Максим III Цариградски
Максим III (грчки: Μάξιμος Γ΄), роден како Мануел Христоним (грчки: Μανουήλ Χριστώνυμος), бил Вселенски патријарх од 1476 до неговата смрт во 1482, а исто така бил и научник. Тој се слави како светец во православната црква со празник на 17 ноември.[1]
| Максим III | |
|---|---|
| Цариградски патријарх | |
| Црква | Цариградска патријаршија |
| Назначен | пролетта 1476 |
| Службата завршила | 3 април 1482 |
| Претходник | Рафаил I |
| Наследник | Симеон I |
| Лични податоци | |
| Починал | 3 април 1482 |
| Светост | |
| Слава | ноември 17 |
| Почитуван од | Православна црква |
Живот
уредиМануел Христоним веројатно е роден во Пелопонез во Грција.
Тој станал поглавар на патријаршијата во Цариград. Ова министерство по падот на Цариград (1453) ја земало улогата на „скуфилакс“,[2]:176 грижејки се за светите богатства и мошти на патријаршијата и на неговата позиција Мануел се судрил со патријархот Генадиј Схолариј на економско поле.[2] Под покровителство на секретаријатот на отоманскиот султан, Деметриј Кириц, Мануел, заедно со хартофилаксот Џорџ Галезиот, влијаеле врз животот на цариградската црква повеќе од дваесет години.[3]:255
Во 1463 тој застанал на страната на патријархот Јоасаф I против барањето на политичарот, Џорџ Амируц, грчки благородник од поранешното Трапезунтско Царство, да се ожени со втора жена, бидејќи тоа претставувало случај на бигамија под христијанското канонско право. Како казна за неговата поддршка на Јоасаф, на Мануел му бил отсечен носот по наредба на султанот Мехмед II.[4]
Есента 1465 (или почетокот на 1466) Мануел го спонзорирал избирањето на патријаршијата на Марко II Цариградски, а подоцна се спротивставил на патријарсите поддржувани од други групи, како што бил Симеон Трапезунтски и Дионисиј I Цариградски, кој на 15 јануари 1467 го отстранил него и Џорџ Галезиот од нивните места во администрацијата на црквата.[5]
Сепак, наското тие ја повратиле својата моќ. Мануел бил успешен во повраќањето на почитта на султанот Мехмед II,[2] и пролетта 1476 тој самиот се избрал за цариградски патријарх. Тој сè уште бил мирјанска личност, па така прво станал монарх земајќи го религиозното име „Максим“, а следниот ден примил осветување како епископ и бил сместен на престолот како патријарх од страна на митрополитот на Хераклеја.[6] Неговото владеење прекинало период на незгоди за црквата во регионот и било одбележано со мир и консензус.[3]:260
Максим починал на 3 април 1482 година.[7]
Неговото главно книжевно дело е „Монодија за заробувањето на Цариград“.
Белешки
уреди- ↑ „Maximos III“. Ecumenical Patriarchate. Посетено на 11 August 2011.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 Runciman, Steven (1985). The Great Church in captivity. Cambridge University Press. стр. 194–5. ISBN 978-0-521-31310-0.
- ↑ 3,0 3,1 Vitalien, Laurent (1968). „Les premiers patriarches de Constantinople sous la domination turque (1454-1476)“. Revue des études byzantines (26): 229–263. doi:10.3406/rebyz.1968.1407.(француски)
- ↑ Touloumakos Pantelis. „Amiroutzis, Georgios“. Encyclopaedia of the Hellenic World, Asia Minor. Посетено на 17 July 2011.
- ↑ Petit, L. (1903). „Déposition du Patriarche Mark Xylocarvi“. Revue de l'Orient Chrétien (8): 144–9.(француски)
- ↑ B.G.Niebuhr, I.Bekker, уред. (1849) [1584]. „Historia Politica et Patriarchica Constantinopoleos“. Corpus scriptorum historiae byzantinae, Volume 49. Bonn. стр. 116.(латински)
- ↑ Kiminas, Demetrius (2009). The Ecumenical Patriarchate. Wildside Press LLC. стр. 37,46. ISBN 978-1-4344-5876-6.
Надворешни врски
уреди- Historia politica et patriarchica Constantinopoleos, Cap IX: P. Maximus, (trans. Martin Crusius, 1584) Primary source. (грчки) and (латински)