Франсоа де Ларошфуко
Франсоа де Ларошфуко (француски: François VI, duc de La Rochefoucauld, le Prince de Marcillac, роден на 15 септември 1613 во Париз - починал на 17 март 1680 во Париз) — француски автор на максими и мемоари, еден од најголемите мајстори во областа на уметничката проза.
| Франсоа де Ларошфуко | |
|---|---|
 | |
| Роден/а | 15 септември 1613 Париз, Париз |
| Починат/а | 17 март 1680 (возр. 66) Париз, Париз |
| Националност | Французин |
| Жанр | есеист |
| Значајни дела | Memoirs Maximes |
Животопис уреди
Творештво уреди
„Изреките“ на Ларошфуко претставуваат кратки афоризми од неколку реда. Тој, како сатиричар, насекаде гледа себичност, незнаење, здодевност и лицемерие. Ларошфуко бил конзервативен противник на апсолутизмот и се борел против Арман Жан ди Плеси де Ришелје и Жил Мазарен.
Зборувајќи за човечката природа, ларошфуко смета дека егоизмот е единствениот двигател на човечката акција и на расудувањето. Во нас се менуваат само страстите: една угинува, а друга се раѓа, но сите тие се подеднакво себични. Според него, се лаже оној кој мисли дека во нас се борат срцето и разумот, туку се борат само една со друга страст. Оттука, сите доблести се случајно: сите наши размислувања се само производ на нашата добра или лоша судбина. Истиот човек е способен за секое добро и за секое зло, но тоа секогаш се случува само од егоизам.[1]
Надворешни врски уреди
| „Франсоа де Ларошфуко“ на Ризницата ? |
Наводи уреди
- ↑ Јован Дучић, Благо Цара Радована (друго издање). Београд: Laguna, 2018, стр. 181-182.