среде Чешка, во Мислиборици, во стариот замок. Снимањето се одвивала и на Универзитетот Чарлс. Премиерата на филмот се одржала во есента 2012 година на ТВ каналот „Белсат“.

Семејство

Анатолиј Сидоревич напишал дека Бадунова била вљубена во нејзиниот сопартиец Тамаш Хриб и, иако не е негова сопруга, понекогаш се идентификувала како Бадунова-Хриб. Таа немала деца.

Надворешни врски

https://slounik.org/149410.html