Википедија

Корисник:Dentedeleone/Боб Сигер

< Корисник:Dentedeleone

Роберт Кларк Сегер (англиски: Robert Clark Seger; роден на 6 мај 1945) ― поранешен американски пејач, текстописец и музичар кој најголемите успеси ги постигнал во 1970-тите и 1980-тите. Како локално успешен уметник од областа Детроит, тој настапуваше и снимаше како Боб Сегер и Последните слушнати и Боб Сегер систем во текот на 1960-тите, пробивајќи се со неговиот прв албум Рамблин' Гамблин' Ман (кој го содржеше неговиот прв национален хит на исто име ) во 1969 година. До почетокот на 1970-тите, тој го исфрли „Систем“ од неговите снимки и продолжи да се стреми кон поширок успех со разни други бендови. Во 1973 година, тој го состави Silver Bullet Band, со група музичари од областа Детроит, со кои стана најуспешен на национално ниво со албумот Live Bullet (1976), снимен во живо со Silver Bullet Band во 1975 година во Cobo . Сала во Детроит, Мичиген. Во 1976 година, тој постигна национален пробив со студискиот албум Night Moves . На неговите студиски албуми, тој исто така работеше интензивно со Muscle Shoals Rhythm Section со седиште во Алабама, кој се појави на неколку од најпродаваните синглови и албуми на Сегер.

Рокер со корени со класичен лут, моќен глас, Сегер напиша и сними песни кои се занимаваат со љубовни, жени и теми со сина јака, и е еден од најпознатите примери на рок-уметник во срцето . Тој има снимено многу хитови, меѓу кои „ Ноќни движења “, „ Сврти ја страницата “, „ Минстрит “, „ Сè уште е исто “, „ Холивудски ноќи “, „ Против ветрот “, „ Ќе ме придружуваш “, Shame on the Moon “, „ Roll me Away “, „ Like a Rock “ и „ Shakedown “, од кои последниот беше напишан за филмот Beverly Hills Cop II од 1987 година и се најде на врвот на Billboard Hot 100 табелата. Тој, исто така, го напиша и хитот број еден на Eagles „ Heartache Tonight “, а неговата снимка на „ Old Time Rock and Roll “ беше прогласена за една од песните на векот во 2001 година.

Со кариера долга шест децении, Сегер продаде повеќе од 75 милиони плочи ширум светот, што го прави еден од најпродаваните светски уметници на сите времиња . [1] Сегер беше примен во Куќата на славните на рокенролот во 2004 година и во Куќата на славните на текстописците во 2012 година [2] [3] [4] [5] Сегер беше прогласен за почесен од Billboard ' Legend of Live за 2015 година на 12-тата годишна конференција и награди за турнеи <i id="mwRA">на Билборд</i>, одржана од 18 до 19 ноември во хотелот Рузвелт во Њујорк. Неговата проштална турнеја се одржа во 2018 и 2019 година [6]

Живот и кариера

уреди

Сегер е роден на 6 мај 1945 во Детроит.[7] Неговиот татко, медицински техничар во Ford Motor Company, свирел на неколку инструменти, а Сегер бил изложен на музика уште од најмала возраст.[8]На петгодишна возраст, со семејството се преселил во Ен Арбор. Имал постар брат, Џорџ.[8]

Во 1956 година, кога Сегер имал 10 години, неговиот татко го напуштил семејството и се преселил во Калифорнија.[8] Неговото семејство набрзо го изгубило удобениот статус на средната класа и западнало во долгови.[8]

Во врска со неговите први музички инспирации, Сегер изјавил: „ Литл Ричард беше прв што навистина ме привлече. Литл Ричард и, се разбира, Елвис Пресли“.[9]

Музичка кариера

уреди

Боб Сегер се појавил на музичката сцена во Детроит во 1961 година како фронтмен на триото the Decibels. Во 1961 година за триото ја напишал неговата прва песна, „The Lonely One“. Песната била емитувана на радио станица во Ен Арбор.[8] [10]

По распаѓањето на Decibels, Сегер се придружил на групата Town Criers, квартет со Сегер како водечки вокал. Во меѓувреме, Сегер го слушал Џејмс Браун и рекол дека за него и за неговите пријатели, Live at the Apollo е нивната омилена плоча. Сегер исто така бил под влијание на музиката на Битлси, откако тие се појавиле во Америка во 1964 година.

Откако Town Criers почнале да закажуваат повеќе свирки, Сегер запозна човек по име Даг Браун, поддржан од групата The Omens. Сигер им се придружил на Даг Браун и The Omens, кои имале повеќе обожаватели од Town Criers. Со оваа група, Сегер го објавиле синглот „TGIF“ во 1965 година. Подоцна Сегер со The Omens испеале пародија на песната од Бери Садлер „Ballad of the Green Berets“, која била насловена „Балада за жолтата беретка“ и ги исмевала сите оние кои избегнувале служење војска. Веднаш по објавувањето, Садлер и неговата издавачка куќа му се заканиле со тужба на Браун, а песната била повлечена од пазарот.[11]

Додека Сегер бил член на The Omens, се запознал со неговиот долгогодишен менаџер Едвард „Панч“ Ендрјус. Сегер почнал да пишува и да продуцира песни за други музичари со кои раководел Панч.

Сегер решил самиот да ја сними песната „East Side Story“ (која претходно ја напишал за друга локална група и не била успешна) и официјално ги напуштил „Omens“ (но го задржал Браун како продуцент). Под името Bob Seger and the Last Heard ја објавил неговата верзија на песната со Hideout Records во јануари 1966 година, таа станала негов прв голем хит во Детроит. Синглот бил продаден е во 50 000 примероци по што склучил договор со Cameo-Parkway Records. По „East Side Story“, групата објавила уште четири синглови: божиќниот сингл инспириран од Џејмс Браун „Sock It to Me Santa“, синглот во стил на Боб Дилан „Persecution Smith“, „Vagrant Winter“ и можеби најзначајниот, „Heavy Music“, објавен во 1967 година. „Heavy Music“, се продала во уште повеќе примероци од „East Side Story“, имала потенцијал да избие на национално ниво, но Cameo-Parkway одеднаш згаснал.

По пропаѓањето на Cameo-Parkway, Сегер и Панч почнале да бараат нова издавачка куќа. Пролетта 1968 година, Bob Seger & the Last Heard потпишале договор со издавачката куќа Capitol Records, одбивајќи ја Motown Records, која им понудила повеќе пари од Capitol. Сегер сметал дека Капитол е посоодветен за неговиот стил од Мотаун.[8]

Капитол го сменил името на групата во The Bob Seger System. Прв негов сингл со Капитол била песната со антивоена порака „2 + 2 =<span typeof="mw:DisplaySpace" id="mwoA"> </span>?“. Синглот повторно бил хит во Детроит и стигнал до прво место на радио станиците во Бафало, Њујорк и Орландо,[12] но бил незабележан на сите други места и не успеал да се најде на националните топ-листи во САД. Синглот, сепак, се нашол на канадските национални топ-листи, каде се искачил на 79 место.

Втор сингл од The Bob Seger System бил „Ramblin' Gamblin' Man“. Бил голем хит во Мичиген, а исто така станал и прв национален хит на Сегер. Поради успехот на песната бил објавен албум со ист наслов во 1969 година. Албумот Ramblin' Gamblin' Man стигнал до 62 место на листата за поп-албуми од Билборд.[13]

Албумот под наслов Noah (1969), воопшто не се пласирал на топ-листите, а Сегер одлучил накратко да ја напушти музичката индустрија и да оди на колеџ. Следната година го објавил последниот албум на System, Mongrel. Иако критичарите го сметале за добар албум, тој не се продавал добро.

The Bob Seger System биле примени во Куќата на славните рокенрол-легенди од Мичиген во 2006 година [14]

Соло-кариера

уреди

Откако Mongrel (1970) не го постигнал успехот на Ramblin' Gamblin' Man (1969), The System се распаднале. Сегер започнал соло-кариера.[15] Во 1971 година, тој го издал неговиот прв соло-албум, целосно акустичниот Brand New Morning. Албумот не се продавал добро и поради тоа тој заминал од Capitol Records.[10] [16]

Сегер почнал да свири со дуото Teegarden &amp; Van Winkle и заедно го снимиле албумот Smokin' OP's (1972). Албумот стигнал до 180 место на Билборд 200.

Откако поголемиот дел од 1972 година го поминал на турнеја со Тигарден и Ван Винкл, Сегер го напуштил дуото и составил нова придружна група, под името My Band или the Borneo Band, составен од музичари од Тулса. Џејми Олдакер, Дик Симс и Марси Леви биле членови на My Band пред да се приклучат на придружниот бенд на Ерик Клептон. Во 1973 година, Сегер го објавил албумот Back in '72, делумно снимен со Muscle Shoals Rhythm Section, реномирана група сесиски музичари кои снимале со Џеј Џеј Кејл и Арета Френклин. И покрај добрите сесиски музичари на Сегер, албумот стигнал само до 188 место на американските топ листи. Сепак, Back in '72 и турнејата за поддршка на албумот ги означуваат почетоците на долгогодишните врски на Сегер со идниот саксофонист на Silver Bullet Band, Алто Рид, моќниот женски вокал Шон Марфи и Muscle Shoals Rhythm Section. На крајот од 1973 година, Сегер ја напуштил My Band и бил во потрага по нов придружен бенд. Во текот на 1974-1975 година, Сегер продолжил да настапува по клубови во неговиот роден град, каде бил познат како Bob Seger Group.

The Silver Bullet Band

уреди
 
Сегер (долу десно) и Сребрениот куршум бенд во 1977 година

Во 1974 година, Сегер ја основал групата Silver Bullet Band. Со оваа нова група, Сегер го издал албумот Seven (1974).

Во 1975 година, Сегер се вратил во Capitol Records и со помош на Silver Bullet Band го издал албумот Beautiful Loser. Синглот од албумот „ Катманду “, кој беше прикажан во филмот „ Mask “ од 1985 година во кој глуми Шер (покрај тоа што беше уште еден значаен хит во областа Детроит) беше првата вистинска национална песна на Сегер по „Ramblin' Gamblin' Man“ од 1968 година. Иако штотуку го пропушти американскиот поп топ 40 – достигнувајќи го No. 43 - песната доби силна репродукција на неколку пазари низ целата земја, вклучувајќи го и Детроит. [[Категорија:Рокенрол музичари]] [[Категорија:Добитници на Греми]] [[Категорија:Култура на Мичиген]] [[Категорија:Американски рок-гитаристи]] [[Категорија:Американски рок пејачи]] [[Категорија:Американски рок-музичари]] [[Категорија:Живи луѓе]] [[Категорија:Родени во 1945 година]]

  1. ↑ Luciano, Phil (September 18, 2018). „Bob Seger coming to Peoria Civic Center Arena“. Journal Star of Peoria. Архивирано од изворникот на 18 March 2021. Посетено на January 13, 2022.
  2. ↑ „Bob Seger: inducted in 2004 | The Rock and Roll Hall of Fame and Museum“. Rockhall.com. Посетено на August 6, 2013.
  3. ↑ Празен навод (help)
  4. ↑ Празен навод (help)
  5. ↑ „Songwriters Hall of Fame Announces 2012 Inductees“. SongHall. Посетено на August 6, 2013.
  6. ↑ Празен навод (help)
  7. ↑ „Bob Seger reflects on growing up in Ann Arbor, looks forward to concert at EMU“. The Ann Arbor News. Посетено на December 7, 2016.
  8. ↑ 8,0 8,1 8,2 8,3 8,4 8,5 Brian McCollum (March 14, 2004). „A definitive oral history of Seger's early years“. Detroit Free Press. Архивирано од изворникот на April 13, 2009. Грешка во наводот: Неважечка ознака <ref>; називот „oral“ е зададен повеќепати со различна содржина.
  9. ↑ „Influences“. Seger File. Архивирано од изворникот на November 17, 2015. Посетено на August 10, 2009.
  10. ↑ 10,0 10,1 Joanne Zangrilli (November 1990). „Going the Distance“. Goldmine. Грешка во наводот: Неважечка ознака <ref>; називот „Goldmine“ е зададен повеќепати со различна содржина.
  11. ↑ Rolling Stone Editors. The Rolling Stone Encyclopedia of Rock & Roll: Revised and Updated for the 21st Century. New York: Fireside, 2001.
  12. ↑ „Bob Seger System – 2 + 2 = ? [1968]“. ARSA. Архивирано од изворникот на August 8, 2014. Посетено на August 18, 2011.
  13. ↑ History of the Eagles. Sundance Institute, 2013
  14. ↑ Advertising, OJ. „Michigan Rock and Roll Legends - Bob Seger System (a.k.a. Bob Seger & The Last Heard)“. www.michiganrockandrolllegends.com. Архивирано од изворникот на February 18, 2020. Посетено на July 9, 2018.
  15. ↑ Tom Weschler and Gary Graff. Travelin' Man: On the road and behind the scenes with Bob Seger. Detroit, Michigan: Wayne State University Press, 2009.
  16. ↑ White, Timothy (1983). „The Roads Not Taken“. Musician.
Преземено од „https://mk.wikipedia.org/w/index.php?title=Корисник:Dentedeleone/Боб_Сигер&oldid=5180420“